Οι 10 ταινίες για την «εργατιά» που μας αρέσει να ξαναβλέπουμε

Σκηνή από την ταινία «Ένας ελεύθερος κόσμος».

Ο Μάιος είχε πάντα άλλον αέρα, πιο επαναστατικό. Αν ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός (κατά Τ.Σ. Έλιοτ), αυτός που εισέρχεται σήμερα είναι ταυτισμένος με λογής εργατικές διεκδικήσεις. Από τον αιματοβαμμένο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη έως τον Μάη του ’68 στη Γαλλία και από την επανάσταση των Γαρύφαλλων στην Πορτογαλία έως τους αγώνες των ανθρακωρύχων στην Αγγλία.

Είναι φανερό πως το εργατικό κίνημα εμπνέεται από την ανοιξιάτικη απλοχωριά του Μαΐου για να διεκδικήσει πράγματα. Ο κινηματογράφος δεν έχει μείνει αμέτοχος σε τέτοια γεγονότα και σίγουρα η Εργατική Πρωτομαγιά και γενικότερα το εργατικό ζήτημα έχουν εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς του παγκόσμιου κινηματογράφου (παλαιότερους και σύγχρονους). Οι ταινίες που επιλέγουμε έχουν κάτι ιδιαίτερο. Είναι μεν ταυτισμένες με το ζήτημα της εργατικής τάξης, αλλά συνάμα θεωρούνται και κλασικές για την άγρια ομορφιά τους.

H γη τρέμει – Λουκίνο Βισκόντι

Aπό το μακρινό 1948, ο ιταλός μετρ μεταφέρει απόλυτα ρεαλιστικά την άνοδο και την πτώση μιας οικογένειας ψαράδων που από το μεροκάματο θα βρεθούν βυθισμένοι μέσα στα πλάτη για να ξεπέσουν οικονομικά και κοινωνικά. Τα πλάνα του Βισκόντι έχουν μαγνητική ισχύ. Το σενάριο είναι φτιαγμένο για να αναδείξει τον αγώνα των ψαράδων κόντρα στην αδικία και την καταπίεση. Ο Βισκόντι έλαβε το Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1948.

Η Εργατική Τάξη πάει στον Παράδεισο – Έλιο Πέτρι 

Aπό τις κλασικές του είδους. Ο τίτλος, δε, χρησιμοποιήθηκε πολλάκις τα κατοπινά χρόνια με διάφορες συνδηλώσεις κάθε φορά. Ο Έλιο Πέτρι βρίσκει στο πρόσωπο του Τζιαν Μαρία Βολοντέ την επιτομή του προλετάριου. Σκηνοθετεί με τρόπο ιδιαίτερο. Δεν περιορίζεται μόνο στο βασικό γεγονός του φιλμ όπου ένας εργάτης ανακαλύπτει τη συναδελφική αλληλεγγύη όταν απολύεται από το εργοστάσιο. Στρέφει την κάμερά του και στην καθημερινότητα της εργασίας και της οικογενειακής ζωής του ιταλικού προλεταριάτου. Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών.

Ψωμί και τριαντάφυλλα – Κεν Λόουτς

O Λόουτς δεν έχει κρύψει ποτέ τις ιδεολογικές του καταγωγές. Ούτε σ’ αυτήν αφήνει εκτός κάδρου και την τοποθέτησή του απέναντι στους αδύναμους αυτού του κόσμου. Συνάμα, όμως, δεν του λείπει η ζεστασιά και η ανθρώπινη ματιά. Στην ταινία, μια Μεξικάνα παράνομη μετανάστρια, που δουλεύει ως καθαρίστρια, γνωρίζεται μ’ ένα συνδικαλιστή και κατεβαίνει σε διεκδικητικούς αγώνες μαζί με συναδέλφους της, κάτι που τη φέρνει σε αντιπαράθεση με τη μεγαλύτερη αδελφή της.

Δευτέρες με λιακάδα – Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα

Εργατιά δεν σημαίνει μόνο αγώνες στο πεζοδρόμιο. Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας που πλήττεται από την ανεργία, μια παρέα απολυμένων εργατών συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ, ενώ τις καθημερινές αντιμετωπίζουν την αναμονή στο ταμείο ανεργίας και στα γραφεία ευρέσεως εργασίας. Κοινωνικός σχολιασμός και γλυκόπικρο χιούμορ σε μια μεγάλη εμπορική επιτυχία στην Ισπανία. Τιμήθηκε με 5 βραβεία Γκόγια (μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας κι ερμηνείας για τον Χαβιέρ Μπαρδέμ) και προτάθηκε για ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Γυμνός – Μάικ Λι

Ένας περιθωριακός και άνεργος επαρχιώτης περιφέρεται στο Λονδίνο, φλυαρώντας ασταμάτητα με τους ανθρώπους που γνωρίζει. O Mάικ Λι είναι ένας μετρ του free cinema, ένας σκηνοθέτης που δεν φοβήθηκε ποτέ τον ρεαλισμό, ακόμη κι όταν γίνεται ωμός. Σ’ αυτή την ταινία σαρώνει την μεταθατσερική  Αγγλία και φτιάχνει μια από τις σημαντικότερες ταινίες της δεκαετίας του ’90. Βραβείο σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού ρόλου για τον Ντέιβιντ Θιούλις  στις Κάννες εκείνης της χρονιάς.

Όλα θα πάνε καλά – Ζαν Λικ Γκοντάρ 

Με φόντο την κατάληψη ενός εργοστασίου από τους εργάτες του, ένας Γάλλος σκηνοθέτης και μια Αμερικάνα δημοσιογράφος αναρωτιούνται αν όλα πάνε καλά στην πολιτική, την τέχνη και τις προσωπικές τους σχέσεις. Το τρομερό παιδί της νουβέλ βαγκ δεν σταματάει να εκπλήσσει. Μέσα στη φαινομενική «κοινωνική νηνεμία», οι εργάτες ενός εργοστασίου αλλαντικών ξεσηκώνονται, κηρύσσουν απεργία και το καταλαμβάνουν. Η κοινωνική «τάξη και ασφάλεια» ξάφνου απειλείται.

Ένας ελεύθερος κόσμος – Κεν Λόουτς

Άλλο ένα διαμάντι του Λόουτς. Η Άντζι, υπάλληλος σε εταιρεία εύρεσης εργασίας για μετανάστες, απολύεται ξαφνικά και αδικαιολόγητα. Πελαγωμένη, στα 33 της χρόνια, αποφασίζει ν’ ανοίξει, μαζί με τη συγκάτοικό της Ρόουζ, ένα αντίστοιχο, αλλά παράνομο πρακτορείο, ελπίζοντας ν’ αποκτήσει επιτέλους οικονομική ανεξαρτησία. Ο Λόουτς δεν διστάζει να ξεσκεπάσει μια αληθινή πρακτική στην ΕΕ.

Το Μεροκάματο του Τρόμου – Ανρί Ζωρζ Κλουζό 

Αν και είναι γνωστός για τις «Διαβολογυναίκες» και «Το μυστήριο Πικάσο», ο εξπερεσιονισμός του Κλουζό θα τείνει το βλέμμα του και στο θέμα της εργατικής τάξης. Στο «Μεροκαμάτο του τρόμου». Εισάγει τον θεατή σε έναν κόσμο εξαθλίωσης, μιζέριας και τριτοκοσμικής φτώχειας. Σε μια κωμόπολη της Νότιας Αμερικής, που έχει μαζέψει λογής ξένους τυχοδιώκτες. Η ταινία έχει κατακτήσει και Χρυσό Φοίνικα (ή Grand Prix τότε) και Χρυσή Αρκούδα στη Μπερλινάλε και βραβείο BAFTA καλύτερης ξένης ταινίας.

Σάββατο βράδυ, Κυριακή Πρωϊ – Καρέλ Ράϊζ

Ταινία πρόδρομος του  Free Cinema, έφερε την επανάσταση στον Βρετανικό κινηματογράφο.  Ένας νεαρός και δουλευταράς σε εργοστάσιο, βρίσκεται μεταξύ της άκρατης διασκέδασης, του κλειστού πατρικού του σπιτιού και δύο γυναικών. Ο Ράιζ σκηνοθέτησε το νυχτερινό Λονδίνο και αποτύπωσε την ακρότητα της νεολαίας της εποχής.

Το λιμάνι της αγωνίας- Ελία Καζάν

Ο Μάρλον Μπράντο υποδύεται τον Τέρι Μαλόι, έναν λιμενεργάτη που αναγκασμένος να διαλέξει πλευρά: υπέρ των καταφρονεμένων συναδέλφων του ή του αφεντικού του συνδικάτου τους, του διεφθαρμένου Τζόνι (καθόλου) Φρέντλι. Το καστ συμπληρώνουν αξέχαστα ο Καρλ Μόλντεν και η Εβα Μαρί Σεντ, σ’ ένα αξεπέραστο φιλμ για τη σκοτεινότερη πλευρά του συνδικαλισμού.

Διαβάστε ακόμα: Οι 10 πιο rock ταινίες που μας έχουν μείνει.

TAGS :
Πρωτομαγιά ταινίες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook