Άνδρας νέας κοπής: Υποδεχθείτε τον Good Job Nicky

Είναι ο νέος κομήτης που προσγειώθηκε στην κατά τ’ άλλα μονότονη μουσική βιομηχανία της χώρας, και κομίζει μαζί με τα ποιοτικά και ανατρεπτικά του κομμάτια, τις ολόφρεσκες ιδέες του για το τι σημαίνει να είσαι άνδρας στη νέα εποχή.

Τον υποδεχτήκαμε στο Bespoke Athens, όπου του κάναμε ένα total makeover σε Andro style. Αναφώνησε ότι αν οι γονείς του τον έβλεπαν ντυμένο έτσι, θα νόμιζαν ότι παντρέυεται. Για όσους δεν το γνωρίζουν, η μητέρα του είναι η Σοφία Αλιμπέρτη και ο πατέρας του ο Γιάννης Πάριος. Όσον αφορά τα ραφινάτα κοστούμια που δοκίμαζε για πρώτη φορά, ο Νικόλας είναι τοσο πολύπλευρος, που αμέσως υιοθέτησε το λουκ και ένιωσε άνετα. Αυτό δεν σημαίνει στυλ;

Αμέσως μετά, χαλαρώσαμε στο υπόγειο του 42 Barstronomy, στον μοναδικό χώρο του Angus Hudson Butler’s Lounge, ένα ανδρικό σαλόνι επενδυμένο με vintage λεπτομέρειες, όπως τα βρετανικά δερμάτινα έπιπλα και ο εντυπωσιακός πολυέλαιος.

Ο Good Job Nicky είναι ένας καλλιτέχνης που είναι απόλυτα σύγχρονος και την ίδια στιγμή έχει την ευφυία να διακρίνει πολλά από τα κακώς κείμενα της τωρινής εποχής και των social media. Ανυπομονεί και προετοιμάζεται για τα live του, έχει τεράστια πείνα και όρεξη για το έργο του, αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «αποστολή». Γουστάρει που το κοινό τον εμπιστεύεται και έχει ανοίξει διάλογο μαζί του.

Ο ίδιος διαλέγει τη σεροτονίνη, τη μακροχρόνια ευτυχία, από τη ντοπαμίνη, μικρές δηλαδή δόσεις ευτυχίας. Μας λέει ότι πάντα σκέφτεται μακριά και είναι απόλυτα δεμένος με το μακροπρόθεσμο πλάνο για το μουσικό του project.

Ο Νικόλας έχει εμπιστοσύνη στη γενιά του, στο πως αντιδρά στην αδικία. Γι’ αυτό πιστεύει ότι αυτή η γενιά θα τα πάει καλύτερα από τις προηγούμενες. Είναι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα, για όλους μας, και θέλει να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι. Μας φαίνεται δύσκολο να αποτύχει.

Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τον Good Job Nicky.

– Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μεγαλύτερο σου κατόρθωμα;

Το γεγονός ότι το κοινό με αποδέχτηκε. Δηλαδή, είμαι σε ένα χώρο που υπάρχει πολύ μεγάλη έκθεση και ο κόσμος «πάει με τα νερά μου». Φαίνεται ότι υπάρχει εμπιστοσύνη και γίνεται μια υγιής συζήτηση ανάμεσα σε μένα και το κοινό. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα, απλά ελπίζω να μεγαλώνει στην πορεία. Επίσης… κάνω περήφανη τη μητέρα μου!

– Αλήθεια, πώς το αντιμετωπίζει η μητέρα σου;

Έχει αφεθεί και δεν παίρνει το ρόλο της μητέρας μου σε αυτό το ταξίδι. Είναι κι εκείνη ακροατής και δείχνει την ίδια εμπιστοσύνη.

– Μιας και η μητέρα σου είναι ηθοποιός, πώς αντιμετωπίζεις όλα αυτά που αποκαλύπτονται από τον χώρο της τέχνης -και όχι μόνον;

Καταρχάς, ήταν ήδη αρκετά σοκαριστικό, όταν τα βλέπαμε από μια ασφαλή απόσταση, όπως όταν έγινε το #metoo movement στην Αμερική, που απλά το παρακολουθούσαμε. Τώρα είναι, κυριολεκτικά στη γειτονιά μας. Είναι στον κύκλο μας. Είναι σοκαριστικό ότι υπάρχουν τέτοιοι σκοτεινοί τύποι που προσπαθούν να επηρεάσουν ανθρώπους που έχουν την ίδια φιλοδοξία με μένα, δηλαδή να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο. Και θέλουν αυτό να το εκμεταλλευτούν για κάποιο δικό τους, άσχημο σκοπό. Αυτοί οι τύποι δε θα έπρεπε να υπάρχουν σε κανένα χώρο. Μου φαίνεται πάρα πολύ αδύναμο εκ μέρους τους, που πάνε να εκμεταλλευτούν έναν άνθρωπο με αυτή την ωραία, καθαρή ενέργεια μέσα του. Θα έπρεπε να ντρέπονται και δεν ξέρω αν ντρέπονται, κι αυτό με ενοχλεί.

– Πώς νιώθεις για το ότι μπορεί να υπάρχει ένας μικρός κύκλος ανθρώπων από τους οποίους «περνάει» το μέλλον σου και σου κάνουν σαφές ότι για να προχωρήσεις πρέπει να περάσεις από ένα κρεβάτι, ή να υποκύψεις σε κακοποιητικές συμπεριφορές;

Σκέψου απ’ τη στιγμή που ξεκινάς να πλάθεις το όνειρο σου, είτε είναι να γίνεις ηθοποιός, τραγουδιστής, οτιδήποτε φιλόδοξο, να γυρίσει να σου πει κάποιος ότι για να το καταφέρεις αυτό υπάρχει περίπτωση, ειδικά αν είσαι γυναίκα, να δεχθείς μια παρενόχληση που μπορεί να σε στιγματίσει σε ακραίο βαθμό. Και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Επειδή μπορεί αυτό που ονειρεύεσαι να ακυρωθεί, επειδή δεν υπέκυψες. Το παιδί που θα βρεθεί σε αυτή τη θέση, θα χάσει την αθωότητα του με μια μόνο πρόταση.

– Δηλητηριάζει πέρα από τα μυαλά, και την διαδικασία.

Αυτό συμβαίνει, γιατί οι καλλιτέχνες είμαστε πολύ συναισθηματικά όντα και είναι ένα όνειρο που το καλλιεργείς από πολύ μικρή ηλικία. Δε φεύγει αυτή η παιδικότητα, η αθωότητα, αυτό το «εγώ θέλω να καλυτερέψω τον κόσμο με το έργο μου». Κι έρχεται ένας άνθρωπος και σε σκοτεινιάζει αυτόματα. Το θεωρώ από τις μεγαλύτερες αμαρτίες. Αυτή τη στιγμή μπορεί να απωθούμε ανθρώπους από την τέχνη. Ένα αγοράκι ή ένα κοριτσάκι που τώρα βλέπει ειδήσεις, μπορεί να απωθείται παρακολουθώντας τι συμβαίνει. Απ’ την άλλη ίσως να είναι η καλύτερη επιλογή να απωθήσεις έναν άνθρωπο από αυτό το χώρο, αν όντως κινδυνεύει να πέσει σε τέτοιους ανθρώπους.

– Εσύ πιστεύεις ότι θα προκύψει λύτρωση μέσα από αυτή τη διαδικασία; 

Το να κλείσει τελείως αυτό το θέμα είναι λίγο ουτοπικό σενάριο, αλλά ευελπιστούμε κάποια στιγμή να τελειώσει μια για πάντα αυτή η μαλακία. Δεν χωράει σε κανένα χώρο, σε κανένα πλαίσιο, ειδικά επαγγελματικό, και ειδικά στην τέχνη. Η τέχνη είναι το πιο ελεύθερο μέσο έκφρασης. Δε γίνεται κανείς να στο αλλοιώνει για τα δικά του συμφέροντα.

– Όταν η δική μας γενιά γίνει γενιά εξουσίας, πιστεύεις ότι θα έχουμε ξεπεράσει τέτοιου είδους ζητήματα;

Το μεγαλύτερο προνόμιο της ανθρώπινης φύσης είναι η προσαρμοστικότητα. Το γεγονός ότι εγώ έχω αυτά τα ερεθίσματα σήμερα, και με αυτά θα προχωρήσω στο αύριο. Η γενιά μας έχει αρκετό θάρρος όσον αφορά το να εκθέσει κάτι που την πνίγει. Πάντα θα υπάρχουν σκιές. Αλλά, έχω αρκετή εμπιστοσύνη στη γενιά μας και το θάρρος της, ειδικά στο πως αντιδρά όταν αντιλαμβάνεται την αδικία.

– Ποιες είναι οι συμπεριφορές που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες για τον σύγχρονο άντρα;

Νομίζω ότι όλα συνοψίζονται στα εξής: αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμός. Πάλι, είναι ουτοπικό σενάριο να το νιώθουν όλοι. Όμως, είναι κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, το να έχεις αρχές όσον αφορά την αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό προς τον συνάνθρωπό σου, είτε είναι γυναίκα είτε άνδρας. Να μην σε επηρεάζει με κανέναν αρνητικό τρόπο η ελευθερία του άλλου να εκφραστεί. Να σέβεσαι με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελες να σε σέβονται.

– Ως προς την πολιτικοποίηση και την κινηματοποίηση των γεγονότων, εσένα από τη θέση σου ως καλλιτέχνη, νιώθεις ότι μπορεί να σε αποπροσανατολίσει ή να σε οδηγήσει να πάρεις θέση;

Ο καλλιτέχνης οφείλει να λειτουργεί ως μέσο έκφρασης για τα γεγονότα που αφορούν τον κόσμο. Είναι ανάμεσα στα καθήκοντα μας ως άνθρωποι που έχουν επιλεγεί από ένα κοινό που λέει ότι σε έχουμε βάλει εκεί, όχι μόνο για να μας διασκεδάσεις, αλλά επειδή σε εμπιστευόμαστε κιόλας, η άποψη σου μετράει. Οφείλεις, λοιπόν, να δουλεύεις πάντα προς όφελος του κοινού καλού.

– Εσύ πριν ξεκινήσει το μουσικό project «Good Job Nicky» ήθελες να γίνεις διάσημος;

Έχω -σε πολλά εισαγωγικά- προγραμματίσει τη ζωή μου με έναν τρόπο, έτσι ώστε να δεχθώ ότι κάποιοι άνθρωποι με χαρίσματα θα είναι εκ των πραγμάτων στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Όποιος εκτίθεται, οφείλει να καταλάβει ότι υπάρχει η θετική και η αρνητική έκθεση. Η θυσία της ανωνυμίας είναι μέρος της αποστολής ζωής μου. Η ανωνυμία είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό πράγμα, είναι πανέμορφο. Πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν διάσημοι, αλλά είναι περίεργο το να είσαι διάσημος. Δεν είναι κάτι που εμένα με επιβαρύνει με αρνητικό τρόπο. Είμαι πεπεισμένος ότι θα γίνω κάτι μεγαλύτερο από απλά… ο Νικόλας.

– Από που αντλείς έμπνευση για να γράψεις;

Μπορεί να με επηρεάσει οτιδήποτε, ακόμα κι ένα ηλιοβασίλεμα. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να σκεφτώ κάτι που με «χτύπησε» θετικά και να νιώσω έμπνευση. Πρόσφατα, όντως με συγκίνησε ένα ηλιοβασίλεμα και έγραψα ένα τραγούδι για αυτό.

– Για σένα, το έργο σου είναι περισσότερο ανάγκη έκφρασης ή αισθητικής; Ο ήχος και η εικόνα που επικοινωνείς είναι απολύτως φρέσκα και avant garde, οπότε νιώθω ότι πηγαίνεις ένα βήμα πέρα από τη θεματική των τραγουδιών και την αγγίζεις με τον αισθητικό τρόπο.

Καταρχάς, εδώ μπαίνει το κομμάτι της δημιουργικής ελευθερίας που μου έχει παραχωρήσει η δισκογραφική μου. Μου έχουν επιτρέψει 100% να είμαι ο εαυτός μου, όσον αφορά τι θα ήθελα να εκφράσω, τι με απασχολεί. Και θέλω να εκφράσω κάθε τι που συμβαίνει. Πάρε ό,τι σκέψη έχεις κάνει στη ζωή σου, θετική ή αρνητική, αυτό είναι αυτόματα θεματολογία. Επίσης ο τρόπος που γράφω έχει ένα μυστήριο, συχνά προσεγγίζω το θέμα κάπως κρυπτικά…

– Έχει και μια γοητεία αυτό, όπως γίνεται για παράδειγμα στο τελευταίο σου τραγούδι, το Come Home.

Το ελπίζω! Επίσης, είναι ένας καμβάς αυτό το πράγμα. Δηλαδή, αν εγώ γράφω πιο αλληγορικά, τότε για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο. Έτσι, ένα τραγούδι αποκτά μεγαλύτερο εύρος επικοινωνίας.

– Μίλησες για δημιουργική ελευθερία νωρίτερα. Πώς προέκυψε η σχέση σου με την δισκογραφική; Τους βρήκες ή σε βρήκαν;

Πήγα και βρήκα την Άννα Μαρία, την ιδιοκτήτρια της Cobalt Music, επειδή έχουμε το ίδιο mentality, δηλαδή ιδεολογικά τα βρίσκουμε αφάνταστα. Ταιριάζουμε ακόμα και στο πως προσεγγίζουμε τους στόχους μας. Κάναμε ένα meeting πριν περίπου ένα χρόνο και διαμορφώσαμε μια εκπληκτική ομάδα, η οποία το πονάει και το τρέχει όχι απλά όσο εγώ, ίσως και περισσότερο από εμένα. Το θέλουν σα να είναι παιδί τους αυτό το project.

– Έχει προσδιοριστεί αυτό το project κάπως χρονικά;

Υπάρχει κάποιο μακροχρόνιο πλάνο, το οποίο δόξα τω Θεώ, αντιμετωπίζεται με πολύ αλληλοσεβασμό και αγάπη στο project. Είμαι team player, κι αν τυχόν σμίξω με κάποιον, θα σμίξω μακροχρόνια.

– Έχεις νιώσει να υπάρχουν προσδοκίες προς το πρόσωπό σου από τους κοντινούς σου ανθρώπους; Από την οικογένεια και τους φίλους, ως τους συνεργάτες σου στην Cobalt Music;

Ναι, αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι -επειδή μιλάς για κοντινά μου άτομα- με έχουν γνωρίσει πριν τον Good Job Nicky, και μου έχουν εμπιστοσύνη επειδή αντιλαμβάνονται ότι ο Νικόλας έχει ένα σχέδιο. Αυτές οι προσδοκίες προς το έργο μου είναι φυσιολογικές. Από την άλλη, υπάρχει το γεγονός ότι έχω κι εγώ προσδοκίες από τον εαυτό μου. Γι’ αυτό βλέπεις ότι κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό το ένα με το άλλο, γιατί προσπαθώ να βγάλω στο φως αυτό που θέλω εγώ, τον δικό μου τρόπο έκφρασης.

– Έχεις όνειρα;

Όχι, μόνο στόχους.

– Περιμένεις τα lives;

Σαν τρελός.

– Έχεις κι άλλες ιδέες;

Έχουμε πολλές με την ομάδα μου. Τώρα, ετοιμάζουμε πράγματα. Μας έχει δοθεί το δικαίωμα μέσα στην κόλαση της καραντίνας, που περνάμε όλοι μαζί, να έχουμε το χρόνο να σκεφτόμαστε το πως θα είναι η σκηνική παρουσία μας.

– Έχεις λόγο και για τη σκηνική σου παρουσία;

Βεβαίως! Είναι το έργο μου, η ζωή μου όλο αυτό. Δόξα τω Θεώ μου έχουν δώσει ελευθερία από την Cobalt Music. Ότι βλέπεις όσον αφορά την εικόνα μου, είναι ένας εκπληκτικά αρμονικός χορός ανάμεσα σε μένα και στους συνεργάτες μου.

– Από τη μια, αν όλο αυτό πάει τέλεια, θα ξέρεις ότι ήταν πάντα δική σου επιτυχία, αλλά αν κάτι στραβώσει, δε θα μπορείς να ρίξεις σε κάποιον άλλο την ευθύνη. 

Πιστεύω ότι αν αποτύχεις, ήταν δικό σου λάθος, εσύ πρέπει να αναθεωρήσεις στο πως θα γίνεις καλύτερος την επόμενη φορά. Η ευθύνη είναι συνέπεια των επιλογών μας. Το να παίρνεις την ευθύνη για μια επιλογή που εσύ πήρες εξ αρχής είναι αυτό που σε κάνει σωστό άνθρωπο.

– Πολλοί όμως προτιμούν να αποφεύγουν αυτή την ευθύνη, επειδή δε θέλουν να αποδεχτούν την αποτυχία.

Δεν πειράζει, κι αυτό είναι απόφαση. Αλλά αυτή η απόφαση σε καθηλώνει, γιατί το μέλλον σου θα είναι σχεδόν ολόιδιο με το παρόν σου.

– Ξέρω ότι έχεις κλειθροφοβία, που είναι ο φόβος να κλειδωθείς σε κλειστό χώρο. Παρόλ’ αυτά, τόλμησες να έρθεις σε αυτό το υπόγειο.

Το δουλεύω. Ξέρεις τι σημαίνει φοβία; Φοβία είναι μια αδικαιολόγητη ανησυχία, κάτι που δε θα έπρεπε να ισχύει. Πες ότι θα κλείσει η πόρτα και θα μείνουμε εδώ, στο υπόγειο. Αυτό είναι άγχος αναμονής. Εγώ θα κάτσω να σκεφτώ τη διαδικασία προτού γίνει και αν γίνει. Άρα, εγώ οφείλω να μπω σε αυτό τον χώρο και να αποδείξω σε αυτό το κομμάτι του εαυτού μου ότι ναι μεν ευχαριστώ που υπάρχεις ως ένστικτο και προσπαθείς να με προστατεύσεις, αλλά απ’ ότι καταλαβαίνεις δεν είναι επικίνδυνο αυτό το μέρος. Νομίζω ότι αυτό αποδεικνύει τη θνητότητά μας, το να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι με οποιονδήποτε τρόπο.

– Τι σε απασχολεί περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο;

Αυτή είναι μεγάλη συζήτηση. Έχω μια εσωτερική συνεχιζόμενη σύγκρουση, που υποσυνείδητα όλοι έχουμε πλέον, και αφορά τη μάχη ανάμεσα στη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη. Βραχυχρόνια, έναντι μακροχρόνιας ευτυχίας. Τα κινητά, το scrolling, αυτή η ατελείωτη διάχυση πληροφορίας μας παρέχουν πολλή ντοπαμίνη, επειδή δε νιώθουμε καλά με την καθημερινή ζωή μας. Παρακολουθώντας όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που γίνονται εκεί έξω, η μικρή ζωή μας χάνει λίγο το ενδιαφέρον της κι αυτό κάνει πολύ κακό στο συνολικό mentality, σε χαλάει λίγο, βαλτώνεις. Εδώ είναι κάτι στο οποίο θα ήθελα πολύ να παίξω ρόλο. Να συνεισφέρω ώστε να μη χρειάζεται ο άνθρωπος να βλέπει πάντα την πιο τέλεια εικόνα. Είναι ΟΚ να κάνεις λάθη και να είσαι εκτεθειμένος σε άσχημα πράγματα, αρκεί να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι μέρος της θνητότητας μας.

– Ίσως θίγεις ένα από τα πιο ουσιαστικά προβλήματα του μοντέρνου ανθρώπου. Ο τρόπος που μάθαμε να συμπεριφερόμαστε στα social media έχει περάσει ως συνήθεια στη συμπεριφορά μας, ντοπαριζόμαστε από τα likes. Μας διακατέχει ένα διαρκές FOMO (fear of missing out), επειδή ακριβώς βλέπουμε όλα τα γαμάτα πράγματα που συμβαίνουν παντού, κι έτσι δε μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι ποτέ.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όλοι νιώθουν απομονωμένοι σε αυτή τη σκέψη, ότι «εγώ δεν είμαι τέλειος, συγκεκριμένα εγώ». Επειδή βλέπουν την καλύτερη εκδοχή του διπλανού τους. Υπάρχει μια εσωτερική απελπισία που προκύπτει από την αδιάκοπη ροή πληροφορίας, το πόσο «τέλειος» είναι ο next man.

– Το να βάζει κάποιος ένα στόχο, ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδος στο debate ανάμεσα στη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη; Υπάρχει λόγος όταν ακούμε την ερώτηση «που βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 ή 10 χρόνια;»

Αυτό είναι ανάγκη για εξωτερική επιβεβαίωση, όπως το ψάχνεις μέσω του scrolling και του Instagram. Δεν πρέπει να ρωτάς τίποτα και κανέναν. Βγες έξω, ζεις, πάρε εμπειρίες και δες τι ακριβώς θες να κάνεις με τη ζωή σου. Αλλιώς, αν ρωτήσεις κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό σου, είναι σα λες «τι περιμένεις από εμένα στα επόμενα 5 χρόνια». Εσύ ζεις με τον εαυτό σου κάθε μέρα. Why would they know better than you?

– Ανάμεσα στο live και την δισκογραφία τι θα διάλεγες;

Όλη τη διαδικασία! Εγώ σκέφτομαι μόνο μακροχρόνια. Έχω ένα πλάνο που το τηρώ αφάνταστα όσον αφορά το τι πρέπει να κάνω. Προσπαθώ να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να κοιτά μπροστά και για δισκογραφία και για live εμφανίσεις.

– Είναι ξεκάθαρο ότι έχεις τα φόντα να κάνεις καριέρα και στο εξωτερικό. Σε αγχώνει η καλλιτεχνική -και όχι μόνο- εσωστρέφεια της Ελλάδας; Συχνά δυσκολευόμαστε να σχετιστούμε με όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό.

Δυσκολευόμαστε, αλλά το θέλουμε, δηλαδή ο ακροατής επιδιώκει να έρθει σε επαφή με το τι συμβαίνει έξω. Από την άλλη, έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε αισιόδοξοι. Ας πούμε, στον αθλητισμό πηγαίνουμε φανταστικά. Ο Αντετοκούμπο, ο Τσιτσιπάς, ο Καραλής μας εκπροσωπούν θαυμάσια στο εξωτερικό και ελπίζω κι εγώ με τη σειρά μου να μας εκπροσωπήσω στο δικό μου χώρο.

– Ποιο είναι αυτό το ελληνικό στοιχείο που θα ήθελες να μεταδώσεις;

Την καρδιά ρε! Έχουμε πολλή καρδιά ως Έλληνες, παρόλο που προσπαθούν να μας την ξεριζώσουν που και που. Έχουμε cojones εμείς οι Έλληνες. Δε κωλώνουμε πολύ. Είμαστε ωραίος λαός, έχουμε ωραία ρίζα, είμαστε γαμώ τους λαούς άμα θέλουμε.

– Τι μας λείπει;

Μας λείπει λίγο η ομόνοια, ότι είναι εντάξει το να διαφωνούμε. Ας ευχηθούμε ότι αυτή η γενιά θα έχει θάρρος και θα μπορέσουμε να τα φέρουμε στα σωστά μέτρα, όλα.

 

 

Bespoke Athens, Αναγνωστοπούλου 15-17 Κολωνάκι.
Τ:210-3645518
Ε: [email protected]

 

// Ευχαριστούμε το 42 Barstronomy για τη φιλοξενία.

 

 

Διαβάστε ακόμα, Γιάννης Σαρακατσάνης: «Ο Έλληνας δεν θέλει μόνο ριάλιτι. Απόδειξη, το κανάλι μου».

 

 

TAGS :
΄μουσική Bespoke Athens έμπνευση πρόσωπα