Ο Αλέκος Συσσοβίτης είναι ζωντανός σε μια Νεκρή Ζώνη

Η Νεκρή Ζώνη ανεβαίνει στο θέατρο «Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες», από τις 29 Νοεμβρίου, από Τετάρτη έως Κυριακή.

Η Νεκρή Ζώνη, ή No Man’s Land όπως είναι πιο γνωστό, είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Χάρολντ Πίντερ. Με τέσσερις άντρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, επιχειρεί μια βουτιά σε μια μετέωρη στιγμή ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, το γνωστό και το άγνωστο. Ένας από τους άντρες αυτούς είναι ο Αλέκος Συσσοβίτης.

Έχοντας επιλέξει το έργο μαζί με τον συνεργάτη του Αντώνη Πέρη, ο οποίος έκανε και την καινούργια μετάφραση, το φέρνουν στην Αθήνα φέτος τον χειμώνα, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Και εμείς, εντοπίζοντάς τον μέσα σε μια νεκρή (χρονική) ζώνη της ημέρας του, την στιγμή δηλαδή που έχει κατέβει από τη μηχανή του και ετοιμάζεται να μπει στο θέατρο, μιλάμε μαζί του για τη ζωντανή δύναμη που μπορεί να έχει μια Νεκρή Ζώνη.

Στη «Νεκρή Ζώνη» πρωταγωνιστούν οι: Αντώνης Καρυστινός, Γιώργος Αρμένης, Γιάννης Στεφόπουλος και Αλέκος Συσσοβίτης.

– Πώς επιλέξατε αυτό το έργο του Πίντερ;
Το είχα δει το 2000 όταν το είχε κάνει ο Αντώνης Αντύπας με τον Ηλία Λογοθέτη στο ρόλο που θα υποδυθώ εγώ τώρα (Σπούνερ) και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση γιατί ήταν ένα έργο υπαρξιακό, ποιητικό, κοινωνικό, πολιτικό. Με ενδιαφέρει πολύ ο Πίντερ γιατί ενώ γράφει ρεαλιστικά, ουσιαστικά γράφει υπερ-ρεαλιστικά. Το έργο του είναι σαν φλερτάρει -λόγω της καλής σχέσης και φιλίας που είχε με τον Μπέκετ- με την γραφή του Μπέκετ.

– Για κάποιον θεατή που δεν του είναι πολύ γνώριμο αυτό το είδος δραματουργίας, είναι ένα δύσκολο έργο; Είναι μια παράσταση που προϋποθέτει κάποια γνώση για να τη δεις;
Δεν νομίζω ότι απαραιτήτως χρειάζεται να υπάρχει ένα παρελθόν, γιατί πάντα θα υπάρχει ένα πρώτο έργο που σε μυεί σε ένα είδος θεάτρου. Σαφέστατα, αν κάποιος είναι υποψιασμένος κι έχει δει έργα του Πίντερ θα το απολαύσει περισσότερο. Αλλά δεν πρέπει να πούμε ότι πρέπει να διαχωρίζεται ως έτσι το κοινό. Απλώς όσο πιο πολύ έρχεσαι σε επαφή με κάτι, τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις. Το θέατρο -για μένα- είναι μια διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού σου μέσω των κειμένων που διαβάζεις, και η ποικιλία των συγγραφέων, της γραφής και των ειδών θεάτρου σε κάνει να μαθαίνεις πιο πολλές πτυχές του δικού σου χαρακτήρα. Επειδή ως είδος οι άνθρωποι είμαστε πολύπλευροι, είμαστε πολυσχιδείς, το θέατρο σου δίνει αυτή τη δυνατότητα, να πηγαίνεις από το ένα είδος στο άλλο και να μαθαίνεις διαφορετικά πράγματα.

– Απλώς σίγουρα όσοι στήνετε μια παράσταση, οι ηθοποιοί, σκηνοθέτες κλπ, έρχεστε για μεγάλο διάστημα σε επαφή με αυτή. Ενώ ο θεατής καλείται μέσα σε λίγη ώρα να δει, να ζήσει αυτό που έχετε ζήσει εσείς σε βάθος χρόνου.
Το θέατρο είναι η διαχρονικότερη των τεχνών. Για να υφίσταται και να έχει τέτοιου είδους διαχρονικότητα πάει να πει ότι βρίσκει πάντα το δρόμο να μιλήσει στο ασυνείδητο του θεατή, οπότε πιστεύω ότι όντως τελεί έργο μέσα στην μικρή διάρκειά του. Ο θεατής βέβαια μέσα από μια παράσταση δεν χρειάζεται να λάβει όλη την «ύλη». Ο κάθε θεατής έχει διαφορετικές καταβολές, διαφορετικό παρελθόν, διαφορετική φαντασία. Με οτιδήποτε από το έργο κι αν ταυτιστεί, η δουλειά μας έχει γίνει. Μπορεί ο ίδιος να καταλάβει και να πει: «α εγώ έχω πονέσει, έχω γελάσει, έχω βρεθεί σε αυτή τη δύσκολη ή ευχάριστη θέση όπως ο ρόλος ή το έργο». Νομίζω ότι αρκεί αυτό για να αποδεχθεί τη σκοτεινή ή τη φωτεινή πλευρά του…

«Για τον καθένα μας η Νεκρή Ζώνη δεν είναι άλλος τόπος από το μεγάλο ερωτηματικό: “μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας;”».

– Με τι μας φέρνει αντιμέτωπους η Νεκρή Ζώνη;
Για τον καθένα μας η Νεκρή Ζώνη δεν είναι άλλος τόπος από το μεγάλο ερωτηματικό: «μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας;» αν και βλέπω ότι όσες προσπάθειες και να κάνουμε σε γενικές γραμμές εκτός εξαιρέσεων ή κάποιων μικρών διαφορών, μένουμε αυτοί που είμαστε. Μια βελτίωση υπάρχει, υπάρχει κάποια αλλαγή, αλλά είναι λες και είναι προαποφασισμένο -δεν μπορώ να το ορίσω το πώς και γιατί –να παραμένουμε οι ίδιοι άνθρωποι. Οπότε η Νεκρή Ζώνη, είναι η ουδέτερη ζώνη, είναι ο τόπος που η φαντασία μας, η επιθυμία μας οραματίζεται κάτι διαφορετικό αλλά η πραγματικότητα μας γειώνει να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε. Σε αυτό το επίπεδο εμένα με αφορούσε πολύ η Νεκρή Ζώνη, γιατί έχει ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα: Μπορεί ο άνθρωπος να σταματήσει τον χρόνο; Έχει ανάγκη το παρελθόν και συνέχεια επικαλείται μνήμες από αυτό; Ζει μέσα από το παρελθόν του ή μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον αποκόβοντας το παρελθόν; Φαίνεται τελικά ότι δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο. Φαίνεται να είμαστε εγκλωβισμένοι στο παρελθόν μας.

– Τελικά δηλαδή πρόκειται για ένα «γειωτικό» έργο ή εντέλει αισιόδοξο;
Νομίζω ότι οι μεγάλοι συγγραφείς είναι πολύ πιο «αληθινοί». Δεν τους ενδιαφέρει τόσο πολύ το αισιόδοξο ή απαισιόδοξο, τους αφορά η καταγραφή και των δύο συναισθημάτων. Είναι ένα έργο που πραγματικά δείχνει και το ένα και το άλλο. Που θα σε προβληματίσει, θα σε γειώσει και θα σε μουδιάσει, όμως την ίδια στιγμή θα σου δείξει ότι ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα, τη διαδικασία τη ζωής αξίζει να την απολαύσουμε.

Βίντεο παράστασης:

//Νεκρή Ζώνη
Πότε: Από 29 Νοεμβρίου, Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο «Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες»
Μετάφραση: Αντώνης Πέρης
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Παίζουν: Γιώργος Αρμένης, Αλέκος Συσσοβίτης, Αντώνης Καρυστινός, Γιάννης Στεφόπουλος
Παραγωγή: Faust
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Video: Ηλίας Μόσχοβας, Πάνος Οικονόμου, Art direction: Όλγα Μπρούμα

Διαβάστε ακόμα: Μάριος Tériade Ελευθεριάδης – Από την γκαλερί στην μπουλανζερί

TAGS :
No Man’s Land Αλέκος Συσσοβίτης θέατρο παράσταση Χάρολντ Πίντερ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook