Μάξιμος Μουμούρης: «Αν τα παιδιά δεν νιώθουν ότι τα αποδέχεσαι, θα βρουν αλλού παρηγοριά»

Ένας από τους πλέον δραστήριους καλλιτέχνες της γενιάς του, ο Μάξιμος Μουμούρης δηλώνει πως «δεν θα άντεχα το οκτάωρο κλεισμένος σε ένα γραφείο».

Ο Μάξιμος Μουμούρης αποτελεί ένα φωτεινό πρότυπο ανθρώπου που ισορροπεί με δεινότητα πρωταθλητή ανάμεσα σε ρόλους θεατρικούς και τον Κωνσταντίνο στην «Γη της Ελιάς» και τον Κολοκοτρώνη στη νέα ταινία του Σμαραγδή, τη σκηνοθεσία, τη διδασκαλία, την πατρότητα και τη συντροφικότητα. Πατέρας τριών κοριτσιών και παντρεμένος επί 21 χρόνια με τη βουλευτή Νάντια Γιαννακοπούλου, κάθε συνάντηση μαζί του είναι ενδιαφέρουσα διότι μπορεί να ξεκινήσει από τα μονοπάτια της Καλοπούλας και πιο πάνω, να περάσει στην πολιτική και τις τρυφερές ιστορίες που μας χαρίζουν τα παιδιά μας.

Τον συνάντησα με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί. Τα «Όνειρα Γλυκά» που έχει γράψει ο νέος κι ανερχόμενος Μιχάλης Μαλανδράκης που ακτινογραφεί την ελληνική οικογένεια και παθογένεια. Μυστικά, ψέματα, εθελοτυφλία, δειλία και απόγνωση σε ένα έργο που δεν έχει κάθαρση καθώς στις οικογένειες τίποτα δεν τελειώνει. Στον τέλειο στημένο πάγκο του οικογενειακού ζαχαροπλαστείου, ο Μάξιμος έχει χτίσει με κινήσεις ακριβείας μια ρεαλιστικά σκληρή παράσταση όπου συνταγές και συναισθήματα χτυπιούνται σε ανοξείδωτες μπασίνες.

– Είστε μπαμπάς τριών κοριτσιών. Λένε ότι αυτή η σχέση μπαμπάς- κόρης είναι κάπως πιο εύκολη.

Συζητάω μαζί τους όσο περισσότερο μπορώ. Προσπαθώ, όπως κάνω και με τους μαθητές μου στη σχολή, να τους μάθω να μη βιάζονται να γίνουν τα πράγματα, να πηγαίνουν σιγά σιγά. Και αν είναι να δώσω ένα παράδειγμα δικό μου, προσπαθώ να το προσαρμόσω και να δείξω ότι περνάω και εγώ τα ίδια πράγματα με εκείνα. Έχω τις ίδιες αγωνίες. Και εγώ στα 47 μου άρχισα να παίζω τένις, μπαίνω στο γήπεδο και τρέμουν τα πόδια μου. Έτσι μπορώ να καταλάβω τι νιώθουν και οι κόρες μου σε έναν αγώνα, τι αντίκρισμα έχει η προσπάθειά τους.

– Καταλαβαίνω ότι ο αθλητισμός είναι ένα βασικό κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς σας. Ασχολείστε και με άλλα αθλήματα εκτός από το τένις;

Κάνω σταθερά γυμναστική, αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολούμαι με αθλήματα που είναι φουλ αδρεναλίνη. Δηλαδή με το downhill, το ποδήλατο στον Υμηττό, και το τένις. Πιστεύω ότι το τένις είναι μια μικρή προσομοίωση της ζωής.

– Τι εννοείτε;

Καταρχάς ο εαυτός σου είναι ο σύμμαχος και ο αντίπαλός σου. Επίσης, δεν τελειώνει τίποτα, αν δεν τελειώσει πραγματικά. Αυτό το έχουμε δει πολλές φορές σε μεγάλα παιχνίδια. Το τένις ενεργοποιεί πολλά τμήματα του εγκεφάλου, σε κάνει να είσαι γρήγορος, μειώνει τα καρδιαγγειακά νοσήματα, είναι πολλά τα οφέλη του. Το τένις περιέχει το σωματικό κομμάτι, το εγκεφαλικό, που πρέπει συνεχώς να υπολογίζεις τις αντιδράσεις σου, και το ψυχικό, πόσο αντέχει και η ψυχή σου να παίζεις. Τα έχει όλα σε μια πολύ ωραία ισορροπία.

– Το κολύμπι;

Μου αρέσει πολύ και το κολύμπι, αλλά τώρα τελευταία το έχω απατήσει για το τένις. Συμμετέχω και σε ένα τουρνουά τένις αυτό τον καιρό, αλλά όταν τελειώσει, θα ασχοληθώ πάλι και με το κολύμπι.

Ο αθλητισμός, όπως το downhill και το ποδήλατο, είναι κομμάτι της ζωής του Μάξιμου Μουμούρη. (Φωτογραφίες: Instagram)

– Αν ήσαστε σε μια άλλη δουλειά και δεν είχατε τον χρόνο να παίρνετε αυτές τις ανάσες με τον αθλητισμό, τι θα κάνατε;

Όταν έχω πολλή δουλειά, προφανώς μειώνεται ο χρόνος που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, αλλά δεν θα χαθεί η επαφή ποτέ. Γενικά το ωράριό μου είναι ευέλικτο. Δεν θα άντεχα το οκτάωρο κλεισμένος σε ένα γραφείο, σίγουρα. Κάποια περίοδο ήμουν δάσκαλος θεατρολογίας σε σχολείο, αλλά και αυτό το άφησα, δεν μπορούσα.

– Με το downhill έχει τύχει να τραυματιστείτε;

Αν και δεν παίρνω μεγάλα ρίσκα, γιατί το βράδυ πρέπει να πάω στο θέατρο να κάνω τη δουλειά μου, έχει τύχει να τραυματιστώ. Επίσης και λόγω ηλικίας ρισκάρεις λιγότερο, αυτό όμως δεν νομίζω ότι έρχεται κόντρα με την απόλαυση. Σίγουρα προσπαθείς να ανέβεις κάποια επίπεδα, αλλά ξέρεις ότι δεν θα κάνεις αυτά που κάνουν οι 25άρηδες. Δεν το έχω ανάγκη πια. Δεν έχω λόγο να κάνω άλματα 10 μέτρων. Μια βελτίωση όμως από κάτι που έκανες την προηγούμενη μέρα, πάντα υπάρχει, άρα και μια ικανοποίηση.

– Στο βουνό για ποδήλατο πηγαίνετε μόνοι σας ή με παρέα;

Πηγαίνω και με παρέα, αλλά θα πάω και μόνος μου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε στο βουνό γνωρίζεις πολύ κόσμο και είναι πολύ ωραίο αυτό. Σου δίνει μάλιστα το παράδειγμα να φέρεσαι έτσι και στην πόλη. Να λες μια καλημέρα πιο εύκολα. Στο βουνό, ανεβαίνοντας με το ποδήλατο, συναντάω πολλούς πεζοπόρους και πάντα λέω μια καλημέρα.

Φέτος, σκηνοθετεί το έργο «Όνειρα γλυκά», στο Θέατρο Τόπος Αλλού.

– Αυτή την περίοδο έχει ανέβει στη θεατρική σκηνή το έργο «Όνειρα γλυκά», που αποτελεί τη δεύτερη σκηνοθετική σας δουλειά. Πώς προέκυψε αυτή τη φορά;

Σκηνοθετώ ανά αραιά διαστήματα και φέτος ήταν ένα πακέτο συνεννόησης και συνεργασίας με το Θέατρο Τόπος Αλλού, όπου έπαιξα στην παραγωγή του, τον «Πλατόνωφ» του Τσέχοφ. Μου σύστησαν τον νέο συγγραφέα Μιχάλη Μαλανδράκη και ήθελα να ασχοληθώ με τον ρεαλισμό – κάτι εντελώς διαφορετικό από τα κείμενα που συνήθως καταπιανόμουν. Το κείμενο λοιπόν του Μαλανδράκη είχε αυτό το καθαρό και ρεαλιστικό ύφος και ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω τώρα. Ήθελα να το δοκιμάσω, γιατί είχα πράγματα να μεταδώσω. Και έτσι έγινε.

– Είχατε πράγματα όπως…

Αυτό ξεκινάει πριν από λίγα χρόνια, αναλαμβάνοντας και τη Δραματική Σχολή της Αγίας Βαρβάρας. Η πίεση του να είσαι καλλιτεχνικός διευθυντής σε έναν Οργανισμό με ώθησε στο να γίνω πιο συγκεκριμένος όσον αφορά την εκπαιδευτική μέθοδο και το τι δίνω στα παιδιά, τους σπουδαστές. Η καραντίνα έκανε και κάποια πολύ καλά πράγματα. Παρακολουθώντας με να παίζω σε κάποια live stream, είδα μερικά λάθη τα οποία σκέφτηκα ότι μπορώ να τα διορθώσω. Έτσι άρχισα να ξανακοιτάζω διάφορες θεατρικές τεχνικές και να τις εφαρμόζω, αλλά πέρασα και στο κινηματογραφικό κομμάτι, δηλαδή φέτος έκανα το πρώτο μου μάθημα υποκριτικής on camera. Ήταν κάτι για το οποίο δεν ήξερα ότι έχω τόση ενέργεια να δώσω και σε αυτό – μου άρεσε πάρα πολύ. Μέσα από όλα αυτά κατάλαβα ότι πλέον μπορώ να φτιάξω μια επαγγελματική παράσταση. Τα παιδιά που παίζουν στα «Όνειρα γλυκά» (Δημήτρης Σέρφας, Νίκος Μπουκουβάλας) ήταν μαθητές μου στη σχολή.

– Έχετε σκεφτεί καθόλου τη σκηνοθεσία εκτός θεάτρου;

Ναι, θα το ‘θελα πολύ. Μιλάω κυρίως για κινηματογράφο, αλλά, γιατί όχι, και τηλεόραση. Αρκεί να υπάρχει το μέσο – και το μέσο είναι η κάμερα. Έχω κάνει δύο ταινίες, σπουδαστικές. Ο κινηματογράφος είναι πολύ ενδιαφέρον πράγμα, αλλά η υποκριτική, λίγο-πολύ, είναι η ίδια. Το τεχνικό κομμάτι αλλάζει – είναι η μέρα με τη νύχτα.

– Αναγνωρίζετε δικά σας βιώματα σε αυτό στα «Όνειρα Γλυκά»;

Για να πω την αλήθεια, όχι. Τα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν σε μια οικογένεια αλλά δεν λέγονται, γεμίζουν ένα μπαλόνι το οποίο κάποια στιγμή σκάει και βγαίνουν όλα έξω. Αυτό συνέβη στη δική μου οικογένεια -όχι με τον τρόπο που αποτυπώνεται σε αυτό το έργο αλλά συνέβη. Υπήρχαν λάθη που τα αφήναμε να υπάρχουν. Και φταίμε όλοι, όχι μόνο ένας. Αυτό είναι που μου αρέσει και στο κείμενο του Μιχάλη. Όπως μου είπε και κάποιος που είδε την παράσταση, δεν μπορώ να καταλάβω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.

– Ο καθένας έχει το δίκιο του.

Είναι ίσως σχεδόν τραγικό το να έχουν όλοι δίκιο και να έχουν όλοι άδικο. Αλλά έτσι είναι, οι οικογενειακές ιστορίες μπορεί να είναι πολύ τραγικές. Όλοι έχουμε τραύματα. Υπάρχει μια θεωρία που πιστεύω. Τα τραύματά μας προέρχονται συνήθως από την παιδική μας ηλικία. Μεγαλώνοντας, το τραύμα ή θα σε κάνει πληγωμένο ή θα σε κάνει σοφότερο – ένα από τα δύο. Υπάρχουν φόβοι που πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε για να τους ξεπεράσουμε. Στις οικογενειακές σχέσεις δημιουργούνται συμπλέγματα φόβων και αδυναμιών να εκφράσουν τι πραγματικά νιώθουν.

– Εσείς πώς καταφέρνετε να τους αντιμετωπίζετε αυτούς τους φόβους;

Τα παιδιά είναι μια αφορμή που, αν την καταλάβει πραγματικά κάποιος, μπορεί να είναι σε θέση να ωριμάσει ο ίδιος. Όταν άρχισα να ωριμάζω, στην αρχή υποσυνείδητα, αργότερα συνειδητά, κατάλαβα ότι αυτό είχα ανάγκη για να μπορέσω να είμαι εντάξει με την οικογένειά μου. Να μπορέσω να ωριμάσω προσωπικά αλλά και μαζί με τη γυναίκα μου. Δηλαδή να επιτρέψει ο ένας στον άλλον να ωριμάζει παράλληλα. Αν νιώσεις μέσα σου ότι αυτό λειτουργεί σε ένα επίπεδο και κυλώντας οι μέρες εξελίσσεται, τότε μεταδίδεται και στα παιδιά αβίαστα. Δηλαδή όταν βλέπουν δύο γονείς που ωριμάζουν μαζί τους αλλά σε διαφορετικό στάδιο της ζωής τους, κάπως αυτό απαλύνει λίγο τις δυσκολίες. Φυσικά, ο κλασικός κανόνας είναι αγάπη και πάνω απ’ όλα αποδοχή. Αν τα παιδιά δεν νιώθουν ότι τα αποδέχεσαι, θα βρουν κάπου αλλού παρηγοριά. Το φοβερό είναι ότι τα παιδιά είναι εκεί, παλεύουν να έχουν την καλύτερη σχέση μαζί σου. Είναι εκεί για σένα.

– Ο χρόνος που περνάει σάς αγχώνει;

Ναι, το σκέφτομαι. Κάθε μέρα θέλω να κάνω κάτι, γιατί είναι σαν να νιώθω ότι δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα. Είναι μια φοβία μου αυτή. Είμαι 47 χρονών και πιστεύω ότι αυτή η δεκαετία είναι ένας σημαντικός συνδυασμός ωριμότητας, πείρας και χαράς ακόμα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν δεν υπήρχαν τα παιδιά μου, αυτή η οικογένεια που έχουμε φτιάξει, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι. Δεν υπάρχουν πολλές βεβαιότητες στη ζωή, αυτή όμως ίσως είναι και η μοναδική βεβαιότητα που μπορώ να έχω. Δεν θα ήμουν τόσο συνειδητός, θα ήμουν μακριά από την επίγνωση των πραγμάτων.

– Αυτό συνέβη εξαιτίας τους ή για εκείνες;

Δεν ξέρω ακριβώς, αυτές είναι αμφίδρομες δυνάμεις που επιδρούν. Ο Σπινόζα έχει πει ότι ο νους ανοίγει την ψυχή. Ο νους σε κάνει να βλέπεις το σημαντικό που έχεις και να μη φεύγεις από αυτό. Από κει και πέρα, έρχονται πολλά πράγματα. Αυτό το σημαντικό μπορεί εκτός από την οικογένεια, να είναι και μια συνεργασία, μια παράσταση – από το παραμικρό μέχρι το πιο σπουδαίο.

«Το καλοκαίρι δεν δουλεύω συχνά. Θέλω να το αφιερώνω στην οικογένεια, να κάνουμε διακοπές απερίσπαστοι».

– Έχετε κάποια επαγγελματικά σχέδια για το καλοκαίρι;

Τώρα συζητάω δυο τρία πράγματα, αλλά γενικά το καλοκαίρι δεν δουλεύω συχνά. Το αφιερώνω στην οικογένεια. Μας αρέσει να κάνουμε διακοπές απερίσπαστοι. Πέρυσι είχα την Επίδαυρο και ήταν μια πρόταση συνεργασίας την οποία δεν μπορούσα να αρνηθώ. Γενικά όμως το αποφεύγω.

– Πώς ορίζονται για σας οι πολύ ωραίες διακοπές;

Θέλω να είναι τόσο γεμάτη η μέρα, που να έρχεται το βράδυ και να πέφτω ξερός για ύπνο. Έχουμε δυο-τρία μέρη ως σημεία αναφοράς, που μπορεί να πηγαίνουμε σχεδόν κάθε χρόνο, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Αυτό που μου αρέσει είναι ότι μπορούμε να πηγαίνουμε ακόμα διακοπές με τα παιδιά. Η μικρή μας τουλάχιστον είναι 10 χρονών, άρα για τα επόμενα έξι-εφτά χρόνια θα την έχουμε μαζί μας.

– Φαντάζεστε τη ζωή σας εκτός πόλης;

Όχι. Ίσως αργότερα, πολύ αργότερα. Από την άλλη, λέω, γιατί να καταργώ το δικαίωμα να είμαι στη φύση; Το ποδήλατο είναι το μόνο που μου το χαρίζει αυτό – τη μυρωδιά, το χώμα, τον αέρα. Μια φορά, ήμουν μόνος μου και είχα φάει μια τούμπα στο βουνό. Αφού συνειδητοποίησα ότι είμαι καλά, άρχισα να κοιτάζω γύρω μου πόσο όμορφα ήταν και να απολαμβάνω την απέραντη ησυχία.

– Πώς είναι η ζωή με μία πολιτικό, μάλιστα σε αυτή την τρομερά «ζεστή» περίοδο, γεμάτη με διάφορα γεγονότα;

Τη Νάντια τη θαυμάζω για το πώς στέκεται στην πολιτική – και δεν το λέω επειδή είναι η γυναίκα μου. Είναι πάρα πολύ απαιτητικό αυτό που κάνει. Η Νάντια είναι ένα άλογο που η ορμή του μπορεί να σε παρασύρει, γι’ αυτό τη θαυμάζω και τη στηρίζω, εννοείται. Δεν φέρνει την πολιτική στο σπίτι, ξέρει πότε να κλείνει τον διακόπτη. Ενημερώνομαι από το ραδιόφωνο συνήθως και όταν τη ρωτάω για κάποιο θέμα, πάντα εκείνη έχει αντιληφθεί κάτι περισσότερο από εμένα.

– Πώς διασκεδάζετε;

Αγαπάω πάρα πολύ τις συναυλίες. Φέτος το καλοκαίρι θα πάω να δω Duran Duran, τους Massive Attack, που είναι και οι Smile μαζί. Η Νάντια έχει κλείσει εισιτήρια για τους Coldplay και θα πάω μαζί της -σαν ραντεβού, όχι τόσο για το συγκρότημα.

– Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε για τα παιδιά σας;

Εύχομαι να επιστρέφουν έστω και λίγο… μέχρι όσο. Να μην ξεχνούν τις ρίζες τους και πού και πού να γυρίζουν στο σπίτι μας. Είναι λίγο εγωιστικό, ίσως, το ξέρω, αλλά το έχω ανάγκη. Αυτό έχω να πω. Τίποτε άλλο.

Διαβάστε ακόμα: Μενέλαος Χαραλαμπίδης – «Μόνο στην Ελλάδα, από όλη την Ευρώπη, οι κατοχικοί δωσίλογοι έπεσαν στα μαλακά»

TAGS :
αθλητισμός ηθοποιός θέατρο Μάξιμος Μουμούρης πατέρας Πατρότητα σκηνοθεσία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook