Τα δάκρυά σας, ο πλούτος μας

Το πιο αγνό και λυτρωτικό κλάμα…

Το επίσημο «αντίο» στον Νίκο Γκάλη με το κατάμεστο Αλεξάνδρειο να δονείται από τις ιαχές των οπαδών του Άρη και τον «γκάνγκστερ» να παλεύει να κρατήσει την υγρασία στα μάτια του. Το αγωνιστικό τέλος του Λιονέλ Μέσι από την Μπαρτσελόνα με τα συναισθήματα να ζωγραφίζουν αδρές γραμμές στο σπασμένο του πρόσωπο.

Η σκληρή όψη του επαγγελματικού αθλητισμού, εκεί όπου συνάζονται οι επιδιώξεις, οι μαξιμαλιστικές φιλοδοξίες, ο πάκος των χρημάτων, ο ορυμαγδός της αναγνωρισιμότητας και το μελένιο χρώμα της δόξας, είναι ένας αβαρής κόσμος. Δεν είναι ο πραγματικός, δεν αποτελεί το κύριο μέλημα για έναν αθλητή. Μπορεί για τον περίγυρό του, αλλά ο ίδιος είναι ένα παιδί που μεγαλώνει με το κοντό του παντελόνι και την ιδρωμένη του φανέλα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Το κλάμα του Ρότζερ Φέντερερ στο χθεσινό «χαίρε» που απέδωσε στον κόσμο που μαζεύτηκε στην 02 Arena στο Λονδίνο, θα έλεγε κανείς, ήταν αναμενόμενο. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, το συναίσθημα έρχεται και σε ραπίζει. Περνάει από μπροστά σου το φιλμ μιας ολόκληρης ζωής στα κορτ, στις προπονήσεις, στα θεραπευτήρια, στην αγωνία της ήττας, στη μοναξιά του βάθρου, στο άγχος του επόμενου αγώνα.

«Είδηση» αποτελεί το κλάμα του Ράφα Ναδάλ διότι δεικνύει το μέγεθος της ταύτισης, το άχρονο της αντιπαλότητας μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και το διαρκές της φιλίας που σφυρηλατείται κάτω από το διαυγές φως των προβολέων. Για χρόνια αντίπαλοι στα κορτ, ο Φέντερερ και ο Ναδάλ διεκδίκησαν τη μια θέση στον ήλιο του Νο1 στην κατάταξη της ΑΤP.

Ο ένας έπαιρνε την μπουκιά από το στόμα του άλλου. Έφτασαν πολλές φορές στα ανθρώπινα όριά τους παίζοντας αντίπαλοι. Είναι δεδομένο πως στα όνειρά του έπαιζαν σαν λούπα τους μεταξύ τους αγώνες. Ένα κοινό νήμα τους έδενε κι αντί αυτό να μπλεχτεί στην ύπουλη θηλιά του εγωισμού, της έχθρας και της ανταγωνιστικότητας, δημιούργησε έναν ακατάλυτο δεσμό.

Το κλάμα του Ναδάλ είναι ίδιο και ισάξιο με το «αντίο» που λες σε έναν φίλο που φεύγει. Ίδιο με την πικρή ενατένιση της εφηβείας σου που πέρασε και εχάθη. Ίσως στο βάθος του ορίζοντα να βλέπει κι ο Ναδάλ πως έρχεται η δική του σειρά. Ο χρόνος είναι αναπόδραστος, όπως και το τέλος. Όταν θα έρθει, το ξέρει πολύ καλά, θα είναι δίπλα του ο Ρότζερ να του προσφέρει μια αγκαλιά. Θα είναι δύο γερόλυκοι που θα μπορούν να μοιραστούν σπάνιες στιγμές, ολότελα δικές τους.

Ο αθλητισμός στην επαγγελματική του μορφή δεν είναι μόνο ένας άσπλαχνος αγώνας κατίσχυσης. Δεν είναι το τεφρό βλέμμα του ηττημένου και το χλευαστικό του νικητή. Δεν είναι η σφιγμένη γκριμάτσα του παραδομένου στη μοίρα και το λαμπερό σκόρπισμα του επιτυχημένου. Είναι αυτός ο πλούτος συναισθημάτων που γεμίζει τις καρδιές, αιματώνει τη θύμηση και σπλαχνικά σε εναποθέτει στη ζωή μετά την καριέρα.

Η εικόνα των δύο κλαμένων «γιγάντων» του τένις, εκείνου που φεύγει και του άλλου που επίκειται να αναχωρήσει, θα έπρεπε θα διδάσκεται ως υπόδειγμα ανθρωπινότητας σε όλες τις σχολές ανεξάρτητα από το αντικείμενο της γνώσης. Θα έπρεπε να γίνει πόστερ στα σχολεία και μότο στα επαγγελματικά γραφεία.

Η ζωή διαρκεί λίγο, εμείς οι ίδιοι είμαστε γόνιμα αναλώσιμοι, το αποτύπωμά μας όμως διαρκεί περισσότερο. Το συναισθηματικό χνάρι μας κρατάει όσο ένα ψιθυριστό άρπισμα πριν από την έναρξη μιας συναυλίας. Φεύγουμε, αλλά ο ήχος μας μένει.

Αλήθεια, τι ήχο έχουν τα κλάματα ενός ανθρώπου; Τη μουσική βγήκε χθες από τα μάτια του Ρότζερ και του Ράφα;

Διαβάστε ακόμα: To όνομά του είναι Φέντερερ… Ρότζερ Φέντερερ.

TAGS :
Ναδάλ τένις φέντερερ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook