«Ο ποιητής, πάντα ακαθόριστος, με βαρύνουσα μάλλον την εσωτερική ζωή του παρά την εξωτερική, συνιστά ένα πρόσωπο που συνεχώς διαφεύγει», γράφει ο ποιητής Στρατής Πασχάλης. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα.

Αυτό είναι το ποίημα που έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου για τον φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, που βρέθηκε νεκρός στις 15 Μαρτίου 2015 – πέντε χρόνια πριν σαν σήμερα. Θυμάμαι ακόμα τη συγκίνηση, τη φόρτισή του, καθώς μου το διάβαζε στο τηλέφωνο λίγο μετά από όταν το είχε ολοκληρώσει.

Η κόρη του μεγάλου Βρετανού αστροφυσικού και κοσμολόγου –που πέθανε σαν σήμερα πριν από δυο χρόνια– γράφει για τον πατέρα της: για τις προκλήσεις που δεν απέφευγε ποτέ, για τη σπάνια μετριοφροσύνη του, για τη ζωή μαζί του ως παιδί... «Τα τελευταία λόγια που μου είπε», θυμάται, «είναι πως υπήρξα μια αξιαγάπητη κόρη και πως δεν πρέπει να φοβάμαι τίποτα».

Ο Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός συμβουλεύει έναν νέο: Γιατί οι γυναίκες «έχουν ανάγκη από κάποιον που θα ασχολείται μαζί τους», γιατί «τρέφουν απεριόριστη ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που θα τις ψυχαγωγήσει», γιατί «θα πρέπει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του όταν πέσει το οχυρό»... Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα.

Έτσι θυμόταν ο συγγγραφέας Γιώργος Χειμωνάς τις τέσσερις αισθήσεις από τη σύντομη πρώτη του ζωή στην Καβάλα, «που αργότερα αναπτύχθηκαν σε μόνιμες συγκινησιακές λειτουργίες». Με αφορμή τα 20 χρόνια σήμερα από τον θάνατό του, στις 27 Φεβρουαρίου 2000.

Έτσι φανταζόταν στην ποίησή της τη μέρα που θα τη συνόδευαν στην τελευταία της κατοικία η μεγάλη μας ποιήτρια, που έφυγε χθες από τη ζωή.

Ο μεγάλος Άγγλος ταξιδιωτικός συγγραφέας Μπρους Τσάτουιν θυμάται τα γυρίσματα στην Γκάνα της ταινίας «Κόμπρα Βέρντε», που βασίστηκε στο βιβλίο του «Ο Αντιβασιλέας της Ουίντα» –40 χρόνια φέτος από την έκδοσή του. Επιλέγουμε πέντε από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

Ο συγγραφέας –και γιατρός– Γιώργος Χειμωνάς διηγείται τις τελευταίες στιγμές στην εντατική του αγαπημένου Θεσσαλονικιού πεζογράφου, που έφυγε απ’ τη ζωή 35 χρόνια πριν σαν σήμερα. «Έκλεισα τα μισόκλειστα μάτια του και τα ξανάνοιξα απότομα – οι κόρες δεν μίκρυναν, το φως δεν ίσχυε πια γι’ αυτόν», θυμάται συγκλονισμένος.

Ο Απόστολος Δοξιάδης θυμάται μια επίσκεψή του –κι ένα μεγάλο φαγοπότι–, αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, «στα Ανώγεια μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Κρήτης». Φιλοξενούμενος του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη, που έφυγε από τη ζωή 40 χρόνια πριν σαν σήμερα.

O συγγραφέας Κωστής Γκιμοσούλης γράφει για το σπίτι, σ’ ένα χωριό στους πρόποδες του Κισσάβου, που του άφησε κληρονομιά μετά τον θάνατό του –σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια– ο ποιητής και αγαπημένος του φίλος Γιάννης Κοντός. Εκεί που ανακάλυψε τις χαρές της Φύσης.

Έτσι φανταζόταν τον θάνατό της –το καλοκαίρι του 1986, κοιτάζοντας το σκίνο έξω απ’ το παράθυρό της– η αγαπημένη ποιήτρια, που έφυγε σήμερα από τη ζωή.

Μια χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη του 1952 ο Αλμπέρ Καμύ –έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια– επιστρέφει στον αγαπημένο από την εφηβεία του αρχαιολογικό χώρο της Τιπαζά, στην Αλγερία. «Μου φαινόταν πως επιτέλους ξαναγύριζα στο λιμάνι, για μια στιγμή τουλάχιστον, μια στιγμή που δε θα τελείωνε ποτέ πια», γράφει.