Αυτή η μούρη που εκ πρώτης όψεως δείχνει τόσο mainstream, στην ουσία κρύβει πτυχώσεις δράματος και κωμωδίας ταυτοχρόνως (φωτογραφία: Sinna Nasseri, The New York Times).

Ο Paul Giamatti θα έχει να το λέει μετά από χρόνια (αν και ουδείς γνωρίζει τι πρόκειται να υποδυθεί στο μέλλον): αν υπάρχει ένας σκηνοθέτης που του έχτισε με γερά θεμέλια την καριέρα του και του έδωσε το δικαίωμα να αποκτήσει «όνομα» στο χώρο του θεάματος, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Alexander Payne.

Την πρώτη φορά το έκανε το 2004 με την ταινία «Sideways» που τον καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή με μια εμφανώς συναρπαστική παρουσία στην οθόνη. Η δεύτερη φορά γίνεται τώρα με την ταινία του ελληνικής καταγωγής Payne «The Holdovers» (Τα Παιδιά του Χειμώνα), που κυκλοφόρησε το περασμένο φθινόπωρο.

Για πρώτη φορά είναι υποψήφιος για τα προσεχή Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερου ηθοποιού.

Αυτή τη φορά η καθιέρωση έχει μεγαλύτερο εύρος. Για πρώτη φορά είναι υποψήφιος για τα προσεχή Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερου ηθοποιού.

Έπρεπε να φτάσει στα 56 του ο Giamatti για να προσεγγίσει όσο το δυνατόν πιο κοντά το χρυσό αγαλματίδιο από την κεντρική πόρτα. Πριν από είκοσι χρόνια είχε προταθεί ξανά για τα Όσκαρ, αλλά για την κατηγορία του Β’ ανδρικού ρόλου. Ήταν η παρουσία του στην ταινία «Cinderella Man» που είχε τραβήξει τα βλέμματα της επιτροπής. Τώρα, όμως, κάνει το μεγάλο άλμα ως πρωταγωνιστής.

Στο τωρινό The Holdovers (φωτογραφία: Focus Features).

Ωστόσο, ήδη το όνομά του κυκλοφορεί δεξιά και αριστερά στα σημαντικά κινηματογραφικά βραβεία. Ήταν υποψήφιος στα BAFTA και το Screen Actors Guild, ενώ κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα.

Θα έλεγε κανείς πως εκείνος κάθεται ήσυχος στο σπίτι του στο Μπρούκλιν και η μοίρα του (όχι η τύχη) δουλεύει. Όλη αυτή η αναγνώριση -σωρηδόν, μάλιστα- τον έπιασε απροετοίμαστο. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στους New York Times δήλωσε έκπληκτος για τις υποψηφιότητες, ενώ συμπλήρωσε πως: «Φαίνεται πως έκανα κάτι καλό, δεν εξηγείται αλλιώς. Πριν από είκοσι χρόνια τα πάντα ήταν πολύ διαφορετικά. Δεν θυμάμαι να έκανε κάτι φοβερό ή να κουβαλούσα ένταση μέσα μου. Θυμάμαι ότι ήμουν πολύ πιο χαμηλών τόνων. Τώρα είναι στον υπερθετικό βαθμό έντονα με τόσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Το γεγονός ότι βρίσκεται ακριβώς στη μέση ηλικία, άρα δεν έχει πια την άμετρη φιλοδοξία ενός νέου, αλλά ούτε και την κουρασμένη διάθεση ηρεμίας ενός ηθοποιού στην τελική ευθεία της καριέρας του, ο Giamatti προσπαθεί να πιάσει το σφυγμό της επιτυχίας με ήρεμο τόνο. Το σίγουρο είναι ότι αφέθηκε στα χέρια του Payne γνωρίζοντας πως θα τον οδηγήσει στο σωστό δρόμο. Όπερ και εγένετο.

Στο Cinderella Man.

Ο Paul Edward Valentine Giamatti γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1967 στο New Haven του Κονέκτικατ. Στην πραγματικότητα σε μια πλούσια οικογένεια καθώς ο πατέρας του, ο A. Bartlett Giamatti, ήταν πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Yale και επίτροπος του Major League Baseball.

Στα «Παιδιά του Χειμώνα» υποδύεται έναν κακότροπο, κυνικό και απαιτητικό καθηγητής φιλολογίας ονόματι Πολ Χάναμ.

Η μητέρα του, Toni Marilyn Giamatti, δίδασκε στη σχολή Hopkins και επίσης είχε ασχοληθεί με την ηθοποιία στο παρελθόν. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Paul, Marcus Giamatti, είναι επίσης ηθοποιός και είναι περισσότερο γνωστός ως τακτικό μέλος του καστ της δραματικής σειράς Judging Amy.

Ο Paul αποφοίτησε από το Yale, όπου ασχολήθηκε ενεργά με την προπτυχιακή θεατρική σκηνή και συνεργάστηκε με τους συναδέλφους του ηθοποιούς και φοιτητές του Yale, Ron Livingston και Edward Norton. Έπαιξε στο θέατρο, εμφανιζόμενος στο Annex Theatre του Μπρόντγουεϊ και του Σιάτλ, πριν πάρει τον πρώτο του τηλεοπτικό ρόλο στην τηλεοπτική ταινία She’ll Take Romance του ABC το 1990. Μέχρι το 1995, εμφανίστηκε στην κωμωδία του Γούντι Άλεν, Mighty Aphrodite και ρομαντική κωμωδία του Sydney Pollack στο ριμέικ της Sabrina.

Στα «Παιδιά του Χειμώνα» υποδύεται έναν κακότροπο, κυνικός και απαιτητικός καθηγητής φιλολογίας ονόματι Πολ Χάναμ.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Giamatti έπαιξε πολλούς δεύτερους ρόλους σε ταινίες μεγάλου προϋπολογισμού όπως το The Truman Show, Saving Private Ryan και Man on the Moon. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 παίζει στις ταινίες Duets, Big Momma’s House, Planet of the Apes και το Big Fat Liar. Ακολούθησαν το Donnie Brasco, το Private Parts και φυσικά το Sideways που τον καθιέρωσαν σε ρόλους που διαθέτουν σημαντικό εύρος.

Στα «Παιδιά του Χειμώνα» υποδύεται έναν κακότροπο, κυνικό και απαιτητικό καθηγητής φιλολογίας ονόματι Πολ Χάναμ. Είναι μια κλασική περίπτωση ανθρώπου που δεν θέλεις να τον έχεις γύρω σου. Αυτό ισχύει για τους φοιτητές, αλλά και τους συναδέλφους του.

Στα «Παιδιά του Χειμώνα» ο Giamatti κάνει ένας αρνητικό ρόλο να δείχνει ολότελα θετικός.

Κάποια στιγμή θα κάνει το λάθος να δυσαρεστήσει τον πρύτανη του ιδρύματος βάζοντας χαμηλούς βαθμούς στο γιο ενός σημαντικού δωρητή. Η «τιμωρία» του είναι να αναλάβει αυτός, απ’ όλο το διδακτικό προσωπικό, να περάσει τις χριστουγεννιάτικες γιορτές στο σχολείο, επιτηρώντας τους μαθητές οι οποίοι δεν μπορούν να φύγουν για διακοπές.

Απτόητος τους ετοιμάζει ένα ένα αυστηρό πρόγραμμα μελέτης, αλλά τελικά θα ξεμείνει με τον πιο ατίθασο απ’ αυτούς, ο οποίος αρνείται να υπακούσει τις εντολές του, και τη μαγείρισσα της σχολής, μια Αφροαμερικάνα που έχει χάσει το γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ. Αντιδημοφιλής χαρακτήρα; Ε, μα εδώ είναι που ο Giamatti καταφέρνει το μέγιστο: να κάνει αυτόν τον ακοινώνητο τύπο σφόδρα ενδιαφέροντα.

Στο Sideways.

Ο Giamatti, πάντως, τον προσέγγισε το ρόλο με διαφορετικό τρόπο. Όπως είπε στους Los Angeles Times: «Αυτός ο καθηγητής δεν είναι κακός. Δεν νομίζω ότι έχει άδικο σε πολλά από αυτά που λέει στον διευθυντή. Λέει σε εκείνον τον ρατσιστή να σωπάσει. Ο Alexander Payne κάνει μια μεγάλη διάκριση μεταξύ ωραίου και ευγενικού. Και αυτός ο τύπος, μπορεί να μην είναι καλός, αλλά από κάτω, είναι ευγενικός».

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν ρόλο που φέρνει τον Giamatti μπρος σε μια μεγάλη επιτυχία που μπορεί να του αλλάξει δραστικά την καριέρα του από εδώ και πέρα. Αν το αξίζει; Ναι, αναμφίβολα.

Αυτή η μούρη που εκ πρώτης όψεως δείχνει τόσο mainstream, στην ουσία κρύβει πτυχώσεις δράματος και κωμωδίας ταυτοχρόνως. Αν βρεθεί, δε, στα χέρια ενός επιδέξιου σκηνοθέτη (όπως ο Payne), τότε όλο το υποκριτικό του ταλέντο απλώνεται και… γεμίζει το πανί. Να τον δείτε στα «Παιδιά του Χειμώνα». Σολάρει πραγματικά.

 

Διαβάστε ακόμα: Γιατί ο Τσάντλερ είναι ο φίλος που θα θέλαμε να έχουμε στην παρέα μας.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top