Ουδείς άλλον, πλην του Σόιμπλε, συγκέντρωσε τόσες αρνητικές γνώμες από την πλειοψηφία των Ελλήνων στα χρόνια της κρίσης (Alexandros Michailidis / SOOC).
Mία ημέρα πριν από τα 78α γενέθλιά του (είχε γεννηθεί στις 18 Σεπτεμβρίου 1942), ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε ρίξει μια ακόμη «βόμβα» απ’ αυτές που έχει συνηθίσει να σκορπάει στο διάβα του: όχι μόνο δεν θα εγκατέλειπε την πολιτική, αλλά είχε αποφασίσει να κατέβει και στις επόμενες εκλογές.
Εκείνη δήλωσή του είχε για ορισμένους την δύναμη της τελευταίας σεκάνς σε μια ταινία τρόμου όπου, ενώ είσαι σίγουρος πως ο serial killer έχει πεθάνει, ξάφνου, μέσα από τη λάσπη και την πάχνη εμφανίζεται ένα τεντωμένο χέρι που κρατάει μαχαίρι. Προανάκρουσμα του επικείμενου τρόμου που δεν λέει να τελειώσει.
Στο συλλογικό φαντασιακό της ημεδαπής έχουν υπάρξει κατά καιρούς πρόσωπα που προσέλκυσαν -ωσάν μαγνήτες- μόνο αρνητικές γνώμες. Ήταν οι «εχθροί του λαού», για να θυμηθούμε λίγο τον Ίψεν. Στις μέρες μας ο Ερντογάν είναι μια τέτοια περίπτωση. Μεγαλαυχικός, επηρμένος, ανερμάτιστος.
Πιο πριν ήταν η Μέρκελ με τον νεανία, τότε, -και προελαύνοντα προς το Μαξίμου- Αλέξη Τσίπρα να της ρίχνει αλάτι στο δρόμο της με το γνωστό «Go back, κυρία Μέρκελ». Γενικώς, υπάρχει μια ολόκληρη «μαύρη» λίστα δημόσιων προσώπων που ανεβοκατεβαίνουν στην εκτίμηση του κοινού, αλλά ποτέ δεν περνούν στην αντίπερα όχθη τον αρεστών. Απλώς, κάποιοι ξεχνιούνται με τον καιρό.
Ο μόνος, ίσως, που είχε διατηρήσει αναλλοίωτη τη θέση του στη χορεία των μισητών ήταν ο χερ Σόιμπλε. Ο άνθρωπος που συγκέντρωσε -αν δεν τόκισε, κιόλας- την έχθρα του ελληνικού λαού. Για χάρη του ορισμένοι έφτασαν ακόμη και στο ποταπό σημείο να τον αποκαλέσουν ναζί ή να χλευάσουν την αναπηρία του. Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, το «κακό» ως ηθική έννοια είχε το πρόσωπό του.
Κι αν εξαιρέσει κανείς τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Αδωνι Γεωργιάδη (ακόμη και η… νανοεπιστήμη θα σήκωνε τα χέρια ψηλά και για τις δύο περιπτώσεις), που είδαν και κάτι καλό στον Σόιμπλε, όλοι οι υπόλοιποι μάλλον τον αντιμετωπίσαμε εχθρικά. Ήταν, όντως, εχθρός της Ελλάδας ο Σόιμπλε;
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις -πάντα- έχει σημασία η γωνία θέασης. Για τον μέσο Γερμανό, ο Σόιμπλε υπήρξε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια των Μνημονίων, ο θεματοφύλακας της τάξης στην Ευρώπη και το εχέγγυο ότι δεν θα σπαταληθούν χρήματα της Γερμανίας για την ατίθαση Ελλάδα. Προφανώς και υπήρχαν στο εσωτερικό της χώρας του άνθρωποι που δεν έβλεπαν τον Σόιμπλε με καλό μάτι.
Με τον Γιάνη Βαρουφάκη στις Βρυξέλλες ( The Council of the European Union / SOOC).
Πρώτη η Μέρκελ (έχουν περίεργο παρελθόν, άλλωστε), δεύτερον οι Σοσιαλδημοκράτες και οι λοιποί αριστεροί της Bundestag. Ωστόσο, ακόμη και για τους εταίρους μας στην ΕΕ, ο Σόιμπλε ήταν μια σταθερά. Ένας άνθρωπος-θεσμός, καθώς ήταν από τους πρωτεργάτες της νομισματικής ένωσης.
Κλασικός καλβινιστής, ο Σόιμπλε είχε συγκεκριμένη άποψη για την έννοια της τιμωρίας και της ηθικής. Και όπως όλοι οι Γερμανοί είχε γαλουχηθεί να μην αποζητάει τις απολαύσεις, τα πολλά χρήματα και την άμετρη χλιδή. Ο δικός μας τρόπος ζωής του φαινόταν ανέντιμος, πέραν κάθε λογικής. Αν για εμάς υπήρξε ο πολιορκητικός κριός που ήθελε να καταλάβει το «κάστρο» μας, για τους άλλους ήταν ένας ιππότης των αξιών της σύγχρονης Ευρώπης. Σίγουρα, δεν ήταν ο Διάβολος επί της γης, ούτε το κακό τζίνι που βγήκε στις ρούγες και σκορπάει πόνο.
Σαφώς, οι πιέσεις και οι αποφάσεις του σκόρπισαν πόνο. Δεν χωράει αμφιβολία. Αν, δε, είχαν επιβληθεί όλες τότε, ακόμη και σήμερα θα μαζεύαμε ανέργους με το φαράσι. Ο Σόιμπλε έπαιξε πολύ καλά το ρόλο του «κακού μπάτσου», όχι γιατί έτσι έπρεπε, αλλά διότι ο ίδιος θεωρούσε πως αυτή ήταν η σωστή τακτική απέναντι σε μια χώρα που ζούσε για δεκαετίες πέραν των δυνατοτήτων της.
Ωστόσο, δεν κατάλαβε πως οι οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται μέσα σε ένα χρόνο και επιπλέον χρειάζεται ευρεία συναίνεση για να εφαρμοστούν. Ο Σόιμπλε ήθελε να διορθωθούν παθογένειες δεκαετιών μέσα σε λίγους μήνες και να επιβληθούν από ψηλά αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Ναι, κατά μια έννοια έβλεπε την Ελλάδα να μπαίνει σε κατάσταση limbo και δεν τον ενδιέφερε.
Θα ξαναβρούμε έναν Σόιμπλε μπροστά μας; Υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί το θρίλερ του πρόσφατου παρελθόντος; Λογικά όχι άμεσα. Η Ελλάδα δεν μπαίνει εύκολα στον ίσιο δρόμο, αλλά τουλάχιστον τώρα δεν πάμε κατευθείαν στον γκρεμό. Επειδή, όμως, είμαστε από τη φύση μας αυτοκαταστροφικοί είναι πολύ πιθανό στο μέλλον να βρεθεί κάποιος άλλος Σόιμπλε που θα πάρει πάνω του την ευθύνη να μας συνετίσει και τότε θα είναι αυτός ο νέος μας «εχθρός».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
