Ο καλύτερος τρόπος να ακουστεί η αλήθεια είναι με ένα καλοδιατυπωμένο αστείο, το οποίο θα σφίξει στην αγκαλιά του μέχρι πνιγμού την υποκρισία, το ψέμα, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και  θα εκραγεί στη μέση της απάθειας, των λαϊκίστικων ευκολιών και των εμμονών, απελευθερώνοντας θετική ενέργεια, ευφυείς... Περισσότερα
Είδαμε το «Εκεί που ζούμε»: το χιούμορ της καθημερινής κόλασης
Η τέχνη είναι μια αγωνιώδης κατάσταση του ανθρώπου να χαρτογραφήσει αυτό πού είναι, χωρίς να πει περισσότερα από αυτά που χρειάζεται και χωρίς να σπαταλήσει τον χρόνο ο οποίος θα του φανεί απαραίτητος για να πλαστογραφήσει δυο τρεις καλές συμφωνίες με τον διάβολο και ένα... Περισσότερα
Είδαμε τα Μαγνητικά Πεδία: γιατί συζητιέται τόσο η ελληνική πρόταση για τα Όσκαρ;
Η επαρχία, έτσι βουβή που πάντα κείτεται, δεν εξιστορεί ποτέ και σε κανέναν το παρελθόν της, αλλά το εμπεριέχει, όπως το πρόσωπο τις ρυτίδες, της έκφρασης πόνου, καταφρόνιας και αποστροφής. Δεν είναι καν μια κοινωνία με ενιαία χαρακτηριστικά, μοιάζει περισσότερο με μια εποχή, που δεν... Περισσότερα
Eίδαμε την «Αγέλη Προβάτων»: ελληνικό γουέστερν στη γη της απληστίας
Δεν υπάρχει παρθενογένεση στον ανθρώπινο πολιτισμό και για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, με τα λόγια του Ελύτη. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου μετά το τέλος της προβολής της ταινίας «Arcadia 1900, Champagne d’Orient» του Κώστα Σπυρόπουλου -απλή συνωνυμία με την οικογένεια... Περισσότερα
Μαντινίτης Οίνος: καινοτομία και αποφασιστικότητα στo αρκαδικό υψίπεδο
Βληχή. Μια λέξη αρχαϊκή και μυστηριώδης, που σημαίνει απλώς το βέλασμα των αιγοειδών. Όμως στην νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, τίποτα δεν είναι απλό, ούτε καν το βέλασμα των κατσικιών, τα οποία πρωταγωνιστούν μαζί με την Emma Stone και τον Damien Bonnard, μαζί με τη... Περισσότερα
Αρχαϊκή και μυστηριώδης: Είδαμε τη «Βληχή» του Λάνθιμου
Η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου έχει άξονα τη δράση του Ιωάννη Φίλωνα ενός στελέχους της Φιλικής Εταιρεία το οποίο ζει και δρα στην Πελοπόννησο αλλά και στις περιοχές όπου είναι έντονο το ελληνικό στοιχείο όπως την Τεργέστη, το Ιάσιο, την Κωνσταντινούπολη, την Βιέννη. Ο  δαιμόνιος... Περισσότερα
Είδαμε τον «Άνεμο Ελευθερίας»: στο διάσελο, όπου η ανάγκη σμίγει με τ’ όνειρο
Στη Μυτιλήνη του 2015, η νεαρή Έλεν Γουίλιαμς διαβάζει τα απομνημονεύματα της προ-προγιαγιάς της Φιλιώς Μπαλτατζή και μεταφέρεται νοερά στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη έναν αιώνα πριν. Όχημα στην ανέλιξη της ιστορίας μας είναι η ζωή της οικογένειας  Μπαλτατζή όπως περιγράφεται  στις σελίδες του τεφτεριού με τις... Περισσότερα
Είδαμε το «Σμύρνη μου αγαπημένη»: μια χαμένη ευκαιρία που θα κόψει πολλά εισιτήρια
Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, όταν οι γερμανικές δυνάμεις άρχισαν να συρρέουν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων από την Πάτρα, το Αίγιο, τον Πύργο και την Τρίπολη. Στο διάβα τους έκαιγαν χωριά και μοναστήρια (Μέγα Σπήλαιο και Αγία Λαύρα) και σκότωναν άοπλους πολίτες... Περισσότερα
Είδαμε την ταινία «Καλάβρυτα 1943»: έχουν δίκιο όσοι διαμαρτύρονται;
Άντεξα κάμποσο καιρό να μην πάω να δω τον « Άνθρωπο του Θεού», αλλά όταν τα νούμερα ξεπερνούν  τα συνήθη και σιγά σιγά μετατρέπουν μια κινηματογραφική παραγωγή σε γεγονός, δεν μπορείς να μην σκύψεις και μάλιστα με προσοχή στο φαινόμενο. Μια από τις εκφράσεις που... Περισσότερα
«Ο Άνθρωπος του Θεού»: ευσταθούν οι κακές κριτικές, παρά το ρεκόρ εισιτηρίων;
Στην Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού τίθεται το εξής θεμελιώδες ερώτημα: να ξεχνώ, ή να πονάω; Ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν μπλεγμένοι σε μια καταδικασμένη ιστορία αγάπης, αγωνιούν απ’ τη μια να ξεχάσουν ο ένας τον άλλο, κι απ’ την άλλη να φυλάξουν ο ένας... Περισσότερα
«Τα Μήλα»: πώς είναι να μην θυμάσαι ούτε το όνομά σου;
Ήταν το 1949 όταν πρωτολάνσαρα τον Θύμιο, αυτόν τον παμπόνηρο βλάχο με τα γλωσσικά του μπουρδουκλώματα. (Εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, από γονείς Κωνσταντινουπολίτες, κι ήμουν πολύ μικρός όταν μετακομίσαμε στην Αθήνα – στο Παγκράτι.) Ο τύπος αυτός, που έγινε για μένα ισόβιος ρόλος, δεν ήταν... Περισσότερα
Κώστας Χατζηχρήστος: «Εγώ, ο Θύμιος»
Μνήμες από ένα μέλλον διαρκείας: όταν ο Κώστας Γαβράς γύρισε το εμβληματικό «Ζ» ήμουν αγέννητος ακόμη. Το είδα χρόνια μετά, ως φοιτητής, σε κινηματογράφο του κέντρου, τότε που με ένα εισιτήριο μπορούσες να δεις ένα μαραθώνιο ταινιών. Είχε προηγηθεί, βέβαια, η εμπειρία της ανάγνωσης του... Περισσότερα
Είδαμε το «Ενήλικοι στην αίθουσα»: πραγματικά πολύ κακό για τίποτα
―Γεια σου, Σταύρο Ασημάκη! Αρχή της δεκαετίας του ’80, τότε νομίζω που είχαμε πρωτοπάρει τα βίντεο. Τυχαία εγώ στην Αθήνα πρωτοβλέπω και μαγνητοσκοπώ με επιτυχία  το «Της Κακομοίρας» με τον Χατζηχρήστο. Τρελαίνομαι μ’ αυτή την ταινία, που από μερικά χρόνια και μετά θα ’ρχιζε να... Περισσότερα
«Γεια σου, Σταύρο Τσιώλη»: ο Σωτήρης Κακίσης αποχαιρετάει τον φίλο του
το φιλμ του Μιχάλη Κωνσταντάτου «Luton» αντικατοπτρίζονται όλες οι αγωνίες και ανησυχίες της νέας γενιάς των Ελλήνων σκηνοθετών. Δυσλειτουργικές οικογένειες, η βία ως διέξοδος, το τέλμα της μικροαστικής ζωής και τρεις χαρακτήρες που βλέπουν τις ζωές τους να συγκλίνουν σε έναν επικίνδυνο δρόμο που δεν... Περισσότερα
Το «Luton» και η βία ως διέξοδος…
υθμός, σασπένς, ουσία, εξαιρετικοί ηθοποιοί και διαρκή διλήμματα. Το πρώτο που είπα μέσα μου όταν τελείωσε «Ο Eχθρός Mου» ήταν «δεν είναι καθόλου ελληνική ταινία». Από κεκτημένη ταχύτητα μάλλον, καθώς ο ελληνικός κινηματογράφος έχει καταφέρει να μας κερδίσει εδώ και χρόνια. Θα ήταν μάλλον ο... Περισσότερα
Το ξέσπασμα της βίας –και η στιγμή που τα αλλάζει όλα
Button to top