Πατ Ράιλι, ο πιο στιλάτος προπονητής του ΝΒΑ

Mια σχολή ντυσίματος στους πάγκους του ΝΒΑ από μόνος του (φωτογραφία: RVR Photos/USA Today).

Η ιστορία της ζωής του Πατ Ράιλι μοιάζει λιγότερο με βιογραφία και περισσότερο σαν συλλογή διηγημάτων από τους μεγαλύτερους γραφιάδες του κόσμου. Αυτός ο πλούτος υλικού προέρχεται από μια καριέρα στο ΝΒΑ που έχει αγγίξει καθεμία από τις τελευταίες έξι δεκαετίες και έχει αφήσει το αποτύπωμά της στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.

Υπήρξε ο προπονητής των πρωταθλητών, των δαχτυλιδιών, των μεγάλων παιχνιδιών και ενός old school στιλ που σήμερα ελάχιστοι προπονητές είναι σε θέση να ακολουθήσουν και, φυσικά, να έχουν το εκτόπισμα να το υποστηρίξουν.

Πρόσεχε την κάθε λεπτομέρεια πάνω του.

Οι φήμες λένε πως όταν έβλεπες τον Πατ Ράιλι χωρίς παλτό και γραβάτα κάτι άσχημο είχε συμβεί. Βέβαια, ακόμη και ντυμένος πιο απλά πρόσεχε κάθε λεπτομέρεια: το πουκάμισό του ήταν πλυμένο, καλοσιδερωμένο και κουμπωμένο μέχρι το πάνω κουμπί, αλλά σαφώς κάτι έλειπε από την προσωπικότητά του.

Ο προπονητής-σταρ ήταν το κλασικό pinup boy κάθε ράφτη στην πόλη. Επομένως, με το σπορ ντύσιμό του (αραιά και πού), ήταν σαν να έβλεπες τον Πάπα με μπουρνούζι!

Ο Ράιλι ήταν συνήθως τόσο άψογα-και επίσημα- ντυμένος όσο ένας Νορβηγός διπλωμάτης. Τα παπούτσια του ήταν κατά παραγγελία, τα πουκάμισά του ραμμένα στο χέρι και η τσάκιση στο παντελόνι του θα μπορούσε να κόψει ακόμη και βούτυρο.

Ο πρωταθλητής και το δαχτυλίδι του (φωτογραφία: Win McNamee).

Ο Ράιλι φρόντιζε πάντα να ξέρεις ότι είναι άνθρωπος της ουσίας. Δεν θα μπορούσες ποτέ να τον δει με τζιν και αφρόντιστα μαλλιά. Παίζει να είναι ο τελευταίος άνδρας στην Αμερική που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί λάδι για τα μαλλιά.

Δεν έπιανες ποτέ τον Ράιλι αξύριστο. Τα παπούτσια του ήταν δεμένα, οι κάλτσες του πάντα ήταν ταιριαστές. Πρόβαλλε τον εαυτό του ως μια κουλ εκδοχή του επίσημου. Δεν είναι τυχαίο. Στον Ράιλι άρεσε πάντα να δείχνει πως είναι μέτοχος της εξουσίας. Η ζωή του στηρίχθηκε στον έλεγχο. Ήξερε να ελέγχει το περιβάλλον του. Δεν έκανε τίποτα ατημέλητα και αυτό περιλάμβανε και το ντύσιμό του.

Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ο προπονητής έρχεται ντυμένος σαν για μια μέρα στο γραφείο. Αλλά μερικοί προπονητές συνήθως έχουν σκίσει τη γραβάτα τους, έχουν πετάξει το παλτό τους στον καναπέ, έχουν αφήσει το πουκάμισό τους να κρέμεται, έχουν χαλάσει τα μαλλιά τους ή έχουν δαγκώσει τα νύχια τους.

Ακόμη και ως διοπτροφόρος διατηρούσε το στιλ του.

Όχι ο Ράιλι. Ήταν τόσο τακτοποιημένος στα αποδυτήρια μετά το παιχνίδι, όπως θα ήταν αν πήγαινε στην όπερα. Κανείς δεν τον έχει δει καν να ιδρώνει.

Είναι ένας άνθρωπος που δεν εμφάνιζε κυματισμούς στις εκφράσεις του. Η έκφρασή του σπάνια άλλαζε, είτε ήταν μπροστά με 20 πόντους είτε πίσω με 30. Έκανε προσαρμογές, αλλά όχι θόρυβο.

Πολλοί πίστευαν ότι ήταν εύκολο να προπονεί κανείς με αυτόν τον τρόπο όταν ήταν στους Λέικερς και είχε τους Μάτζικ Τζόνσον και Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ στο παρκέ. Οι ομάδες του Ράιλι πήραν πρωταθλήματα, αλλά πολλοί έδωσαν στην ομάδα, όχι στον Ράιλι, όλα τα εύσημα.

Ισως γιατί ο Ράιλι δεν υπήρξε ποτέ σαματατζής, δεν έκανε φιγούρα, δεν έπαιζε έναν ρόλο μέσα στο παιχνίδι. Το ατσαλάκωτο στιλ του παρέμενε μέσα και έξω από τις γραμμές το ίδιο. Έτσι, όταν αποσύρθηκε από τους Λέικερς, επέλεξε την τηλεόραση για περίπου ένα χρόνο και μετά αποφάσισε να επιστρέψει στους πάγκους για χάρη των Νικς.

Ακόμη και μ’ αυτή την ομάδα των άτεχνων, ένα ακατανόητο καστ ατομιστών, κατάφερε να τη φτάσει στο παρά ένα ενός πρωταθλήματος. Αν είχε τον Τζόρνταν στις τάξεις θα τα κατάφερνε. Κι όμως, ακόμη και τότε ο Ράιλι παρέμεινε ατσαλάκωτος, ενώ όλοι περίμεναν πως για πρώτη φορά θα έβγαινε από τη ζώνη ασφαλείας του. Οχι αυτός!

Αψογος σε κάθε περίσταση (φωτογραφία: bleacherreport.com).

Ο Ράιλι δεν υπήρξε ποτέ ένας γκουρού με χάντρες, ξυρισμένο κεφάλι και πορτοκαλί μανδύα. Ήταν πρακτικός όσο ένας υπάλληλος δανείων. Ασχολήθηκε με το δυνατό. Αυτό που μπορούσε να γίνει και έπρεπε να γίνει. Ηταν κυριαρχικός και επιβλητικός. Να δούλεψε την εικόνα του πάνω σ’ αυτό; Να βοήθησαν τα Armani κοστούμια του (από τους αγαπημένους του σχεδιαστές) ή τα bespoke που έφτιαχνε στη Savile Row;

Ολα παίζουν το ρόλο τους. Από το σωστό δέσιμο της γραβάτας, την αλφαδιασμένη κόμη, το άψογα γυαλισμένο παπούτσι ή το αστραφτερό δαχτυλίδι στον παράμεσο. Για τον Ράιλι όλο αυτό ήταν μια παράσταση μπρος στο κοινό που έπρεπε να δοθεί με τη σωστή αμφίεση. Φαίνεται, όμως, πως δεν το έκανε για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό του.

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Ιωαννίδης. Ξανθ(ε)ός ή δαίμονας;

TAGS :
nba Πατ Ράιλι προπονητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook