«Η πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι μια έρημος μέσα στην οποία δεν μπορεί κανείς να ελπίζει σε συντροφιά πρέπει να καταστεί συναίσθηση και συνήθεια», γράφει ο Arthur Schopenhauer. Ο ίδιος ήταν –έως τον θάνατό του σαν σήμερα πριν από 160 χρόνια– «τρομακτικά μοναχικός» και βαθύτατα πεσιμιστής.

Ο Αλμπέρ Καμύ γράφει για την ευτυχία, την ελευθερία, την επιτυχία, την αγάπη, την ομορφιά – στη ζωή του και στις ζωές των άλλων. Επιλέγουμε 20 αντιπροσωπευτικές σκέψεις του από τα «Σημειωματάρια. Βιβλίο δεύτερο», που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Ο συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Δημοσθένης Κούρτοβικ θυμάται με νοσταλγία –ανάμεσα σε άλλες γεύσεις και μυρωδιές– το φαγητό που στα ευτυχισμένα παιδικά του χρόνια στην Αίγινα σήμαινε αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι και επιστροφή στην Αθήνα.

Στις 27 Αυγούστου 1950 ο Ιταλός συγγραφέας και ποιητής Τσέζαρε Παβέζε βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου του Τορίνο. «Διάλεξε για να πεθάνει», έγραψε η Νατάλια Γκίνζμπουργκ, «μια οποιαδήποτε μέρα εκείνου του φλογερού Αυγούστου. Και διάλεξε το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου κοντά στον σταθμό, θέλοντας να πεθάνει, στην πόλη του, σαν ένας ξένος».

Το «πτωχόν βοσκόπουλον», ο «αιγιαλός ανάμεσα εις τους βράχους», η πανέμορφη νεάνις Μοσχούλα που «ελούετο γυμνή εις την θάλασσαν»... «Ήτον τον Αύγουστον μήνα», γράφει ο Παπαδιαμάντης στο αριστουργηματικό διήγημά του «Όνειρο στο κύμα». Φέτος συμπληρώνονται 120 χρόνια από τη δημοσίευσή του στα «Παναθήναια».

«Πέρασε ο καιρός –εκεί στα χρόνια του ’60– που το βαπόρι στεκόταν στη μέση του λιμανιού, σαν να μην τολμούσε να πλησιάσει στην αποβάθρα. Τότε μάλιστα! Είχες την αίσθηση πως όλα μπορούσαν να συμβούν. Τώρα ξέρεις: από τη στιγμή που θα σφυρίξει το πλοίο έχεις μόλις λίγα λεπτά καιρό – και τι να πρωτοκοιτάξεις...».

«Τι πρέπει να τρώμε στις διακοπές; Πώς συναινεί στο διαιτολόγιο του ελληνικού θέρους ο απότομος βράχος ή η νωχελική άμμος;». Από το βιβλίο του Απίκιου «Πέννες με μελάνι» – 15 χρόνια φέτος από την έκδοσή του.

Έτσι, στις 29 Ιουλίου 1890, άφησε την τελευταία του πνοή ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ στα χέρια του αγαπημένου του αδελφού Τεό. Σχεδόν έξι μήνες μετά, καταβεβλημένος απ’ την απέραντη θλίψη του, πέθανε κι αυτός. Τα δυο αδέλφια θάφτηκαν πλάι πλάι – αχώριστα όπως και στη ζωή– στο κοιμητήριο της Ωβέρ.

«Πέντε ορχηστρικές συνθέσεις. Πέντε κομμάτια, αυτό είναι όλο», γράφει ο Μάκης Μαλαφέκας για το άλμπουμ «Sketches of Spain», που κυκλοφόρησε στις 18 Ιουλίου 1960. «Η ερμηνεία όμως του Μάιλς είναι σαρωτική. Όλη η Ισπανία βρίσκεται εκεί, οτιδήποτε μπορεί κανείς να σκεφτεί ή να διανοηθεί για την Ισπανία».

Ο Νίκος Δήμου θυμάται πώς, μετά από τρεις τραυματικές εμπειρίες στη θάλασσα –στην παιδική και την εφηβική του ηλικία– φώλιασε μέσα του ο φόβος γι’ αυτήν. «Στις παραλίες πηγαίνω κατά μήκος της ακτής. Ονομάζω τον εαυτό μου περιπατητή της θάλασσας», εξομολογείται.

«Ο γιαλός της Μπάρκολα, δηλαδή ο δρόμος που εκτείνεται κατά μήκος της θάλασσας καθώς μπαίνεις στην Τεργέστη, απ’ όπου μπορείς να βουτήξεις ελεύθερα, είναι ένας τόπος που για μένα ταυτίζεται με το καλοκαίρι, την αληθινή εποχή της ζωής», γράφει ο κορυφαίος Ιταλός συγγραφέας Κλάουντιο Μάγκρις.

«Κάθε ευκαιρία μάς προσφέρεται μόνο μία φορά. Αν δεν την αγκαλιάσεις, χάνεται για πάντα. Η ζωή είναι υπόθεση του τώρα ή ποτέ». Από το νέο βιβλίο των Έκτορ Γκαρθία (Κιράι) και Φρανσέσκ Μιράλλιες «Ιτσίγκο-Ιτσιέ. Κάνε κάθε στιγμή κάτι μοναδικό».