Γιατί ο Τζόκοβιτς είναι τόσο τέλειος όσο ο Άγιαξ του ’70

Ποιος να συγκριθεί μαζί του; (φωτογραφία: Hannah Mckay/Reuters)

Ο Μπόρις Μπέκερ, ένας από τους εξέχοντες παίκτες που πέρασαν ποτέ από τα κορτ, διατεινόταν πως η βασική του θεώρηση-στρατηγική πάνω στο παιχνίδι ήταν η εξής: «Πρώτα χτυπάω στα δυνατά σημεία τον αντίπαλό μου, προσπαθώντας να του τα εξουδετερώσω κι ύστερα ασχολούμαι με τα αδύναμα».

Τι γίνεται, όμως, όταν ένας παίκτης καταφέρνει στον αυτό χρόνο να χτυπάει ταυτοχρόνως σε όλα τα σημεία τον αντίπαλό του; Τι θα συνέβαινε αν ένας τέτοιος παίκτης εξαπέλυε ένα blitzkrieg που δεν θα επέτρεπε στον εκάστοτε αντίπαλό του να πάρει ανάσα;

Τέτοιος παίκτης γεννήθηκε και είμαστε τυχεροί που τον βλέπουμε να αναπτύσσει το ταλέντο του μπροστά μας. Είναι ο Νόβακ Τζόκοβιτς που όλοι θεωρούν πως είναι ο πλέον επιδραστικός παίκτης που εμφανίστηκε στο τένις. Η άνετη επικράτησή του επί του Στέφανου Τσιτσιπά στον τελικό του Αυστραλιανού Οπεν ήταν ο αψευδής μάρτυρας της ανωτερότητάς του.

Τηρουμένων των αναλογιών και με το δεδομένο πως τα δύο αθλήματα δεν έχουν κοινά σημεία, θα έλεγε κανείς πως ο Τζόκοβιτς είναι το αντίστοιχο του Totaalvoetbal που εφάρμοσε ο Αγιαξ της δεκαετίας του ’70. Τότε που ο Ρίνους Μίχελς με πρωτομάστορες τον Γιόχαν Κρόιφ και τον Γιόχαν Νέεσκενς εφάρμοσε το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» και έσφιγγε σε σημείο πνιγμού τους αντιπάλους του.

Tην περασμένη εβδομάδα ο Tommy Paul αντιμετώπισε για πρώτη φορά στην καριέρα του τον Τζόκοβιτς. Η εμπειρία του είχε τη βασαυνότητα του πολλαπλά ηττημένου – σχεδόν του καθημαγμένου. Ο ίδιος ανακαλεί πως μπήκε στο κορτ με μια πληθώρα διαφορετικών ιδεών για το πώς θα αντιμετωπίσει τον Σέρβο. Πολύ γρήγορα κατάλαβε πως άλλο πράγμα είναι η θεωρία κι άλλο η πράξη.

O «ιπτάμενος Ολλανδός» Γιόχαν Κρόιφ επί εποχής Αγιαξ του ’70.

Θέλοντας να επιβάλλει το νόμο του στο σερβίς, αντιλήφθηκε πως οι επιστροφές του Νόλε ήταν τέτοιας ακρίβειας που τον ανάγκαζαν να επιστρέφει (τον Paul) άμεσα στη γραμμή βάσης του και να μην διανοείται να ανέβει στο φιλέ.

Ήθελε να βάλει μια πινελιά drop shot στο παιχνίδι του, αλλά το αδιάκοπο βάθος του Τζόκοβιτς το έκανε αδύνατο. Είχε σχεδιάσει να κάνει διάφορα slice, αλλά βρισκόταν συνεχώς σε πίεση «Δεν με άφησε πραγματικά να εκτελέσω κανένα από το σχέδιο παιχνιδιού που είχα καταστρώσει», παραδέχθηκε στη συνέχεια. Δεν ήταν ο μόνος που υπέστη αυτή τη συντριβή.

Το αίσθημα ανικανότητας, καθώς ο Τζόκοβιτς εμπόδιζε τους αντιπάλους να μπορούν να παίξουν το τένις που ξέρουν, ήταν μια από τις κοινές αισθήσεις που μοιράστηκαν όλοι οι αντίπαλοί του στο Αυστραλιανό Όπεν.

Από την μεριά του ο Alex de Minaur παραδέχτηκε ότι «δεν ήξερα πραγματικά τι να κάνω εκεί έξω». Ο Τσιτσιπάς, ο τρίτος καλύτερος παίκτης στον κόσμο, κατέληξε στο συμπέρασμα μετά την ήττα του ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο.

Το συγκεκριμένο τουρνουά μάς υπενθύμισε με εμφατικό τρόπο ότι ο Τζόκοβιτς ξεδιπλώνει στο κορτ ένα παιχνίδι ολοκληρωμένο και αλάνθαστο. Πολλοί κορυφαίοι παίκτες δεν μπορούν να λειτουργήσουν αν δεν έχουν πνευματική διαύγεια. Την ίδια στιγμή που ο Τζόκοβιτς αναφλέγεται από τα απρόοπτα που του συμβαίνουν μέσα στο παιχνίδι και τα οποία κάποιον άλλον θα τον έκαναν να προσπαθεί να κολυμπήσει σε βαθιά νερά. Για τον Νόλε, όταν μια δύναμη αποτυγχάνει, τότε εφευρίσκει στη στιγμή μια εναλλακτική.

Eίναι γνωστό πως το backhand του Τζόκοβιτς είναι ένα υπερόπλο που τον έχει βοηθήσει να κερδίσει πολλά γκραν σλαμ. Εν τούτοις, στη Μελβούρνη φαινόταν να έχει πέσει σε αφλογιστία με αποτέλεσμα να κάνει περισσότερα λάθη από ό,τι συνήθως. Οι λίγες στιγμές χαράς που βίωσαν οι αντίπαλοί του κατά τη διάρκεια του τουρνουά συνήθως περνούσαν από αυτό το πλεονέκτημα του Τζόκοβιτς που όμως κατέληγε σε μειονέκτημα.

Πώς απάντησε; Άρχισε να κυριαρχεί με το forehand. Σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά ήταν εξαιρετικά επιθετικός με το συγκεκριμένο χτύπημα. Μόνο απέναντι στον Τσιτσιπά, ο Τζόκοβιτς πέτυχε 14 winners με το forehand και υπέπεσε σε μόλις τρία λάθη. Είχε καλύτερη επίδοση από τον Τσιτσιπά που θεωρητικά πάντα έχει καλύτερο forehand.

Μετά τον αγώνα, ο Γκόραν Ιβανίσεβιτς, ο προπονητής του Τζόκοβιτς, εξήγησε ότι ο τραυματισμός στον οπίσθιο μηριαίο ανάγκασε τον αθλητή του να παίξει πιο επιθετικό τένις και ότι η επιθετική νοοτροπία αντικατοπτρίζεται περισσότερο στα χτυπήματα με το forehand.

«Ανέβηκε και χτυπούσε απίστευτα forehands. Πραγματικά ίσως αυτές ήταν οι δύο καλύτερες βδομάδες σε forehands που τον είδα ποτέ στη ζωή του. Δεν τον είχα ξαναδεί να χτυπάει καλύτερα μ’ αυτό τον τρόπο», είπε.

Μια δεύτερη νίκη σε γκραν σλαμ μέσα σε επτά μήνες για τον Τζόκοβιτς, μετά το Γουίμπλεντον πέρυσι, υπογραμμίζει περαιτέρω πόσο αδιάφορο είναι να συζητάμε πλέον για το ποιος είναι αυτός που επιβάλλει το νόμο του στο τένις της εποχής μας.

Το ξέσπασμα στο τέλος (φωτογραφία: Will Murray).

Έχει ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που έπεσε από το Νο1, έπιασε τον Ναδάλ στα τρόπαια και είναι θέμα χρόνου να ξεπεράσει το ρεκόρ όλων των εποχών της Steffi Graf με 377 εβδομάδες στην κορυφή.

Μένει να δούμε πόσο καιρό θα μπορέσει ο Τζόκοβιτς να συνεχίσει έτσι. Επί του παρόντος εξακολουθεί να έχει κίνητρο, εξακολουθεί να κινείται με απίστευτη «ρευστότητα» μέσα στο γήπεδο, ενώ είναι ακόμα σχετικά υγιής έστω και μετά από μια εβδομάδα διαχείρισης ενός τραυματισμού στον μηριαίο.

«Σωματικά μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου σε φόρμα. Φυσικά, είμαι 35 κι όχι 25, παρόλο που θέλω να πιστεύω ότι είμαι ακόμη τόσο νέος. Εξακολουθώ να νιώθω ότι υπάρχει χρόνος μπροστά μου. Ας δούμε πόσο μακριά θα φτάσω», απάντησε με σαφή τρόπο.

Αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται για το Ντουμπάι τον επόμενο μήνα, ενώ όσο παραμένει ανεμβολίαστος δεν θα μπορεί να εισέλθει στις ΗΠΑ να αγωνιστεί στο Indian Wells και το Μαϊάμι, αλλά τίποτα από αυτά δεν θα τον επηρεάσει. Μετά το 22-22 με τον Ναδάλ έχει βάλει πλώρη να μείνει πρώτος στην κατάταξη με τα περισσότερα τρόπαια και να μην αφήσει απάτητη κορυφή.

Lonely at the top που τραγουδούσε ο Ράντι Νιούμαν; Ναι, ο Τζόκοβιτς ξέρει να τραγουδάει καλύτερα μόνος του στην κορυφή.

Διαβάστε ακόμα: Πώς απολαμβάνουμε καλύτερα ένα τουρνουά τένις;

TAGS :
Στέφανος Τσιτσιπάς Τζόκοβιτς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook