Δήμαρχε, πού πας με τα νερά; (φωτογραφία: Sooc).
H γνωστή παθογένεια της ημεδαπής: έπειτα από μια μεγάλη καταστροφή η ευθύνη μετακυλίεται από τον Άννα στον Καϊάφα, με αποτέλεσμα στο τέλος ουδείς να πληρώνει το μάρμαρο για τις τυχόν αβλεψίες ή παραλήψεις που αν δεν οδήγησαν στην καταστροφή, σίγουρα δεν την αναχαίτισαν.
Αυτή τη στιγμή, με τη Θεσσαλία να είναι μια ρημαγμένη πολιτεία που θα χρειαστεί τουλάχιστον για 5ετία για να επιστρέψει στην κατάσταση που βρισκόταν πριν από την έλευση του φονικού Daniel, η κυβέρνηση δέχεται τα περισσότερα βέλη για τις καταστροφές.
Από την άλλη, όμως, ακούγεται έντονα και το επιχείρημα ότι και οι τοπικοί άρχοντες ολιγώρησαν όλα αυτά τα χρόνια ώστε να προστατεύσουν τους δήμους τους. Ήταν τόσο σίγουροι; Εκαναν, όντως, έργα, τα οποία ήταν πλημμελή και δίχως σοβαρή μελέτη;
Ο κ. Καλογιάννης Δήμαρχος Λάρισας για 9 συναπτά έτη διαβεβαίωνε ότι «η Λάρισα δεν κινδυνεύει από πλημμύρες» υπογράμμιζοντας συγκεκριμένα τα εξής: «Σε ότι αφορά τις πλημμύρες, η Λάρισα θεωρώ ότι από τις πιο θωρακισμένες πόλεις πανελλαδικά. Έχουμε από το 1985 ένα από τα καλύτερα αποχετευτικά δίκτυα. Σήμερα δρέπουμε τους καρπούς και φροντίζουμε ώστε η ΔΕΥΑΛ να κρατά καθαρούς τους υπονόμους, να δουλεύουν τα αντλιοστάσια». Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε πως η Λάρισα δεν ήταν καθόλου οχυρωμένη.
Προφανώς και το τωρινό φαινόμενο ήταν ακραίο, ένα από αυτά που συμβαίνουν πολύ σπάνια. Προφανώς και κανένα αντιπλημμυρικό έργο δεν θα μπορούσε να αναχαιτίσει όλον αυτόν τον όγκο νερού που έπεσε μέσα σε δύο μέρες. Ωστόσο, είναι προτιμότερο να έχεις αμυντική θωράκιση που κράτησε όσο μπορούσε, από το να είσαι κλαράκι στις διαθέσεις του καιρού.
Τι μπορεί να κάνει, άραγε, ένας δήμαρχος στις μέρες μας; Πόση εξουσία έχει στα χέρια του για να παράξει ουσιαστικό έργο; Προχθές ο δήμαρχος Βόλου, Αχιλλέας Μπέος, τελειώνοντας τον δεκάρικό του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, νομίζοντας πως είχε ολοκληρωθεί η σύνδεση, φαίνεται να λέει στους συνεργάτες του περιχαρής: «Τους γ@μησα». Αλήθεια, ποιους;
Προηγουμένως είχε ρίξει στο τραπέζι μια πρόταση που κατά τον ίδιο ήταν η μόνη λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Θεσσαλία, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια πράξη φτηνή ελεημοσύνης. Είπε πως διαθέτει τον ετήσιο μισθό του προς χάρη των πληγέντων και προέτρεψε τους υπουργούς να κάνουν το ίδιο. Λόγια που εύκολα εκστομίζονται, δύσκολα γίνονται πράξη και ακόμη πιο δύσκολα φέρνουν λύση.
Τα προβλήματα στο Βόλο και τις όμορες περιοχές δεν θα λυθούν με τσιρότα ψηφοθηρικής βοήθειας, αλλά με δομικά έργα που θα αλλάξουν την εικόνα των πόλεων και των δήμων και θα τους προσφέρουν την άγνωστη ως τώρα αίσθηση ασφάλειας.
Ναι, ένας δήμαρχος στην Ελλάδα δεν έχει τόσο μεγάλες αρμοδιότητες όπως τυχόν έχει ένας αντίστοιχος στη Γαλλία, την Ολλανδία ή τη Γερμανία. Τα χέρια τους σε πολλές περιπτώσεις είναι δεμένα από την κεντρική εξουσία που θεωρεί πως μπορεί να λύσει τα πάντα, ενώ στην ουσία δεν λύνει τίποτα (ή προσφέρει λύσεις στο ποδάρι).
Τότε γιατί εκλέγουμε τοπικούς άρχοντες; Για να φτιάξουν ένα σιντριβάνι ή ένα πάρκο; Αν κόπτονται να εκλεγούν για να φτιάξουν ένα παρτέρι, τότε τσάμπα τα έξοδα που κάνουν για τον προεκλογικό τους αγώνα. Η λύση είναι κάπου στη μέση: οι δήμαρχοι μπορούν να κάνουν πράγματα και για όσα δεν μπορούν οφείλουν να πιέσουν την κεντρική εξουσία. Το κάνουν; Οχι όλοι. Οι περισσότεροι βολεύονται με ημίμετρα.
Υπάρχουν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες (για να μην τους ξεχνάμε κι αυτούς) που θητεύουν στη μαλθακότητα, υπάρχουν και οι δήμαρχοι που κάνουν… Μεγάλους Περιπάτους και υπάρχουν και κάποιοι που, όντως, νοικοκυρεύουν τους δήμους τους. Διαλέγει ο καθένας και παίρνει. Ή, μάλλον, ψηφίζει.
Οι δήμαρχοι που θεωρούν τους δήμους τσιφλίκια τους είναι αυτοί που πρώτοι ευθύνονται για την κατάσταση που διαμορφώνεται έπειτα από μια καταστροφή. Αυτοί είναι που πρέπει να πιέσουν, να κάνουν δύσκολη τη ζωή των κυβερνώντων, να τους αναγκάσουν να σκύψουν σε ένα τοπικό πρόβλημα που αν γίνει η στραβή θα μετατραπεί σε εθνικό, όπως δυστυχώς συμβαίνει στις μέρες μας.
Το τελευταίο που θέλουμε όλοι μας είναι έναν δήμαρχο που διακατέχεται από τη λογική του «τους γ@μησα». Τέτοιες νοοτροπίες μετατρέπουν τους τοπικούς άρχοντες σε προύχοντες του τόπου που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν άνευ τιμήματος.
Το αποτέλεσμα; Χαμένες ευκαιρίες, διαλυμένες πόλεις, κατεστραμμένες ζωές, δύσκολη καθημερινότητα και κακές επιλογές μπρος στην αυτοδιοικητική κάλπη. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά ας μην κάνουμε λάθος ποιους τοπικούς άρχοντες θα εκλέξουμε και για ποιο λόγο.
Διαβάστε ακόμα: Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. H συγγνώμη του επιστρέφεται ως ανειλικρινής.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
