«Αν ο Θεός υπάρχει, είναι μια ανελέητη σκύλα»!

Η Σέριλ Στρέιντ ένα μήνα από τη στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι της από την Καλιφόρνια.

Για τους τυπικούς, εγκυκλοπαιδικούς λόγους, θα ξεκινήσω το προοίμιο αυτής της συνέντευξης με το εξής απόσπασμα: Η Σέριλ Στρέιντ γεννήθηκε στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Είναι συγγραφέας του «Torch», του «Tiny Beautiful Things» και του παγκόσμιου μπεστ σέλερ «Άγρια», το οποίο στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books.

Πρόσφατα, η «Άγρια» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με τη Ρις Γουίδερσπουν να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο – οι φήμες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάνουν λόγο για έντονο οσκαρικό άρωμα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες, ενώ τα δοκίμιά της έχουν συμπεριληφθεί στην ανθολογία του Pushcart Prize και δύο φορές στα Καλύτερα Αμερικανικά Δοκίμια.

Η Σέριλ Στρέιντ ξεκίνησε ολομόναχη μια πεζοπορία 1.800 χλμ., ακολουθώντας το «Μονοπάτι του Ειρηνικού», μέχρι που στο τέλος κατάφερε να υπερνικήσει τους προσωπικούς της δαίμονες και να ανακαλύψει τον εαυτό της. Photo Credit: Carver Lindstrom

Όμως, επειδή τα εγκυκλοπαιδικά στοιχεία είναι καλά μόνο όταν παίζεις στο «Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος;» και ελάχιστα σε ωφελούν στην πραγματική ζωή, αφήνω στην άκρη τις «χρήσιμες – άχρηστες» γνώσεις, για να δηλώσω πως αυτή η συγγραφέας είναι μια συνταρακτική περίπτωση επιτομής της αναζήτησης της ευτυχίας.

Όταν η μητέρα της πέθανε και ο γάμος της κατέρρεε και η ίδια έπαιζε επικίνδυνα παιχνίδια με τοξικές ουσίες και ευκαιριακές σχέσεις, πήρε την πιο τολμηρή απόφαση στη ζωή της: ξεκίνησε ολομόναχη μια πεζοπορία 1.800 χλμ., ακολουθώντας το «Μονοπάτι του Ειρηνικού» στη Δυτική Ακτή και βιώνοντας απίστευτες περιπέτειες, μέχρι που στο τέλος κατάφερε να υπερνικήσει τους προσωπικούς της δαίμονες και να ανακαλύψει τον εαυτό της. Αν ζούσε το 19ο αιώνα, η Σέριλ Στρέιντ θα ανήκε στη γενιά των «καταραμένων» αυτοκαταστροφικών ρομαντικών…

Ιούνιος 1995: η Σέριλ Στρέιντ έχει ξεκινήσει το ταξίδι της προς το Όρεγκον δέκα μέρες πριν.

«Με ρωτούν αρκετές φορές σχετικά με το πόσο εύκολο ή δύσκολο μου ήταν να αποκαλύψω τόσο προσωπικές στιγμές στο βιβλίο μου «Άγρια». Είμαι 46 χρόνων και συγγραφέας από τα είκοσί μου. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πώς να έχω οικειότητα με το γράψιμο: η συγγραφή είναι μια πράξη που απαιτεί θάρρος, όταν πρέπει να είσαι ειλικρινής σχετικά με τη ζωή κάποιου. Μερικές φορές αισθάνομαι λίγο άβολα με τα πράγματα που γράφω, αλλά πιστεύω ότι η λογοτεχνία είναι αποκάλυψη, όχι απόκρυψη. Όταν παίρνουμε την απόφαση να γίνουμε συγγραφείς ή καλλιτέχνες, το κάνουμε για να αναδείξουμε την αλήθεια. Άρα είναι πολύ λογικό, ως συγγραφέας, να προσπαθώ να την αποκαλύπτω στο έπακρο. Πάντα με τραβούσε η δουλειά που μου φαινόταν ατρόμητη, που απαιτούσε ένα είδος ανυποχώρητου ηρωισμού και με αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να γράφω.

Είναι αρκετοί αυτοί που υποστηρίζουν πως στο τέλος του ταξιδιού που περιγράφω στην «Άγρια» απελευθερώνομαι από τα αρνητικά συναισθήματα που με κατέκλυζαν πριν από το ταξίδι. Κι όμως, δεν θα έλεγα ότι απελευθερώθηκα εντελώς από τα αρνητικά μου συναισθήματα. Ακόμα αισθάνομαι πολλά από αυτά που αισθανόμουν και πριν. Για παράδειγμα, ακόμα πενθώ τη μητέρα μου. Η πεζοπορία μού επέτρεψε να μάθω να αποδέχομαι πως ό,τι ήταν αλήθεια είναι αλήθεια: πως, ακόμα κι όταν κάποιος υποφέρει, είναι ικανός να προχωρήσει μπροστά. Το έκανα αυτό σωματικά, με κάθε βήμα της πεζοπορίας μου. Αυτό, τελικά, με θωράκισε συναισθηματικά και έκανε τη διαφορά.

Ο άντρας της Μπράιαν Λίντστρομ τη φωτογραφίζει με τα παιδιά τους Κράβερ και Μπόμπι. Photo Credit: Brian Lindstrom

Κάποιοι άνθρωποι στη θέση μου που θα αντιμετώπιζαν τα ίδια θέματα με μένα, θα ζητούσαν τη βοήθεια κάποιου ειδικού, ας πούμε ενός ψυχολόγου. Προσωπικά επέλεξα έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, για να αυτοβοηθηθώ. Δεν νομίζω ότι η μία από τις δύο προοπτικές είναι η σωστή και η άλλη η λανθασμένη. Πιστεύω και στα δύο. Νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μας βοηθήσουν στον υπερθετικό βαθμό, προσφέροντάς μας σοφία και γνώση. Αλλά, τελικά, ο μόνος τρόπος που πραγματικά αλλάζουμε και θεραπευόμαστε είναι με το να κάνουμε δουλειά για τον εαυτό μας – ακόμα και οι ψυχολόγοι θα συμφωνούσαν μαζί μου σε αυτό, έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Μπορεί να λαμβάνουμε βοήθεια από άλλους, αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει την πραγματική δουλειά για μας. Είμαστε υπεύθυνοι, τελικά, για τη ζωή μας. Εξαρτάται από εμάς να κάνουμε τους εαυτούς μας χαρούμενους.

Σε ό,τι αφορά τη μεταφορά της «Άγριας» στον κινηματογράφο και το να βλέπω τη ζωή μου να κυλά στη μεγάλη οθόνη, είναι τόσο σουρεαλιστικό όσο φαντάζεστε. Πάντα θα με σοκάρει το γεγονός ότι δημιουργήθηκε μια ταινία από ένα μέρος της ζωής μου. Η Ρις Γουίδερσπουν είναι συγκλονιστική σε αυτόν το ρόλο. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευχαριστημένη από την ταινία και ειδικότερα από την τόσο δυνατή και μεστή ερμηνεία της Ρις. Είναι τόσο θαρραλέα και τολμηρή όσο δεν την έχετε δει μέχρι τώρα. Περιμένω με ανυπομονησία να δουν οι θεατές την ταινία!

Φυσικά, στην επιτυχία της ταινίας έχει συμβάλει και ο Νικ Χόρνμπι, ο οποίος ανέλαβε και το κτίσιμο του σεναρίου. Ο Νικ είχε διαβάσει το βιβλίο πολλούς μήνες προτού προσληφθεί, για να το μεταφέρει στην οθόνη. Με το που τελείωσε την ανάγνωσή του, μου έγραψε ένα γράμμα θαυμασμού κι έτσι επικοινωνούσαμε με email για το βιβλίο. Ήξερα ότι είχε καταλάβει την ιστορία σε βαθύ επίπεδο και τον εμπιστεύτηκα στο ότι θα τιμούσε αυτό που προσπαθούσα να πω ως συγγραφέας. Όταν έγραψε το σενάριο, μου το έστειλε και μοιράστηκα μαζί του τις σκέψεις μου σχετικά με αυτό, λέγοντάς του τι πίστευα ότι ήταν καλό και πού χρειάζονταν αλλαγές. Ήταν απίστευτα δεκτικός και σεβάστηκε την άποψη και τις σκέψεις μου. Όλοι όσοι ενεπλάκησαν στην ταινία –από τον Νικ και τη Ρις, μέχρι τον Ζαν-Μαρκ Βαλέ– πραγματικά ενδιαφέρθηκαν για την άποψή μου. Πάντα με λάμβαναν υπ’ όψιν και άκουγαν τι είχα να πω.

Διαβάζοντας τους «Δουβλινέζους» του Τζέιμς Τζόις σε μια ανάπαυλα του ταξιδιού της.

Το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης.

Υπάρχει μια αποστροφή στην «Άγρια» στην οποία αναφέρω πως «Αν ο Θεός υπάρχει, είναι μια ανελέητη σκύλα»! Πολλοί θεωρούν πως αυτό είναι μια παραχώρηση εκ μέρους μου στη βεβαιότητα της ύπαρξής του. Ε, λοιπόν, οφείλω να τους ενημερώσω ότι μέχρι σήμερα εξακολουθώ να μην πιστεύω στον Θεό με τον τρόπο που οι περισσότεροι άνθρωποι ορίζουν την πίστη σε αυτόν. Πιστεύω ότι υπάρχει μια θεϊκή δύναμη του καλού στον καθένα μας και επίσης πιστεύω ότι ένα μέρος από τις ιερές ζωές περιλαμβάνουν βάσανα και απώλεια – οπότε ναι, ο Θεός είναι μια ανελέητη σκύλα! Αλλά, επίσης, συγχωρεί. Η ζωή είναι ανελέητη, όμως ταυτόχρονα και γεμάτη έλεος. Πιστεύω ότι έχουμε την ικανότητα να επιζήσουμε όλων αυτών.

Οι συγγραφείς που με επηρέασαν είναι πάρα πολλοί για να τους αναφέρω ονομαστικά, αλλά αυτοί που ήταν πιο σημαντικοί για μένα είναι οι: Άλις Μονρό, Ρέιμοντ Κάρβερ, Έντνα Ο’ Μπράιεν και Μαίρη Γκάιτσκιλ. Επίσης, έχω επηρεαστεί πάρα πολύ από τις σπουδές μου στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, από τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη. Τους μελέτησα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, όπου σπούδαζα αγγλική φιλολογία, και έμεινα έκθαμβη από τη δύναμη των λέξεών τους και το πόσο επίκαιροι είναι ακόμα και σήμερα».

*Το μυθιστόρημα «Άγρια» κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Key Books.

Αγοράστε το εδώ

Διαβάστε ακόμα: H χαμένη ταινία του Όρσον Ουέλς βγαίνει στις αίθουσες.

TAGS :
'Αγρια Cheryl Strayed βιβλίο Ερμίδη ταξίδι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook