O Τραμπ είναι ο κακός μας εαυτός που κέρδισε προς στιγμήν τον καλό

Kι όμως, υπάρχει κόσμος που έχει τέτοια αντίδραση όταν βλέπει τον Τραμπ (Reuters/Brian Snyder)

Όχι. Ο Τραμπισμός ΔΕΝ είναι καθόλου κανονική ιδεολογία και ΔΕΝ έχει κυριαρχήσει στους σοβαρούς ανθρώπους. Πρόκειται για πισωγύρισμα, για βήμα πίσω σε σχέση με την άκριτη παγκοσμιοποίηση, εκείνη που θέλησε να ενώσει οικονομικά ή κεφαλαιακά -αν προτιμάτε- τον κόσμο, προτού τον ενώσει πολιτισμικά και ανθρώπινα.

Είναι η διορθωτική αντίδραση στην αποθέωση της διαφορετικότητας που θέλησε να καταστήσει τη διαφορετικότητα κυρίαρχη αντί σεβαστή. Είναι το «ώπα» έναντι της αντικατάστασης των ελαφρυντικών που δίνει κανείς σε πράξεις βίας και αντίδρασης προς την εξουσία, από την κανονικοποίηση και εναγκάλιση των βανδαλισμών και τραμπουκισμών των αντιεξουσιαστών από πολιτικά κόμματα.

Οι Δημοκρατικοί είπαν στη μεσαία τάξη ότι το δικαίωμα ενός εισβολέα στο σπίτι τους να παραμείνει ασφαλής, είναι πιο σημαντικό από το δικαίωμα του σπιτονοικοκύρη.

Η μεσαία τάξη ψήφισε Τραμπ. Αρνήθηκε να δώσει στους Δημοκρατικούς τη διακυβέρνηση γιατί την κορόιδεψαν. Της είπαν ότι είναι φυσιολογικό να σου σπάνε το μαγαζί ως αντίδραση στην αστυνομική βία ενάντια σε έναν συμπολίτη σου με τον οποίο ήσουν και εσύ αλληλέγγυος.

Της είπαν ότι αρκεί ένας υπερήλικας υποψήφιος με μακρά θητεία σε ένα πολιτικό σύστημα που η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ως διεφθαρμένο, προκειμένου να ηττηθεί η πιο διεφθαρμένη ας πούμε αντιπρόταση. Της είπαν ότι ελευθερία στον ανταγωνισμό σημαίνει μηδενική εγγύηση εισοδήματος και εξίσωση του Αμερικάνου εργάτη ή ελεύθερου επαγγελματία με τον Κινέζο, χωρίς καμία προστασία.

Της είπαν ότι η ελευθερία ενός μέλους της λοατκι κοινότητας να βρει δουλειά είναι πιο σημαντική από την αντίστοιχη ενός μη μέλους. Της είπαν ότι το δικαίωμα ενός εισβολέα στο σπίτι τους να παραμείνει ασφαλής, είναι πιο σημαντικό από το δικαίωμα του σπιτονοικοκύρη να νιώσει και εκείνος ασφάλεια και να μην κινδυνεύει η ζωή του. Της είπαν ότι είναι πιο σημαντικό να μείνει ένας προπάππους 96 ετών για δυο μήνες στη ΜΕΘ από το να πεθάνουν 2.000 παιδιά από τις οικονομικές επιπτώσεις ενός καθολικού λοκ ντάουν. Σας θυμίζει κάτι;

Ο Τραμπ είναι μία καρικατούρα που απλά έρχεται, σαν ένας κακός ήρωας κόμικ, να προβάλλει στον καθρέφτη τον κακό εαυτό μας που έχασε από τον καλό.

Όσοι ονειρευόμαστε έναν κόσμο ίσων ευκαιριών και ίσων δικαιωμάτων, είμαστε νηπενθείς. Καθόσον κατανοούμε ότι η αναγωγή της διαφορετικότητας και της μειονότητας σε δυνάστη έχει συνέπειες. Η παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να συνοδεύεται από οικουμενικότητα και πανανθρώπινη συναντίληψη. Η διαφορετικότητα πρέπει να γίνεται σεβαστή και όχι δυναστευτική. Οι ευκαιρίες πρέπει να εξισώνονται προς τα πάνω, όχι συνθλίβοντας εκείνους που μέχρι τώρα ανέπνεαν πάνω από τη στάθμη του νερού.

Η πρόοδος δε σταματά. Κοντοστέκεται μονάχα να αναστοχαστεί και να επανέλθει. Μέτρον Άριστον. Και ο αναστοχασμός καλός είναι. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Ο Τραμπ άλλωστε είναι μία καρικατούρα που απλά έρχεται, σαν ένας κακός ήρωας κόμικ, να προβάλλει στον καθρέφτη τον κακό εαυτό μας που έχασε από τον καλό απόψε μετά το μεθύσι και το ξέσπασμά του. Θα νικήσει και ο καλός σύντομα. Πάντα νικά.

Διαβάστε ακόμα: Ο λαϊκός κόσμος ακούει τον Τραμπ σαν ένα φίλο την ώρα που πίνουν καφέ, υποστηρίζει ο Νίκος Σταθούλης.