Τα ρακόρ των λέξεων στον Σακελλάριο

«Και συνεχιζόταν με τέτοια αλματάκια ο μύθος, ή κάποια ανατροπή πάλι έτσι της συνέχειας πρόβαλε, πήγαινε αλλού το πράγμα χωρίς πολλά-πολλά, με μια-δυο λέξεις, με μια φράση κλειδί, κλειδάκι».

«Το ρακόρ είναι η κατάλληλη σύνδεση των πλάνων μιας σκηνής κλασικής αφήγησης στον κινηματογράφο, ώστε να δίνεται η εντύπωση στον θεατή της οπτικής-ηχητικής συνέχειας. Τα ρακόρ χωρίζονται σε:

«Από Ελλάδες δήθεν μονοδιάστατες στην καθημερινότητά τους τότε, πολυδιάστατες, πολύχρωμες όμως στους τρόπους, στο Χρόνο μέσα, στη γενναιόδωρη ως σήμερα διάρκειά τους».

Ρακόρ βλεμμάτων, είτε για τη σύνδεση δύο πλάνων πάνω στον νοητό άξονα των ηθοποιών είτε για τη μετάβαση σε ένα άλλο πλάνο ή άξονα (π.χ. ο ηθοποιός κοιτάζει στον ουρανό και το αμέσως επόμενο πλάνο είναι πουλιά που πετούν).

Ερμηνευτικά ρακόρ, όπου οι ηθοποιοί πρέπει να ερμηνεύσουν τη σκηνή με τον ίδιο τρόπο (εκφράσεις, κινήσεις, στάση σώματος), όσες φορές χρειαστεί έως ότου να γυριστεί η σκηνή. Την ευθύνη για την τήρηση αυτών έχει η σκριπτ (συνήθως γυναίκα), η οποία φροντίζει να καταγράφει τον ακριβή τρόπο που ερμηνεύθηκε μία σκηνή.

«Μέχρις σημείου ο αστυφύλακας που μπερδεύεται στον Ηλία του 16ου ο Βέγγος και τον παίρνει για τον Χατζηχρήστο, να έχει ακριβώς, μα ακριβώς, την ίδια κοψιά με τον Χατζηχρήστο».

Τέλος, σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, αλλά και φωτιστικά ρακόρ είθισται να τηρούνται, ώστε να προσδώσουν την αίσθηση συνέχειας»…

Εκτός από τους στίχους του τους θαυμαστούς, με σήμα κατατεθέν του (κατατεθέν τους καλύτερα, με τον Γιαννακόπουλο πολύ συχνά μαζί) τις ομοιοκαταληξίες στην προπαραλήγουσα τις δύσκολες, τις ιδιαίτερες, τις τόσο φωτεινές, εκτός από των ταινιών του των περισσότερων το στρόγγυλο κι αληθοφανές, αληθοφανέστατο συνήθως (μέχρις σημείου ο αστυφύλακας που μπερδεύεται στον Ηλία του 16ου ο Βέγγος και τον παίρνει για τον Χατζηχρήστο, να έχει ακριβώς, μα ακριβώς, την ίδια κοψιά με τον Χατζηχρήστο…), που ως και στις μέρες μας οι ταινίες αυτές σαν συναισθηματικό, εύθυμο και κάπως λυτρωτικό αποκούμπι μας συνεχίζουν να υπάρχουν, εκτός, εκτός, εκτός από τα πολλά, από τα τόσα πολλά του άλλα, ο Αλέκος Σακελλάριος και με ρακόρ λέξεων άλλαζε όμορφα-όμορφα σκηνή και πλάνο, προχωρούσε την ιστορία του έργου παρακάτω, συνέδεε τα πριν με τα μετά της δράσης κομψά, άριστα υποσημειωτικά, ανάλαφρα κι ωραία.

«Tο διαρκές ντοκιμαντέρ των ψυχών και των σωμάτων των προηγούμενων μεγάλων μας ηθοποιών από χτες ως σήμερα επιμένει να γίνεται και μέλλον».

Ας πούμε, χωρίς να θυμάμαι τώρα ακριβώς, στην Αλίκη στο Ναυτικό π.χ., «Όλο δεξιά η τύχη μου τα φέρνει…», «Όλο δεξιά!» να λέει για το τιμόνι του καϊκιού ο καπετάνιος. Κι άλλα πολλά τέτοια, παντού σχεδόν στα φιλμ του. Και συνεχιζόταν με τέτοια αλματάκια ο μύθος, ή κάποια ανατροπή πάλι έτσι της συνέχειας πρόβαλε, πήγαινε αλλού το πράγμα χωρίς πολλά-πολλά, με μια-δυο λέξεις, με μια φράση κλειδί, κλειδάκι. (Θα μου πεις: εδώ ο Μπάστερ Κίτον από το βωβό κινηματογράφο του Είκοσι τολμούσε να κάνει λογοπαίγνια στις κάρτες με τα γράμματα! Αυτό να μου πεις)…

«Ο κινηματογράφος είναι δουλειά του σκηνοθέτη. Δεν είναι του ηθοποιού. Η τέχνη του ηθοποιού είναι στο θέατρο».

Διαβάστε ακόμα: Αχ, ιερή μορφή του Νίκου Φέρμα!

Γιατί το σινεμά και λόγος πολύς εγώ πάντα πιστεύω πως είναι, εικόνες των διαλόγων πάνω στην εικόνα, κι όσο και τα ελάχιστα απαραίτητα καλό είναι να λέγονται, όσα λέγονται, πάλι καλό είναι, να ’ναι λιτά κι απέριττα, με ουσία πάντα μέσα τους, χυμό, χυμούς, με των καλών δημιουργών το χιούμορ πλήρες κάθε φορά εντός τους. Δεν γίνεται αλλιώς.

Σωτήρης Κακίσης «Οι Απέναντι» (συζητήσεις με πρόσωπα της ελληνικής οθόνης).

Κι έτσι, το διαρκές ντοκιμαντέρ των ψυχών και των σωμάτων των προηγούμενων μεγάλων μας ηθοποιών από χτες ως σήμερα επιμένει να γίνεται και μέλλον, απρόοπτα, απροόπτως, να τολμάει να μεταφέρεται και να μας περιμένει εκεί, εφεδρεία αισθηματική μαυρόασπρη, αλλά ανεξάντλητη από εποχές δύσκολες μια φορά κι έναν καιρό, ήρεμες όμως για τους χαρακτήρες των περισσότερων ανθρώπων εδώ γύρω. Από Ελλάδες δήθεν μονοδιάστατες στην καθημερινότητά τους τότε, πολυδιάστατες, πολύχρωμες όμως στους τρόπους, στο Χρόνο μέσα, στη γενναιόδωρη ως σήμερα διάρκειά τους.

Γιατί, άλλωστε, όπως σ’ εμένα στην Ελευθεροτυπία το 1987, όταν τον ρώτησα για τον Βασίλη Αργυρόπουλο, ο ίδιος ο Αλέκος Σακελλάριος είχε πει: «Τεράστιος ηθοποιός!». «Μόνο σε μία ταινία έχει παίξει ο Αργυρόπουλος;» ρώτησα πάλι. «Ναι, και ήτανε κακός στον κινηματογράφο. Γιατί, κοιτάξτε τι γίνεται: ο κινηματογράφος, δυστυχώς, είναι δουλειά του σκηνοθέτη. Δεν είναι του ηθοποιού. Η τέχνη του ηθοποιού είναι στο θέατρο. Στο θέατρο, ο ηθοποιός κάνει τέχνη, κι ο σκηνοθέτης τεχνική. Στο σινεμά ο σκηνοθέτης κάνει τέχνη, κι ο ηθοποιός τεχνική»…

1. Σωτήρης Κακίσης: «Οι Απέναντι» (συζητήσεις με πρόσωπα της ελληνικής οθόνης, Κίνητρο)

2. Μια συνέντευξη της Ρένας Βλαχοπούλου στον Σωτήρη Κακίση

Διαβάστε ακόμα: Μίμης Χρυσομάλλης: Τον σώζω μέσα μου ολοζώντανο και πάντα νέο.

TAGS :
κινηματογράφος ρακορ Σακελλάριος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook