Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος: «Προτιμώ το άναρχο από το βαρετό»

Την Τρίτη 23/1 ο Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος βραβεύτηκε στα Retail Interiors Awards για την ανακαίνιση του καταστήματος Θανόπουλος στην Κηφισιά. (Φωτογραφίες: KLAB Architecture)

– Όταν ήσασταν παιδί, τι δουλειά ονειρευόσασταν να κάνετε;
Νομίζω βενζινάς επειδή μου άρεσε πολύ η μυρωδιά της βενζίνης, σίγουρα ποδοσφαιριστής, γιατί έπαιζα ποδόσφαιρο από το πρωί μέχρι το βράδυ, μετέπειτα γεωπόνος και κάπου εκεί στα 14-15 μου αποφάσισα αμετάκλητα ότι θα γίνω αρχιτέκτονας, χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς κάνει ένας αρχιτέκτονας. Κάποιος μου μισάνοιξε την πόρτα της αρχιτεκτονικής και απλά ακολούθησα.

Ο Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος.

– Τι σημαίνει για εσάς η αρχιτεκτονική;
Είναι η δουλειά μου και το hobby μου. Είναι τόσο πολύπλοκη που δεν σε φτάνει μία ζωή για να διαβάσεις, να δεις, αλλά και να σχεδιάσεις όλα όσα θα ήθελες, να γίνεις ο αρχιτέκτονας που θα ήθελες.

Κάθε ημέρα που ξεκινάω για το γραφείο ξέρω ότι πρέπει να παλέψω με το εαυτό μου, με την ευκολία που μπορώ πλέον να συνθέσω, με τις εμμονές μου, για να μπορέσω να δημιουργήσω κάτι νέο, διαφορετικό, συμπυκνωμένο όσο και πολύπλευρο, να αγγίξω την τελειότητα που επιζητώ.

– Πολλά έχουν ακουστεί για την άναρχη αρχιτεκτονική της Αθήνας και της Ελλάδας γενικότερα. Τι πιστεύετε ότι έφταιξε; Τι μπορεί να αλλάξει;
Όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια πιστεύω ότι έφταιξε και φταίει η ιδιοσυγκρασία μας ως λαός. Η λογική του ατόμου πάνω από το σύνολο και την κοινωνία.

Εγώ πάλι δεν την κρίνω ως τραγικά άναρχη και ίσως να τη βλέπω και με κάποιο ενισχυμένο ενδιαφέρον ως προς την κλίμακα της, την πολυπλοκότητά της και τη ζωντάνια της. Προτιμώ το άναρχο από το βαρετό. Θέλω να πω ότι για παράδειγμα η πολυκατοικία σαν κύτταρο από το οποίο προέρχεται η Ελληνική πόλη προφανώς έχει τα κουσούρια της, αλλά έχει και εξαιρετικά στοιχεία ως προς τη δομή της.

– Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα;
Πολλοί νέοι αρχιτέκτονες έφυγαν και συνεχίζουν να φεύγουν για να δουλέψουν στο εξωτερικό όπου συλλέγουν εμπειρίες, μορφώνονται επαγγελματικά σε διαφορετικές κουλτούρες και συστήματα και αυτό είναι μάλλον θετικό. Δεν οφείλεται αποκλειστικά στη θέλησή τους, αλλά κυρίως στην ανάγκη τους να εργαστούν κάτω από σωστές συνθήκες. Παλιότερα όταν υπήρχαν χρήματα κάποιοι από εμάς φεύγαμε για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και από εκεί αποκτήσαμε νέα ερεθίσματα που επηρέασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη δουλειά μας. Αυτό πιστεύω ότι θα συμβεί και τώρα αν η οικονομία το επιτρέψει και κάποιοι από τους νέους αρχιτέκτονες γυρίσουν πίσω. Δύσκολο βέβαια να καινοτομήσει κάποιος στην Ελλάδα και να παράξει το νέο. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι η δουλειά του αρχιτέκτονα που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.

Εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο η αίσθηση του τόπου, η εμπειρία του χώρου, το φως, οι υφές, η έκπληξη, οι μνήμες και οι αισθήσεις.

– Πώς πήρατε την απόφαση το 2007 να δημιουργήσετε το γραφείο KLAB Architecture;
Γενικά είμαι μάλλον ατίθασο πνεύμα. Δούλεψα στη ζωή μου σαν υπάλληλος μόλις ένα μήνα στο καλύτερο θεωρητικά τότε γραφείο της Ελλάδος. Απολύθηκα ευγενικά στο τέλος του μήνα συνειδητοποιώντας ότι ήθελα να βάζω τη δική μου ταυτότητα στα έργα που δούλευα. Το 2001 δημιούργησα μαζί με ένα συμφοιτητή και φίλο μου τους klmf architects που δημιούργησαν την παρακαταθήκη για το επόμενο solo ταξίδι μου με τους ΚLab. Λέω solo αλλά στην πραγματικότητα η αρχιτεκτονική είναι μία συλλογική υπόθεση. Από τους συνεργάτες μου αρχιτέκτονες, τους κατασκευαστές, τους άλλους μελετητές μηχανικούς, τους τεχνίτες, αλλά και τους πελάτες μου όλοι έχουν μερίδιο στη πορεία που χαράχθηκε από το 2001.

Το κτίριο Wide Open Villa στην Εκάλη.

– Από που εμπνέεστε για τις δημιουργίες σας;
Η έμπνευση είναι ένα περίεργο πράγμα. Διαβάζω πολλά βιβλία τελευταία για τη δημιουργικότητα περισσότερο για να μπορέσω να βοηθήσω τους φοιτητές μου να ξεκολλήσουν το μυαλό τους από τη λανθασμένη εκπαίδευση που έχουν πάρει και να τολμήσουν, να κάνουν λάθη, να ξεφύγουν από τις έννοιες που δημιουργεί η κριτική σκέψη για λίγο και να λειτουργήσουν σαν παιδιά.

Προσωπικά φροντίζω ώστε ο σκληρός του εγκεφάλου μου να είναι γεμάτος από εικόνες, παραστάσεις, εμπειρίες, σκέψεις. Νομίζω, διαβάζοντας έμαθα να είμαι παρατηρητικός, τόσο με τους ανθρώπους, όσο και με τα αντικείμενα. Αυτό με βοήθησε ώστε να βλέπω πράγματα που ίσως για τον πολύ κόσμο να περνούν απαρατήρητα. Η έμπνευση εντέλει μπορεί να είναι από το οτιδήποτε, αρκεί να είσαι δεκτικός να την εισπράξεις. Γενικά με ενδιαφέρουν οι ιδέες που ανατρέπουν καταστάσεις και δεδομένα οπότε η έρευνα μας στο γραφείο πολλές φορές γυρίζει γύρω από αυτόν τον άξονα.

Το ανακαινισμένο κατάστημα Θανόπουλος στην Κηφισιά.

– Πρόσφατα βραβευτήκατε για τις ανακαινίσεις των καταστημάτων Θανόπουλου στην Κηφισιά (Retail Interiors Awards) και τη Ν. Κηφισιά (διαγωνισμός περιοδικού ΚΤΙΡΙΟ). Ποια ήταν η δημιουργική προσέγγιση στα συγκεκριμένα project και ποιες οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε;
Θεωρητικά το supermarket είναι ένα κτίριο χωρίς ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Θεωρητικά. Γιατί για εμάς κάθε κτίριο, κάθε πρόγραμμα, είναι μία μεγάλη ευκαιρία. Να ανατρέψουμε την υπάρχουσα λογική τόσο μορφολογικά όσο και προγραμματικά, αλλά ακόμα και την εμπειρία του πελάτη μέσα στο χώρο. Με γνώμονα αυτό και σε αντίθεση ότι τα supermarket μέχρι τότε στην Ελλάδα, ήταν βασικά, κλειστά κουτιά με μία είσοδο και μία έξοδο, δουλέψαμε ώστε να δημιουργήσουμε μία αίσθηση ανοικτού χώρου, με το φυσικό φως πρωταγωνιστή.

Οι αναφορές μας ήταν οι κλειστές υπαίθριες αγορές του εξωτερικού, όπου πολλά διαφορετικά μικρά καταστήματα ή απλοί πάγκοι πουλούν διαφορετικά προϊόντα με βάση το τρόφιμο. Δεν δουλέψαμε σε λευκό χαρτί, αλλά σε δύσκολους χώρους με αρκετά προβλήματα, που είχαν προκύψει από πολλές αλλαγές και προσθήκες στη διάρκεια των χρόνων. Αυτό όμως το στοιχείο αποτέλεσε μία ακόμα πρόκληση για εμάς στο να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα είχε ο χώρος και να δημιουργήσουμε μία νέα εμπειρία.

Εξωτερικά στην όψη του σουπερμάρκετ, σαν ένα μεγάλο κτίριο σε μία περιοχή αμιγούς κατοικίας, θελήσαμε να λειτουργεί σχεδόν σαν τοπόσημο. Η προσαρμογή μιας μεταλλικής διάτρητης νέας επιδερμίδας πρόσφερε προστασία από το ηλιακό φως φιλτράροντας το. Οι όψεις των 2 σουπερμάρκετ, παρόλο που έχουν κοινά στοιχεία, αντιμετωπίστηκαν από εμάς αυτόνομα, ώστε να δημιουργούν ένα διάλογο με το ευρύτερο τους περιβάλλον καθώς και να προσαρμόζονται στο υπάρχον κτίριο.

Το φαρμακείο Placebo στη Γλυφάδα.

– Τα τελευταία χρόνια έργα σας έχουν βραβευτεί σε διεθνείς διαγωνισμούς. Πόσο σημαντικά είναι τα βραβεία για έναν αρχιτέκτονα;
Δεν γνωρίζω για τους άλλους, αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ισχύει για όλους, το βραβείο είναι μία απόδειξη ότι κάνεις κάτι σωστά. Ότι δεν έχεις ξεφύγει από το στόχο σου και ότι πιθανόν όλη η σκληρή δουλειά που έχεις κάνει αναγνωρίζεται ακόμα και από τους πιο δύσκολους ίσως κριτές, τους συναδέλφους σου.

Εμείς ωστόσο, δεν έχουμε στο μυαλό μας μόνο τα βραβεία, δημιουργώντας αρχιτεκτονική για μία ελίτ. Θέλουμε η αρχιτεκτονική μας να ανήκει και να γίνεται αντιληπτή από όλη την κοινωνία αν είναι δυνατόν, χωρίς να συμβιβαζόμαστε για να το πετύχουμε.

– Ποιο έργο σας ξεχωρίζετε και γιατί;
Όλα μας τα έργα τα έχουμε προσεγγίσει με την ίδια λογική. Ακόμα και αυτά που έδειχναν λιγότερα σημαντικά τους δόθηκαμε ολοκληρωτικά για να μπορέσουμε να προσφέρουμε στους πελάτες μας ακόμα και κάτι πέρα από τις προσδοκίες τους.

Υπάρχουν κάποια έργα που λόγω θέσης, αλλά και ίσως λόγω κάποιου ανεξήγητου για μένα λόγου, έγιναν πιο γνωστά και κάποια εντυπώθηκαν στο μυαλό πολλών ανθρώπων όπως συνέβη με το φαρμακείο Placebo στη Γλυφάδα και νομίζω και με το supermarket Θανόπουλος. Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως και έργα τα οποία έχω δουλέψει από την αρχή- από άδειο οικόπεδο, όπως τις δύο πολυκατοικίες στο Κουκάκι και στο Παγκράτι, αλλά και κάποιες μονοκατοικίες που έχουν κρυφτεί στην βουβή μετριότητα των προαστίων.

Το Urban Stripes Building στο Κουκάκι.

– Τι σημαίνει για εσάς επιτυχία;
Νομίζω ότι και αυτό αλλάζει με τα χρόνια. Στην αρχή ήθελα απλά να δημοσιευτούν οι δουλειές μου, μετά να πάρω κάποια βραβεία, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τόσο σπουδαίο όσο να ακούς από τους πελάτες σου να λένε ότι βοήθησες να γίνει καλύτερη η ζωή τους.

– Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο αρχιτέκτονα;
Δουλειά, υπομονή, επιμονή, δουλειά.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Θέλω να βελτιώνομαι, να ωριμάζω, να δουλεύω πιο πολύ για την κοινωνία και το δημόσιο καλό, έχοντας πάντα το ζήλο, τη φρεσκάδα όπως στην αρχή της καριέρας μου. Έχω μάθει ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και η οικονομική κρίση το έδειξε αυτό, οπότε θέλω με σταθερά βήματα να δουλεύουμε για σημαντικά έργα με σημαντικούς πελάτες.

//KLAB Architecture

Διαβάστε ακόμα: Η ανακαινισμένη αίθουσα Άρης Γαρουφαλής. Ακόμα μια ανάσα πολιτισμού στην Αθήνα

TAGS :
KLAB Architecture αρχιτεκτονική Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook