Αντιγόνη Κουλουκάκου: Από την χιονισμένη Πόλη με αγάπη

«Η Αθήνα είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι άνθρωποί μου, οι γάτες μου. Νιώθω ασφάλεια, σαν να βρίσκομαι μέσα σε μια μεγάλη αγκαλιά».

Ήταν πριν από δέκα χρόνια όταν μια εντυπωσιακή γυναίκα με τσιγγάνικη αύρα έκανε την εμφάνισή της στην ελληνική μικρή οθόνη και στη σειρά Λούφα και παραλλαγή, καταφέρνοντας να τραβήξει πάνω της τα βλέμματα. Από τότε έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι: η Αντιγόνη Κουλουκάκου, που έχει κάνει και ένα ενδιαφέρον πέρασμα από το μόντελινγκ εμφανίστηκε σε σειρές, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, έφυγε στην Ιταλία και τώρα βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, σε ένα νέο κεφάλαιο της καριέρας της.

Ένα πρωί του Γενάρη που οι σκεπές στο Karaköy είχαν ντυθεί στα λευκά, μιλήσαμε για τα όνειρα, τα σχέδιά της, τις απογοητεύσεις, αλλά και τον ρόλο της Αθήνας στη ζωή της.

«Αυτός ο κυνισμός της πραγματικότητας είναι τόσο αντίθετος με τον δικό μου ρομαντισμό, αλλά θα γίνω σκληρή και θα σου πω το εξής: μας μεγαλώνουν στον κόσμο της παπαρούνας».

Σε είχαμε αφήσει στην Ιταλία, όμως εδώ και λίγους μήνες ζεις στην Κωνσταντινούπολη.
Από πέρσι έχω μετακομίσει στην Πόλη, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας Kıyıdakiler (Coastliners). Αυτή είναι η πρώτη μου Τουρκική ταινία, όποτε πάντα θα την αγαπώ με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Γιατί πήρες την απόφαση αυτή;
Είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και πάω όπου μου λέει το ένστικτό μου. Η Ιταλία με κούρασε λίγο, αισθανόμουν ότι δεν έχω βρει ή δεν με έχει βρει αυτό που ψάχνω. Πολλές «αποτυχίες», castings που έγιναν auditions αλλά στο τέλος στέφθηκαν από ένα μεγάλο «όχι» πάντα ένα βήμα πριν την τελική επιλογή. Όλα αυτά συσσωρεύτηκαν και ένιωσα ότι είμαι «λίγη» για την ιταλική αγορά. Από την άλλη, τον Οκτώβριο ήμουν στη Σουηδία για μια μεγάλου μήκους ταινία. Θέλω να κάνω φιλμ με ανθρώπους που έχουν όραμα και μεγάλα όνειρα, ώστε να μου δοθεί η ευκαιρία να αναδείξω τις ικανότητές μου, τις αληθινές δεξιότητες ενός ηθοποιού.

Που σε βρήκαν οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις;
Εδώ στην Κωνσταντινούπολη. Εκτός από αυτήν της πρωτοχρονιάς όπου ήρθα Ελλάδα την τελευταία στιγμή, ειδάλλως θα ήμουν και εγώ εκεί. Το έχω ξαναπεί, δεν φοβάμαι και ούτε έχω σκοπό να αρχίσω τώρα. Είναι κάτι που δεν το ελέγχεις όπως δεν ελέγχουμε το ότι η ζωή συνεχίζεται. Αυτός ο κυνισμός της πραγματικότητας είναι τόσο αντίθετος με τον δικό μου ρομαντισμό, αλλά θα γίνω σκληρή και θα σου πω το εξής: μας μεγαλώνουν στον κόσμο της παπαρούνας. Πόλεμος υπήρχε πάντα κάπου μακριά από εμάς (γεωγραφικά μιλώντας), φτώχεια επίσης και παιδιά που πέθαιναν κάθε μέρα από την πείνα και την δίψα. Τώρα που όλα αυτά έχουν σχεδόν χτυπήσει την πόρτα μας, αντιδράμε. Θέλω να πιστεύω πως οι επόμενες γενιές, τα παιδιά μας, θα είναι καλύτεροι άνθρωποι και θα καταφέρουν ότι δεν καταφέραμε εμείς. Ωραίο το αγαπώ τον εαυτό μου, αλλά το αγαπώ τον συνάνθρωπό μου είναι μακράν καλύτερο.

Πώς είναι το κλίμα στην Πόλη; Επικρατεί φόβος και ανασφάλεια για τους ανήσυχους, δημιουργικούς ανθρώπους της γενιάς σου;
Όχι τόσο όσο νομίζουμε. Διαφέρουμε όμως, δεν είμαστε το ίδιο. Εγώ γεννήθηκα αλλού, γαλουχήθηκα διαφορετικά και στη συνέχεια διαμορφώθηκα πάλι σε ένα άλλο μέρος. Νιώθω ελληνικά, σκέφτομαι ιταλικά και μιλάω τουρκικά τώρα να συνεννοηθώ. Θέλει όμως πολύ δουλειά ο καθένας με τον εαυτό του για να βρει την ελευθερία του μέσα από αυτό που επαγγέλλεται. Από την άλλη είμαστε τυχεροί άνθρωποι που έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε στον χώρο της τέχνης και να οραματιστούμε, άρα οφείλουμε να το κάνουμε πράξη, ειδικά σε τέτοιους καιρούς.

«Είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και πάω όπου μου λέει το ένστικτό μου. Η Ιταλία με κούρασε λίγο, αισθανόμουν ότι δεν έχω βρει ή δεν με έχει βρει αυτό που ψάχνω».

Βλέπουμε ότι ντύθηκε και ο Βόσπορος στα λευκά. Τι κάνεις για να νιώσεις ζεστασιά αυτές τις ημέρες;
(Γέλια) Κοιμάμαι με το panda μου, κυριολεκτικά! Είναι υπέροχος ο Βόσπορος. Ξυπνάς το πρωί και πραγματικά νιώθεις μόνο ευγνωμοσύνη για αυτό που αντικρίζεις. Βαθιά εισπνοή, εκπνοή και φύγαμε για να κατακτήσουμε ακόμα μια μέρα. Έχω πολύ λιτό και απλό πρόγραμμα: διάβασμα, πρόβες, μελέτη και φυσικά το panda μου…

Πες μας ένα μυστικό της Κωνσταντινούπολης που γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι.
Αυτά δεν τα λέμε, μεταφέρονται μόνο από κοντά μετά την απαραίτητη «τελετή» μύησης. Διαφορετικά θα χαθεί η μαγεία και τι θα ήταν ένας κόσμος χωρίς μαγεία και αστερόσκονη;

Ένα πουλάκι μας είπε ότι ταξιδεύεις αύριο για το Μιλάνο. Τι σε περιμένει στην πρωτεύουσα της μόδας;
Η Ιταλία είναι μια αγάπη με τα πάνω και τα κάτω της, αλλά παντοτινή. Δοκιμάζω πάλι την τύχη μου; Δοκιμάζω κάτι άλλο; Ποιος ξέρει; Δεν το αποκαλύπτω. Αλλά δεν θα είναι το ίδιο. Είναι φοβερό, πάντως, πώς κάποιοι άνθρωποι σηματοδοτούν ολόκληρες εποχές. Τι εννοώ; Είπες «μόδα» και «Μιλάνο» και αμέσως σκέφτηκα τη Franca Sozzani που πέθανε πριν ένα μήνα και την Ιταλική Vogue που διηύθυνε. Ένα ακόμα τέλος εποχής. Στο εξής θα βλέπουμε μόνο χάος και καθόλου δημιουργία στη μόδα;

Και η Αθήνα τι ρόλο παίζει στη ζωή σου αυτή την περίοδο;
Ακόμα δεν παίζει κανένα ρόλο. Αλλά η Αθήνα είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι άνθρωποί μου, οι γάτες μου. Νιώθω ασφάλεια εκεί, σα να βρίσκομαι μέσα σε μια μεγάλη αγκαλιά. Νομίζω μου αρκεί αυτό, το να νιώθω αγάπη. Τι περισσότερο να ζητήσω;

Ποια είναι τα Ελληνικά σου σχέδια;
Σχέδια δεν κάνουμε, γιατί ο θεός γελάει. Βάζουμε στόχους, δουλεύουμε σκληρά, κάνουμε όνειρα και μετράμε αστέρια το βράδυ πριν κοιμηθούμε, γιατί στο τέλος της ημέρας είμαι απλά το κορίτσι του μπαμπά μου!

Διαβάστε ακόμα, τη νέα παραγωγή του Andro TV στο Λος Άντζελες: Πως ο Έβαν Σπηλιωτόπουλος κατέκτησε την Αμερική

TAGS :
Αντιγόνη Κουλουκάκου ηθοποιός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook