Άκης Τεμπερίδης: τα επτά αμαρτήματα ενός επαγγελματία ταξιδευτή

O Άκης, η Βούλα και η κόρη τους, Αναστασία, στο Εθνικό Πάρκο της Γιούτα στις ΗΠΑ.

Γράφω από το Εκουαδόρ. Από την Κουένκα, συγκεκριμένα, όπου φτάσαμε χθες βράδυ και παρκάραμε σε ένα συγκρότημα σπιτιών που λειτουργεί σαν κάμπινγκ. Δέκα δολάρια τη βραδιά και όπως πάντα κοιμόμαστε μέσα στο αυτοκινούμενο Iveco μας. Τρισήμισι επί δύο μέτρα.

Τις προηγούμενες δύο μέρες τις είχαμε περάσει μπροστά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Αλαουσί. Μία γραφική πόλη σε μία βαθιά κοιλάδα ανάμεσα σε απόκρημνες πλαγιές, στα 2500 μέτρα υψόμετρο κι εκείνη, σημαντικό πέρασμα του ιστορικού τρένου που συνέδεε πόλεις και χωριά των Άνδεων από το 1908 μέχρι το 1998 που έπεσε σε αχρηστία.

Στο Wes-Anderson-ικό Furka Pass της Ελβετίας.

Παρκάραμε δίπλα στα παλιά βαγόνια που έμοιαζαν με υπαίθριο μουσείο, καθώς η ιστορική κωμόπολη υπήρξε σημαντικός σταθμός της διαδρομής. Αυτό που δε γνωρίζαμε όταν φτάσαμε και μας το είπε ένας γηραλέος κυριούλης, ήταν ότι το Αλαουσί έζησε κι αυτό το δικό του δράμα πριν από έξι μήνες, όταν λόγω έντονων βροχοπτώσεων, ολόκληρο βουνό έπεσε στο ένα άκρο του, γκρέμισε 150 σπίτια και πήρε 70 ψυχές μαζί του. Θύματα της κλιματικής αλλαγής όπως και στη Θεσσαλία.

Νερά στους δρόμους; Συμβαίνει και στο Μεξικό.

Πάμε άλλες δύο μέρες πίσω; 4800 μέτρα, στους πρόποδες του Τσιμποράζο, του ψηλότερου βουνού της χώρας – στα 6.300 φτάνει. Το βράδυ έκανε τόσο κρύο που ανάψαμε το Webasto, τον μίνι λέβητα πετρελαίου του κάμπερ, για να ζεσταθούμε. Αλλά τι ξαστεριά ήταν αυτή; Δύο νύχτες πιο πριν, στα 3.900 μέτρα είχαμε παρκάρει μέσα στον οικισμό Κιλοτόα, με θέα την περίφημη ηφαιστειακή λίμνη και πιο πριν, είχαμε παρκάρει στο central park του Κίτο, που το είδαμε αγνώριστο μετά από δεκατρία χρόνια.

Πιο μοντέρνο, πλούσιο και δυτικό. Όμως όσο θέλει να μοιάζει με Νέα Υόρκη, τόσο η εγκληματικότητά της πρωτεύουσας αυξάνεται, λόγω των narco καρτέλ και των Βενεζουελάνων – σύμφωνα με τους ντόπιους – άνεργων προσφύγων. Όλα αυτά περιγράφουν μία μόνο βδομάδα της ζωής μας. Και τις δύο προηγούμενες τις είχαμε περάσει στα Γκαλάπαγκος, περπατώντας σε κατάλευκες παραλίες με αμέτρητα θαλάσσια ιγκουάνα, χορεύοντας με θαλάσσια λιοντάρια στο νερό και κάνοντας καταδύσεις με καρχαρίες.

Ελαφρύ γεύμα στη λίμνη Atitlian στη Γουατεμάλα.

Δεν θέλω να σε ρίξω σε κατάθλιψη, περιγράφοντας τα ταξιδιωτικά μου κατορθώματα εν μέσω μίας περιόδου που η Ελλάδα από τη μία καιγόταν και από την άλλη μετατραπόταν σε Μπανγκλαντές, ούτε να υπερηφανευτώ ότι κάπως έτσι ζούμε με τα δύο κορίτσια της οικογένειας, εδώ και τέσσερα χρόνια. Πέντε και βάλε, από τη μέρα που αφήσαμε το διαμερισματάκι μας στην Ιταλία. Αυτό που θέλω να σου περιγράψω είναι πώς πραγματικά είμαι, δηλαδή πώς αισθάνομαι.

Εξωτερικά, μαλλί και γενειάδα έχουν ασπρίσει εντυπωσιακά. Δεν το κρύβω, ζούμε καθημερινά μέσα στους κινδύνους: μην τρακάρουμε, μην μας κλέψουν, μην πάθει κάτι το παιδί, ή μη ξεμείνουμε από λεφτά. Δεν έχουμε σπίτι, ούτε μόνιμη δουλειά, ούτε καν ταξιδιωτική ασφάλεια. Όλα στον αέρα. Από την άλλη έχω μείνει λειψός – 74 κιλά – όταν στα τριάντα πέντε μου φλερτάριζα με τα 85.

Η λιτή διατροφή – ένα πρωινό και ένα γεύμα τη μέρα ουσιαστικά – με πολύ λιγότερο κρέας από παλιά και σχεδόν καθημερινό περπάτημα, με έχουν φέρει εδώ. Ειδικά σε αντοχή, με τα πόδια ή με το ποδήλατο, νιώθω καλύτερα από ποτέ. Σοβαρά προβλήματα υγείας ευτυχώς δεν έχω ακόμη, απλά με το παραμικρό πονάκι ανησυχώ, όπως κάθε άνθρωπος που έχει πατήσει για τα καλά τα πενήντα και οδεύει ακάθεκτα προς τα εξήντα.

Κάνοντας rafting στον ποταμό Κολοράντο.

Η υπερμετροπία με ενοχλεί πλέον. Ακόμη και με γυαλιά, δύσκολο να διαβάσω βιβλίο σε ημίφως, ενώ για να γράψω κείμενο σαν κι αυτό, βάζω γραμματοσειρά 14 και πάνω πλέον. Οπότε, είναι μονόδρομος το κινητό όταν πέφτω για ύπνο, με αποτέλεσμα να μουδιάζει πλέον το μικρό δακτυλάκι του αριστερού χεριού λόγω πειραγμένων νεύρων στον αγκώνα. Τα αυτιά μου βουίζουν εδώ και δύο χρόνια, το έψαξα, αλλά ο γιατρός δεν αποφάνθηκε γιατί. Να φταίει ότι κάθε μέρα ένας old school diesel κινητήρας κροταλίζει στ’ αυτιά μου;

Και βέβαια, ξυπνώ συνήθως χαράματα για κατούρημα και δυστυχώς αρκετά από αυτά δεν ξανακοιμάμαι. Κι εκεί ξεπετάγονται όλες οι σκέψεις, οι σκοτεινές ανησυχίες και όλη η μαυρίλα που κρύβω μέσα μου, ένα προσωπικό μαράζι που είχα περιγράψει πριν από μερικά χρόνια σε αυτό ΕΔΩ το πόνημα.

Όταν ανατείλει ο ήλιος, βέβαια, τα ξεχνάω όλα, είτε επειδή έχουμε οδήγηση, περπάτημα, φωτογράφιση ή κάποια εξερεύνηση, είτε επειδή είναι απλά μία νέα μέρα. Και η κάθε μέρα σ’ αυτή την επιπόλαιη – θα έλεγε κάποιος – ζωή μας, είναι πραγματικά καινούρια και διαφορετική. Μετά από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης σχεδόν περιήγησης, είτε στην Ευρώπη, είτε εδώ και είκοσι μήνες στις Αμερικές, όσα αισθάνομαι και σκέφτομαι καθημερινά, είναι ίσως πιο ουσιώδη από όσα συναντώ, βλέπω και φωτογραφίζω.

Στο New Mexico. Σαν να μπαίνεις μέσα σε καρτ ποστάλ.

Κακά τα ψέματα, αν θέλεις σήμερα να ταξιδέψεις από τον καναπέ σου, υπάρχουν όλα τα μέσα: από το google maps μέχρι το trip advisor και από το national geographic μέχρι δεκάδες κανάλια στο youtube με περιπετειώδεις τύπους κάθε είδους. Τι κρύβει μέσα του λοιπόν ένας μεσήλικας που κατάφερε να μετατρέψει την καθημερινότητά του σε ταξίδι, την περιπέτεια σε ρουτίνα και μέσα από αυτό να ζει το όνειρο – και τους εφιάλτες του – και μάλιστα για δεύτερη φορά; Από τα πολλά αμαρτήματά μου σαν ταξιδιώτης, επέλεξα επτά με τυχαία σειρά.

Στο Horshoe Bend, στον ποταμό Κολοράντο.

1. Δεν έχω όνειρα

Από τη στιγμή που ζω τον κόσμο και τη ζωή offroad, δυσκολεύομαι να πω “πόσο θα ήθελα να πάω εκεί, να δω εκείνο”. Δεν έχω bucket list, δηλαδή, παρότι γνωρίζω πόσο μεγάλος είναι ο πλανήτης, καθώς τον διασχίζω οδηγώντας, όχι με το αεροπλάνο. Δεν έχω πάει στην Ισλανδία, στη Γροιλανδία ή στην Ανταρκτική, δεν έχω διασχίσει την Κίνα, αλλά δε μ’ ενδιαφέρει για την ώρα. Με απασχολεί μόνο πού θα πάμε και τι θα κάνουμε τις επόμενες δύο-τρεις μέρες.

2. Φοβάμαι ότι η ζωή θα τελειώσει με το The World Offroad

Ξέρω, θα με κράξεις γι’ αυτό, αλλά είναι ένα συναίσθημα που έρχεται και φεύγει εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον. Ότι όταν ολοκληρωθεί αυτό το ταξίδι κάπου μέσα στο ’24, πάει τελείωσα. Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ εύκολα να κλειστώ σε ένα σπίτι, σε ένα γραφείο και να αντιμετωπίζω το ίδιο μποτιλιάρισμα από το ένα στο άλλο κάθε μέρα. Γι’ αυτό πλάθω κάποια σενάρια μελλοντικά, για το πού θα ζήσουμε σαν οικογένεια, τι δουλειά μπορώ να κάνω που να με ιντριγκάρει, αλλά ειλικρινά δεν έχω βρει κάτι που να με κάνει να πω “ΟΥΑΟΥ, αυτό γουστάρω τώρα!”.

Ή καλύτερα, αυτά που θα ήθελα να κάνω – να ταξιδεύω σαν ντοκιμαντερίστας, για παράδειγμα, σε όλο τον κόσμο – έχω αποδεχτεί ότι ίσως να μην το πετύχω. Θα ήθελα να συνεχιστεί για “πάντα” αυτό το ταξίδι, όμως έχω μία γυναίκα που πρέπει κι αυτή να ηρεμήσει, να πάψει να ζει μέσα στην ταλαιπωρία και να μην μας έχει στο κεφάλι της με το παιδί 24 ώρες το 24ωρο. Μία μάνα που είναι μόνη πίσω και βυθίζεται κάθε μέρα στην άνοια. Και είναι και το παιδί, που ήδη μπαίνει στην εφηβεία και επιτέλους χρειάζεται να ξεκολλήσει από πάνω μας, να πάει σε ένα κανονικό σχολείο, να αποκτήσει καθημερινές φιλίες, να ερωτευτεί, να δεχτεί bullying, να τριφτεί και να εξελιχτεί χωρίς εμάς. Και να δει πώς είναι η κανονική ζωή έξω “από ένα κουτί” – όπως λέει η ίδια – που πάει από δω κι από εκεί like a rolling stone – λέω εγώ.

Το να είσαι ταξιδευτής με ένα παιδί μαζί δεν είναι εύκολο.

3. Δεν έχω σεξ

Ξέρω, ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αλλά ας μην κρυβόμαστε. Όταν ζεις μαζί με το παιδί σου σε ένα χώρο επτά τετραγωνικών, το καλύτερο άθλημα του κόσμου το ξεχνάς. Η τελευταία φορά που το κάναμε ήταν σε σπίτι φίλων στο Κανκούν, όταν η μικρή μας κοιμόταν σε άλλο δωμάτιο. Το μοναχικό σεξ είναι μία διέξοδος αλλά κακά τα ψέμματα, δεν αρκεί.

Σε κάποιες πόλεις μπαίνω καμιά φορά στον πειρασμό να κάνω την κουτσουκέλα, αλλά δεν υπάρχει ούτε χρόνος και διάθεση, χώρια που δεν είναι καθόλου εύκολο – και ακίνδυνο – αν δεν είναι επί χρήμασι. Η τελευταία φορά που πλησίασα στο έγκλημα, ήταν στην κεντρική πλατεία της Γρανάδα, στη Νικαράγουα, όπου με πλησίασε μία πανέμορφη, ευγενέστατη κοπέλα και μου έπιασε συζήτηση. Αποδείχτηκε τελικά τρανς και ημιεπαγγελματίας. Αρκεστήκαμε σε μία ωραία κουβέντα στο παγκάκι για την προσωπική της ζωή και την πορνεία στη Νικαράγουα του Ντανιέλ Ορτέγκα, αγκαλιαστήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε.

4. Μου λείπει η οικονομική άνεση.

Μου λείπει η άνεση γενικότερα. Ταξιδεύουμε με κόστος έναν ελληνικό μισθό το μήνα. Σε τρίτες χώρες δε φαίνεται, όμως είμαστε στο όριο της φτώχειας, παρότι εργαζόμενοι freelancers σε τρία-τέσσερα διαφορετικά μέτωπα. Γι’ αυτό και ένα σενάριο που μου δίνει διέξοδο στο (2), είναι να πάμε κάπου και να βγάλουμε λεφτά για μερικά χρόνια. Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα, αλλά θα ήθελα τουλάχιστον να έχουμε τόσα που να μη σκέφτομαι πόσα ξοδεύω. Το ξέρω βέβαια ότι και αυτό να γίνει, πάλι, μετά από μερικούς μήνες θα ονειρεύομαι αυτό που κάνουμε τώρα…

Σαν να έχεις φτάσεις στο τέλος του κόσμου. Εν προκειμένω, στην Κολομβία.

5. Η Ελλάδα δε φεύγει από πάνω μου

Δεν αναφέρομαι στην οικογένεια και τους φίλους που πάντα είναι εδώ με τα καλά τους και με τα προβλήματά τους, αλλά στην ελληνική επικαιρότητα. Θα σου φανεί απίστευτο, έως και γελοίο, αλλά όταν πέφτω για ύπνο, μέσα από το facebook παρακολουθώ αναγκαστικά τι γίνεται στη χώρα. Στις εκλογές είδα μέχρι και τα αποτελέσματα live στο Open. Αν τον χρόνο και την ενέργεια που έχω ξοδέψει για την ελληνική επικαιρότητα, την είχα αφιερώσει στο γράψιμο, θα είχα εκδώσει τρία βιβλία από το ’19 που ταξιδεύουμε.

6. Κι όμως, ζηλεύω! 

Παρότι όλοι μου οι φίλοι, γνωστοί και followers δηλώνουν ότι με ζηλεύουν – καλοπροαίρετα πιστεύω – για τον τρόπο ζωής μου, εγώ επίσης ζηλεύω πολλούς ανθρώπους και καταστάσεις: νεαρούς overlanders με ποδήλατο ή μοτοσυκλέτα, ταξιδιώτες και μη που γράφουν πολύ καλύτερα από μένα, φωτογράφους που απεικονίζουν μαγικά, τοπία που έχω επισκεφτεί, ντοκιμαντερίστες που ξέρουν να αφηγηθούν μία ιστορία μόνο με εικόνες. Αλλά και bloggers ή youtubers που κατάφεραν να βγάζουν σοβαρά χρήματα από τα ταξίδια τους.

Ζηλεύω ακόμη και τους παλιούς συναδέλφους μου που οδηγούν γρήγορα, φουτουριστικά αυτοκίνητα, διαμένοντας σε πεντάστερα ξενοδοχεία, κι εγώ έχω πήξει με ένα αρχαίο Iveco με 70 χλμ./ώρα. Ζηλεύω βέβαια και ανθρώπους που έχουν εργαστεί συστηματικά, έχουν φτιάξει ένα ωραίο σπίτι ή μια επιχείρηση και είναι ήρεμοι, κατασταλαγμένοι.

Στο Preikestolen της Νορβηγίας.

7. Δεν μπορώ να ηρεμήσω

Μπορεί να έχω περισσότερες στιγμές ευτυχίας και ανεμελιάς από όσες μου αξίζουν, όμως ήρεμος δεν ήμουν ποτέ και βέβαια σπάνια είμαι και σ’ αυτό το ταξίδι. Τις περισσότερες φορές κάτι απασχολεί το μυαλό μου, όπως συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους με πιο οργανωμένη και καλουπωμένη ζωή. Πόσο χρήματα έχουν μείνει στην τράπεζα; Πώς είναι η μάνα μου στο κέντρο αποκατάστασης; Τι είναι αυτά τα λάδια που τρέχουν από το Iveco; Είναι ευτυχισμένη η Βούλα και η Αναστασία; Είναι καλά ο προστάτης μου; Γιατί δεν έχω έμπνευση να γράψω; Μήπως βαρέθηκα να ταξιδεύω και δεν το παραδέχομαι; Πότε θα ξανακάνουμε σεξ; Πού θα ζήσουμε μετά το the world offroad; Πόσα χρόνια έμειναν για να κλείσω τα εξήντα;

Στο Cerro Negro της Νικαράγουα. Το ταξίδι συνεχίζεται.

Όπως καταλαβαίνετε, ο άντρας έχει πάντα τα ίδια προβλήματα ανεξάρτητα από το πού πατά και πού βρίσκεται, τι δουλειά κάνει ή πόσα λεφτά βγάζει. Όλο αυτό βέβαια δε χωρά να αναλυθεί σε ένα μόνο άρθρο. Χωράει ψυχανάλυση…

//Παρακολουθήστε τις περιπέτειες του Άκη Τεμπερίδη και της οικογένειάς του στο κανάλι τους στο youtube.

Διαβάστε ακόμα: Άκης Τεμπερίδης. Το δικό μου Ιράν.

TAGS :
Τεμπερίδης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook