O oρισμός της ανθρώπινης γέφυρας.
Δύο διαφορετικές εικόνες που μπορούν να μας δείξουν το πραγματικό μέγεθος των πραγμάτων. Η μια προέρχεται από το κυβερνητικό στρατόπεδο όπου χθες (13/9) διατυμπανίστηκε μετά πολλών επαίνων ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε σε πολύ καλό κλίμα με τον Βασίλη Κικίλια σφραγίζοντας έτσι την παραφιλολογία περί αποπομπής του από το κυβερνητικό σχήμα.
Η έτερη έρχεται από την πολύπαθη Θεσσαλία. Ελλείψει άλλων συμβατών τρόπων, ένας πεζοναύτης αποφάσισε να γίνει ανθρώπινη γέφυρα ώστε να περάσουν από πάνω του οι γιαγιάδες και οι παππούδες για να σωθούν. Μέσα από τις λάσπες και τα βρομόνερα αναδύεται -συχνά- το μεγαλείο του ανθρώπου.
Εκ πρώτης όψεως αυτές οι δύο «εικόνες» έχουν ελάχιστη συνάφεια. Κι όμως, αν διαβάσει κανείς πίσω από τις λέξεις και τα συμφραζόμενά τους θα διαπιστώσει πως στην πρώτη περίπτωση η λατρεία του θώκου υπερνικάει το δέον της επείγουσας συνθήκης, ενώ στη δεύτερη ο πηγαίος αλτρουισμός βγάζει επιδεικτικά στη γλώσσα στις δυσκολίες δηλώνοντας με πάσα ευθύτητα πως ο άνθρωπος όταν θέλει όλα τα μπορεί.
Σ’ αυτή τη φάση ανάγκης που βρισκόμαστε το τελευταίο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προχωρήσει σε δομικό ή μερικό ανασχηματισμό πριν ή μετά τη ΔΕΘ. Αλλωστε, οι ως τώρα κινήσεις του (από τη στιγμή που επικράτησε στις εκλογές) δεν προσδίδουν πόντους στην αισιοδοξία.
Οι αρρυθμίες στο κυβερνητικό σχήμα είναι σημαίνουσες, πρόσωπα πάνε κι έρχονται πριν καν κλείσει εξάμηνο από τις εκλογές, ενώ φαίνεται ολοκάθαρα πως ο πρωθυπουργός αυτή τη φορά έφτιαξε μια ομάδα με βάση την κομματική επετηρίδα κι όχι την ικανότητα των προσώπων. Κάπως έτσι προέκυψαν τα θέματα με τον Μηταράκη και τον Βαρβιτσιώτη και Κύριος οίδε ποιος άλλος θα προκύψει στο μέλλον.
Φυσικά, το χρειαζόμαστε το πολιτικό προσωπικό. Χωρίς αυτό δεν θα τρέξει κανένα έργο υποδομής και ούτε θα απορροφηθούν τα χρήματα που μας δίνει η Ε.Ε. Αρκεί, φυσικά, οι αρμόδιοι υπουργοί να κάνουν (αυτή τη φορά) σωστά τη δουλειά τους.
Επομένως, η αντίστιξη ανάμεσα στη συνάντηση των Μητσοτάκη-Κικίλια και την αυταπάρνηση του πεζοναύτη δεν έχει ως στόχο να πλήξει το κύρος (!) των πολιτικών τάγων, κάτι που θα ήταν ο ορισμός του λαϊκισμού (άλλο ένα στοιχείο που δεν το χρειαζόμαστε).
Καταδεικνύει, όμως, κάτι: αυτή τη στιγμή, με την τραγωδία της Θεσσαλίας να πληγώνει όλη την Ελλάδα, έχει ξεδιπλωθεί ένα διαφορετικό κύμα από τα μανιασμένα νερά της καταιγίδας Daniel. Είναι ένα κύμα ανθρωπιάς και εθελοντισμού. Ας πούμε πως η εικόνα του πεζοναύτη συγκεφαλαιώνει όλες τις ανώνυμες, καθημερινές πράξεις συνανθρώπων μας που στέργουν στους πλημμυροπαθείς με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο.
Από αυτή την αλυσίδα προσφοράς και ανθρωπιάς πρέπει να παραδειγματιστεί η κυβέρνηση και οι τοπικοί άρχοντες των πληγωμένων δήμων. Από αυτή οφείλουν να πάρουν δύναμη (αν τυχόν την έχει χάσει στην πορεία) για να τρέξουν τα έργα υποδομής και αναστύλωσης της Θεσσαλίας, αλλά και στήριξης των πλημμυροπαθών.
Καμία οργανωμένη πολιτεία δεν πρέπει να στηρίζεται στη φιλανθρωπία ή τον εθελοντισμό. Η κοινωνία των πολιτών δεν είναι οι λεροί πλιατσικολόγοι που βρίσκουν ευκαιρία να εισβάλλουν στα σπίτια των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα μέσα σε μια στιγμή για να τα λεηλατήσουν. Είμαστε κάτι πολύ καλύτερο απ’ αυτό, αλλά χωρίς τις οργανωμένες κυβερνητικές δομές δεν γίνεται να περιμένουμε ουσιαστικό έργο. Αρκεί, όντως, να είναι οργανωμένες.
Μας έχουν κατηγορήσει κατά καιρούς ως λάο κι εμείς έχουμε ρίξει ακόμη περισσότερες το ανάθεμα στους εαυτούς μας. Το περιβόητο ελληνικό φιλότιμο δεν έχει χαθεί, όπως τυχόν πιστεύουμε. Μπορεί τελευταία να «κοιμάται» λίγο περισσότερο, αλλά στα δύσκολα ξυπνάει και δείχνει πως αυτός ο λαός δεν στηρίζεται μόνο στις αγαθές εξαιρέσεις του.
Μήπως να κάνουν το ίδιο και οι κυβερνώντες;
Διαβάστε ακόμα: O δήμαρχος που μας γ@μησε.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
