Γιώργος Χρυσοστόμου: «Κάποτε ερωτεύτηκα αλλά ήταν παιχνίδι εξουσίας»

«Αρκετός κόσμος, κυρίως από τη δική τη γενιά και μετά έμαθε να βγάζει λεφτά χωρίς να ιδρώνει το κορμί του. Το μότο ήταν να μπεις σε ένα γραφείο να κάθεσαι χωρίς να έχεις σπουδάσει κάτι».

Κινείται άνετα στα νερά της κωμωδίας και του δράματος. Πέρα από το κλισέ ότι είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του, ο Γιώργος Χρυσοστόμου δεν μιλάει μόνο με τα λόγια αλλά και με την κίνηση, άλλωστε στις Πέτρες στις τσέπες του η παράσταση είναι ένα σερί από χαρακτήρες που τρέχουν, αλωνίζουν τη σκηνή, παίζουν μπάσκετ και ενίοτε κάνουν και γιόγκα. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του, όπου έκανε ένα διάλειμμα από τη φροντίδα των φυτών του, είναι τα «φυτούλια» του, όπως τα λέει, τα οποία πονάει, γι’ αυτό και όταν βλέπει δάσος να καίγεται, σχεδόν δυστυχεί.

-Τι κοινό έχουν οι Πέτρες με την Ελλάδα;

Παρόλο που βρισκόμαστε στην Ιρλανδία, σε ένα σετ κινηματογραφικής ταινίας και οι δύο ήρωες παλεύουν να μπουν στο Χόλιγουντ, αυτό που βλέπω –και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, παρακαλώ τους αναγνώστες να μην με κρίνουν- είναι ότι αρκετός κόσμος, κυρίως από τη δική τη γενιά και μετά έμαθε να βγάζει λεφτά χωρίς να ιδρώνει το κορμί του. Το μότο ήταν να μπεις σε ένα γραφείο να κάθεσαι χωρίς να έχεις σπουδάσει κάτι.

»Δεν φταίει ο χαρακτήρας του Έλληνα. Eίναι ένα πρότυπο που δείχνει πώς είναι να κάθεσαι και να είσαι αραχτός εισοδηματίας και να μη δουλεύεις πολύ. Να πάρεις νωρίς σύνταξη αλλά μετά έφτασαν όλοι αυτοί οι άντρες στα πενήντα και έπαθαν κατάθλιψη, επειδή δεν είναι ενεργοί, σε αντίθεση με τις γυναίκες που το πάνε μέχρι τέλος. Νομίζουμε ότι ευτυχία είναι να αράζεις και να τρως ωραία φαγητά. Εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά είναι εξαίρεση, το να κάθεσαι μέρες και μήνες. Εγώ δεν μπορώ να κάθομαι έτσι, εκνευρίζομαι στις τέσσερις μέρες έχω φύγει, γιατί έχω πολλή μπαταρία. Και τώρα που δεν βγαίνω, βρίσκω πράγματα να κάνω. Δεν θεωρώ ψυχαναγκασμό να ασχολείσαι με πολλά. Προχτές ανέβηκα και καθάρισα το πατάρι και καλά έκανα! Για αυτό δεν καταλαβαίνω τη λογική να πάρουμε ένα λαχείο και να κάτσουμε. Και να κάνουμε τι; Ταξίδια, Πόσα;

-Εσύ ωστόσο έχεις ταξιδέψει;

Τα δύο πιο αγαπημένα μου ταξίδια είναι εκείνα που πήγα μόνος μου, με κάποιους βέβαια που ήταν ήδη εκεί στο Βερολίνο και το άλλο Σαραγόσα Βαρκελώνη, πάντα στο ξενοδοχειάκι μου γιατί δεν θέλω να μπαίνω στο πρόγραμμα των άλλων. Θέλω πέντε μέρες να νιώσω την πόλη, και μετά γεια σας!

-Παίζετε δεκαπέντε χαρακτήρες κι εσύ περίπου τους μισούς, οχτώ. Δεν χάνεσαι μέσα σε αυτούς;

Όχι, γιατί ευτυχώς υπάρχει η μέθοδος που διδάχτηκα με τον Μακρόπουλο και είμαι ευγνώμων για αυτό. Ο Μάκης, μπορεί να μην τη διδάχτηκε, αλλά την έχει περασμένη στον σκληρό του. Δεν ταυτίζομαι λοιπόν με κανέναν από τους ρόλους, απλά τους αφηγούμαι, σαν να είναι ένα ανέκδοτο τεράστιο. Αν βγάλεις το «μπήκε και είπε» που λέμε συνήθως στα ανέκδοτα, τότε έρχεται η απότομη αλλαγή. Κι όταν παίζουν δύο, είναι σαν ο ένας να είναι ένας κύκλος και ο άλλος ένας ακόμα. Αν ενωθούν κάπου στη μέση, αυτό το αβγουλάκι -που είναι η ένωση- τότε είμαστε καλά, άμα μπει το ένα στο άλλο, εκεί είναι η σχιζοφρένεια. Γι’ αυτό και διαφωνώ όταν ακούω να λένε ότι «το θέατρο είναι η ζωή μου». Αντίθετα, θέλει απόσταση για να δεις ότι είναι και δουλειά. Μικρότερος βέβαια κι εγώ κουβαλούσα για ώρες τον ήρωα και ψυχικά και σωματικά.

«Δεν φταίει ο χαρακτήρας του Έλληνα. Eίναι ένα πρότυπο που δείχνει πώς είναι να κάθεσαι και να είσαι αραχτός εισοδηματίας και να μη δουλεύεις πολύ».

-Ποια είναι η πιο παρεξηγημένη αρετή;

Η ειλικρίνεια, σε διαβαθμίσεις, γιατί κρύβει κάποια επιθετικότητα. Ας πούμε, ένα παιδάκι λέει «είσαι χοντρός». Μπορεί αυτό είναι ειλικρινές, αλλά ένας μεγάλος δεν το κάνει. Σε ένα ζευγάρι δεν μπορείς λες όλη την αλήθεια, πρέπει να προστατεύεις τον άλλο από τα λάθη του. Είναι μπούρδες αυτό το «θα τα πω όλα, γιατί θέλω να ξέρει ποιος είμαι», γιατί ο άλλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα. Μπορείς για παράδειγμα να πεις σε κάποιον εύκολα ότι «μου τη σπας»;

-Τι σε εκνευρίζει περισσότερο;

Η παραβίαση του χώρου μου. Πριν αποκτήσω κάποια οικειότητα με τον Κοκκινόπουλο, ξεκίνησα από τον πληθυντικό και δεν είχε να κάνει με την ηλικία. Και με τον καντινιέρη μιλούσα στον πληθυντικό μέχρι που μου απάντησε «έλα βρε μίλα μου στον ενικό».

«Πονάω, δεν ξέρω γιατί, όταν βλέπω ένα δάσος να καίγεται».

-Υπάρχει κάτι που σου υπενθυμίζει τη δυστυχία;

Πονάω, δεν ξέρω γιατί, όταν βλέπω ένα δάσος να καίγεται. Έχω άλλωστε σχέση με τα φυτούλια μου που είναι ζωντανά πράγματα. Με πονάει γιατί σε μια φωτιά τα φυτά είναι καταδικασμένα, δεν μπορούν να τρέξουν να σωθούν, αν είχαν πρόσωπο και φωνή θα έλεγαν «δεν μπορώ να κάνω κάτι». Και καίγονται ριζωμένα στη γη, χωρίς το δικαίωμα να τρέξουν. Και το άλλο που με πονάει είναι όταν βλέπω άνθρωπο μόνο του να τρώει. Με πειράζει πολύ, ίσως να προβάλλω κάτι δικό μου. Είναι κάτι μεταξύ τρυφερότητας και δυστυχίας.

-Ποιο πράγμα μέσα σου βλέπεις να έχει αλλάξει;

Παλαιότερα είχα ένα τεράστιο άγχος με το θέατρο να αρέσω στους συναδέλφους, να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω πολλά και τεράστια πράγματα. Τώρα έχω μια ησυχία και ψυχραιμία, πάντα θέλω να δουλεύω και να ανταγωνίζομαι τον προηγούμενο εαυτό μου αλλά πλέον δεν χρειάζεται να καταβάλλω τόση προσπάθεια. Όταν πήρα το βραβείο Χορν, ξαφνικά σταμάτησα να αγχώνομαι.

«Δεν έχω καθόλου social media και δεν με απασχολούν τα κοσμικά. Δεν αφήνω πια να μου κάνει κάτι εντύπωση».

-Έχεις μια εικόνα για την ευτυχία;

Η ησυχία είναι η πραγματική ευτυχία, που εγώ δεν την έχω…

-Σε νοιάζει τι κάνουν οι συνάδελφοί σου;

Δεν έχω καθόλου social media και δεν με απασχολούν τα κοσμικά. Δεν αφήνω πια να μου κάνει κάτι εντύπωση.

-Τι γυμναστική κάνεις;

Κάνω πολλά ανοίγματα, δεν κάνω βάρη γιατί είμαι ήδη μυώδης, και αερόβια γυμναστική. Τα ανοίγματα τα χρειάζομαι για τη δουλειά μου, είναι σημαντικό να μείνω ευλύγιστος και χαλαρός γιατί δεν πρέπει να σκληρύνει το σώμα μου όταν παίζω. Στα τρία χρόνια βέβαια τον Μάκη τον έχω κερδίσει μόνο τρεις φορές στο μπάσκετ, με έχει ξεσκίσει (γέλια). Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση με καθορίζει. Συχνά παρατηρώ πώς περπατάνε οι άνθρωποι και τι θέλουν να πουν μέσα από αυτό, φτιάχνω ιστορίες, σαν ένα παιχνίδι του μυαλού.

«Η ησυχία είναι η πραγματική ευτυχία, που εγώ δεν την έχω…»

-Μένεις κοντά στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Πώς σου φαίνεται αυτό;

Πρώτη ήρθε η Χρυσή Αυγή, εγώ ήρθα πριν από δύο χρόνια. Μετά κατάλαβα ότι είμαι δίπλα και ήθελα να φύγω, αλλά μετά είπα ότι είναι βλακεία. Αν έμενα άλλωστε κοντά στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν καλύτερα; Και τι, πρέπει να φύγουμε όλοι από τη γειτονιά;

-Με τον έρωτα πώς τα πας;

Δεν έχω συζήσει στη ζωή μου, ούτε έχει μπει οδοντόβουρτσα ποτέ στο σπίτι μου. Δεν ξέρω πώς είναι η συντροφικότητα, ίσως και να φοβάμαι ότι θα πληγωθώ, αν και στο παρελθόν είχα ερωτευτεί, αλλά μάλλον ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας.

Info: O Γιώργος Χρυσοστόμου παίζει και σκηνοθετεί μαζί με τον Μάκη Παπαδημητρίου την παράσταση Πέτρες στις τσέπες του στο Θέατρο Άνεσις, Λεωφ. Κηφισίας 14.

Τετάρτη 20:00, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 21:00, Κυριακή 19:00.

Εισιτήρια: 15-18 ευρώ. 

Διαβάστε ακόμα: Ο γήινος, αγχώδης και ταλαντούχος Έκτορας Λιάτσος

TAGS :
Γιώργος Χρυσοστόμου θέατρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook