Ο Νικόλας Πολίτης θα υποδυθεί τον… κορωνοϊό στο Λονδίνο

H παρουσία του στην τηλεοπτική σειρά «Αγριες Μέλισσες» ήταν το βάπτισμα του πυρός.

H παρουσία του στην τηλεοπτική σειρά «Αγριες Μέλισσες» ήταν το βάπτισμα του πυρός. Μπορεί να ήταν ένας μικρός ρόλος, αλλά όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις: ένας μαραθώνιος ξεκινάει πάντα από το πρώτο βήμα.

Ο Νικόλας έχει κάνει αρκετά βήματα στο χώρο του ανδρικού στυλ και μάλιστα ως μέλος μιας σπουδαίας ομάδας, αυτής του Bespoke Athens. Όπως λέει, όμως, η υποκριτική ήταν πάντα μια αναμμένη φλόγα μέσα του. Τώρα, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να την αφήσει να φουντώσει.

Μπορεί, άραγε, ένας άντρας να κάνει ένα βήμα στο κενό και να αναζητήσει το όνειρά του; Στην περίπτωση του Νικόλα φαίνεται πως όχι μόνο μπορεί, αλλά πρέπει. Ο επόμενος στόχος του είναι να παίξει τον… κορωνοϊό σε έναν μονόλογο που θα διαγωνιστεί στο Λονδίνο. Εδώ στην Αθήνα, πάντως, συνεχίζει να ντύνει άντρες που ενδιαφέρονται να ξεχωρίζουν με την εμφάνισή τους. Μέτρο σε όλες τις ενέργειές του είναι η αισθητική.

– Πότε ξεκίνησε η σχέση σου με την υποκριτική; 

Από νωρίς. Σχεδόν 18 χρονών ακολούθησα κάποια μαθήματα εργαστηριακού χαρακτήρα και ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα, αλλά αποτράπηκα από το περιβάλλον μου λόγω της φύσης του επαγγέλματος. Μου έλεγαν όλοι ότι ήταν πάρα πολύ δύσκολο, ότι θα πρέπει να κάνω και κάτι άλλο. Κι έτσι το πάγωσα, αλλά μέσα μου ήθελα πάντα να το ακολουθήσω αυτό το πράγμα. Με έπνιγε που δεν μπορούσα να το κάνω.

– Και η σχέση σου με το αντρικό ρούχο πώς προέκυψε;

Το έχω το μικρόβιο από τον μπαμπά μου που ήταν ράφτης. Εχω αυτές τις εικόνες από το πώς ντυνόταν. Μου άρεσε πάντα. Από μικρή ηλικία ξεκίνησα να φοράω σακάκια. Μου άρεσε πάντα το vintage look. Δεν μου άρεσε το μοντέρνο, ακόμη και σε νεαρή ηλικία.

– Ωστόσο, τώρα στο Bespoke Athens δεν είσαι ράφτης. 

Οχι, δεν είμαι ράφτης. Παίρνω μέτρα, έχω το κομμάτι της επικοινωνίας με τον πελάτη περισσότερο. Κάνω fitting και στην ουσία ντύνω. Δεν είμαι, όμως, στο τεχνικό κομμάτι.

– Πώς κι έτσι; Δεν σε τράβηξε να κάνεις αυτό που έκανε και ο πατέρας σου; 

Αυτό το κομμάτι θέλει πολύ μεράκι και κόπο. Οχι ότι δεν «παιδεύομαι» σ’ αυτό που κάνω τώρα, σε σημείο που να θέλω να βελτιωθώ. Μου αρέσει ο κόπος. Η ραπτική μου άρεσε πάντα μόνο στο κομμάτι που έντυνα κόσμο. Σαν προσωπικότητα μου ταίριαζε περισσότερο το styling.

«Ήμουν πάντα κοντά στην τέχνη. Παίζω κιθάρα, διότι μου αρέσει και η μουσική».

– Πάντως και οι δύο ασχολίες σου έχουν να κάνουν με τη δημιουργία.

Ναι, έχουν! Εχουν καλλιτεχνικό κομμάτι και τα δύο.

– Αυτό ήταν πάντα που σε τραβούσε; Η καλλιτεχνική πλευρά της ζωής;

Δεν ήμουν ποτέ τύπος της τράπεζας ή του γραφείου, χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης. Δεν μπορούσα να φανταστώ να δουλεύω 9-5. Ήμουν πιο πολύ κοντά στην τέχνη. Παίζω κιθάρα, διότι μου αρέσει και η μουσική.

– Έχεις την αίσθηση, ωστόσο, ότι πατάς σε δύο βάρκες; 

Σαφέστατα. Δεν γίνεται να κάνεις δύο πράγματα παράλληλα στη ζωή σου. Το σωματικό το παλεύεις, αλλά αυτά τα δύο σου τρώνε ψυχική ενέργεια. Είτε στην υποκριτική είτε στην ραπτική, έπρεπε να επικεντρωθώ σε κάτι. Αποφάσισα να το κάνω με την υποκριτική επειδή είναι πιο κοντά σ’ εμένα.

– Οπότε να υποθέσω ότι από εδώ και πέρα θα ασχοληθείς πιο ενεργά με την υποκριτική; 

Ακριβώς! Ασχολούμαι ήδη εδώ και δύο χρόνια. Ουσιαστικά είμαι και με τα δύο πόδια μέσα για τα καλά. Μου δόθηκε η ευκαιρία με τις Μέλισσες, αλλά ήταν ένας μικρός ρόλος. Σίγουρα αναμένω άλλες στην τηλεόραση, το θέατρο ή τον κινηματογράφο για να ανοίξω τα φτερά μου.

– Καταλαβαίνω πως είναι σαν να βρίσκεσαι μπρος σε ένα κενό. Σαν να ξεκινάς πάλι από την αρχή. 

Ναι, έχω πολύ έντονα μέσα μου αυτή τη σκέψη. Είμαι στο μεταίχμιο της ηλικίας που θα έπρεπε ήδη να έχω πάρει έναν δρόμο. Από την άλλη, ποτέ δεν είναι αργά. Και οι μεγάλοι ηθοποιοί σε πιο μεγάλη ηλικία καταξιώθηκαν. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που ήξεραν τι ήθελαν από νωρίς και το κατάφεραν.

«Μέσα από το Bespoke Athens ανέπτυξα πολύ την αισθητική μου γύρω το χώρο του ρούχου, των χρωμάτων, των συνδυασμών».

– Πόσα χρόνια είσαι στο χώρο του ρούχου; 

Κοντά πέντε χρόνια. Στο Bespoke Athens βρίσκομαι τρία χρόνια.

– Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις; 

Αυτή τη στιγμή ζω και αναπνέω και για το Bespoke. Λατρεύω τον Βασίλη Μπουρτσάλα που είναι ο δάσκαλος και ο μέντορας στο Bespoke, έχω αδυναμία και στην ομάδα και δεν μπορώ να τους αποχωριστώ. Στην ουσία κάνω μαζί δύο πράγματα που αγαπάω.

– Τι φέρνεις από τον κόσμο του στυλ στην ηθοποιία; Είναι η αισθητική των πραγμάτων;

Σαφέστατα ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Οσο βλέπεις χρώματα, συνδυασμούς, εικόνες που σου προκαλούν καλαισθησία, τόσο αυτό περνάει και σαν δείκτης αντίληψης των πραγμάτων. Αυτό βοηθάει πολύ στο θέατρο. Να πιάνεις κατευθείαν πράγματα και να μπορείς να τα αναπαράγεις για έναν ρόλο.

– Η άμεση σχέση που έχεις με το χώρο του ρούχου και μάλιστα σε έναν οίκο που κυριαρχείται από αισθητική, σου άλλαξε τον τρόπο που έβλεπες τα πράγματα πριν; 

Πάρα πολύ. Αυτό το οφείλω στο Bespoke. Είχα ερεθίσματα που τα ανέπτυξα, είχα αυτή την τύχη. Βέβαια, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει στάσιμος. Μέσα από το Bespoke ανέπτυξα πολύ την αισθητική μου γύρω από το χώρο του ρούχου, των χρωμάτων, των συνδυασμών. Η αισθητική μπαίνει παντού, δεν μπορείς να της βάλεις όρια. Οπως είναι και το θέατρο.

«Μου αρέσει η κωμωδία επειδή είμαι εξωστρεφής ως άνθρωπος».

– Οι Έλληνες ντύνονται καλά;

Εχουμε μια βάση που είναι, κυρίως, το γεγονός ότι ζούμε στην πιο όμορφη χώρα που κόσμου που συνδυάζει τα πάντα, που έχει τα ωραιότερα χρώματα. Και αυτό δεν το λέω σοβινιστικά. Άρα, ξεκινάμε από ένα καλό υπόβαθρο από άλλες χώρες, αλλά παραμένουμε πίσω σε αρκετά πράγματα.

– Ιταλοί όμως είμαστε; Εκείνει έχουν μια ταυτότητα στυλ, ακόμη και στη μόδα του δρόμου. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να το δει κανείς στους δικούς μας δρόμους;

Οχι, δεν μπορεί να το δει. Οι Ιταλοί ζουν από αυτό. Είναι μια βιομηχανία γι’ αυτούς και τρόπος ζωής. Για εμάς είναι ένα μέσο. Το κοστούμι το βλέπουμε λίγο σαν στολή εργασίας για το γραφείο. Εμείς επηρεαζόμαστε περισσότερο από είδωλα του εξωτερικού και προσπαθούμε να τα αντιγράψουμε χωρίς να βάζουμε τον δικό μας χαρακτήρα. Αν τον βάλουμε νομίζω ότι δεν μας πιάνουν ούτε οι Ιταλοί, ούτε Ισπανοί, ούτε κανένας λαός.

– Τα τελευταία χρόνια βλέπεις κάποια ποιοτική αλλαγή; Ας πούμε, υπάρχουν άντρες που ράβονται αντί να πάρουν κάτι έτοιμο; 

Το έτοιμο ρούχο γύρω στη δεκαετία του ’90 με 2000 είχε κατατροπώσει κατά πολύ το ραφτό. Τώρα, πλέον, αυτό έχει γυρίσει και πηγαίνουμε προς το handmade. Υπάρχει αυτή η τάση σαν χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας. Θέλει ο άλλος κάτι μοναδικό. Το πρόβλημα είναι ότι ως λαός το κοιτάμε για λάθος λόγους. Το κοιτάζουμε εγωκεντρικά και όχι για να προσφέρουμε μια καλή εικόνα προς τα έξω. Το εννοώ φιλοκαλλικά, να κάνουμε κάτι όμορφο, να το θαυμάσει ο άλλος. Εμείς πάμε για να κλέψουμε τα μάτια των άλλων, να τους κάνουμε να μας κοιτάξουν. Αυτό, βέβαια, το έχει όλος ο κόσμος πλέον και όχι μόνο οι Έλληνες.

– Τι σου αρέσει περισσότερο: το θέατρο, η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος; 

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Βέβαια, έχω λατρεία στον κινηματογράφο. Στην Ελλάδα γίνονται ακόμη λίγα πράγματα ως προς τον κινηματογράφο και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Και χρήματα υπάρχουν και καλούς σκηνοθέτες και καλούς ηθοποιούς διαθέτουμε. Μάλλον, φοβόμαστε να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Άλλωστε, συχνά αυτή η χώρα μπλοκάρεται από διάφορους παράγοντες. Είναι κάτι που με ξεπερνάει. Έχουμε τόσα ωραία πράγματα που μπορούμε να χτίσουμε μια μυθοπλασία. Τόσο ωραίο υλικό και δεν μπορούμε να επεκταθούμε. Όσες φορές το έχουμε κάνει, όπως η ταινία «Ευτυχία» και το σήριαλ «Έτερος Εγώ», το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από το εξωτερικό.

Με ένα χαλαρωτικό και αρωματικό Otto’s Athens Vermouth, στη βεράντα του σπιτιού του.

– Δράμα ή κωμωδία; 

Μεγάλη ερώτηση. Οι δάσκαλοί μου στη σχολή και όσοι με ξέρουν τους αρέσει η κωμωδία επειδή είμαι εξωστρεφής ως άνθρωπος. Αυτό, βέβαια, δεν έχει να κάνει με το πόσο καλός κωμικός είσαι. Οι περισσότεροι κωμικοί είναι εσωστρεφείς. Έχω ένα χάρισμα να κάνω τον άλλον να γελάει χωρίς να γίνομαι γελοίος. Από την άλλη, το δράμα μου αρέσει πολύ. Το ξεχωρίζω μέσα μου.

– Αφού σου αρέσει ο κινηματογράφος, υπάρχει κάποιος ιδεατός ρόλος που θα ήθελες να παίξεις; 

Το όνειρό μου είναι να παίξω τον Μπάτμαν. Μπορεί να ακούγομαι ρηχός, αλλά από μικρός είχα έρωτα με τον Μπάτμαν. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες με υπερήρωες.

– Στο θέατρο; 

Θα ήθελα να παίξω τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι από το Λεωφορείο ο Πόθος του Τέννεσση Ουίλιαμς.

– Τελείως διαφορετικός ρόλος.

Πάρα πολύ, αλλά μου αρέσει το έργο και έχω αδυναμία στον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος άλλαξε τον ρου του κινηματογράφου μ’ αυτό το ρόλο. Νομίζω ότι και σαν έργο έχει να δώσει ακόμη πάρα πολλά.

– Ως γοητευτικός άντρας θα δεχόσουν να στραπατσάρεις την εικόνα σου για τις ανάγκες ενός ρόλου; 

Το κάνω καθημερινά. Το «γητευτικός άντρας» είναι μια υποκειμενική κρίση. Οταν στραπατσάρεται ένας άνθρωπος δείχνει πως θέλει να είναι άμεσος. Κι εγώ αυτό το έχω πάρα πολύ. Μου αρέσει να αλλάζω για έναν ρόλο. Να πάρω ή να χάσω κιλά, να μεταμορφωθώ. Αυτό είναι το κέντρο της τέχνης. Τι εικόνα θα περάσεις στο κοινό.

«Εχω ανάγκη τους ανθρώπους γύρω μου. Τους αγαπημένους μου, τους φίλους μου, αλλά και τους ανθρώπους που θα βρεις σε ένα μπαρ και θα πιεις ένα ποτό».

– Σε προβληματίζουν αυτά που αποκαλύπτονται τελευταία γύρω από την αθέατη πλευρά του θεάτρου στη χώρα μας;

Ναι, με προβληματίζουν πάρα πολύ. Έχουν κάνει πολύ καλά οι κοπέλες και τα αγόρια που βγήκαν και μίλησαν. Δεν υπάρχει το «γιατί τώρα». Όταν νιώθεις έτοιμος να μιλήσεις θα το κάνεις. Από την άλλη, όταν σου γίνεται κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να φοβάσαι να ρισκάρεις την καριέρα σου ή κάτι άλλο. Αν μου συνέβαινε εμένα θα το έλεγα. Βέβαια, είμαι πιο συνειδητοποιημένος καθώς είμαι κοντά 30 ετών. Αυτό που έκαναν όσοι μίλησαν είναι καλό παράδειγμα για τα παιδιά που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους. Εγώ στην ηλικία που είμαι ξέρω τα όριά του, ενώ ένα 19χρονος ή ένα 20χρονος δεν τα ξέρει ακόμη.

– Ακραία ερώτηση: αν κάποιος σου έκανε μια ανήθικη πρόταση που όμως θα σου ανέβαζε αυτομάτως την καριέρα σου θα την δεχόσουν; 

Οχι γιατί… όχι! Δεν θυσιάζω τη ψυχή μου, ας μην κάνω καριέρα. Δεν με ενδιαφέρει. Αρτιμελής είμαι, ικανός είμαι, θα τον βρω το δρόμο μου. Θα κάνω κάτι άλλο.

– Άμεσα σχέδια υπάρχουν;

Ετοιμάζουμε έναν μονόλογο που έχει γράψει μια συνάδελφος που είμαστε μαζί στη σχολή. Σ’ αυτό το μονόπρακτο μιλάει ο ίδιος ο… κορωνοϊός (!). Το κείμενο είναι γραμμένο στα αγγλικά. Επειδή η μητέρα μου είναι από την Αυστραλία έχω την τύχη να μιλάω πολύ καλά αγγλικά. Θα διαγωνιστούμε σε ένα φεστιβάλ στο Λονδίνο που έχει δεχθεί ήδη το κείμενο. Αυτό είναι κάτι που θα δουν σημαντικοί άνθρωποι του χώρου, επομένως έχει σημασία για ‘μένα.

– Τώρα που μιλάμε για τον κορωνοϊό, έπειτα από τόσο καιρό που τον ζούμε, εσύ έχεις αλλάξει μέσα σου;

Αυτή η κατάσταση με έχει κάνει να δυσανασχετήσω με τους ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις, αλλά με έχει βοηθήσει να κάνω επαναξιολόγηση του τι πραγματικά χρειάζομαι στη ζωή μου. Εχω ανάγκη τους ανθρώπους γύρω μου. Τους αγαπημένους μου, τους φίλους μου, αλλά και τους ανθρώπους που θα βρεις σε ένα μπαρ και θα πιεις ένα ποτό. Το χρειάζεται αυτό ο άνθρωπος. Είμαστε κοινωνικά όντα. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αγαπάει και να αγαπιέται. Οποιος λέει σήμερα πως μπορεί και μόνος του και ότι του έχει κάνει πολύ καλό όλο αυτό που περνάμε, έχει κάποιο πρόβλημα.

Διαβάστε ακόμα, άνδρας νέας κοπής: Υποδεχθείτε τον Good Job Nicky.

TAGS :
Bespoke Athens ηθοποιοί Νικόλας Πολίτης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook