13.350 τ.μ. 450.000 άνθρωποι μπορούν να το επισκεφτούν κατ’ έτος. Κάτι διδακτικό για το πώς παίζεται το παιχνίδι, αλλά κι ένα μάθημα για μας περί βλακείας.
Για χρόνια, οι άνθρωποι του κρασιού στο Μπορντό το ονειρευόντουσαν. Υπήρξαν σχέδια που δεν είχαν ωριμάσει, τρελές πρωτοβουλίες, τρικλοποδιές, διαμάχες… Αλλά το μουσείο δεν φύτρωνε. Όλα αυτά ξεχάστηκαν, διορθώθηκαν. Οκτώ χρόνια μετά το λανσάρισμα, τρία χρόνια εντατικών εργασιών, τελικά «Η Πόλη του Κρασιού» εγκαινιάστηκε στις 31 Μαΐου, παρουσία του Προέδρου Φρανσουά Ολάντ και του Αλέν Ζιπέ, βασικού παίκτη του project.
«Τοτέμ» για ορισμένους. «Καράφα» για κάποιους σκατόψυχους. «Φόρεμα σε κίνηση» για τους δημιουργούς του. Οι πάντες μιλάνε για την «Πόλη του Κρασιού», και επί το λογιότερον, για την «Οινική Πολιτεία». Το κτίριο αυτό, το οποίο ευελπιστεί να γίνει το σήμα κατατεθέν του Μπορντό στο λιμάνι, κόστισε €81 εκατ.
«Όταν οι τουρίστες ενδιαφερόντουσαν για το κρασί κι έφταναν στο Μπορντό, δεν υπήρχε κάτι που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους», εξηγεί ο Philippe Massol, Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος για την κουλτούρα και τους πολιτισμούς του κρασιού. Εξ ου και η ιδέα να δημιουργηθεί ένας πόλος έλξης για τους επισκέπτες.
O Philippe Massol εξ αρχής απέρριψε τις πολύ «επιστημονικές» προτάσεις. Αντίθετα, άντλησε έμπνευση από το Μουσείο Vivanco στη Rioja ή το Hameau Dubœuf στην περιοχή του Beaujolais, που το καθένα τους προσελκύει τουλάχιστον 100.000 επισκέπτες το χρόνο.
Κατ’ αυτόν, η προσέγγιση της «Πόλης του Κρασιού» οφείλει να είναι παγκόσμια. Να σε κάνει να ανακαλύπτεις το κρασί μέσα στο χώρο και το χρόνο, όχι να επικεντρώνεται στο Μπορντό.
Οι Anouk Legendre και Nicolas Desmazières του γαλλικού αρχιτεκτονικού γραφείου XTU έκαναν πραγματικότητα το project. Και είναι μοναδικό στο είδος του. Πηγή έμπνευσής τους ήταν, λένε, το κρασί που στριφογυρίζεις στο ποτήρι, τα στρουφίδια του κλήματος, οι δίνες του ποταμού. Ένα κλήμα που φτάνει τα 55 μ. σε ύψος. Ο νέος τουριστικός φάρος της πόλης. Όλο καμπύλες.
Οι ιδιαιτερότητες αρχίζουν από το εσωτερικό. Ο εξ ολοκλήρου ξύλινος σκελετός. Κάτι που θα ήταν αδύνατο πριν από 10 χρόνια. Μια στρουκτούρα που περιλαμβάνει 574 διαφορετικά τόξα. Φόρος τιμής στον κόσμο του κρασιού.
Οπότε, όταν είσαι μέσα, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε καθεδρικό. Ο οποίος είναι «ντυμένος» μ’ ένα φορεματάκι από γυάλινες και χρυσαφένιες φολίδες. Για την ακρίβεια, 918 γυάλινα πάνελ και άλλα 2.300 από λακαρισμένο ιριδίζον αλουμίνιο που καθρεφτίζονται στο νερό.
Όσο για τη σκηνογραφία του χώρου. Είναι του αγγλικού γραφείου Casson Mann Limited. Δεν υπάρχουν συλλογές ν’ ανακαλύψεις. Όλο το μουσείο είναι ένα σιρκουί. Ένα σιρκουί καμωμένο από σκηνικά και βίντεο. Ψηφιακό, διαδραστικό, αισθητηριακό και ονειρικό.
Το ταξίδι ξεκινάει απ’ το κατακόκκινο ισόγειο. Που, βασικά, δεν είναι άλλο από τη μεγαλύτερη κάβα του κόσμου. 9.752 φιάλες από 88 χώρες. Μια ατέρμων διαδρομή που καταλήγει στο 8ο πάτωμα, σ’ ένα μπελβεντέρε με πανοραμική θέα στην πόλη, κρατώντας στο χέρι ένα ποτήρι με κάποιο από τα ωραιότερα κρασιά του κόσμου.
Το ζητούμενο δεν είναι η προσέλκυση τουριστών. Έξι εκατομμύρια αριβάρουν κάθε χρόνο. Είναι αρκετοί. Κατακλύζουν τις αποβάθρες και ανακαλύπτουν ένα πολεοδομικό και αρχιτεκτονικό συγκρότημα του 18ου αι., αναγνωρισμένο ως μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Unesco το 2007.
Αν μακρηγορώ είναι γατί η διαδικασία και ο τρόπος σκέψης έχουν αξία για τα καθ’ ημάς. «Η πόλη του Κρασιού» στοχεύει κυρίως στην επέκταση της παραμονής των τουριστών, έστω μια επιπλέον νύχτα. Οι 450.000 επισκέπτες του μουσείου προς €20 το κεφάλι θα φέρουν χρήμα. Συν εστιατόρια, μπουτίκ, αμφιθέατρα και εκθέσεις που θα κάνουν ξένους και ντόπιους νά ‘ρθουν και να ξανάρθουν. Δεν είναι ηλίθιοι οι 83 μαικήνες που συνεισέφεραν €21 εκατ. για την ανέγερση της «εκκλησίας».
Ούτε οι οινοπαραγωγοί της περιοχής. Δικαιολογημένα περιμένουν οι τουρίστες να πέσουν στην αγκάλη τους. Το Μουσείο θα λειτουργήσει καταλυτικά για τον οινοτουρισμό τους. Οι Αμερικανοί φίλαθλοι την έχουν κάνει ψώνιο. «The place to go», λένε.
Διαβάστε ακόμα: Le Jugement de Paris – Έτσι γεννήθηκε η βιομηχανία του κρασιού