Σωτήρης Κακίσης: Περαστικά, Λουκιανέ

Την Τρίτη, 7 Φεβρουαρίου, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών. (Φωτογραφία: YouTube)

Έγραψα πρόσφατα στις αναμνήσεις μου από το «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι» του Σαββόπουλου και για τον Λουκιανό, για το «Περαστικά, Λουκιανέ», για το πώς και γιατί γράφτηκε, για τη δική μου συμμετοχή στους στίχους (όπου το «σε πάρα-πληγώνει» πολύ δικό μου και τώρα, τόσα χρόνια μετά το βλέπω, το ξαναβλέπω), αλλά και για τον «Μικρό» του «Ήρωα», το τόσο κι εμένα αγαπημένο μου τραγούδι του, που μέχρι και Μικρούς Ήρωες τεύχη είχα φέρει μαζί μου και κράταγα, όταν ειπώθηκε επιτέλους ζωντανά στην εκπομπή το τραγούδι αυτό το τόσο συγκινητικό κι αμίμητο.

Και τον Μίμη τον Χρυσομάλλη ποτέ δεν μπορώ να μην αναπολήσω να το λέει στην πρώτη του εκτέλεση, βαθειά κι επίσημα ο Μίμης ο γλυκός, ο ηθοποιός ο μεγάλος.

Για τον Λουκιανό θυμάμαι και τις άλλες κοινές μας παρουσίες στου Σαββόπουλου τις οικογενειακές τότε συγκεντρώσεις, κι από τους «Όρνιθες» του Χατζιδάκι τον Σωκράτη ξανακούω με τις φωνές τους όλες, με την Αφροδίτη Μάνου, με τη Δήμητρα Γαλάνη, με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Κι «ένα σπίρτο στο τραπέζι» τότε έπαιρνε και ξαναπαίρνει για μας πάντα φωτιά, κι ο Γκάτσος σαν να ’ταν κι αυτός εκεί παρών μαζί μας, κι εμείς σπίρτα του αναμμένα των στίχων, τής ποίησής του τής λυρικής κι απέριττης.

Στη Βουλιαγμένη ύστερα: από μακριά -πριν τους πλησιάσω μετά στον Όμιλο που αποβιβαστήκανε και βρεθούμε- βλέποντάς τους, ένα μαγευτικό «Πάμε σαν Άλλοτε» και τη Μαργαρίτα μ’ εκείνο το κίτρινο από τη Σκιάθο αγορασμένο της φορεματάκι έχω για πάντα μέσα μου. Τον Λουκιανό και τους φίλους μας όλους τότε, πόσα, 30-32 τώρα πια χρόνια μετά, αλλά με το νερό αιώνια δροσιά στην καρδιά μου δίπλα, στη θάλασσα την παραλία τη νυκτερινή με τα φώτα και το φεγγάρι και τον κόσμο ολόγυρα μουσική πρόσθετη, ήχο διαυγέστατο τη θάλασσα εκείνη προς τ’ άστρα, και χιλιάδων αθώων τότε παιδιών την επιθυμία αλλιώς να συνεχιζόταν η ζωή, κι η Ελλάδα.

Με ανιδιοτέλεια και των αισθημάτων επικράτηση, όχι όπως μοιάζει να έγινε τελικά, με των χρημάτων και των αδικιών σήμερα πια το σκληρό πάνω χέρι.

//Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ και το site Μουσικά Προάστια.

Διαβάστε ακόμα: Σωτήρης Κακίσης – Πέντε πολύ, πάρα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια