«Επιλέγω τα πέντε κομμάτια με μοναδικό κριτήριο την παρεμβολή τους σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου». (Φωτογραφία: Στράτος Καλαφάτης)

Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να φανταστώ τις μέρες μου δίχως μουσική. Από δεκατριών, δεκατεσσάρων και, με μικρά διαλείμματα, ακούγοντας και ψάχνοντας τραγούδια, πρώτα με κάποιες παραγγελίες δίσκων (αφού ως μαθητής έμενα στο Καρλόβασι στη Σάμο) και έπειτα, φοιτητής πια στην Αθήνα, στα δισκοπωλεία του κέντρου και στο Μοναστηράκι. Τρεις δεκαετίες αργότερα περνώ ακόμα κάποιες ώρες τη βδομάδα στις αντίστοιχες γωνιές του διαδικτύου κάνοντας ουσιαστικά το ίδιο πράγμα: «ακροάσεις» και ψάξιμο σχετικής πληροφορίας.

Έτυχε να ακολουθήσω κυρίως τα χνάρια του ροκ και των πιο ανεξάρτητων εκδοχών του, την βρετανική progressive σκηνή του Καντέρμπουρυ αρχικά, το post-punk στη συνέχεια, τους αιθέριους, ψυχεδελικούς και dream pop τόνους εν συνεχεία. Μαθαίνοντας όμως να αγαπάω και τις πιο ποπ στιγμές αλλά και την παλιότερη μαύρη μουσική χωρίς τις προκαταλήψεις που έχει κανείς στα νιάτα του.

Στην ελληνική μουσική μπήκα πολύ πρώιμα μα δεν προχώρησα πολύ ούτε συνδέθηκα ουσιαστικά. Έμεινα στη συγκίνηση της επαφής με τον Χατζιδάκι, στα λιγότερα επικά του Μίκη, στον Σαββόπουλο των πρώτων δίσκων, στον Μούτση της Τετραλογίας ή στον Μαμαγκάκη.

Με την τζαζ και την κλασική υπήρξαν σύντομα διαστήματα «ερευνητικού» ενδιαφέροντος. Όχι όμως μια σταθερή, βιωματική σχέση που χρειάζεται για να πει κανείς τη μεγάλη κουβέντα το soundtrack της ζωής μου. Αν θα διάλεγα από αυτές τις τεράστιες επικράτειες, θα στεκόμουν στην Πέμπτη Συμφωνία του Mahler ή στον Coltrane. Και στους Oregon της δεκαετίας του ’70 κάπου στα όρια τζαζ και σύγχρονης μουσικής.

Τα παρακάτω πέντε κομμάτια τα επιλέγω εδώ με μοναδικό κριτήριο την παρεμβολή τους σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου.

 

Στην επόμενη σελίδα: «Είχα κολλήσει σε αυτό το άκουσμα παράλληλα με τις πρώτες απόπειρες να γράψω ποιήματα».

1 2 3 4 5 6

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top