Δίωξη Τραμπ: Κανείς δεν πρέπει να ξεφεύγει από τη Δημοκρατία -ούτε στη χώρα μας

Kαι τώρα τι θα κάνετε, κύριε Τραμπ; (φωτογραφία: nbcnews.com).

Υπάρχει, τελικά, μια δόση ειρωνείας στη μοίρα των πολιτικών. Ακόμη κι εκείνων που θεωρούν με εγωπαθή τρόπο ότι μπορούν να την ελέγχουν. Τελικά συνέβη: Ο Ντόναλντ Τραμπ παραπέμπεται στη δικαιοσύνη των ΗΠΑ με ένα βαρύ κατηγορητήριο (πάνω από 30 αδικήματα).

Η άσκηση ποινικής δίωξης εις βάρος του ενδέχεται να μας «προσφέρει» μια σειρά από πρωτότυπα ενσταντανέ του ανδρός με βραχιολάκια στους καρπούς και αστυνομικούς τριγύρω του. Ούτε ένθερμοι οπαδοί, ούτε αψίκοροι cowboys, ούτε καλλονές που θα πίνουν την σαμπάνια τους στο όνομά του. Άλλωστε, για τα μάτια μιας καλλονής σεξοβόμβας, της πορνοστάρ Στόρμι Ντάνιελς, μπήκε στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης.

Τι περίεργο πράγμα που είναι, τελικά, η δημοκρατία στις μέρες μας. Κατά τη διάρκεια της προεδρικής θητείας του, ο ταύρος εν υαλοπωλείω, Ντόναλντ Τραμπ, προσέφερε -αφειδώς- ευκαιρίες για να πέσει πάνω του ο πέλεκυς των δικαστών. Κι όμως, έμελλε να πιαστεί το δόκανο από μια πράξη που καμία σχέση δεν έχει τις πολιτικές του πρακτικές και τα προεδρικά του καμώματα.

Ως άλλος Αλ Καπόνε, πέρασε αβρόχοις ποσίν από τα δύσκολα και δυσβάσταχτα της διακυβέρνησής του και την πάτησε σαν μαθητούδι που βγήκε πρώτη φορά ραντεβού με κορίτσι. Μόνο που το κορίτσι ήταν αρκούντως «ψαγμένο» και τον κατήγγειλε ότι της πρόσφερε 150 χιλιάδες δολάρια για να εξαγοράσει τη σιωπή της. Ένας πρόεδρος των ΗΠΑ να έχει συνευρεθεί στο παρελθόν ερωτικά με πορνοστάρ; Ανήκουστο για τα ήθη των Αμερικανών.

Γεννάει πολλές σκέψεις αυτή η πρωτόγνωρη απόφαση της αμερικανικής δικαιοσύνης να ασκήσει ποινική δίωξη σε έναν πρώην πρόεδρο της χώρας. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, ας μην το ξεχνάμε. Και μπορεί ο Τραμπ και οι τραμπιστές να κάνουν λόγο για πρακτικές «τρίτου κόσμου» και κατακρήμνιση της δημοκρατίας, εντούτοις, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι το μοναδικό πολίτευμα που έχει το σθένος να κυνηγήσει σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα για τυχόν αδικοπραξίες.

Εχει συμβεί και στις… καλύτερες οικογένειες. Στη Γερμανία, ο πρώην πρόεδρος Κρίστιαν Βολφ κατηγορήθηκε για διαφθορά και απαλλάχθηκε. Στη Γαλλία, ο Νικολά Σαρκοζί κατηγορήθηκε για δωροδοκία δικαστή και για παραβιάσεις χρηματοδότησης της προεκλογικής εκστρατείας. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση και τώρα εκκρεμούν οι προσφυγές του.

Στην Ιταλία, ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ένα είδος Τραμπ πριν από τον Τραμπ, καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση. Μπορεί να επανέκαμψε, προφανώς τα ηθικά του ερείσματα ταλαντώνονται πολύ εύκολα, εντούτοις ουδείς μπορεί να ξεχάσει το κηλιδωμένο παρελθόν του.

Αυτό είναι, λοιπόν, το θέμα: η δημοκρατία δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέπει εξαιρέσεις. Απέναντι σ’ αυτήν οφείλουμε να είμαστε όλοι ίσοι. Αυτή είναι η έννοια του κράτους δικαίου. Ολες αυτές οι διώξεις πρώην και νυν πολιτικών «κεφαλών» μας στέλνουν ένα σαφές και αναντίρρητο μήνυμα: ουδείς μπορεί να χρησιμοποιήσει την πολιτική ως «ομπρέλα» για να γλιτώσει από την ποινική «καταιγίδα».

Στην Ελλάδα για χρόνια είχε διαμορφωθεί μια περίεργη και ολίγον επαμφοτερίζουσα αντιμετώπιση της δικαιοσύνης από την πλευρά των πολιτικών μας ταγών. Από τη μια υπήρχε σε κάποιους πολιτικούς η «κοτζαμπάσικη» αντίληψη ότι το κράτος δικαίου δεν είναι για όλους ίδιο κι από την άλλη, το δίκαιο έγινε αντικείμενο διαμόρφωσης των εκλογικών αναμετρήσεων λαμβάνοντας το χαρακτήρα εκδίκησης.

Κάθε αντιπολίτευση εκτόξευε απειλές στην εκάστοτε κυβέρνηση πως όταν θα έρθει στα πράγματα θα στήσει το ένα ειδικό δικαστήριο μετά το άλλο. Τούτη η πομφόλυγα, όμως, ακόμη και στις περιπτώσεις που, όντως, το ειδικό δικαστήριο στήθηκε όπως είχε προαναγγελθεί, όχι μόνο δεν ενισχύει περαιτέρω τη βεβαιότητα ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί για όλους το ίδιο, αλλά αμβλύνει την πίστη που έχουμε σ’ αυτήν.

Το ξέρουμε όλοι πως η είσοδος στην πολιτική προσφέρει μια σειρά προνομίων στους θεράποντές της. Η ασυλία λειτουργεί ωσάν ασπίδα, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών στην ουσία λειτουργεί -όταν λειτουργεί- στη λογική της απόκρυψης και λιγότερο της αποκάλυψης τυχόν ποινικών ατασθαλιών.

Ο απαραίτητος αντίλογος: ναι, μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται ότι η δημοκρατία λειτουργεί αποσπασματικά, με δυσκαμψία ή με τρόπο ακατάστατο, αλλά στο τέλος δεν είναι το πολίτευμα που θα περιθάλψει εγκληματίες. Ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να είναι. Σίγουρα, πάντως, αν το συγκρίνει κανείς με άλλα καθεστώτα θα αντιληφθεί πως τουλάχιστον στα δυτικά κράτη υπάρχουν και περιπτώσεις πολιτικών που μπήκαν φυλακή για τα ανομήματά τους. Μπορεί να το ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο στην Κίνα ή σε κάποια μπανανία της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής;

Κάποιες φορές φτάνουμε στο άλλο άκρο: ζητάμε καταδίκες και κρεμάλες στο Σύνταγμα. Λίγο ακόμη και θα στήσουμε λαϊκά δικαστήρια. Ωστόσο, δεν πρέπει να μας ξεφεύγει το σημαντικό: δεν γίνεται να υπάρχει ατεκμηρίωτη καταδίκη και δεν είναι ο ρόλος των πολιτών να την επιβάλλουν. Αυτός ο λαϊκισμός περί της απόλυτης δύναμης του λαού (γενικώς και αορίστως) κάποια στιγμή είναι απαραίτητο να σταματήσει.

Τι χρειαζόμαστε; Δικαστές που να το λέει η περδικούλα τους και να μην ανεβαίνουν στο όχημα της εκάστοτε εξουσίας περιθάλποντάς την λες και είναι ένα κάποιο ασθενικό νεογνό. Αν τους έχουμε; Κάποιους ναι, όλους όχι. Ακόμη κι έτσι, όμως, το ισοζύγιο είναι υπέρ της δικαιοσύνης στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Ας ελπίσουμε πως δεν θα προκύψει στα μέρη μας κάποιος αντίστοιχος Τραμπ για να διαπιστώσουμε αν τα αντανακλαστικά της θα λειτουργήσουν με τον… αμερικανικό τρόπο.

Διαβάστε ακόμα: Τζον Φέτερμαν, ο πιο cool γερουσιαστής των ΗΠΑ.

TAGS :
Ντόναλντ Τραμπ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook