“Βλέπεις κανένα όνομα της τάξης μας;” (φωτό: “Fanny and Alexander”)

Στο «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα», κωμωδία που ποτέ δεν βαριόμαστε να ξαναβλέπουμε, ο μπρουτάλ Αμερικανός κακοποιός της κακιάς ώρας Όττο (απολαυστικός Κέβιν Κλάιν) αναρωτιέται σε μια σκηνή, γιατί άραγε μια βρετανική αστική οικογένεια έδωσε όνομα αυτοκινήτου στην κόρη της.

Ο Όττο μπέρδεψε βέβαια (έφταιγε και η προφορά όσο να’ναι) το Πόρσε με το Πόρσια. Δεν θυμόμαστε αν πήρε απάντηση αλλά γι αυτό είμαστε εμείς εδώ. Η απάντηση λοιπόν είναι πως πολλοί γονείς επιθυμούν για το παιδί τους ένα όνομα με αναγνωρισμένο στάτους (όποιο κι αν είναι αυτό). Ή σε κάποιες περιπτώσεις κάτι που να συμβολίζει ένα προσωπικό υψηλό ιδανικό ή έστω απωθημένο. Άρα και το Πόρσε δεν είναι… λάθος. Οκ, πλάκα κάνουμε. Μη βγάλετε την κόρη σας Καγιέν.

Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, οι παππούδες και οι γιαγιάδες ήταν ανέκαθεν η σχεδόν αδιαπραγμάτευτη πηγή ονομάτων για το εγγόνι, ακόμη κι αν ήταν απολύτως βέβαιο ότι το όνομα τους θα προκαλέσει δυσφορία και χλεύη δύο γενιές παρακάτω.

Στο μυθιστόρημα « Η Καρδιά του Κτήνους», του Πέτρου Τατσόπουλου ο ήρωας του βιβλίου ονόματι Τζουτζές (στο επίθετο) δεν παραλείπει να ευχαριστήσει την μητέρα του που έδωσε μάχη για να επικρατήσει τελικά το Στέφανος αντί του Νεκτάριου (που θα ολοκλήρωνε την καταστροφή στο ονοματεπώνυμο).

Τα αρχαιοελληνικά και μυθολογικά ονόματα, καλό είναι να διαιωνιστούν αλλά πόση Νεφέλη και πόσο Φοίβο να αντέξουμε πια;

Μια άλλη εγχώρια πρακτική (όχι και τόσο εγχώρια τώρα που σκέφτομαι κάτι απίθανες αμερικανιές) ήταν το να αποκτά το παιδί, τιμής ένεκεν ας πούμε, για όνομα το επίθετο του πολιτικού που θαύμαζαν οι γονείς. Ήταν κάτι σαν τάμα αλλά χωρίς άγιο.

Έχω συναντήσει ανθρώπους που η ταυτότητα τους αναγράφει ως μικρό όνομα Βενιζέλος ή Πλαστήρας. Ονόματα που εκτός από το όποιο ειδικό βάρος φέρουν, είναι δύσκολο έως αδύνατον και να μετατραπούν σε ένα αξιοπρεπές υποκοριστικό. Εκτός αν το Τζέλος ή το Λάστυ σας φαίνονται οκ.

“Μου αρέσει που σε λένε Νικηφόρο” (Nick Paleologos/SOOC)

Να πούμε πάντως ότι το έχουμε παρακάνει ως λαός με τα αρχαιοελληνικά (κυρίως μυθολογικής προελεύσεως) ονόματα, τα οποία φυσικά καλό είναι να διαιωνιστούν, αλλά πόση Νεφέλη και πόσο Φοίβο να αντέξουμε πια;

Επίσης κάπου εκεί γύρω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, εξαργυρώνοντας ένα είδος εθνικής έπαρσης, το όνομα Αλέξανδρος ανέβασε κατακόρυφα τις μετοχές του και τις κράτησε σε σταθερότητα μέχρι την εποχή τη κρίσης οπότε και έδωσε τη θέση του σε πιο ταπεινές επιλογές.

Κακά τα ψέματα, το όνομα μας μπορεί να μην το διαλέξαμε εμείς, να μην είναι πάντα της αρεσκείας μας αλλά μια εντύπωση την δημιουργεί την ώρα που συστηνόμαστε. Αρκεί να αφήνει ένα άρωμα που να ξεκινάει από ένα αναπάντεχο ξάφνιασμα και να καταλήγει σε μια αόριστη υπόσχεση.

Καλό το Βυζάντιο αλλά αν βγάλουμε το παιδί μας Τσιμισκή κινδυνεύουμε να μη μας δώσει ούτε ένα ποτήρι νερό όταν γεράσουμε

Θα μου πείτε «πώς γίνεται αυτό;». Πολύ απλά, επιλέγοντας (ή και ρισκάροντας σε κάποιες περιπτώσεις) να προικίσουμε τα βλαστάρια μας με ονόματα που να εμπεριέχουν αίσθηση, ψήγματα ή και κομμάτια ολόκληρα μιας αίγλης του παρελθόντος.

Το Βυζάντιο για παράδειγμα μπορεί να μας δώσει δυνατές επιλογές από τις πιο απλές όπως Νικήφόρος, Μιχαήλ ή Δούκας έως πιο εξεζητημένες όπως Κομνηνός ή Φωκάς. Καλό είναι να μην περάσουμε ένα συγκεκριμένο όριο γιατί αν βγάλουμε το παιδί μας Τσιμισκή κινδυνεύουμε να μη μας δώσει ούτε ένα ποτήρι νερό όταν γεράσουμε.

Υπάρχουν ονόματα που να εμπεριέχουν αίσθηση, ψήγματα ή και κομμάτια ολόκληρα μιας αίγλης του παρελθόντος; Ναι, υπάρχουν! (φωτό: Downton Abbey)

Δυστυχώς από τα δύο μοναρχικά σόγια που βασίλεψαν στην Ελλάδα δεν κληρονομήσαμε πρωτότυπα ονόματα. Δύο Κωνσταντίνοι, δύο Γεώργιοι, δύο Παύλοι και ένας Αλέξανδρος. Συν ο Όθωνας βέβαια. Βέβαια αν μείνουμε αυστηρά στο Κωνσταντίνος και στο Γεώργιος και όχι στο Κώτσος ή το Τζορτζ το πράγμα ας πούμε ότι σώζεται.

Ο Σαίξπηρ, όπως είδαμε και στη «Γουάντα» (το Πόρσια είναι από το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας») είναι μια καλή πηγή πρωτότυπων ονομάτων που αποκαλύπτουν και ένα ψαγμένο διανοητικό υπόβαθρο. Ας αποφύγουμε πάντως το Ριχάρδος (μιας και παραπέμπει περισσότερο στον γνωστό ενεχυροδανειστή παρά στον Σαίξπηρ) και το Φάλσταφ (για λόγους ευηχίας και όχι μόνο).

Εμείς φτιάξαμε έναν κατάλογο με old money ονόματα τα οποία αναδύουν μια βελούδινη αίσθηση ανάμεσα στο αριστοκρατικό και το παραμυθένιο. Καλού κακού βέβαια δώστε και ένα νορμάλ όνομα μαζί για να είστε ευχαριστημένοι όλοι.

 

Αγόρια

Αδριανός, Αλβέρτος

Βίκτωρ, Βύρων

Δούκας

Ερρίκος

Ισίδωρος

Κάρολος, Κομνηνός, Κωνσταντίνος

Λέων

Μάξιμος, Μιχαήλ

Νικηφόρος, Νικόλαος

Πάρις

Ρωμανός

Σέργιος

Φωκάς

 

Κορίτσια

Αιμιλία, Αλεξία, Αλίκη, Αριάννα, Αουρόρα

Βεατρίκη, Βερονίκη, Βικτόρια, Βιργινία

Έμμα, Εριέττα, Ευγενία

Ιουστίνη, Ιρέν, Ισαβέλλα

Καρολίνα, Κοστάνζα

Λαβίνια, Λουίζα

Μαργκό, Μελίσσα

Ολίβια, Οφηλία

Ρωξάνη

Σύλβια

Φιλίππα, Φρειδερίκη

 

Διαβάστε ακόμα: Τα νέα πρεστιζάτα ονόματα για το βλαστάρι σας

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top