«Ο γιαλός της Μπάρκολα, δηλαδή ο δρόμος που εκτείνεται κατά μήκος της θάλασσας καθώς μπαίνεις στην Τεργέστη, απ’ όπου μπορείς να βουτήξεις ελεύθερα, είναι ένας τόπος που για μένα ταυτίζεται με το καλοκαίρι, την αληθινή εποχή της ζωής», γράφει ο κορυφαίος Ιταλός συγγραφέας Κλάουντιο Μάγκρις.

«Κάθε ευκαιρία μάς προσφέρεται μόνο μία φορά. Αν δεν την αγκαλιάσεις, χάνεται για πάντα. Η ζωή είναι υπόθεση του τώρα ή ποτέ». Από το νέο βιβλίο των Έκτορ Γκαρθία (Κιράι) και Φρανσέσκ Μιράλλιες «Ιτσίγκο-Ιτσιέ. Κάνε κάθε στιγμή κάτι μοναδικό».

«Το θυμάμαι όπως θυμάμαι τότε που έχασα την παρθενιά μου –και, από πολλές απόψεις, πιο νοσταλγικά», γράφει ο Άντονυ Μπουρνταίν. Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια από τον θάνατό του.

«Αυτός ο περίπατος, που έχω κάνει άπειρες φορές, πάντοτε με την ίδια λαχτάρα, κρύβει αμέτρητες εκπλήξεις, καινούργια θαύματα και νέες εμπειρίες», γράφει ο συγγραφέας και ζωγράφος Αλέξανδρος Ίσαρης για τον αγαπημένο του Οξύλιθο στην Εύβοια.

Ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος μας ξεναγεί μαγευτικά στους δρόμους της Ακαδημίας Πλάτωνος. Διαβάστε το βιβλίο του «Μικροί δρόμοι της Αθήνας» και –με ελεύθερους ξανά τους πιο μακρινούς περιπάτους– ακολουθήστε τα βήματα και το βλέμμα του στις γειτονιές της πρωτεύουσας.

«Ο αμείλικτος Χρόνος, που σαρώνει όλους τους ανθρώπινους θρύλους», γράφει ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης, «επιφύλαξε γι’ αυτή τη φλογισμένη –με το βραχνό, μα στίλβον φως βασανισμένη– φωνή τον ταπεινό μα ανεξίτηλο θρόνο του Δασκάλου της ρεμπέτικης εποποιίας». 115 χρόνια σήμερα από τη γέννηση του Μάρκου Βαμβακάρη.

Θυμόμαστε ένα από τα ωραιότερα και πιο σπαρακτικά ποιήματα του Αλέξη Τραϊανού. 40 χρόνια σήμερα από τη μέρα που –μόλις 36 ετών– επέλεξε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του.

Έτσι διαισθάνθηκε στην ποίησή της η Μαρία Πολυδούρη τον μήνα που θα έφευγε απ’ τη ζωή. Η μοίρα της την ήθελε κορίτσι του Απρίλη: τότε να δει το πρώτο, τότε –μόλις 28 ετών– και το τελευταίο φως του ήλιου, 90 χρόνια πριν σαν σήμερα.

«Αποτελεί οικτρή πλάνη να πιστεύουμε πως το βιβλίο έχει το περιεχόμενο που θέλησε να του δώσει ο συγγραφέας του», γράφει ο Δημήτρης Στεφανάκης. «Στην πραγματικότητα έχει το περιεχόμενο εκείνο που του δίνει ο εκάστοτε αναγνώστης». Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου σήμερα.

Θυμόμαστε ένα εξαίρετο, νοσταλγικό ποίημα του Δημήτρη Χουλιαράκη, με αφορμή τη φετινή Ανάσταση, που –μες «στη στέγνα και στην ερημιά» των ημερών– δεν θα ’ναι σαν τις άλλες.

Από το ανοιχτό παράθυρο της βίλας «Γαλήνη» στον Πόρο, τη Μεγάλη Παρασκευή του 1940 –80 χρόνια πριν–, ο Γιώργος Σεφέρης ακούει μελαγχολικά τις αργές καμπάνες, τις κανονιές του Προγυμναστηρίου και το Νεκρώσιμο Εμβατήριο του Chopin.

Σήμερα που, εκτάκτως, ο φούρνος θα έχει την τιμητική του, δεν μπορεί να μην έρθει στο μυαλό μου αυτό το ποίημα –που αγαπώ πολύ– της Κικής Δημουλά.