Η οδυνηρά σέξι Léa Seydoux

Για τους ανθρώπους του κινηματογράφου η Λεά είναι μυστήριο (Φωτογραφία: Lui Magazine).

Μόνο το όνομά της να ψιθυρίσεις φαντάζεσαι πως έχεις να κάνεις με μια κυρία επί των τιμών: Λεά Ελέν Σεϊντού-Φορνιέ ντε Κλοζόν. Τούτος ο σιδηρόδρομος μπορεί να περιορίζεται στο πιο βραχύ Λεά Σεϊντού, εντούτοις δηλοί πολλά για τη γαλλίδα μαρκησία του κινηματογράφου.

Οσοι την έμαθαν από την παρουσία της (και μόνο) στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, πλάι στον Ντάνιελ Κρεγκ, (Spectre και No Time To Die) βίωσαν μόνο μισή χαρά για να γευτούν το πηγαίο ταλέντο της. Είναι κάτι περισσότερο απ΄ αυτό. Είναι κάτι περισσότερο από μια εύμορφη αμαζόνα, ατίθαση και συνάμα τρωτή.

Οπως πολύ σωστά έχει πει γι’ αυτήν ο Τζόναθαν Ρόμνεϊ: «Είναι χλωμή και εύθραυστη, με αυτές τις νωχελικές σακούλες κάτω από τα μάτια. Η Σεϊντού θυμίζει μια ηρωίδα του Μανέ, ερωτευμένη με το τίποτα με λίγη βοήθεια από πολύ αψέντι».

Ενα κορίτσι με το δικό της backround δεν θα χρειαζόταν να ασχοληθεί με πολλά πράγματα. Θα μπορούσε να σπαταλήσει τη ζωή της σε ανέξοδες απολαύσεις δίχως να σκέφτεται το θόρυβο της επαύριον. Το οικογενειακό της περιβάλλον θα μπορούσε (και πάντα θα μπορεί) να της εξασφαλίσει έναν βασιλικό βίο.

Eύθραυστη και συνάμα μια ατίθαση αμαζόνα (Φωτογραφία: Paris Match).

Ο παππούς της, Ζερόμ Σεϊντού, είναι ο πρόεδρος της Pathé, μιας σημαντικής εταιρίας κινηματογραφικών παραγωγών. O αδελφός του και θείος της είναι ο πρόεδρος της Gaumont, επίσης κινηματογραφική εταιρία από τις πλέον σημαντικές.

Ο αδελφός του πατέρα της είναι πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λιλ ενώ εκείνος, ο Ενρί Σεϊντού είναι ο γενικός διευθυντής της Parrot, του γαλλικού επιχειρηματικού κολοσσού που έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πρωταγωνιστές της αγοράς κινητής τηλεφωνίας, ασύρματης τεχνολογίας Bluetooth, drone και λοιπών αξεσουάρ.

Η μητέρα της, Βαλερί, ακόμη και τώρα είναι μια καλλονή. Μπορεί να μην έκανε σπουδαία πράγματα ως ηθοποιός και μοντέλο, αλλά ολοκλήρωσε τον «κύκλο» της με έναν πολύ επιτυχημένο γάμο (και ένα επίσης κερδοφόρο διαζύγιο).

Πλουσιοκόριτσο, αλλά με φιλοδοξίες να χαράξει το δικό της δρόμο.

Τι από όλα αυτά άγγιξαν πραγματικά την Λέα; Σχεδόν τίποτα. Σε σχέση με τα έξι αδέλφια της (πέντε μικρότερα και μια, η Καμίλ, μεγαλύτερη απ’ αυτήν) η Λέα ήταν πάντα διαφορετική και ιδιαίτερη. Ναι, φυσικά, μεγάλωσε μέσα σε ένα παραμυθένιο σπίτι γεμάτο από πλουμιστές εκπλήξεις.

Δεν είναι λίγο να βρίσκεις στο σαλόνι του σπιτιού σου τον Μικ Τζάγκερ ή τον Λου Ριντ (συχνοί επισκέπτες). Δεν είναι λίγο στα 12 σου να έχεις φορέσει για πρώτη φορά γόβες Louboutin, τις οποίες σου τις έχει χαρίσει ο ίδιος ο Κριστιάν Λουμπουτέν που τυγχάνει να είναι και νονός σου.

Η Λεά αποφασίζει εξαρχής να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο: να ασχοληθεί με την αγαπημένη της όπερα. Σπουδάζει στο Ωδείο του Παρισιού, αλλά μάταιος κόπος. Ολοι διέβλεπαν το υποκριτικό της ταλέντο, αλλά ουδείς μπορούσε να ποντάρει και στο αντίστοιχο τραγουδιστικό.

Ο Ντάνιελ Κρεγκ την ήθελε κοντά του στο κύκνειο άσμα του ως James Bond (από την ταινία Spectre).

Κάπως έτσι στα 18 της αποφασίζει να ακολουθήσει την υποκριτική. Στην αρχή ως καπρίτσιο. Ήθελε να εντυπωσιάσει έναν άντρα που είχε ερωτευθεί και ο οποίος ήταν ηθοποιός. Παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη Γαλλική δραματική σχολή Les Enfants Terribles και το 2007 πήρε περαιτέρω κατάρτιση στο Στούντιο ηθοποιών της Νέας Υόρκης. Από εκεί ξεκινούν όλα.

Η μια ταινία φέρνει την άλλη και όλες μαζί χτίζουν ένα προφίλ μιας ηθοποιού που ξέρει να παίζει με τα πολλά πρόσωπά της, που δεν φοβάται να τσαλακωθεί, να προκαλέσει, να γίνει υβρίδιο, να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο – ολότελα διαφορετικό από την ίδια.

Με την Αντέλ Εξαρχόπουλος, το 2013, στο Φεστιβάλ των Καννών.

Έχει εμφανιστεί σε μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ, όπως Άδωξοι Μπάσταρδη (2009), Ρομπέν των δασών (2010), Μεσάνυχτα στο Παρίσι (2011) και Επικίνδυνη αποστολή – Πρωτόκολλο: Φάντασμα (2011). Ήταν υποψήφια για Βραβείο Σεζάρ στην ταινία Αντίο, Βασίλισσά μου (2012).

Το 2013 βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, για την ταινία Η Ζωή της Αντέλ, μαζί με τη συμπρωταγωνίστριά της Αντέλ Εξαρχόπουλος και τον σκηνοθέτη της ταινίας Αμπντελατίφ Κεσίς. To 2014 ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA και Βραβείο Σεζάρ. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Η Πεντάμορφη Και Το Τέρας, Ξενοδοχείο Grand Budapest και Saint Laurent. Εμφανίστηκε στις ταινίες Ο Αστακός και Diary of a Chambermaid, που κυκλοφόρησαν το 2015.

Η δική της απάντηση σε όλα αυτά είναι πολύ πιο απομαγευτική. Εχει  δηλώσει σε συνέντευξή της στον Guardian το εξής για το επάγγελμα του ηθοποιού: «O Φρανσουά Τριφό κάποτε είπε ότι μια ηθοποιός είναι ένα βάζο μέσα στο οποίο βάζεις λουλούδια. Είσαι πάντα ένα δοχείο. Το πώς θέλει να σε χρησιμοποιήσει ο κάθε σκηνοθέτης είναι μια άλλη υπόθεση». Πόσο ακριβό και σπάνιο δοχείο, όμως.

Aγριο νιάτο, αλλά και χυμώδης γυναίκα.

Για τους ανθρώπους του χώρου (σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι, κριτικοί) η Σεϊντού παραμένει ένα αίνιγμα. Αλλοι την βρίσκουν ότι παραμένει μια αστή κι άλλοι θαυμάζουν την ειλικρίνειά της. Αλλοι την θεωρούν μια μποέμ αριστοκράτισσα και κάμποσοι δεν μπορούν να αντισταθούν στη χυμώδη περσόνα της.

Το σίγουρο είναι ότι δεν περνάει απαρατήρητη. Η κόντρα της με τον σκηνοθέτη Αμπντελατίφ Κεσίς είναι χαρακτηριστική. Είναι εκείνος που της έδωσε την ευκαιρία να κερδίσει το Φοίνικα, ωστόσο δεν δίστασε να τον πει «τυραννικό» όταν την υπέβαλλε σε εξουθενωτικές πρόβες για μια αιδοιολειχία.

Επιπλέον η Σεϊντού προκάλεσε και τον εκνευρισμό της λεσβιακής κοινότητας όταν είπε σε συνέντευξη της ότι οι «λεσβίες δεν είναι τόσο ωραίες όσο οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες». Και να σκεφτεί κανείς πως στην Αντέλ υποδύθηκε μια punk ομοφυλόφιλη νεαρή.

Στο No Time To Die.

Αν είναι παράξενο τρένο; Ούτε λόγος. Κάποιος ευφάνταστος δημοσιογράφος τη ρώτησε ποιους πέντε νεκρούς θα ήθελε να καλέσει στα γενέθλιά της και η απάντησή της ήταν η εξής: «Τον Φρίντριχ Νίτσε, τον Μάικλ Τζάκσον, τον Τσαρλς Τσάπλιν, τη Μαρία Κάλας και τον Σερζ Γκενσμπούρ».

Κατάφερε με τον καιρό να γειωθεί και με την ομορφιά της. Εχει πει επ’ αυτού: «Παλιότερα ένιωθα άβολα όταν καταλάβαινα ότι είμαι επιθυμητή. Δεν έδινα στον εαυτό μου αυτό το δικαίωμα. Σήμερα μου είναι πιο εύκολο να ξέρω τι θέλω, αλλά και να κατανοώ τις ανάγκες του άλλου. Η επιθυμία δηλώνει ζωή, το αντίθετο είναι συνώνυμο της κατάθλιψης για μένα. Υπάρχει μια φράση του σκηνοθέτη Ζαν-Λικ Γκοντάρ που αγαπώ πολύ. ”Το σινεμά μάς βοηθά να αγαπήσουμε την πραγματικότητα”. Ναι, θεωρώ ότι το σινεμά μάς βοηθά να ζούμε καλύτερα».

Πάντα μέσα στα φώτα της δημοσιότητας (παράλληλα ασχολήθηκε και ως μοντέλο λαμβάνοντας δουλειές από σημαντικούς οίκους και ονομαστά περιοδικά), αλλά και με κάποιο τρόπο στον δικό της κόσμο. Ο Κρεγκ την ήθελε οπωσδήποτε κοντά του στο κύκνειο άσμα του ως Bond. Άδικο είναι ο άνθρωπος; Πώς αφήνεις να πέσει από τα χέρια σου ένα τέτοιο μαργαριτάρι;

Διαβάστε ακόμα: Ho Yeon Jung. Aυτή είναι η κούκλα του Squid Game.

TAGS :
daniel craig james bond Léa Seydoux No time to die spectre ηθοποιός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook