Αναρτήσεις
Με αφορμή την επανέκδοση του cult βιβλίου της Δάφνης Φοίβου «Bed side stories» δημοσιεύουμε μια άκρως πικάντικη ιστορία ερωτικής τρέλας με πρωταγωνίστρια της Μέριλιν Μονρόε από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου.
Μια συνάντηση από τα παλιά, εκεί πίσω στα 80's, με τον Σταύρο Τσιώλη και τον Χρήστο Βακαλόπουλο. Και στο βίντεο να παίζει η ταινία «Της κακομοίρας».
Τέσσερα αποσπάσματα από το βιβλίο του Σωτήρη Κακίση με τίτλο «Για την Ποίηση + Δεν συμφωνώ!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερατώ.
Με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό να περνάει κρίση, πολλοί θα ήθελαν να δουν τον Δημήτρη να επιστρέφει στην ομάδα, έστω και στον ρόλο του προπονητή. Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Γράφει ο Σωτήρης Κακίσης.
Από τον Μικρό Ήρωα στη Βουλιαγμένη, με φόντο τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, που «έφυγε» από τη ζωή στις 7 Φεβρουαρίου.
Εννοώ: Μέσα καθόλου καλά δεν πάμε. Και στην κατάταξη την ευρωπαϊκή όλο και πιο πολύ θα βυθιζόμαστε.
Αν δεν υπήρχε ο Γιάννης Γιαννουρής να οραματιστεί πράγματα αδιανόητα για το μικρόκοσμο του ελληνικού πόλο, κανείς δεν θα ήξερε τη Βουλιαγμένη, κανένα παγκόσμιο παράδειγμα δεν θα είχε προκύψει, ούτε πρωταθλήματα παντού ούτε Κύπελλα Ευρώπης.
Αυτή, λίγο-πολύ, είναι η ιστορία της κολυμβήτριας που υπήρξε η μεγάλη μας δύναμη σ’ εποχές πάλι δύσκολες. Όπου και μόνο η παρουσία της ανάμεσα στα τεράστια διεθνή ονόματα ήταν για όλους μας υπερηφάνεια.
Έτσι ξεκίνησαν όλα, μια φορά κι έναν καιρό, για τη Βάσω Καραντάσιου –όπως τα διηγήθηκε η ίδια στον Σωτήρη Κακίση: από το μηδέν έως τα «πέτρινα χρόνια» του beach-volley στην Ελλάδα και έως τις παγκόσμιες επιτυχίες του.
Η πρωταθλήτρια των μεγάλων για την εποχή της διεθνών επιτυχιών και ρεκόρ θυμάται τις μέρες που ο Ολυμπιακός ήταν αχτύπητος στα κορίτσια και εξηγεί γιατί για αυτήν η πεταλούδα ήταν το απόλυτο στυλ.
Η παγκόσμια πρωταθλήτρια του θαλασσίου σκι αποκωδικοποιεί στον Σωτήρη Κακίση τη θάλασσα μέσα της.
Συνομιλώντας με τον μεγάλο ΦΟΥ-ΝΤΑ-ΡΙ-ΣΤΟ, ο Σωτήρης Κακίσης μαθαίνει πώς γίνεται κανείς... αβύθιστος και, ακούγοντας την ιστορία του, συνειδητοποιεί ότι μοιάζει πολύ με την ιστορία του πόλο της Βουλιαγμένης.
Έπεσε για πρώτη φορά σε αγώνες δέκα χρόνων –τότε που ακόμα δεν υπήρχε άλλος κολυμβητής στην ηλικία του– και έμελλε να γίνει αυτός που, με τα μεγάλα ρεκόρ και τις διεθνείς επιτυχίες του, ανέβασε ψηλά τον πήχη της ελληνικής κολύμβησης.
Όσα μας έμαθε –μέσα και έξω απ’ το νερό– ο μεγαλύτερος ίσως φουνταριστός όλων των εποχών και ο πιο πλήρης παίκτης που είδε ποτέ το παγκόσμιο πόλο.
Η πρωταθλήτρια που άλλαξε τον ρου της ελληνικής Συγχρονισμένης Κολύμβησης θυμάται την ιστορία της απ’ την αρχή. Από τότε που, τριών ετών κοριτσάκι, σε μια γούβα νερό πήγε να πνιγεί και σώθηκε από θαύμα, έως τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες –και ευάριθμες διακρίσεις– μετά.
Συνέντευξη εκ βαθέων με τον μεγαλύτερο και πιο άφοβο τερματοφύλακα του πόλο που έχουν δει τα μάτια μας. Από τον Σωτήρη Κακίση.
Ο για μας Μπράσκο Κατά, ο συγκινητικός «Πέπε» για τους φίλους του, ο εθνικός προπονητής του πόλο, ο πραγματικός δάσκαλος, μέσα από μια «εφ’ όλης της ύλης» συνέντευξή του στον Σωτήρη Κακίση.
Μια συνοπτική ιστορία του νεότερου ελληνικού πόλο 1975–2011. Με αφορμή πάλι το πρόσφατο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών και Γυναικών.
Με τις ζωές τους ως τώρα φάρους ανεξαγόραστους, σωτήριους, εντυπωσιακούς. Με την αγάπη τους να με αγκαλιάζει από μακριά το ίδιο δυνατά, το ίδιο εύθυμα, σαν να ’ταν, σαν να ’μασταν όλοι μαζί πάντα μαζί, για πάντα.
Αυτά είναι τα τραγούδια που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του ποιητή (και στιχουργού) Σωτήρη Κακίση.
Ο Σωτήρης Κακίσης, ανήμερα σήμερα στα γενέθλιά της, μελαγχολεί –ακόμα μια φορά– που δεν κατόρθωσε να δει ποτέ ζωντανή επί σκηνής, να μαγεύει και να θριαμβεύει, τη Μαρία Κάλλας.
Τι θαύμα κι αυτό, να είναι παντού, μα παντού καλός, και σ’ έργα ασήμαντα και κακογυρισμένα, ο Ηλιόπουλος. Πάντοτε το έργο τελικά αυτός, στις δικές του λιγνές πλάτες κόσμος ολόκληρος κρατημένος.
Εκτός από τα τόσα πολλά του άλλα, ο Αλέκος Σακελλάριος και με ρακόρ λέξεων άλλαζε όμορφα-όμορφα σκηνή και πλάνο, προχωρούσε την ιστορία του έργου παρακάτω. Στις ταινίες του που σαν συναισθηματικό, εύθυμο και κάπως λυτρωτικό αποκούμπι μας συνεχίζουν να υπάρχουν.
Μας αρέσει των ανδρών ημών, των εσαεί αγοριών άγουρων εντός μας, σαν παιδιά χαρούμενοι να ξαναβλεπόμαστε, παρέα συναισθηματική και διαλογιζόμενη στης «Όπερας» τα ενδότερα κάνα μεσημέρι, όπως παλιά γινότανε αλλού με… συγγραφείς και οδοιπόρους.
Εδώ και κάποιον καιρό, στο βίο μας σταθερή πλέον παρηγοριά, στέκι κι ελληνικό και ευρωπαϊκό ταυτόχρονα, «Το Καφεδάκι» του Χρήστου και του Γιώργου. Όπου, πάλι μέσα –όπως παλιότερα στο Φίλιον– όλα προσωπικά, δικά μου.
Με αφορμή ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου –ένα άλμπουμ πιο πολύ φωτογραφιών– από εποχές ξεχασμένες πια προηγούμενες, «νέα πάλι από τα παλιά» που έρχονται συχνά εδώ στο μέλλον να μας βρουν, να με βρούνε.
Μια επίσκεψη στους φίλους μου στα Σπάτα κάθε φορά με ανανεώνει γλυκά και ταπεινά. Πόσο μάλλον σήμερα στην τόση ξαφνικά παγκόσμια βάρβαρη πολύ, κι όλο και πιο απολίτιστη ημέρα κι εποχή…
Στο σινεμά της Αντιπάρου, με την ευθεία του την αίθρια κατευθείαν προς τ’ άστρα. Με παιδιά ένα σωρό ολόγυρα, κι εμείς πέρα από των ηλικιών τα σίδερα, τα «κάγκελα παντού», απτόητοι, «μια μέρα πριν, δυο μέρες μετά», δυο νύχτες πριν, μια νύχτα πάντα...
Κυπαρισσία, Βαρυμπόπι, Κοπανάκι, Αετός, Μάλθη... Μετά από πολλά, πάρα πολλά χρόνια, ο Σωτήρης Κακίσης επιστρέφει συγκινημένος στη Μεσσηνία του. Που είχε να τη δει από παιδί.
Ο Σωτήρης Κακίσης γράφει για τον φίλο του, που έφυγε πρόσφατα. Τον μεγάλο ζωγράφο, τον μοναδικό συγγραφέα, τον ιδιαίτερο τραγουδοποιό, τον μαγευτικό τραγουδιστή...
Όσα θυμάμαι, είτε ως συνεργάτης είτε ως αόρατος στο κοινό σιωπηλός μάρτυρας, από την εκπομπή του Διονύση Σαββόπουλου στην ΕΡΤ-1. Σε μια τελείως διαφορετικής κοπής από σήμερα εποχή...
Τώρα που ξαναείναι καλοκαίρι στην Αθήνα, πάντα θερμό και πάντα ιδιαίτερο, της ταινίας αυτής του Γιώργου Πανουσόπουλου τα γυρίσματα downtown Athens δεν μπορώ να μην αναπολήσω, να μη νοσταλγήσω, να μην ξαναθυμηθώ.
Ο Σωτήρης Κακίσης δεν ξεχνά τις ξεχωριστές παρουσίες στην απαγορευμένη οθόνη των νιάτων του, την Annette Haven προπαντός. Αλλά επιμένει πως και σήμερα, μες στο χάος της ισοπέδωσης, κάποια κορίτσια έχουν ακόμα ενδιαφέροντα πράγματα να πουν...
Μετά το σοκ του φθινοπωρινού του κλεισίματος (ύστερα από 90 ένδοξα χρόνια στην Πανεπιστημίου), το πιο ιστορικό εστιατόριο της Αθήνας μόλις επέστρεψε ως «Ideal Home Food». Προσφέροντας πλέον, τα πιο δημοφιλή του φαγητά με delivery και take away.
Παρά την ταπεινή κοψιά του, οι άνθρωποι φανταζόνταν τον γλύπτη το ίδιο πανύψηλο κι εντυπωσιακό με τα δημιουργήματα των χεριών και της ψυχής του.
Ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται μια αναστάσιμη συνύπαρξη με τον φίλο του στον κήπο του Σαββόπουλου, μια φορά κι έναν καιρό.
«Κλείνει 40 χρόνια φέτος η φιλία μας με τον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο. Μαζί στη ζωή και στα γράμματα, –αλλά και όρθιοι, δίπλα-δίπλα πάντοτε, στα κάγκελα της παλιάς Νέας Φιλαδέλφειας...»
Πώς ο ηθοποιός που φοβόμουνα μικρός, σήμερα δικός μου, πάρα πολύ δικός μου έχει γίνει, γράφει ο Σωτήρης Κακίσης.
Μέσα από τη φιλία μας, μεγάλη ικανοποίηση έχω που είδα την Έλενα Ναθαναήλ στα Ήλιά μας τα σκοτεινά εκτυφλωτική, ίδια και μέσα της, και εντός της. Ίδια, χωρίς ημερομηνία λήξης –κι ας έφυγε σαν σήμερα, στις 4 Μαρτίου του 2008.
Η σύναξή μας, όλων εμάς των φίλων του, σαν θέατρο, σαν καταδικό μας, ιδιωτικό κι αιώνιο θεατρικό. Κι εγώ μαζί του πια, σχεδόν επιπλέον αδελφός.
Να γιατί πολύ, πάρα πολύ περήφανος μπορώ να ’μαι για την Ελένη Κοκκίδου, την παιδική μου φίλη με την ανοιχτή καρδιά, με την ψυχή την τόσο κοντά στην ιδανική, την ολοκληρωμένη.
Ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται τις κωμικές του περιπέτειες στις ταινίες τού αγαπημένου του φίλου Νίκου Περάκη. Στο «Βίος και Πολιτεία» του, στη «Θηλυκή» του «Εταιρεία», στις «Σειρήνες» του «στη Στεριά»...
Που έφυγε σαν σήμερα, πριν από δύο χρόνια –και που λείπει πια της εσωτερικότητάς της η δύναμη, των πράξεών της η άδολη πάντοτε σημασία.
Ο φίλος μου που μια ζωή δεν ησυχάζει, δεν ησύχασε ποτέ, με τον μεγάλο πόνο της Κύπρου του στην ψυχή του μέσα.
Η φιλία μου με έναν λαμπρό επιστήμονα με παγκόσμιες διακρίσεις – που κι εγώ έως κάποια στιγμή δεν είχα υποψιαστεί το μέγεθός του.
Σαν σήμερα 28 Νοεμβρίου του 1960, που το «Ποτέ την Κυριακή» έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα, ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται τη φίλη του Δέσπω Διαμαντίδου.
Στη σειρά των πολύτιμων φίλων μου ο Μίμης Χρυσομάλλης κορυφαία θέση κατέχει. Τον σώζω μέσα μου ολοζώντανο και πάντα νέο.
Ο Σωτήρης Κακίσης αναπολεί τέσσερις αξέχαστες δεκαετίες στο χώρο δημιουργίας του ζωγράφου Γιώργου Σταθόπουλου: ονόματα και χρώματα που εμψύχωσαν ανεξίτηλα ένα ζωογόνο καμβά φιλίας, ευδαιμονίας και μυστικής μεταφυσικής.
Η Νανά Κακίση πέθανε πριν από 15 ακριβώς χρόνια, το 1999. Της χρωστάω πολλά. Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε μια στιγμή το χαμόγελό της.
Από παιδιά-θαύματα, παιδιά-τραύματα πόσα έχουμε πια, πόσες αμαρτίες γονέων τα παιδεύουν πραγματικά χωρίς να τα εκ-παιδεύουν όπως παλιά.
Ο Σωτήρης Κακίσης αποτίνει φόρο τιμής στον μέγιστο των Ελλήνων βαρυτόνων –και φίλο του κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του–, τον ανεπανάληπτο για το διεθνές στερέωμα Kostas Paskalis.
Γιατί, πάνω απ’ όλα τα ζώα, μέσα μας τα δελφίνια στέκουν πάντα πιο ψηλά, πάντα πιο εξαίσια; Και γιατί σαν δελφίνια βλέπουμε τα παιδιά τη θάλασσα να σκίζουν και την πισίνα;
Ο Σωτήρης Κακίσης γυρίζει πίσω στη (νυχτερινή) θάλασσα της Καλαμάτας του 1975, ως πολίστας τότε κι ο ίδιος της Βουλιαγμένης, σε κάποιους αγώνες τρελούς, αξέχαστους, για την άνοδο στην Β’ Εθνική.
35 χρόνια από όταν άκουσα από τα χείλη του φίλου μου Στέφανου Κουμανούδη το στίχο «Δέδυκε μεν α Σελάννα» της Σαπφώς –και φως μετά το φως του φεγγαριού εκείνη η στιγμή η αξέχαστη, όπως έμελλε να είναι μια ζωή για μένα από τότε.
Η ηρωική και πένθιμη θέση του τερματοφύλακα –στο πόλο, στο ποδόσφαιρο, παντού– και ποιους Έλληνες τερματοφύλακες του πόλο ξεχώρισα εγώ απ’ όσους πρόλαβα και είδα.
Σε καρικατούρα, τα μυαλά που κουβαλάνε ένα σωρό γονείς και παιδιά στον ελληνικό αθλητισμό. Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική...
Με αφορμή τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Πόλο στην Ουγγαρία ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται υπέροχες νύχτες δικές του στου Ζαππείου «την πισίνα αυτή την πρώτη, την ονειρική» του πιο όμορφου κολυμβητηρίου στον κόσμο.
Ημερολόγιον καταστρώματος Παγκοσμίου Κυπέλλου (του Μουντιάλ των Μουντιάλ…) μέρος τρίτον, και τελευταίον.
Ημερολόγιον καταστρώματος Παγκοσμίου Κυπέλλου (του Μουντιάλ των Μουντιάλ…) μέρος δεύτερον, ως πριν τον αυριανό Τελικό των… Τελικών.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής που έχει συνδεθεί με το απόκοσμο πλάσμα του Έντουαρντ Γκόρι από τον «Αμφίβολο Επισκέπτη» του και η Αμφιβολία –η ιστορία τους όλη– των Χειμερινών Κολυμβητών, 35 χρόνια φέτος από τη δημιουργία τους.
Ημερολόγιον καταστρώματος Παγκοσμίου Κυπέλλου (του Μουντιάλ των Μουντιάλ…).
Η αλήθεια παραμένει, και πριν και μετά: Ο μελοδραματικός προπονητής της Εθνικής στη Βραζιλία παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων, κι αυτό δεν κρύβεται, δεν αλλάζει.
Αέρα, λοιπόν, παιδιά, κι απόψε! Και με την Κόστα Ρίκα, όπως με την Ακτή. Και, προπαντός, Ζερβινιώ! Ζερβινιώ και πάλι Ζερβινιώ!
Θυμόμαστε το ήθος που δίδαξε στα γήπεδα (και έξω απ’ αυτά) ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα. Μέσα από μια συνέντευξή του, το 1985, στον Σωτήρη Κακίση.
Εν μέσω Μουντιάλ ας πούμε για του NBA την πρόσφατη ολοκλήρωση. Και ιδιαίτερα για την ολοκλήρωση –και το παράδειγμα– του φοβερού και τρομερού Τιμ Ντάνκαν των πάλι πρωταθλητών Σαν Αντόνιο Σπερς.
Ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται τη συνάντησή του, το 1984 με τον Κώστα Γαβρά στην έπαυλη του Ιόλα για τα γυρίσματα της ταινίας του «Οικογενειακή Υπόθεση». Όπου τον περίμενε και μια επιπλέον, μεγάλη, έκπληξη.
Έχω ένα σωρό προσωπικά περιστατικά από τη φιλία μου με τον Μάνο Χατζιδάκι. Που πάντα με χαμόγελο θέλω να τον θυμάμαι, έτσι όπως τον αντίκρισα για τελευταία φορά δώδεκα μέρες πριν φύγει στις 15 Ιουνίου 1994. Τότε που σαν να μ’ αποχαιρέτησε με τη φράση: «Να προσέχεις τώρα»…
Αυτά είναι ‒ενόψει Μουντιάλ‒ τα έντεκα «δικά μου» ματς, στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Που για διαφορετικό λόγο το καθένα κάνουν πάντα την καρδιά μου να χτυπά.
Αυτά είναι ‒ενόψει Μουντιάλ‒ τα έντεκα «δικά μου» ματς, στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Που για διαφορετικό λόγο το καθένα κάνουν πάντα την καρδιά μου να χτυπά.
Όσο αθάνατος κι αν είναι ο Θανάσης Βέγγος, εγώ στα γενέθλιά του σήμερα, 29 Μαΐου, να τον ξαναϋψώσω επιθυμώ. Και ονειρεύομαι λίγο τρεχαλητό μαζί του ακόμα.
Οι Ρούσσιοι, οι Πράσινοι, οι Λευκοί και οι Βένετοι του Βυζαντίου, οι συμμορίες του ποδοσφαίρου μας και –επί τη ευκαιρία των εκλογών– ο καθρέφτης ενός λαού που είναι κι ο αθλητισμός του.
Έχω χρόνια να ξαναπάω στην Ύδρα. Όμως οι πολύ φωτεινές εκείνες μέρες, μαζί με τον πολυαγαπημένο φίλο μου –που δεν υπάρχει πια–, Στέφανο Κουμανούδη, παραμένουν μέσα μου φωτεινές κι αξέχαστες. Και η Ύδρα εκείνη η δική του δική μου πάντα.
Με όποιους κάλεσε, αυτούς μόνο η Βραζιλία του χρειάζεται για το Μουντιάλ, μαζί τους έως και στην Κόλαση θα πάει, δήλωσε ο Σκολάρι. Δεν θέλει και πολύ.
Μεγάλη η συμμετοχή του, λένε, στην εντυπωσιακή βελτίωση του Παναθηναϊκού. Οι πρώην «δικοί του», οι αλαζόνες κόκκινοι, δεν θα ’βλαπτε να το τιμήσουν το παλικάρι...
Έπεσαν λοιπόν ηρωικώς μαχόμενοι στα ευρωπαϊκά παρκέ Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Μήπως αυτή είναι η ευκαιρία να κάτσουν επιτέλους μεταξύ τους –και όχι μόνο– να τα βρούνε;
Με το σπαθί της ξανά πρώτη και καλύτερη η μία από τις δύο της Αγγλίας κόκκινες, το λιμάνι το δικό τους το φανατικό κι απέθαντο.
Και Λάζαρος, και Κονέ, και Φετφατζίδης, και Σωκράτης, αλλά και Καρνέζης, μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στη δύσκολη Εσπερία.
Τσίρκο όπως παλιά αυτός ο τρομερός και φοβερός δεξιοτέχνης. Το Μεγάλο Πόδι το ινδιάνικο, ο Τελευταίος των Μοϊκανών.
Στη στρατόσφαιρα Ισπανοί και Καταλανοί τα ξαδέλφια μας. Πώς να μην υπερηφανεύονται, πώς αφ’ υψηλού να μην κοιτάνε όλον τον κόσμο;
Ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται πώς έκανε... σουξέ στο «Μ’ Αγαπάς;» του Γιώργου Πανουσόπουλου. Όταν, υποδυόμενος ένα γιατρό, είπε την ατάκα «Αυτόν έτσι τον φέρανε;», και ύστερα άρχισαν και οι άλλοι φίλοι του (ο Περάκης, ο Τσεμπερόπουλος) να του ζητάνε να πει ακριβώς την ίδια και στις δικές τους...
Το πληγωμένο θηρίο, ο Έλληνας μάγκας και ο Πέρσης που χτύπησε τρις.
Το 1999 ο ιδανικός κι ανάξιος ως τότε εραστής τής Σάρλοτ Ράμπλινγκ βρέθηκα στη σουίτα της. Με υποδέχτηκε με ολόσωμο μαύρο κολάν, ξυπόλητη, με γυμνά πόδια, με δύο κολονάτα ποτήρια στο χέρι της...
Οι επικίνδυνες αποστολές των προπονητών στη ζούγκλα της Super League, o Χουμπ Στέφενς και ο Θεός των Ποντίων.
Στην τελευταία ταινία του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη ο Σωτήρης Κακίσης συμμετείχε ως... ηθοποιός. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, διηγείται την εμπειρία του. Ξεκινώντας από τα λόγια του φίλου του, όταν στάθηκε μπροστά του και του είπε: «Εσύ, προσκοπάκι, θα παίξεις έναν προδότη!»
Τον επί δύο δεκαετίες δικό μας basso cantate της Σκάλας του Μιλάνου, τον ανεπανάληπτο Nicola Zaccaria τους ‒που γεννήθηκε 9 Μαρτίου 1923, στον Πειραιά.
Στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι οι κριτές ξαναχτύπησαν. Δεν είναι μόνο οι τύποι με τα μαύρα στο ποδόσφαιρο που δεν το ’χουν σε τίποτα να σε σκοτώσουν μ’ ένα σφυριγματάκι.
Μοιάζει να δουλεύει σωστά αυτό το νέο μοντέλο της ΑΕΚ. Ο πάτος, άρα, τα ’χει και τα καλά του.
Πού χαίρονται να τρώνε οι ειδικοί ‒και οι μερακλήδες‒ με κάτω από 15 ευρώ.
Θα πέσει φέτος ο Άρης; Θα ξαναπέσει στα εκατό του χρόνια, μ’ αυτόν τον ιδιόρρυθμο τρόπο γιορτάζοντας έναν αιώνα ένδοξο;
Να ’μαστε στο Παγκόσμιο από το παράθυρο σαν τους κλέφτες, γενική επιστράτευση απαιτείται τώρα. Είναι και πάρα πολλά τα λεφτά, που λένε, για να αποτύχουμε πάλι παταγωδώς.
Δέκα χρόνια φέτος από τον θάνατό της, η Έλενα Σουλιώτη εξακολουθεί να στοιχειώνει τον ύπνο πολλών φίλων της όπερας. Γιατί μια καλλιτέχνιδα κοντά στην αξία ακόμα και μιας Κάλλας, αφού θριάμβευσε για μια δεκαετία σχεδόν παντού, μόλις στα 31 της αποσύρθηκε ξαφνικά;
Έφυγε τρέχοντας ο «Μητρο-γκόλ» για να πάει στην τελευταία ομάδα του αγγλικού πρωταθλήματος. Είναι πολλά τα λεφτά, είπανε. Είναι πολλά, ναι. Ιδίως για το πολύ μικρό πια ελληνικό πρωτάθλημα.
Τι άλλο να θέλουμε από τον Φέντερερ; Τι άλλο του ζητάμε; Γιατί συνεχίζει να αγωνίζεται στα κορτ όχι πια ο ίδιος αλλά το φάντασμά του;
Αποχαιρετισμός στον Χρόνη Μπερτόλη (1960-2013) κι ένα κείμενο δικό του.
Τις προάλλες, όταν η ΑΕΚ τόλμησε ν’ αποκλειστεί στο Κύπελλο της…Τρίτης Εθνικής, σύσσωμοι οι κατ’ επάγγελμα ΑΕΚτζήδες, οι μόνοι ρήαλ Ενωσίτες, βρήκανε πάλι ευκαιρία να λυσσάξουνε.
Ο «μικρός Μέσι» Γιώργος Σπανουδάκης της Μπαρτσελόνα, ο Τάσος Δώνης της Γιουβέντους και τ’ άλλα ελληνάκια στην Ευρώπη. Τα γήπεδά μας όλο και φτωχαίνουν.
Με αφορμή τα 100 χρόνια από την πρώτη παγκόσμια παρουσίαση της «Ιεροτελεστίας της Άνοιξης», ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται τη συνέντευξη που πήρε από τον Στραβίνσκι, το 1962, ο αγαπημένος του θείος Πέτρος Παπαευθυμίου ‒και το γλυκό μυστήριο μιας πολύ σπάνιας φωτογραφίας.
Ονειρευόμουνα προχτές, κοντά Χριστούγεννα, μια Ομάδα πάλι των Νεφών, με τερματοφύλακες σ’ όλες για μια φορά τις θέσεις, ποια θα ’τανε, πώς θα ’τανε, ποιος θα ’παιζε πού, και γιατί...
Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Τυφώνας Τζέφρυ» («ένας ύμνος για τον ήρωά μου, τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου», όπως λέει ο ίδιος), ο Τζίμης Πανούσης λύνει τη σιωπή του στο Andro. Πριν σωπάσει αναγκαστικά «μόλις έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ»...
Είπε, λέει, ο Ίμπρα, ο πολύς Ιμπραΐμοβιτς: «Μουντιάλ χωρίς Ιμπραΐμοβιτς δεν αξίζει να το παρακολουθήσει κανένας». Τι λες, πού πάς, ρε… Καραμύτη;
Ο Σωτήρης Κακίσης αναπολεί πρόσωπα και στιγμές στο αγαπημένο του εστιατόριο, που φέτος συμπλήρωσε 90 χρόνια ένδοξης ζωής: «το τελευταίο ίσως από το παρελθόν προπύργιο πραγματικά ευγενικής εστίασης στο παλαβωμένο πια κέντρο της Αθήνας».
Ο Σωτήρης Κακίσης θυμάται –σαν χθες, σαν σήμερα, σαν πάντα– την 28η Ιουνίου του 1968: τη μέρα που, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, έχασε τον πατέρα του. «Συνέχειά του είμαι εγώ. Εδώ. Εδώ γύρω», γράφει. «Συνέχεια όχι μόνο του σώματος, αλλά, προπαντός, του πνεύματός του, του εαυτού του, του μυαλού, του χιούμορ, της καρδιάς του».
Ο Μέσι όχι, ο Κακά όχι, ο Εζίλ όχι, ούτε καν αυτός ο αρχι-νάρκισσος Ρονάλντο. Τα ανόητα κουρέματα είναι «προνόμιο» όχι των πραγματικά μεγάλων παικτών, αλλά των «λίγων».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε να ντρεπόμαστε σχεδόν για το παρελθόν της γλώσσας μας, αυτής της υπέροχης παγκόσμιας περιπέτειας των ελληνικών...
Η περιπέτεια ενός τραγουδιού για τη νέα ταινία τού Γιώργου Τσεμπερόπουλου «Ο Εχθρός Μου» ‒που βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου.
Τσακώνονται τα δίδυμα θηρία του μπάσκετ μας σαν τα κοκόρια. Δεν θέλει όμως πολύ για να βρεθούν από τα ψηλά στα χαμηλά, κι απ’ τα πολλά στα λίγα.
Τρίτη χρονιά θριάμβου για την παράσταση «Τα ραδίκια ανάποδα»: τους 13 (ανανεωμένους) ξεκαρδιστικούς επικήδειους του –κλόουν εκτός συναγωνισμού– Γιώργου Γαλίτη.
Πόσο εύκολο είναι να παίζει κανείς με σχέδιο και επιθετικά την Μπαρτσελόνα αν δεν μπορεί να πλησιάσει και την Μπάγερν, έστω την Άρσεναλ να ’χει κατά νου, σε Εζίλ ωραίους να προσβλέπει;
Ωραία. Να πάμε πάλι στο Μουντιάλ. Είτε με τον έναν (δύσκολο πολύ πια…) τρόπο, είτε με τον άλλον (ως καλύτεροι δεύτεροι...). Να πάμε. Να κάνουμε τι;
Ο τσαγκάρης του αρχαίου ζωγράφου Απελλή και όλα όσα δεν ξέρει ο σημερινός αθλητικογράφος.
Έξω κάτι γίνεται. Εδώ τίποτα. Τι έχουν τα καημένα τα ελληνάκια και δεν ανθίζουνε κι εντός έδρας στο τένις;
Ποιος είναι, τελικά, αυτός ο Μπέιλ; Όποιος και να ’ναι, όσα και να υπόσχεται, 99 εκατομμύρια ευρώ είναι ποσό μυθικό, προκλητικό, αλλά και ηλίθιο.
Οι εθνικές μας του μπάσκετ και του πόλο ακολουθούν παρόμοιες πορείες: ενώ θα μπορούσε να υπάρξει μια τεχνική πανστρατιά υψηλού επιπέδου, τυχαία είναι η επιλογή των προπονητών τους.
Αφού από μικρός φοβόμουνα του τόπου αυτού την επικίνδυνη γοητεία ‒αναρωτιέται ο Σωτήρης Κακίσης‒, γιατί συνέχεια πια εκεί με ξαναοδηγούν τα βήματά μου;
Αντιπαθητικοί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο υπάρχουνε πολλοί. Και στην κορυφή ποιοι άλλοι; Οι τρεις βασανιστικότατοι Πορτογάλοι.
Ο Σωτήρης Κακίσης απευθύνει ένα υπερβατικό χαίρε στους αγαπημένους του φίλους.
Μεσαιωνικές τρίπλες τα πολύφερνα εξτρεμάκια και σέντερς τρίτης Εθνικής. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτά τα παιδιά κουβαλάνε όλα τα ελαττώματα του Έλληνα ποδοσφαιριστή.
Θα μου πεις: Τ’ όνομα σε πειράζει απ’ όλ’ αυτά πιο πολύ; Ναι! Γιατί εκεί βρίσκεται η περίληψη κάθε χυδαίας και τρωγλοδυτικής εξουσιαστικής πραγματικότητας της Ελλάδας στη σύγχρονη εποχή.
Γιατί εν έτει 2013 ρωτάμε ο ένας τον άλλον πώς πήγε ο Τζέρι Λούις ‒ο μεγαλύτερος εν ζωή έσχατος κλόουν‒ στις Κάννες, λες και είναι κάνας φίλος μας;
Ας πω για τον Διαμαντίδη κι εγώ μια φορά. Που και οι υμνητές του σήμερα πολλά χρόνια παλεύανε να τον απαξιώσουν κι αυτόν. Να τον κάνουν μία από τα ίδια.
Πώς σε μια συνέντευξη που πήρα από τον Νίκο Γκάλη το 1995, αν και από τη δημόσια εικόνα του με είχε χάσει, με ξανακέρδισε με την ιδιωτική του, που είδα.
Για την καταστροφή της ΑΕΚ φταίει αποκλειστικά ο Μαυρουδής Μπουγαΐδης. Το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη, και κανένας άλλος, και τίποτα, μα τίποτα άλλο.
Στην πιο δύσκολη στιγμή μας διαμαρτύρονται οι πύρινοι κόσμοι, λέει, που η ομαδάρα τους στην Ευρώπη είναι ανύπαρκτη, ενώ εδώ μέσα, στα καθ’ ημάς, …βαράει και παίρνει.
