Γιώργος Καπλανίδης: «Στη δουλειά είμαι λίγο ρομπότ»

Ο γοητευτικός και ταλαντούχος Γιώργος Καπλανίδης: «Αυτό που κάνει έναν φωτογράφο καλό είναι το βλέμμα και η αισθητική. Ολα τα άλλα τεχνικά θέματα τα μαθαίνεις σε μια σχολή».

Ο κόσμος είναι μια εικόνα. Οτιδήποτε είμαστε και μας περιβάλλει δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν το δούμε, αν δεν το αποτυπώσουμε στη μνήμη μας με φωτογραφικό τρόπο. Πολλές φορές, ακόμη και το παρελθόν μας είναι μια συρραφή άτακτων εικόνων. Τις ανασύρουμε από τη λήθη και τη σκόνη του χρόνου και φτιάχνουμε, έστω και πρόχειρα, το δικό μας φωτογραφικό άλμπουμ.

Να μια ενδιαφέρουσα σκέψη να μοιραστείς, ειδικά όταν έχεις απέναντί σου έναν επαγγελματία φωτογράφο και μάλιστα έναν από τους καλύτερους του χώρου, όπως ο Γιώργος Καπλανίδης. Εμείς είχαμε την χαρά να τον συναντήσουμε στις καθιερωμένες -πλέον- συναντήσεις που κάνουμε μετά το γραφείο με σκοπό να γνωρίσουμε ανθρώπους που έχουν κάτι να μας πουν, που η δουλειά τους είναι η δική τους φωτογραφία.

Ρίξε στο γυαλί, L’Ésprit!

Στόχος είναι μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, να ανταλλάξουμε απόψεις, να δώσουμε στον εαυτό μας λίγο χρόνο να χαλαρώσει, καθώς το απόγευμα γλυκά μας αποχαιρετάει και το βράδυ μας κυκλώνει.

Ως τώρα το έχουμε κάνει δύο φορές. Δεξιωθήκαμε πρώτα την εμπνευσμένη σχεδιάστρια του οίκου Zeus & Dione, Λυδία Βουσβούνη, ακολούθησε ο κοσμοπολίτης αρχιτέκτονας Κώστας Πουλόπουλος και τώρα ήταν η σειρά του φωτογράφου Γιώργου Καπλανίδη. Φωτογράφος μόδας και πορτρέτων, αλλά και γραφίστας, ο Καπλανίδης ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Δουλειές του ‒που συνδυάζουν εμπνευσμένα τον ρομαντισμό με την απλότητα‒ έχουν φιλοξενηθεί στους μεγαλύτερους τίτλους περιοδικών στην Ελλάδα αλλά και σε διεθνή μέσα. Είναι σίγουρο πως πολλές καμπάνιες που έχετε δει σε περιοδικά προέρχονται από τη δική του κάμερα.

Ακολουθεί το καθιερωμένο τσούγκρισμα. Στο κέντρο της εικόνας, ο F&B consultant Νίκος Δαδίτσιος.

Αυτή τη φορά δώσαμε ραντεβού στο Misifu, ένα καινούργιο εστιατόριο στο Ψυχικό. Υπό τη δημιουργική μπαγκέτα του σεφ Γιώργου Ιακωβίδη είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε πιάτα που κινούνται στην γκάμα αυτού που λέμε comfort food (γκουρμέ burgers, αυθεντική πίτσα, χορταστικές σαλάτες) αλλά δεν είναι καθόλου διεκπεραιωτικά. Με σωστές πρώτες ύλες, φίνα τεχνική και αρκετό συναίσθημα (από τις πικάντικες ελιές ως το τρουφάτο μέλι και το εξαίρετο ταρτάρ που φτιάχτηκε μπροστά μας), συνθέτουν ένα μενού «για να γουστάρουν οι πάντες». Όσο για το κρασί, ζητείστε να σας ξεναγήσουν στη walk-in κάβα ή επιλέξτε ένα ουσιώδες ροζέ από ξινόμαυρο, το μαυλιστικό L’ Ésprit du Lac.

Φρεσκοψημένη φοκάτσια, ελιές, παρθένο ελαιόλαδο, ανθός αλατιού. Η αξία του απέριττου.

Εμείς, πράγματι, δεν χρειάστηκε να ψάξουμε το μπουκάλι που θα ανοίγαμε. Όταν είσαι σε παρέα δεν γυρεύεις πειραματισμούς. Αναζητάς αυτό το κρασί που θα σε κρατήσει ενεργό και κεφάτο, δίχως να σου μπερδέψει τη διάθεση. Για εμάς αυτό το κρασί (επειδή ακριβώς είναι δοκιμασμένο) δεν είναι άλλο από το L’ Ésprit du Lac. Ένα χλωμό «πνεύμα» (ésprit) που όμως είναι ο ορισμός του «νευρώδους» ροζέ. Από μεστό, ιδιοσυγκρασιακό ξινόμαυρο -δεν το μπερδεύεις- που προέρχεται από την ΠΟΠ ζώνη του Αμύνταιου.

«Από την πρώτη στιγμή που πήρα μια κάμερα στα χέρια μου κατάφερα να βγάλω αποτέλεσμα».

Σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσετε με παρέα για να δείτε την επίδραση του καθώς σκορπάει χαμόγελα ολόγυρα. Αν το συνδυάσετε, δε, με Ιταλίζοντα μεζεδάκια, δημοφιλείς επιλογές της ασιατικής κουζίνας αλλά και κάποια λιπαρά ψάρια ωμά ή ελαφρά ψημένα, θα δείτε πως θα απογειωθούν στο στόμα σας όλες οι γεύσεις και τα αρώματα του ροζέ αυτού. Σε εμάς έχει συμβεί πολλάκις, άρα πλέον το εμπιστευόμαστε. Σαν ένα ενσταντανέ χαλαρής ευδαιμονίας. Όπως ορισμένα καρέ της μόδας που περνάνε πίσω από το φακό του Γιώργου Καπλανίδη.

Το αποτέλεσμα είναι ευδιάκριτο: στη θέα του L’ Esprit du Lac ζωγραφίστηκαν τα πρώτα χαμόγελα.

– Γιώργο, πόσα χρόνια είσαι φωτογράφος;
Γύρω στα δώδεκα χρόνια τώρα.

-Και πώς προέκυψε;
Γραφιστική τελείωσα, αλλά δεν δούλεψα ποτέ ως γραφίστας. Οπότε πήγα κατευθείαν στην επόμενη επιλογή.

-Σε ενδιέφερε πάντα η φωτογραφία; Τι σε τράβηξε σ’ αυτήν;
Δεν ξέρω… Έβγαλα από την αρχή ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν κατάλαβα πώς συνέβη αυτό. Εκτός από τη γραφιστική, είχα ασχοληθεί και με το σκίτσο. Κι όμως, σε κανένα από αυτά δεν ερχόταν το αποτέλεσμα που ήθελα. Ε, όταν πήρα μια μηχανή στα χέρια μου αυτό συνέβη!

Εκλεκτά τυριά και φίνο προσούτο. Τι άλλο να ζητήσεις για αρχή;

– Πήγες και σε σχολή ή μπήκες κατευθείαν στα βαθιά;
Οι σπουδές ήρθαν μετά, αλλά μην φανταστείς: κάποια σεμινάρια έκανα σε δύο σχολές. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι στη σχολή μαθαίνεις από έναν δύο καθηγητές που είναι καλοί και έχουν κάτι να σου δώσουν και γνωρίζεις κάποιους σπουδαστές με τους οποίους ανταλλάσσεις απόψεις, που θα σε βοηθήσουν στην πορεία. Ως εκεί.

– Πώς ήταν η αίσθηση όταν κράτησες για πρώτη φορά κάμερα;
Ημουν πωρωμένος. Είναι σαν να πετάς στα σύννεφα, είσαι έτοιμος να κάνεις το θαύμα. Αισθάνεσαι μοναδικός, αλλά στην ουσία τίποτα δεν κάνεις. Μετά από κάποια χρόνια μπορείς να πεις ότι κάτι κατάφερες.

Η στιγμή που περιμέναμε: Ένα ακόμα μπουκάλι L’ Espit du Lac ρέει στα ποτήρια.

– Τώρα η μηχανή είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σώματός σου;
Οχι τόσο πολύ! Τώρα πλέον το βλέπω επαγγελματικά, επομένως σε στιγμές που θέλω να είμαι χαλαρός δεν επιθυμώ να την έχω δίπλα μου. Συν ότι ο εξοπλισμός είναι πολύ ακριβός και δεν γίνεται να έχω τη μηχανή εκτεθειμένη. Σκοπεύω να πάρω μια πιο μικρή κάμερα, παράλληλα μ’ αυτή που έχω, έτσι ώστε να την κουβαλάω μαζί μου όπου πηγαίνω.

«Η ψηφιακή τεχνολογία έχει αλλάξει αρκετά τον τρόπο με τον οποίο φωτογραφίζουμε».

– Τι κάνει έναν φωτογράφο καλό;
Είναι το βλέμμα και η αισθητική. Ολα τα άλλα τεχνικά θέματα τα μαθαίνεις σε μια σχολή. Την αισθητική δεν την μαθαίνεις, αλλά την εκπαιδεύεις. Ανάλογα, φυσικά, με ποιους ανθρώπους συναναστρέφεσαι. Οι νέες τεχνολογίες, πάντως, βοηθούν πολύ στο να αλλάζει συνεχώς ο τρόπος που βλέπεις το αντικείμενο της φωτογράφισης. Αλλιώς «βλέπαμε» πριν πέντε χρόνια κι αλλιώς τώρα με τις ψηφιακές μηχανές. Αλλάζουν πολλά πράγματα. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε πλέον είναι να κατεβάσουμε λίγο την ταχύτητα, γιατί όλα γίνονται πολύ γρήγορα. Χρειάζεται να το εξισορροπήσεις μέσα σου καθώς τραβάς με την κάμερα.

– Εσύ κάνεις επαγγελματικές φωτογραφίσεις. Άρα, πρέπει να ακολουθήσεις τις επιταγές του πελάτη.
Ναι, θα κάνω το χατήρι του πελάτη. Μπορεί εγώ να θέλω να τραβήξω από άλλη γωνία ένα αντικείμενο κι εκείνος από άλλο. Θα κάνω αυτό που θέλει.

Τα μπέργκερ του Misifu με κρέας γαλοπούλας έχουν κάτι να σας πουν.

– Σε ενοχλεί αυτό;
Οχι, το έχω ξεπεράσει πλέον. Αλλωστε, θα κάνω και το δικό μου. Είναι βέβαια διπλός κόπος, αφού θα τραβήξω αυτό που θέλει ο πελάτης, αλλά θα τραβήξω κι αυτό που θέλω εγώ. Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να του πουλήσω το δικό μου, όχι στα λόγια, αλλά δείχνοντάς του τι έχω τραβήξει. Πάντα πετυχαίνει, αλλά πρέπει να κάνεις και το χατήρι του πελάτη.

Αυτή η μαγική κίνηση: τη στιγμή που ανοίγει ένα δροσερό μπουκάλι L’ Esprit du Lac. Από εκεί ξεκινούν όλα.

– Εχει υπάρξει φορά που χρειάστηκε να βάλεις πολύ νερό στο κρασί σου;
Ναι, γιατί πρέπει να είμαι επαγγελματίας. Αλλωστε, το γνωρίζεις εξαρχής αυτό από τη στιγμή που πας για δουλειά. To θέμα είναι να εκπαιδεύεις τον πελάτη, όπως κι εκείνος μπορεί να σε εκπαιδεύσει διότι μπορεί να έχει αισθητική και πείρα. Πρέπει να είσαι ανοιχτός σ’ αυτή τη δουλειά. Δεν χρειάζεσαι πολλά: να έχεις μια κάμερα και να είσαι cool, δεν μου αρέσουν τα πολυσύνθετα. Ετσι μπορείς να βγάλεις ακόμη κι έναν αδιάφορο άνθρωπο να φαίνεται εξαιρετικός.

«Για να κάνεις ατομική έκθεση χρειάζεσαι χρόνο. Μπορεί να σου πάρει χρόνια για να κάνεις αυτό το κλικ και να αποτυπώσεις κάτι ιδιαίτερο».

– Φωτογραφίες πιο καλλιτεχνικές για εσένα και μόνο βγάζεις;
Προσπαθώ, αυτό είναι που μου έχει λείψει. Σε κάθε δουλειά κοιτάζω να βρω εκείνη τη στιγμή που θα τραβήξω κάτι άλλο.

– Θα έκανες κάποια ατομική έκθεση στο μέλλον;
Δεν νομίζω! Δεν είμαι εγώ για ατομικές εκθέσεις, κάνω εμπορική φωτογραφία. Για να κάνεις ατομική έκθεση χρειάζεσαι χρόνο. Μπορεί να σου πάρει χρόνια για να κάνεις αυτό το κλικ και να αποτυπώσεις κάτι ιδιαίτερο.

Η ώρα της παρασκευής μπροστά μας του βοδινού tartare.

– Υπάρχει αντιπαλότητα ανάμεσα σε εμπορικούς και ποιοτικούς στο επάγγελμά σου;
Οχι δεν υπάρχει. Το θέμα είναι να μπορείς να αντιληφθείς τον ποιοτικό. Διότι υπάρχουν και κάποιοι που δηλώνουν ποιοτικοί, αλλά αυτό πρέπει να αποτυπώνεται στη δουλειά του καθενός. Είναι εύκολο να κάνεις μια έκθεση, όμως θα είναι η σωστή; Πρέπει να υπάρχει ένα κυρίαρχο θέμα, αλλιώς γιατί να την κάνεις;

«Οι ατέλειες που έχουμε είναι εσωτερικές και όχι εξωτερικές».

– Οταν φωτογραφίζεις πρόσωπα, τι πιστεύεις πως είσαι; Ο φορέας της ματαιοδοξίας του εικονιζόμενου;
Προσπαθώ πάντα να ακολουθώ αυτό που λέμε φωτογραφικές αρχές έτσι ώστε να μην χρειάζεται να γίνει φοβερή επεξεργασία. Οι ατέλειες που έχουμε είναι εσωτερικές και όχι εξωτερικές. Αν ένας άνθρωπος είναι ωραίος θα είναι ακόμη κι αν έχει ένα σπυράκι ή δύο κιλά παραπάνω. Ακόμη κι αυτό το εκπαιδεύουμε. Υπάρχουν άνθρωποι κενοί που κάνουν προσπάθεια να βγουν πανέμορφοι.

Το κρασί μας αναπαύεται στον πάγο του. Οχι για πολύ, καθώς δεν αφήσαμε σταγόνα ανεκμετάλλευτη.

– Παπαράτσι θα έκανες;
Οχι! Δεν χρειάζεται να το κάνω αυτό. Δεν είναι τόσο ηθικό το θέμα, όσο ενοχλητικό. Μου έχει συμβεί να με φωτογραφήσουν με τη γυναίκα μου και το παιδί μου και αισθάνθηκα άσχημα γιατί αυτός που τραβάει είναι συνάδελφος οπότε τι να του πεις; Ξέρεις κι αυτοί προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μια κατάσταση δημοσιότητας. Εντάξει, η γυναίκα μου είναι ηθοποιός, το καταλαβαίνω, αλλά όλο το υπόλοιπο δεν υπάρχει.

«To θέμα είναι να εκπαιδεύεις τον πελάτη, όπως κι εκείνος μπορεί να σε εκπαιδεύσει διότι μπορεί να έχει αισθητική και πείρα».

– Το παιδί σου, που είναι και μικρό, προλαβαίνεις να το δεις;
Είναι δύο χρονών και μπορώ να σου πω ότι είναι ένα «επάγγελμα». Η δική μου δουλειά δεν έχει ωράριο. Μπορεί να φύγω στις οκτώ το πρωί από το σπίτι και να γυρίσω αργά το βράδυ. Μπορεί και να κοιμάται, αλλά αν όχι, προσπαθώ αυτό τον λίγο χρόνο να τον αφιερώνω 100% στην κόρη μου. Να είμαι εκεί αφοσιωμένος. Ακόμη κι αυτό το δίωρο να το περνάμε μαζί δημιουργικά. Επίσης, έχω τα σαββατοκύριακα. Υπάρχουν περίοδοι που μπορεί επί ένα μήνα να δουλεύω ασταμάτητα και άλλες που να είμαι περισσότερο χαλαρός.

– Άλλαξε η ζωή σου με τον ερχομό του παιδιού;
Ναι, έφυγε ο υπολογιστής από το σπίτι!

Η παρέα φαίνεται στο μοίρασμα. Ο ένας να γεμίζει το πιάτο του άλλου.

– Με δική σου απόφαση;
Οχι, της γυναίκας μου (γελάει). Δυστυχώς στη δική μου δουλειά με τη φωτογράφηση όχι μόνο δεν τελειώνεις, αλλά μόλις αρχίζεις. Παίζει σημαντικό ρόλο το μετά που έχει να κάνει με την αποθήκευση των φωτογραφιών και την αποστολή τους στον πελάτη. Ολο αυτό χρειάζεται χρόνο. Τώρα πλέον αυτή τη διαδικασία δεν την κάνω στο σπίτι, αλλά στο στούντιο. Το θέμα είναι να επιστρέφεις σπίτι και να έχεις καθαρίσει με τη δουλειά που δεν συμβαίνει πάντα διότι οποιαδήποτε ώρα ο πελάτης μπορεί να ζητήσει κάτι. Από χαρακτήρα θέλω να είμαι τυπικός. Ολα αυτά τα χρόνια όποια λάθη έχω κάνει πάνω στη δουλειά προσπαθώ να τα διορθώσω. Κι όμως, συμβαίνει σε όλα να είσαι σωστός και τελικά όλα να βγαίνουν λάθος.

Πίνοντας, μιλώντας, τρώγοντας: η ουσία της παρεϊστικης ατμόσφαιρας.

– Μετά τη δουλειά προλαβαίνεις να βγεις; Εντάξει, τώρα έχεις και το παιδί. Πριν από αυτό;
Κοίτα, υπάρχει ένα αντικειμενικό θέμα: η μηχανή. Πώς να την κουβαλήσεις μαζί σου; Είναι βαριά. Επίσης, δεν γίνεται να την αφήσεις ποτέ στο αυτοκίνητο. Αρα δεν γίνεται να βγεις εύκολα.

Ένας αναλαμβάνει να κόψει την πίτσα για λογαριασμό όλων μας. Ακολουθεί φυσικά η δοκιμή που δικαιώνει την επιλογή μας.

– Και πώς αδειάζει το κεφάλι σου; Τι κάνεις;
Τώρα υπάρχει το παιδί και πριν από αυτό ήμουν προσηλωμένος στη δουλειά. Ευτυχώς έχουμε με τον αδελφό μου ένα μπαρ στην Πάρο, οπότε φεύγω για δύο μήνες και το ευχαριστιέμαι. Παίρνω τόση πολλή ενέργεια από αυτό το έξω, το ποτό, το clubbing και τον κόσμο που δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει όταν επιστρέφω. Πιο πολύ μου λείπει ένα θέατρο ή ένας κινηματογράφος. Προσπαθώ μια φορά την εβδομάδα να πηγαίνω.

Στη φωτογραφία το L’ Esprit du Lac φαίνεται ιδανικό σε υφή και χρώμα. Από κοντά είναι ακόμη καλύτερο.

– Πώς είναι η σχέση σου με τους συνεργάτες σου; Είναι δύσκολη;
Οι συνεργάτες είναι ουσιαστικός παράγοντας στη δουλειά. Εντάξει, είναι και δύσκολη. Δεν λέω ότι ακολουθώ στρατιωτική πειθαρχία, αλλά, ναι, ο χώρος μας πρέπει να είναι καθαρός, ας πούμε. Το στούντιο το λειτουργώ και ως μαγαζί, επομένως θα μπει κάποιος μέσα. Άρα, πρέπει ο χώρος να είναι ευπρεπισμένος. Δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται όλοι αυτό.

Η σαλάτα σπανάκι του Misifu ήταν τόσο «ζωντανή» όσο δείχνει. Προπάντων, εύγευστη.

– Θεωρείς τον εαυτό σου απαιτητικό;
Είμαι λίγο ρομπότ. Το πιο δύσκολο είναι να καταφέρεις να μεταφέρεις στον άλλον αυτό που θέλεις. Αυτό πρέπει να κάνει ένας επικεφαλής μιας ομάδας. Είμαι πάντα ανοιχτός να μάθω από αυτούς. Είναι νέα γενιά. Ξέρεις κάτι, η δουλειά σε τρώει καθημερινά. Πρέπει να έχεις μάτια από άλλον άνθρωπο και να τον εμπιστεύεσαι 100%. Η σχέση με τους συνεργάτες μου είναι κατά βάσιν φιλική. Δεν είναι υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ. Μοιράζεσαι μαζί τους καθημερινά πολλά πράγματα, αλλά δεν θα επέμβω για να γίνουν και μεταξύ τους φίλοι. Εκτιμώ τους συνεργάτες μου, δεν έχω το ρόλο του αφεντικού.

O στυλάτος αρχιτέκτονας Νικόλας Μπαρελιέ οσμίζεται τα πλούσια αρώματα του L’ Esprit du Lac.

– Πότε θεωρείς ότι μια φωτογράφηση πήγε καλά;
Όταν τελειώσει γρήγορα (γελάει). Δεν συμβαίνει, όμως, γιατί συνήθως εγώ είμαι αυτός που δυσκολεύει το εύκολο. Θέλω όμως να βγει το σωστό αποτέλεσμα, επομένως ζητάω πάντα περισσότερα πράγματα.

– Ο ανταγωνισμός πώς λειτουργεί σε εσένα;
Είναι κίνητρο. Συχνά μέσω του κινητού μου βλέπω άλλες δουλειές, ενημερώνομαι. Υπάρχουν φορές που ζηλεύω με την καλή έννοια, αλλά και χαίρομαι να γίνονται καλές δουλειές από άλλους. Έτσι εκπαιδεύεις και τους πελάτες.

Ένας δίνει το σύνθημα και αμέσως όλοι ενώνουμε τις δυνάμεις μας, τα ποτήρια μας και το κρασί μας.

– Ποιος είναι ο σκληρός κριτής της δουλειάς σου;
Εγώ είμαι! Ακόμη κι αν αρέσει η δουλειά στον πελάτη, μέσα μου, μετά από καιρό μπορεί να μην μου αρέσει. Μόνο κάποιες δουλειές μπορώ να πω ότι θα μου αρέσουν για καιρό. Στην Ελλάδα ο φωτογράφος κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Είναι μια ορχήστρα.

//Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τo εστιατόριο Μisifu (Δαβάκη 1, Ψυχικό). 

Διαβάστε ακόμα: Ένα Andro απεριτίφ με την γοητευτική σχεδιάστρια του οίκου Zeus & Δione, Λύδια Βουσβούνη.

TAGS :
L’Ésprit du Lac Γιώργος Καπλανίδης Στέλλιος Μπουτάρης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook