«Tα διχαστικά των ημερών μας έχουν κάτι επιπόλαιο. Είναι στα λόγια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Παράγουμε περισσότερη Ιστορία από όση μπορούμε να καταναλώσουμε; Και αν ναι, τις απόψεις που χρησιμοποιούμε προς καθημερινή «κατανάλωση» τις κατέχουμε εις βάθος ή μήπως η εικόνα για το ποιοι είμαστε, τι μας ανήκει και ποιοι μας περιβάλλουν είναι αποτέλεσμα ενός ζωτικού ψεύδους και ακόμη χειρότερα μιας ολότελα στρεβλής πραγματικότητας που διατηρούμε για τους εαυτούς μας;

Ο ιστορικός, τέως καθηγητής Πανεπιστημίου (δίδαξε Πολιτική Ιστορία και Πολιτική Επιστήµη στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και σε διάφορα ξένα πανεπιστήµια ως επισκέπτης καθηγητής) και συγγραφέας Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Andro, μάς βοηθάει να ξεδιαλύνουμε κάποιες γκρίζες ζώνες και κάποιες ακόμη πιο γκρίζες θεωρήσεις που πολλοί θεωρούν πως είναι αυταπόδεικτες. Να, όμως, που δεν είναι.

Ο κ. Μαυρογορδάτος, λόγω και της εργώδους μελέτης του γύρω από τον Εθνικό Διχασμό του 1915, είναι σε θέση να κάνει τις απαραίτητες αναγωγές με το σήμερα. Αναγκαίες το δίχως άλλο από τη στιγμή που το Μακεδονικό έχει μετατραπεί σε μείζον θέμα και εν μέρει έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία.

– Έχουμε τον διχασμό μέσα σας; Είναι κάποια «ανωμαλία» στο DNA μας;
Το έχω πει και άλλες φορές πως δεν ισχύουν τέτοιου είδους βιολογικές θεωρίες περί διχασμού βάσει κάποιας γονιδιακής εξήγησης. Υπάρχουν πολλοί λαοί που έχουν περάσει φάσεις συγκρούσεων, οι οποίες προέκυψαν από αντικειμενικά προβλήματα και όχι από τα γονίδια ή  κάποια ψυχολογική προδιάθεση. Ολα τα έθνη έχουν περάσει από εμφύλιες διαμάχες στην πορεία τους προς την εθνική ολοκλήρωση. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ΗΠΑ με τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, ενώ ένα άγνωστο παράδειγμα είναι η Ελβετία που είχε εμφύλιο πόλεμο το 1847. Το πιο επίκαιρο παράδειγμα είναι η Ιρλανδία. Το ότι έμεινε ανολοκλήρωτη η εθνική ολοκλήρωση του ιρλανδικού έθνους, σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για το Brexit. Θέλω να πω ότι το ζήτημα της εθνικής ολοκλήρωσης είναι ένα γενικό ζήτημα που έχουν περάσει όλα τα έθνη και εξαιτίας αυτού του ζητήματος έχουν προκληθεί εμφύλιες διαμάχες.

– Μαθαίνουμε από τα λάθη μας; Τα μελετούμε;
Γενικά, το αν μαθαίνουμε από την Ιστορία είναι ένα ανοιχτό ζήτημα. Έχουν ειπωθεί και τα μεν και τα δε. Το πιο κοινότοπο είναι ότι κανείς δεν μαθαίνει. Όχι μόνο οι Έλληνες, κανείς. Αν μιλήσουμε για εμάς, έχει να κάνει και με τον τρόπο που την διδάσκονται την Ιστορία, όσο την διδάσκονται. Μολονότι πολλοί την επικαλούνται την Ιστορία, στην πραγματικότητα δεν τους πολυαπασχολεί. Είναι μια πολιτισμική αναπηρία ότι επικαλούμαστε την Ιστορία, αλλά δεν την ξέρουμε. Θα πω ένα απλό παράδειγμα: ελάχιστοι συμπατριώτες μας γνωρίζουν πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχει μεταφράσει τον Θουκυδίδη. Σε άλλη χώρα, αν ο αντίστοιχος ιστορικός ηγέτης είχε κάνει κάτι τέτοιο θα είχαμε τη μετάφραση στο σαλόνι μας και θα το ήξεραν οι πάντες. Εδώ ξέρουμε μόνο το αεροδρόμιο! Αυτό που έχω συμπεράνει είναι ότι η Ιστορία δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Την επικαλούνται τελείως επιπόλαια, δεν τους ενδιαφέρει ως κριτική προσέγγιση. Οσοι την επικαλούνται το κάνουν με τρόπο… νηπιαγωγείου ή παιδικού σταθμού. Δηλαδή: ότι οι Έλληνες είχαν πάντα δίκιο, ήταν πάντα ηρωικοί, αναμάρτητοι και πάντα έφταιγαν οι άλλοι. Πώς να μάθεις από την Ιστορία όταν ξεκινάς με τη φαντασίωση ότι η δική σου πλευρά ήταν πάντα σωστή;

«Μολονότι πολλοί την επικαλούνται την Ιστορία, στην πραγματικότητα δεν τους πολυαπασχολεί. Είναι μια πολιτισμική αναπηρία ότι επικαλούμαστε την Ιστορία, αλλά δεν την ξέρουμε».

– Στις μέρες μας αναφύονται συνεχώς νέα διχαστικά διλήμματα. Θα πρέπει να ανησυχούμε;
Τα διχαστικά των ημερών μας έχουν κάτι επιπόλαιο. Είναι στα λόγια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν εξαιρέσουμε τα δύο άκρα, δηλαδή ένα περιθώριο ακροδεξιό και ένα περιθώριο, ή λιγότερο περιθώριο, αναρχικό όπου εκεί βλέπει κανείς μια διαθεσιμότητα και μια προθυμία να ασκηθεί βία, ακόμη και θανατηφόρα βία, ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει καμία διάθεση πραγματικού διχασμού με συνέπειες οδυνηρές. Ασχέτως τι λένε ή πώς βρίζονται στα καφενεία. Αυτά που εμφανίζονται ως διχαστικά διλήμματα μένουν στο επίπεδο της ρητορείας. Ωστόσο, το ότι υπάρχουν αυτές οι δύο ακραίες ζώνες που έλεγα προηγουμένως, αυτό είναι ανησυχητικό.

– Αλήθεια τι είναι αυτές οι εθνικιστικές παρωπίδες; Σε τι συνίστανται; Πάντα θεωρούσαμε πως είμαστε ο περιούσιος λαός;
Τα περί περιούσιου λαού, όπως δείχνει και η ίδια η έκφραση, έρχονται από τους Εβραίους. Άρα, δεν είμαστε οι μόνοι που πιστέψαμε ή και πιστεύουμε ακόμη ότι είμαστε περιούσιος λαός. Κι άλλοι λαοί κατά εποχές και με τον τρόπο τους το έχουν πιστέψει, με την έννοια της ανωτερότητάς τους. Ας πούμε οι Αμερικάνοι πίστευαν μέχρι πρόσφατα, ίσως και σήμερα, τουλάχιστον οι Αμερικάνοι του Τραμπ, ότι είναι ανώτεροι. Άρα, αυτό εμφανίζεται όχι μόνο στους Έλληνες. Σε εμάς υπάρχει μια ιδιαίτερα κομπλεξική ιστορία διότι το κράτος φτιάχτηκε με τη βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας κερδήθηκε χάρη στις Μεγάλες Δυνάμεις. Από τότε άρχισε μια σχέση αγάπης και μίσους με τις προστάτιδες δυνάμεις, δηλαδή: Ρωσία, Γαλλία και Αγγλία. Αυτό ανακυκλώνεται μέχρι σήμερα. Ας μην ξεχνάμε πως και οι Αμερικάνοι κέρδισαν την ανεξαρτησία τους χάρη στην επέμβαση της Γαλλίας. Χωρίς τη Γαλλία, η Αμερικανική Επανάσταση θα είχε τουλάχιστον παραταθεί χωρίς σαφή κατάληξη για πολλά χρόνια. Σε εμάς, αυτό ανακυκλώνεται ως κόμπλεξ. Υπάρχουν διάφορα ψυχοπαθολογικά επίπεδα εδώ και ένας παιδισμός που μας οδηγεί να λέμε πως για όλα φταίνε οι άλλοι. Αυτή η αντιμετώπιση έχει να κάνει και με την αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος να μεταδώσει μια βάσιμη ιστορική γνώση, οπότε αφήνει το περιθώριο σε διάφορες φαντασιώσεις και σαχλαμάρες.

– Το κράτος που έχουμε είναι αποτέλεσμα όλων όσων διέτρεξαν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία ή είναι ένα βολικό άλλοθι να ρίχνουμε τα πάντα στο παρελθόν;
Το κράτος είναι προϊόν επιλογών και συγκρούσεων που έχουν γίνει σε διάστημα 200 ετών. Και πιο συγκεκριμένα, το κράτος που έχουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα του Εθνικού Διχασμού. Ή, μάλλον, αποτέλεσμα της περιόδου του Εθνικού Διχασμού. Το κράτος που έχουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα των Βαλκανικών Πολέμων συν τη Δ. Θράκη και τα Δωδεκάνησα. Ο Εθνικός Διχασμός είχε να κάνει με τη διατήρηση των κεκτημένων και την περαιτέρω επέκταση. Είτε θετικά είτε αρνητικά, το κράτος που έχουμε σήμερα βγήκε από τον Εθνικό Διχασμό.

– Άρα, δικαίως ανατρέχουμε στο παρελθόν για τη σημερινή κατάσταση;
Το κράτος εξελίσσεται συνεχώς και έχει εξελιχθεί. Σε κάποιους τομείς βελτιώνεται και σε κάποιους χειροτερεύει. Όπως, ας πούμε, υπάρχει ένα πρόβλημα Νόμου και Τάξης, ένα πρόβλημα ανασφάλειας στην καθημερινότητα, το οποίο οξύνεται. Στον τομέα της ασφάλειας, το κράτος μας παρακμάζει. Σε άλλους τομείς, όμως, βελτιώνεται. Όσο για τις νοοτροπίες, αυτές αλλάζουν πιο αργά και πιο δύσκολα, αλλά κι εκεί παίζουν ρόλο και η παιδεία και η παρουσία παραγόντων παιδαγωγικών. Θα πω ένα απλό παράδειγμα: οι πολιτικοί ηγέτες είναι εν μέρει και παιδαγωγοί με την έννοια της διαπαιδαγώγησης των πολιτών. Υπήρξαν εποχές, κι εδώ στην Ελλάδα, όπου εμφανίστηκαν ηγέτες που ήταν παραδείγματα προς μίμηση από άποψη συμπεριφοράς. Ο ωχαδερφισμός εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια και στην κορυφή.

«Η Μακεδονία στις αρχές του 20ου αιώνα διαιρέθηκε σε 3 1/2 κομμάτια. Το μικρό κομμάτι το πήρε η Αλβανία και είναι πασίγνωστο ότι το υπόλοιπο μοιράστηκε μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας».

– Ποια είναι η άποψή σας για τη Μακεδονία; Είναι μία και μοναδική;
Είναι ένα εύκολο παράδειγμα για το πόσο ανιστόρητος είναι ο μέσος συμπολίτης μας. Ειδικά αυτοί που λένε πως η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική. Αυτό είναι μια βλακεία. Το σωστό είναι: η Αρχαία Μακεδονία είναι μόνο μια και είναι ελληνική. Αυτό το ξέρει όλη η υφήλιος. Η Μακεδονία στις αρχές του 20ου αιώνα διαιρέθηκε σε 3 1/2 κομμάτια. Το μικρό κομμάτι το πήρε η Αλβανία και είναι πασίγνωστο ότι το υπόλοιπο μοιράστηκε μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας. Αυτό δεν έχει τίποτα το ανησυχητικό. Αυτό το λέγαμε ανοιχτά. Πρόσφατα ασχολήθηκα με την αλληλογραφία του Βασιλέα Κωνσταντίνου Α’, ο οποίος σε κάποιο γράμμα προς την ερωμένη του, λέει ρητά, δείχνοντας πόσο πετυχημένη ήταν η εκστρατεία στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, λέει λοιπόν: «Κερδίσαμε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας». Αυτό το λέγαμε επίσημα. Το ότι σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το οποίο ωρύεται πως η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, δείχνει πόσο έχει αποτύχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και οι πολιτικές μας ηγεσίες. Είναι σαν να λες ότι η Γη είναι τετράγωνη! Στα νιάτα μου θυμάμαι πως ήταν πασίγνωστο ότι πήραμε τη μισή Μακεδονία και λίγο παραπάνω. Άφήστε που το «η Μακεδονία είναι ελληνική», μπορεί να ερμηνευτεί από τους ξένους ότι εμείς έχουμε διεκδικήσεις στις άλλες Μακεδονίες.

Τα τρία βιβλία του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.

– Οι σχέσεις μας με την Τουρκία; Θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές;
Θα πω μια παραδοξολογία, η οποία όμως ισχύει. Οι σχέσεις μας με την Τουρκία έχουν δυσκολέψει κατά μέγα μέρος επειδή έχει αποτύχει ο Κεμαλισμός. Δηλαδή, εάν το όραμα του Κεμάλ είχε εμπεδωθεί με επιτυχία θα είχαμε λιγότερα προβλήματα. Διότι, όπως κατάλαβαν ο Κεμάλ και ο Βενιζέλος το ’30, από τη στιγμή που Τούρκοι και Έλληνες απέκτησαν το εθνικό τους κράτος και τα σύνορα της Λωζάνης θεωρήθηκαν οριστικά, δεν υπήρχε προοπτική νέων συγκρούσεων και αναθεωρήσεων. Βεβαίως, υπήρξε το Κυπριακό που είναι σοβαρό ζήτημα. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά στις άμεσες σχέσεις, η οπτική του Κεμαλισμού θα ήταν για ‘ μας η καλύτερη εγγύηση φιλικών σχέσεων. Αυτό διέγνωσε ο Βενιζέλος, εν συνεχεία ο Τσαλδάρης και πριν από τον πόλεμο, ο Μεταξάς. Ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων μας με την Τουρκία σχετίζεται με την αποτυχία και την αμφισβήτηση του Κεμαλισμού τα τελευταία χρόνια με επιθετικό τρόπο από τον Ερντογάν και τους άλλους του ίδιου ρεύματος.

«Τι είδους εθνικιστής είσαι όταν λατρεύεις αυτούς που επιτέθηκαν στην Ελλάδα, την υποδούλωσαν και την αιματοκύλησαν; Μπορείς να είσαι κατά παράκρουση Γερμανός εθνικιστής, αλλά όχι Έλληνας».

– Ανησυχείτε για την άνοδο της Ακροδεξιάς;
Με ανησυχεί πιο πολύ ως πρόβλημα δημόσιας τάξης παρά ως πρόβλημα μεταβολής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Με ανησυχεί επίσης στο μέτρο που η Άκρα Δεξιά εμφανίζεται να μονοπωλεί τον εθνικισμό και εμφανίζονται ως οι «Εθνικιστές». Τη στιγμή που διαιωνίζουν την εσχάτη προδοσία που διέπραξαν οι συνεργάτες των Γερμανών στην Κατοχή. Τι είδους εθνικιστής είσαι όταν λατρεύεις αυτούς που επιτέθηκαν στην Ελλάδα, την υποδούλωσαν και την αιματοκύλησαν; Μπορείς να είσαι κατά παράκρουση Γερμανός εθνικιστής, αλλά όχι Έλληνας. Έχουμε εγκαταλείψει τον εθνικισμό ως ιδεολογία στους Χρυσαυγίτες, το οποίο είναι εξωφρενικό. Συνεπείς διεθνιστές είναι οι αναρχικοί. Πιστοποιείται αυτό από τον «τουρισμό» των αναρχικών όπου έρχονται ξένοι για να τα σπάσουν στην Αθήνα και όσοι δικοί μας μπορούν πηγαίνουν και τα σπάνε αλλού. Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως οι εθνικιστές είναι οι Χρυσαυγίτες, ρωτάω: όλοι οι υπόλοιποι τι είμαστε;

»Εθνικιστές είμαστε κι εμείς, αλλά του παλαιού τύπου. Ο εθνικισμός προέκυψε μέσα από δύο επαναστάσεις προοδευτικές και δημοκρατικές: την Αμερικάνικη και τη Γαλλική. Ο εθνικισμός είναι αυτός που χρωματίζει τη διεθνή ζωή. Λέμε τα Ηνωμένα Έθνη, δεν λέμε τα Ηνωμένα Κράτη! Αποφεύγουμε τον όρο εθνικισμός σαν να έχει δαιμονοποιηθεί και τον εγκαταλείπουμε στη Χρυσή Αυγή. Βοηθούντος, δυστυχώς, και του Διαδικτύου, φαίνεται πως ένα μεγάλο μέρος νέων ή και παιδιών γοητεύονται από αυτά τα πρωτόγονα μηνύματα, επειδή έχουν μια ανάγκη διαφώτισης και ταυτότητας, την οποία δεν υπηρετούν άλλοι φορείς, όπως το σχολείο. Όταν έρχεται κάποιος και σου λέει ότι στο σχολείο σού λένε ψέματα και σε παρασύρει με τα επιχειρήματά του, αυτό δείχνει πως το σχολείο πάσχει. Αν το σχολείο είχε το κύρος και την πειστικότητα που χρειάζεται ένας νέος, αυτός θα ήταν θωρακισμένος απέναντι στον «εθνικιστή». Όπως θα ήταν θωρακισμένος απέναντι σε έναν παιδεραστή, έτσι θα ήταν το ίδιο και απέναντι σε έναν «εθνικιστή-παιδεραστή». Το μέλλον του ελληνικού έθνους δεν μπορεί να διαμορφώνεται από τα παραληρήματα της Χρυσής Αυγής. Βραχυπρόθεσμα δεν βλέπω θέμα με την πολιτική εξουσία, αλλά βλέπω θέμα με την εθνική διαπαιδαγώγηση.

– Εσείς λέτε πως ο εθνικισμός δεν είναι κακός εξ αρχής.
Έχω ένα πρόσφατο παράδειγμα να σας αναφέρω, επειδή πολλοί λένε πως ο εθνικισμός είναι κακό πράγμα, ενώ ο πατριωτισμός είναι το σωστό. Υπάρχει μια σύγχυση. Άκουσα έναν καθηγητή που έλεγε ότι παραιτήθηκε από το πανεπιστήμιο εδώ και θα πάει να εργαστεί στην Κύπρο. Και επαίνεσε την Κύπρο επειδή έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια και αναφέρθηκε στους αδελφούς Κυπρίους ως «συμπατριώτες». Οι αδελφοί Κύπριοι, όμως, δεν είναι συμπατριώτες μας. Η πατρίδα τους είναι η Κύπρος και η δική μας ο ελλαδικός χώρος. Είναι ομοεθνείς μας, όχι συμπατριώτες.

«Μπορεί να γοητευόμαστε από χώρα όπως η Ρωσία που τη διευθύνει ένα πρώην μέλος της Μυστικής Αστυνομίας;».

– Υπάρχει κλίμα Μεσοπολέμου όπως διατείνονται πολλοί;
Όχι δεν υπάρχει. Από καμία άποψη. Και για το καλό και για το κακό, δεν υπάρχει.

– Είμαστε ανάδελφοι; Ανήκουμε -πλέον- στη Δύση ή ακόμη αμφιταλαντευόμαστε μέσα μας;
Αυτό είναι ένα ψευδοδίλημμα. Το ερώτημα έχει απαντηθεί πριν από διακόσια χρόνια. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε απλώς μια διαπίστωση. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού θα ήθελε να ανήκουμε σε κάποια Ανατολή. Άλλωστε, σε ποια Ανατολή; Αν δεν ανήκουμε στη Δύση, πού ανήκουμε; Πουθενά! Στο μέτρο που πιστεύουμε ότι δεν ανήκουμε στη Δύση, μπορούμε να βρεθούμε στο πουθενά. Μεταξύ Ανατολής και Δύσης, οι Έλληνες ήδη από το 1800 επέλεξαν αναμφίβολα τη Δύση. Από την Αρχαία Ελλάδα ξεκινάει η Δύση. Ανατολή θα σήμαινε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπήρξαν παλαιότερα διάφοροι που προτιμούσαν να μείνουμε σ’ αυτήν και να την ελέγξουμε από μέσα. Αυτό ήταν μια ανεδαφική φαντασίωση. Ήρθε ο Κεμάλ και έσβησε τη φαντασίωση.

»Ανατολή είναι τι; Η Ορθόδοξη Ρωσία. Τον 19ο αιώνα ασκούσε μια έλξη μέχρι που υιοθέτησε τους Σλάβους που ήταν οι εθνικοί μας αντίπαλοι. Μετά ήταν η Σοβιετική Ένωση που γοήτευε τους Έλληνες κομμουνιστές. Τώρα, υπάρχει μια οπορτουνιστική διάθεση να εκμεταλλευόμαστε κάποια σχέση με τη Ρωσία, αλλά αυτή τη στιγμή υπάρχει κάποια άλλη έλξη της Ρωσίας; Ακόμη και στα εκκλησιαστικά έχουμε πρόσφατα αποξενωθεί λόγω της Ουκρανίας. Μπορεί να γοητευόμαστε από χώρα που τη διευθύνει ένα πρώην μέλος της Μυστικής Αστυνομίας; Με ανωμαλίες σαδομαζοχιστικού τύπου μπορεί να υπάρχει αυτή η φαντασίωση. Η μόνη ουσιαστική Ανατολή που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη γειτονιά μας είναι το Ισλάμ. Άρα, απέναντι στο Ισλάμ είμαστε στην ίδια θέση που είναι και η Δύση. Ο φανατικός ισλαμισμός που εκδηλώνεται με τρομοκρατία και με τις μπούρκες, αυτός είναι ο εχθρός μας σήμερα. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που έχει σώας τα φρένας που να νομίζει ότι η χώρα μας είναι πιο κοντά σ’αυτό από ό,τι στους Ευρωπαίους. Δια της εις άτοπον απαγωγής να το πάρει κανείς, και λόγω γεωγραφικής θέσης, η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν έχουν θέση παρά μόνο στη Δύση. Το 1450 το είχαν καταλάβει οι πιο διορατικοί από τους Βυζαντινούς, συμπεριλαμβανομένου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η μάζα όμως δεν το είχε καταλάβει και προτιμούσε τον Τούρκο από τον Πάπα. Μετά από 500 και πλέον χρόνια δεν νομίζω να έχει μείνει σοβαρή μερίδα συμπολιτών μας να δηλώνει το ίδιο.

 

Διαβάστε ακόμα: Δρ. Νικόλαος Κωστόπουλος, «Η ζωή είναι τώρα, πρέπει να το πιστέψεις».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top