Μακελειό στο Τέξας: γιατί θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα

Ποιος θα δώσει μια εξήγηση σ΄ αυτούς τους γονείς; (Φωτογραφία: sky.com).

Μπρος στο άδικα χυμένο αίμα οι αναλύσεις περισσεύουν. Η εικόνα μιας τραγωδίας είναι τόσο καθηλωτική που μπορεί να σου μουδιάσει ακόμη και τη σκέψη. Κι όμως, το μακελειό στο Τέξας που κόστισε τη ζωή σε 21 άτομα (19 μικρά παιδιά στο δημοτικό σχολείο του Ουβάλντε και δύο ενήλικες) είναι μια ακόμη πράξη στην αλυσίδα των τραγωδιών που έχουν βιώσει οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια.

Αυτή τη φορά δράστης ήταν ο 18χρονος Σαλβαδόρ Ράμος που με παράλογο και βάρβαρο τρόπο έστρεψε την κάννη του όπλου του κατά δασκάλων και μαθητών προκαλώντας λουτρό αίματος. Προηγουμένως είχε βάλει στο στόχαστρό του τη γιαγιά του, όπως αναφέρουν οι τοπικές αστυνομικές πηγές (κατά πληροφορίες του τηλεοπτικού δικτύου CNN, είναι και αυτή νεκρή) και στη συνέχεια μετέβη στο σχολείο για να ολοκληρώσει τη μακάβρια αποστολή του.

Το τέλος του ήταν, σχεδόν, προδιαγεγραμμένο: έπεσε νεκρός περίπου 130 χιλιόμετρα δυτικά από το Σαν Αντόνιο. Επί του παρόντος δεν έχει διευκρινιστεί το κίνητρο που είχε ο Ράμος για να προχωρήσει στο μακελειό. Ουδείς γνωρίζει τι ήταν αυτό που τον όπλισε με ένα πιστόλι και ένα τουφέκι, όπως αναφέρουν οι αστυνομικές αρχές ότι έφερε πάνω του.

Άλλος ένας μοναχικός λύκος; Ακόμη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, δηλαδή ο Ράμος να είχε «συγκροτήσει» μια προσωπικότητα κοινωνιοπαθούς, ντελιριακού εφήβου που κατατρύχεται από μανία και μίσος κατά πάντων, ακόμη κι αυτά αν ισχύουν, θα πρέπει να σκεφτούμε πως δεν είναι ο πρώτος και, φευ, ενδέχεται ούτε ο τελευταίος.

O Σαλβαδόρ Ράμος και τα όπλα του (Φωτογραφία: thedailybeast.com).

Πριν από το μακελειό στο Τέξας έχουν υπάρξει τα αιματηρά περιστατικά στο  λύκειο Κολουμπάιν στο Κολοράντο, στο δημοτικό σχολείο Σάντι Χουκ στο Κονέκτικατ και στο λύκειο Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας, στη Φλόριντα. Θα έλεγε κανείς πως η σύγχρονη αστική ιστορία των ΗΠΑ είναι γραμμένη πάνω σε τσιμεντόπλακες που έχουν ραντιστεί με αίμα.

Ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε συντετριμμένος: «Πότε για τ’ όνομα του Θεού θα ορθώσουμε το ανάστημά μας μπροστά στο λόμπι των όπλων; Είμαι αποκαρδιωμένος και κουρασμένος». Δεν θα έπρεπε, όμως, να είναι αποκαρδιωμένος και κουρασμένος, αλλά ειλικρινής με τον εαυτό του.

Οπως θα έπρεπε να είναι και ο Μπαράκ Ομπάμα που πολλές φορές δημόσια είχε ταχθεί κατά της οπλοκατοχής. Είναι κυνικό να το επικαλείσαι τέτοιες ώρες, όμως, ο μόνος ειλικρινής πρόεδρος των ΗΠΑ στο θέμα των όπλων ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ που τασσόταν αναφανδόν υπέρ του δικαιώματος των πολιτών να υπερασπίζονται τον εαυτό του και την περιουσία τους μόνοι τους.

Ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε κουρασμένος και αηδιασμένος από την κατάσταση (Φωτογραφία: AP Photo/Manuel Balce Ceneta).

Μπορεί ο Τραμπ να ήταν (και να είναι) ένας μισότρελος λαϊκιστής, αλλά οι νουνεχείς δημοκρατικοί τι έκαναν στη μάχη κατά των λόμπι των όπλων; Το να δηλώνει ο πρώτος πολίτης της χώρας «αποκαρδιωμένος και κουρασμένος» σε βάζει σε σκέψεις.

Επειτα από την τραγωδία στο Σάντι Χουκ του Κονέκτικατ (ένας ψυχικά διαταραγμένος 20χρονος είχε σκοτώσει 26 ανθρώπους και στη συνέχεια αυτοκτόνησε), ο γερουσιαστής των Δημοκρατιών, Κρις Μέρφι, είχε υψώσει το ανάστημά του και σχεδόν ικέτευε τους συναδέλφους του να συστρατευτούν στον αγώνα κατά της οπλοκατοχής. Τότε έλεγε πως στις ΗΠΑ «τα όπλα ρέουν σαν νεράκι» και γι’ αυτό η μια σφαγή οδηγεί στην επόμενη. Κι όμως, δεν εισακούστηκε.

Το 2018, μετά τον τραγικό θάνατο 17 νέων ανθρώπων στο λύκειο της Πάρκλαντ στη Φλόριντα, είχαν πραγματοποιηθεί μαζικές διαδηλώσεις που ζητούσαν από την οργανωμένη πολιτεία να αναλάβει δράση. Ούτε τότε έγινε κάτι.

Να είναι τυχαίο; Είναι πρόδηλο πως η δράση των οπλάδων στις ΗΠΑ ξεπερνάει σε δύναμη ακόμη και των προέδρων της χώρας. Είναι κοινό μυστικό πως το Κογκρέσο επηρεάζεται εντόνως από το λόμπι των όπλων, κάτι που σημαίνει ότι δύσκολα θα καταφέρει να περάσει μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που θα βάζει όρια στον παραλογισμό. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με επίσημες έρευνες, κυκλοφορούν στις ΗΠΑ 393 εκατ. πυροβόλα όπλα. Η αντιστοιχία πολιτών/όπλων τρομάζει, καθώς τα όπλα είναι περισσότερα και από τους κατοίκους της χώρας.

Ακόμη και στη Νικαράγουα όπου το έγκλημα είναι ο καθημερινός «ήχος» των δρόμων, τέτοια συσσώρευση όπλων σε άπειρα χέρια δεν θα την βρεις. Οι ΗΠΑ παραμένουν ένα ξεχωριστό υπόδειγμα παθητικής αποδοχής μιας εξόχως παράλογης κατάστασης. Είναι ατιμωτικό, μια χώρα που επαίρεται για το δικαστικό της σύστημα να επιτρέπει (ουσιαστικά) να κυριαρχεί η αυτοχειρία.

Ενα έθνος που βιώνει έναν ακήρυχτο πόλεμο (Φωτογραφία: Allison Dinner / AFP).

Υπάρχει ένα ιστορικό παραγόμενο που δεν πρέπει να το αποκλείουμε από τη συζήτηση. Σύμφωνα με τη Δεύτερη Τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος (υιοθετήθηκε το 1791 και έχει επηρεαστεί από το Αγγλικό Δίκαιο και τη Χάρτα των Δικαιωμάτων του 1689) «Μιας καλά οργανωμένης πολιτοφυλακής, ούσης απαραίτητης για την ασφάλεια μιας ελεύθερης Πολιτείας, το δικαίωμα του λαού να κρατά και να φέρει όπλα δεν θα παραβιάζεται». 

Αυτό ουσιαστικά δίνει το δικαίωμα για ποικίλες ερμηνείες μετατρέποντας τη δημόσια συζήτηση σε ανοιχτή σύγκρουση (στα όρια του εμφυλίου) μεταξύ των αρνητών της οπλοκατοχής και εκείνων που τάσσονται υπέρ. Θα πρέπει, όμως, να σκεφτούμε πως η Δεύτερη Τροποποίηση εφαρμόστηκε σε μια εποχή που οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να βασιστούν στις τοπικές Αρχές επιβολής του νόμου για να ανταποκριθούν σε εγκληματικές δραστηριότητες ή ακόμη και σε επικίνδυνη άγρια ​​ζωή. Ως εκ τούτου, οι μεμονωμένοι πολίτες ήταν υπεύθυνοι για την προστασία τους, κυρίως μέσω της χρήσης μουσκέτων.

Παράλληλα, οι ΗΠΑ εκείνα τα χρόνια δεν διέθεταν μεγάλο στρατό για να αντιμετωπίσουν μεγάλες απειλές για τους Αμερικανούς, είτε εγχώριας είτε ξένης καταγωγής. Γίνεται αντιληπτό πως η σημερινή όψη του κράτους δεν έχει καμία σχέση με την προ δύο αιώνων μορφή του. Αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με μια υπερδύναμη που μπορεί να ελέγχει περιοχές στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά αδυνατεί να διαχειριστεί τα του οίκου της.

Eίναι φανερό πως η αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει τους μοναχικούς λύκους που κυκλοφορούν στους δρόμους (Φωτογραφία: Dario Lopez-Mills / Associated Press).

Να σημειωθεί πως για να εγκριθεί μια νέα τροποποίηση, θα πρέπει να συμφωνήσουν τα δύο τρίτα και των δύο βουλών του Κογκρέσου. Πράγμα σχεδόν απίθανο αυτή τη στιγμή. Μπορεί, λοιπόν, ο Μπάιντεν, υπό το βάρος των γεγονότων, να ζητάει δράση εδώ και τώρα, όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα και σαφώς καθόλου δεδομένα. Φευ, το μόνο δεδομένο είναι πως στο μέλλον θα δούμε κι άλλον ορκισμένο πιστολά να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές ποτίζοντας την αμερικανική γη με περισσότερο αθώο αίμα.

Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Χαρίτος. Don’t mess with Texas!

TAGS :
ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα Ντόναλντ Τραμπ οπλοκατοχή Τζο Μπάιντεν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook