Ραψωδία για σαξόφωνο και πιάνο: «Ελληνες Σολίστ» σε ρυθμό σάμπας

Ο σαξοφωνίστας Θεόδωρος Κερκέζος, η ελληνογερμανίδα πιανίστα Δανάη Ντέρκεν-Ντάκου και ο βιολονίστας Ανδρέας Κερκέζος δέχονται το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού.

Με εξαιρετική επιτυχία πραγματοποιήθηκε έναντι ικανού και ενθουσιώδους ακροατηρίου η πρώτη από τις συναυλίες μουσικής δωματίου Έλληνες Σολίστ στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2022, όπου συνέπραξαν ο σαξοφωνίστας Θεόδωρος Κερκέζος και η ελληνογερμανίδα πιανίστα Δανάη Ντέρκεν-Ντάκου, στην ουσιαστικά πρώτη της επίσημη αθηναϊκή εμφάνιση. Συμμετείχε επίσης ο βιολονίστας Ανδρέας Κερκέζος, υιός του Θεοδώρου. Και οι τρεις καλλιτέχνες είχαν συνυπάρξει αρμονικά στο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου το 2018 , αλλά τώρα δόθηκε η ευκαιρία να συμπράξουν εναρμονίως.

Ήδη από το εναρκτήριο άκουσμα, τη Ραψωδία για σαξόφωνο και πιάνο του Κλωντ Ντεμπυσσύ (1862-1918), οι δύο πρωταγωνιστές επέδειξαν την ήδη εγνωσμένη δεξιοτεχνία τους αλλά και την εξαιρετική τους ικανότητα να συνεργάζονται σε άψογη μεταξύ τους συνεννόηση και να συνδιαλέγονται με αυτοπεποίθηση και ελευθερία, σε μια μάλλον ενεργητική, παρά ραψωδική απόδοση της παρτιτούρας. Οι αρετές τους εύλογα έλαμψαν ακόμα περισσότερο στη εξωστρεφή τριμερή Σουίτα Σκαραμούς του Νταριύς Μιγιώ (1892-1974), έργο που ο οξύγλυκυς ήχος του άλτο σαξοφώνου απογείωσε στην διονυσιακή αποχαλίνωση της καταληκτικής μπραζιλέρα, σε ρυθμό σάμπας. Οι δεξιοτεχνικές ικανότητες του Θεόδωρου Κερκέζου εκτοξεύθηκαν στον υπερθετικό βαθμό στην Τσάρντας του Πέδρο Ιτουρράλντε, με την οποία ολοκληρώθηκε το επίσημο πρόγραμμα της συναυλίας.

Ήδη από το εναρκτήριο άκουσμα, τη Ραψωδία για σαξόφωνο και πιάνο του Κλωντ Ντεμπυσσύ (1862-1918), οι δύο πρωταγωνιστές (ο σαξοφωνίστας Θεόδωρος Κερκέζος και η ελληνογερμανίδα πιανίστα Δανάη Ντέρκεν-Ντάκου) επέδειξαν την ήδη εγνωσμένη δεξιοτεχνία τους.

Οι τρεις αυτές συνθέσεις ήταν και τα μόνα έργα της συναυλίας αυθεντικώς συνθεμένα για τον συνδυασμό πιάνου και σαξοφώνου. Έτσι, μετά το διάλειμμα κυριάρχησαν οι μεταγραφές, όπου μπορέσαμε να ανακαλύψουμε την ιδιαίτερη συνεισφορά του ήχου του σαξοφώνου και ειδικότερα της καλλιτεχνικής ιδιοφωνίας του Θεόδωρου Κερκέζου σε μια σειρά από κομμάτια διαφορετικής υφής: Smoke from a blue flame του Ερρίκου Βάιου (γεν. 1967), έργο που συγκεράζει αρμονικά τζαζ εμπνεύσεις με ντεμπυσσιανές διαθέσεις· τα πολύ γνωστά Τρία πρελούδια του Τζωρτζ Γκέρσουιν, σε μεταγραφή του ίδιου του ερμηνευτή· τέλος το Κρητικό Κοντσερτίνο του Μίκη Θεοδωράκη (1925-2021), ένα έργο πνευματώδες και χαρίεν, σε εθνοσχολική τροχιά, όπου συναρπάζει η ικανότητα του ιδιοφυούς μελωδιστή συνθέτη να αφομοιώνει θέματα της μουσικής παράδοσης της λεβεντομάνας νήσου.

Η παρουσίαση δύο ελληνικών έργων σε τόσο καλές ερμηνείες ήταν λόγος ιδιαίτερης χαράς, αλλά και κάποιας απορίας. Καθώς πρόκειται για έργα για τα οποία δεν είναι εύκολο να βρει κανείς  πληροφορίες, το έντυπο πρόγραμμα όφειλε να τα παρουσιάζει αναλυτικότερα, ιδίως σε ότι αφορά τη σύνθεση, πρώτη παρουσίαση και αρχική ενοργάνωση, και όχι να περιοριζεται απλώς στη λακωνική δήλωση ότι είναι μεταγραφές. Χρήσιμο θα ήταν επίσης να αναφέρει  -όπου δει- την εξωτερική ή εσωτερική διάρθωση κάθε έργου σε μέρη. Σημειωτέον επίσης ότι συλλήβδην και λανθασμένα αναγράφονται στις σημειώσεις ως μεταγραφές για αμφότερα τα όργανα το Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου και οι Σειρήνες (3ο μέρος από τα Νυχτερινά) του Κλωντ Ντεμπυσύ, τα οποία όμως αποδόθηκαν από μόνο το πιάνο.

Στρατηγικά τοποθετημένα στο μέσον τον πρώτου και δεύτερου μέρους αντίστοιχα, τα δύο αυτά έργα έδωσαν την ευκαιρία στον σαξοφωνίστα να ανασάνει και στον ακροατή να κρατήσει την αναπνοή του: στις μεταγραφές αυτές, όπου ο πιανίστας οφείλει ταυτόχρονα να αποδώσει τη διάκριση των φωνών και την μείξη των χρωμάτων μιας ολόκληρης ορχήστρας, η Δανάη Ντέρκεν-Ντάκου απέδειξε ότι έχει την ικανότητα να συνδυάζει μία εξαιρετικά αρθρωμένη απόδοση των διαφορετικών επιπέδων της παρτιτούρας με έναν όμορφο ήχο, όπου η ακρίβεια και η διαύγεια στο παίξιμο συνυπήρχαν με ένα υποδειγματικό λεγκάτο. Οι δυο ντεμπυσσιανές παρτιτούρες απεκάλυψαν κατεξοχήν το καλλιτεχνικό και ερμηνευτικό στίγμα της καλλιτέχνιδας, από την οποία περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον την εξέλιξη της προς την πλήρη ωριμότητα.

Τόσο το πρώτο μέρος όσο και το δεύτερο μέρος της βραδιάς ολοκληρώθηκαν με τον σπάνιο συνδυασμό πιάνο-βιολί-σαξόφωνο,

Τόσο το πρώτο μέρος όσο και το δεύτερο μέρος της βραδιάς ολοκληρώθηκαν με τον σπάνιο συνδυασμό πιάνο-βιολί-σαξόφωνο, με τη συμμετοχή του Ανδρέα Κερκέζου. Η Cantinlène et danse (Καντιλένα και χορός),  έργο του 1961 του Γάλλου συνθέτη από το Αλγέρι Marc Eychenne (Μαρκ Εσέν, γεν. 1933) είναι ένα έργο υφολογικά απολύτως ταιριαστό να ακουστεί μετά από τη μουσική του Κλωντ Ντεμπυσσύ, ενώ ο πρωτότυπος ήχος που χαρίζει η συνύπαρξη των τριών οργάνων τού έχουν εξασφαλίσει μια όντως δικαιολογημένη παρουσία στο εργολόγιο. Ωραιότατη, παρά μια μικρή περιστασιακή επισφάλεια στη ποιότητα του ήχου, η συνέργεια του νέου μουσικού με τον πατέρα του και την πιανίστα, που υπήρξε και εδώ περισσότερο συνεργός παρά συνοδός. Εκτός προγράμματος στο τέλος δόθηκε η Σονατίνα για βιολί και πιάνο του Μίκη Θεοδωράκη σε μεταγραφή για τον τριπλό συνδυασμό, με το πνευστό να δίνει μια πρόσθετη διάσταση στο δεξιοτεχνικό παίξιμο του εγχόρδου.

Διαβάστε ακόμα: Bάσια Ζαχαροπούλου. «Η σκηνή χρειάζεται αντοχή».

TAGS :
κλασική μουσική Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook