Αριστερά: H οικογένεια Χατζηδάκη με την οινολόγο του οινοποιείου Σταυρούλα Λιάπη και τον Terry Kandylis, wine director του Ομίλου Caprice. Δεξιά: το εντυπωσιακό Bacchanalia.
Το εστιατόριο για το οποίο έχει γίνει τεράστιος λόγος, το Bacchanalia, στην καρδιά του Mayfair, με τον πολυτελή διάκοσμο, τα αγάλματα του Damien Hirst και την λίστα κρασιών χωρίς ταβάνι, υποδέχτηκε το Οινοποιείο Χατζηδάκη σε μια Διονυσιακή γιορτή (γαστρονομικό όργιο ήθελα να πω αλλά κρατήθηκα) για τΟν εορτασμό των 25 χρόνων από την ίδρυση του οινοποιείου και την παράδοση της Σκυτάλης στη νέα γενιά (see what I did here).
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως όταν είδα τη λίστα των καλεσμένων έμεινα άναυδη. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν είχα φανταστεί πως μπορώ να τρώω και να συζητάω με τη Jancis Robinson MW, τον Mark Andrew MW, τον Stefan Neuman MS, τον Ronan Sayburn MS ενώ πίνω Ασύρτικο στην καρδιά του Λονδίνου.
Κι όμως έγινε και γι’ αυτό ευχαριστώ πολύ τόσο την Eclectic Wines, όσο και το οινοποιείο, που με προσκάλεσαν. Το γεύμα έλαβε χώρα στην πριβέ αίθουσα Artemis με την ανάλογη αρχαιοελληνική – ρωμαϊκή διακόσμηση και με αδιανόητα καλή περιποίηση από την ομάδα του Bacchanalia.
Φυσικά κανένα γεύμα δεν ξεκινάει χωρίς Σαμπάνια και τα ανάλογα fingerfood που θα σας σοκάρω αλλά δεν περιλάμβαναν ούτε σολομό, ούτε χαβιάρι αλλά λιλιπούτεια κεφτεδάκια μέσα σε αραχνούφαντα ταρτάκια με ταρτάρ τομάτας. Φανταστείτε το κάπως σαν μια μοντέρνα εκδοχή του κεφτέδες με σάλτσα, αλλά πιο αέρινη. Από αυτή την πρώτη μπουκιά άρχισα να σκέφτομαι πως κοίτα να δεις που το φαγητό μπορεί και να είναι καλό (όταν ακούγονται τόσα για ένα μαγαζί πας με κάποια καχυποψία).
Αριστερά: σαλάτα με καβούρι και εσπεριδοειδή και ντιπ ταραμά. Δεξιά: Ο Φαίδων Δερνίκος, head sommelier του Bacchanalia με την Σκυτάλη Βαρέλι 2019 Magnum.
Καθόμαστε και ξεκινά η γιορτή με πιάτα να μοιράζονται στο κέντρο του τραπεζιού και τα ανάλογα κρασιά να σερβίρονται στα σούπερ cool και απολύτως κατάλληλα για κάθε κρασί, Riedel ποτήρια. Ξεκινήσαμε με τη φρεσκοεμφιαλωμένη Familia του 2022.
Το κρασί αν και νεαρό είχε νεύρο, έντονο το πράσινο φρούτο και διακριτικές νότες βρεγμένης πέτρας. Ταίριαξε πολύ ωραία με τα πρώτα ελαφριά πιάτα όπως σαλάτα με τοματίνια και gorgonzola, χωριάτικη (ναι κι όμως το Bacchanalia σερβίρει χωριάτικη), σαλάτα με καβούρι και εσπεριδοειδή και ντιπ ταραμά (σαν το δικό μου ταραμά δεν ήταν, αλλά ήταν καλός) με φρεσκοψημένα αρτοποιήματα όπως ψωμάκια, focaccia και πιτάκια.
Μετά είχαμε την πρώτη παρουσίαση του νέου κρασιού, της Ραμπελιάς, στο Λονδίνο. Πρόκειται φυσικά για Ασύρτικο που το 70% παλαιώνει για 12 μήνες σε ανοξείδωτη δεξαμενή και το 30% σε ένα δρύινο βαρέλι δεύτερης χρήσης. Το βαρέλι στο κρασί είναι ανεπαίσθητο και τόσο όσο χρειάζεται για να υπογραμμίσει το «καπνιστό» και mineral στοιχείο του κρασιού. Πολύ λιπαρό και «αλμυρό» στο στόμα, ήταν ο απόλυτος συνδυασμός με το ψητό χταπόδι με οσπριάδα, κάπαρη, λεμόνι και ρίγανη.
Αριστερά: το Rosette 2022, από Μανδηλαριά. Δεξιά: Μαύρο ριζότο, με καβούρι, μεταξά και chili.
Προχωρήσαμε με το Rosette 2022, από Μανδηλαριά, ένα σκουρόχρωμο ροζέ κρασί με απίστευτη πολυπλοκότητα και γαστρονομικό χαρακτήρα. Κόκκινα και μαύρα φρούτα, ροζ grapefruit, γραφίτης συνθέτουν ένα πολύ ιδιαίτερο κρασί, με στιβαρή δομή, τραγανή οξύτητα και ήπιες τανίνες (δαγκώνει η Μανδηλαριά). Ήταν το αγαπημένο μου κρασί από όσα δοκιμάσαμε και ήταν υπέροχο με τις κροκέτες τυριών με μαγιονέζα τρούφας και με το μαύρο ριζότο, με καβούρι, μεταξά και chili. Το τελευταίο πιάτο ήταν μια μικρή έκρηξη θάλασσας, με πολύ umami και ντελικάτες γεύσεις. Ανυπομονώ να το απολαύσω ξανά.
Αριστερά: To επικό tiramisu του Bacchanalia. Δεξιά: Τυροκροκέτες με τρία τυριά και μαγιονέζα τρούφας και το εξυπηρετικότατο και πάντα χαμογελαστό service.
Και φτάνουμε στα κυρίως πιάτα και στα βαριά όπλα του οινοποιείου. Ένα λαβράκι ψημένο σε κρούστα αλατιού με λεμόνι και χόρτα και την Σκυτάλη βαρέλι 2019 magnum και σιγομαγειρεμένο μοσχαράκι σε Barolo, με πολέντα με σαφράν και σάλτσα σύκου παρέα με το Μαυροτράγανο 2020. Το ψάρι ήταν κατά κοινή ομολογία έπος, ψημένο και αρτημένο στην εντέλεια και η Σκυτάλη δίπλα του, πλούσια, λιπαρή, με έντονο το στοιχείο της αλμύρας, των εσπεριδοειδών, του καπνού και των πετρόλ αρωμάτων, κένταγε.
Το μοσχαράκι, που φτιάχτηκε ειδικό πιάτο για μένα γιατί είμαι πλέον αλλεργική και στο καρύδι (αντίο μπακλαβάδες) και το πιάτο είχε κανονικά καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς για μια έξτρα τραγανή υφή, ήταν λουκούμι. Το κρέας διαλυόταν με το κουτάλι κατά το σερβίρισμα και η σωστή ποσότητα αλατιού και βουτύρου στην πολέντα πραγματικά έδινε ρέστα.
Αριστερά: η pavlova με εσπεριδοειδή και φύλλα χρυσού. Δεξιά: Η Mary Pateras co-founder της Eclectic Wines με τον Matthew Horsley, wine buyer του The Wine Society και τον Mark Andrew MW.
Ένα πιάτο μοναδικής πολυπλοκότητας αλλά και ισορροπίας που ταίριαζε απίστευτα με το φίνο Μαυροτράγανο που αγκάλιαζε δομικά το πιάτο με τις τανίνες και την οξύτητα του. Όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται το πιάτο πήγαινε εξαιρετικά και με τη Σκυτάλη που είχε αυτό το μελωμένο ανθικό στοιχείο και τη ζωντανή οξύτητα, που έδεναν με το σαφράν και τη λιπαρότητα του πιάτου. Κάπου εκεί ανάμεσα μας έφεραν κάτι μπροκολάκια με καρέ ντομάτας και μαγιονέζα μαύρου σκόρδου ΠΟΛΥ ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ λέμε, μου άρεσαν υπερβολικά και δε γινόταν να μην τα αναφέρω.
H δεξιά φωτογραφία από τις τουαλέτες του Bacchanalia ή αλλιώς Κήπο των Εσπερίδων που είναι must. Η Εύα Μαρκάκη πράττει αναλόγως.
Κλείσαμε με γλυκά και Vinsanto 2004, παλαιωμένο για 16 χρόνια στο βαρέλι και δια χειρός Χαρίδημου Χατζηδάκη. Ο πιο αστεράτος συνδυασμός της βραδιάς ήταν το tiramisu με namelaka καφέ και tempered σοκολάτα με το Vinsanto. Το κρασί είχε όλα αυτά τα αρώματα καφέ, ξηρών καρπών, κακάο, μελάσας, γλυκόριζας, σύκου και ζαχαρωμένου πορτοκαλιού που πήγαινε το επιδόρπιο σε άλλη πίστα. Υπήρχε φυσικά και πάβλοβα με κρέμα βανίλιας και εσπεριδοειδή που ήταν εξαιρετική και πολύ ισορροπημένη σε γλύκα και οξύτητα.
Και φτάνουμε στον επίλογο. Η νέα γενιά του Οινοποιείου Χατζηδάκη δείχνει να έχει όλα τα φόντα να συνεχίσει όχι μόνο να κρατά ζωντανό το όραμα και τη φιλοσοφία του Χαρίδημου αλλά να τα εξελίξει κιόλας και γι΄αυτό δηλώνω ενθουσιασμένη και ελαφρώς ανυπόμονη για το μέλλον. Επίσης εύχομαι να ζήσει και άλλες τέτοιες στιγμές το ελληνικό κρασί, του αξίζει να φιγουράρει σε λίστες πρωτοκλασάτων wine bar και εστιατορίων.
Και τέλος το φαγητό στο Bacchanalia δεν είναι καλό, είναι άψογο! Ό,τι δοκιμάσαμε είχε εξαιρετική εκτέλεση και μια λογική στο γιατί μπαίνει το κάθε υλικό και τι δίνει στο πιάτο, έτσι ώστε τα πιάτα να έχουν μεν νοστιμιά και ισορροπία αλλά και ένα στοιχείο έκπληξης. Εύγε. Η ομάδα των sommelier που μας περιποιήθηκε, υπό την μαεστρία του Terry Kandylis ήταν πραγματικά φοβερή. Ευχαριστούμε Φαίδωνα (Δερνίκος) και Αναστάσιε (Καρακάσης).
Διαβάστε ακόμα:
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
