Εξαρχής τα παράξενα επώνυμά τους. Εν συνεχεία, οι μούτες τους στην οθόνη. Οπωσδήποτε η παράξενη θωριά τους, αλλά, φυσικά, και οι ρόλοι που τους έχουν κάνει γνωστούς. Στο σεπτό βασίλειο του Χόλιγουντ υπάρχουν, ευτυχώς, και περιπτώσεις ηθοποιών που σε ιντριγκάρουν και μόνο με την παρουσία τους.
Στο δίλημμα Στιβ Μπουσέμι ή Τζον Τορτούρο η απάντηση είναι εύκολη: και οι δύο. Με κάποιο τρόπο μοιάζουν σαν να βγαίνουν από την ίδια ξεχωριστή μήτρα που γεννάει μόνο sui generis φιγούρες – αυτές τις ιδιότυπες φάτσες που σου μένουν στο θυμικό, όχι απαραίτητα για το υποκριτικό τους τάλαντο (που ομολογουμένως υπάρχει), αλλά για την παράδοξη αύρα που σκορπούν.
Αμφότεροι είναι κλασικοί καρατερίστες, ουδέποτε θα πάρουν πάνω τους μια ταινία, κι αν το κάνουν θα είναι μια εξαίρεση σε ένα παγιωμένο κανόνα που θέλει τους ευειδείς, μπρατσωμένους και θεληματικούς να παίρνουν τα ηνία. Τι τα θέλετε, η μυθοπλασία ποντάρει πάντα σε καϊνάρια. Το Χόλιγουντ ακόμη περισσότερο.
Έστω κι έτσι, όμως, τούτοι οι δύο παράξενοι τύποι εύκολα μπορούν να σου κλέψουν την καρδιά, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Δείτε τον Μπουσέμι, ας πούμε: πρησμένα μάτια, ρημαδιασμένη οδοντοστοιχία, βλέμμα που δηλώνει βαρετό φθινόπωρο. Ακόμη και ο ίδιος παραδέχεται τις ελλείψεις του, αλλά έχοντας την προσήκουσα εξυπνάδα «παίζει» μαζί τους.
Σε μια συνέντευξή του στο Hollywood Reporter είχε δηλώσει: «Είχα οδοντιάτρους που ήθελαν να με βοηθήσουν με τα δόντια μου, αλλά τους απαντούσα πως αν μου τα διορθώσουν εγώ δεν θα ξαναβρώ ποτέ δουλειά». Οσο για τις ρυτίδες στα μάτια του που μοιάζουν με κακοσχηματισμένο ιστό αράχνης, αυτές κι αν δεν σκοπεύει να τις πειράξει. Μάλιστα, στο Χόλιγουντ κυκλοφορεί ο όρος «Buscemi eyes» για κάποιον που τα μάτια του μοιάζουν με τα δικά του και πρέπει να υποστούν επεξεργασία από τους φωτογράφους. Εντάξει, δεν το βρίσκει και τόσο διασκεδαστικό να είναι αρνητικό παράδειγμα, αλλά, κατάφερε να το κάνει πλεονέκτημα.
Τούτος ο Ιταλιάνος από την μεριά του πατέρα του (με ρίζες από τη Σικελία, παρακαλώ) δεν είναι μια τυχαία περίπτωση στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Μιλάμε για άνθρωπο-ορχήστρα, καθώς εκτός από ηθοποιός, είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός. Για να μην το λησμονήσουμε: και πολυβραβευμένος.
Η παρουσία του σε γνωστές και επιτυχημένες ταινίες δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ιδού μια μικρή σταχυολόγηση: Parting Glances (1986), New York Stories (1989), Mystery Train (1989), Reservoir Dogs (1992), Desperado (1995), Con Air, Armageddon (1998), The Grey Zone (2001), Ghost World (2001), Big Fish (2003) και The Death of Stalin (2017).
Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε τις εμφανίσεις του στις θαυμαστές ταινίες των αδελφών Κοέν: Crossing (1990), Barton Fink (1991), The Hudsucker Proxy (1994), Fargo (1996) και The Big Lebowski (1998).
Ιταλικής καταγωγής είναι και ο Τζον Τορτούρο και μάλιστα από τους δύο γονείς του που αποφάσισαν να περάσουν τον Ατλαντικό και να ανοίξουν σπιτικό στο Μπρούκλιν. Ο Τορτούρο φαίνεται πως απέκτησε καλλιτεχνική ροπή από τη μητέρα του που ήταν τραγουδίστρια της τζαζ. Δεν είναι, όμως, ο μόνος των Τορτούρο που ασχολούνται με τις τέχνες.
Ο αδελφός του, Νίκολας Τορτούρο, είναι επίσης ηθοποιός, ενώ τα τρία ξαδέλφια του ασχολούνται με τη ζωγραφική, τη σκηνοθεσία και την υποκριτική. Άρα, δύσκολα θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που τελικά επέλεξε. Εδώ που τα λέμε, όταν το 1980 ήρθε ο Σκορσέζε και του πρότεινε να παίξει στο Raging Bull, οι φιλοδοξίες του αυτομάτως αναζωπυρώθηκαν. Κι ας ήταν ένας μικρός ρόλος, κι ας μην έβγαλε άχνα στην ταινία.
Ακολούθησαν αρκετοί ρόλοι στο θέατρο (ο άνθρωπος έπαιζε Ευγένιο Ο’ Νιλ όχι τίποτα έργα της συμφοράς), αλλά πολύ γρήγορα του έκλεψε την καρδιά ο κινηματογράφος. H παρουσία του σε ταινίες όπως: Do the Right Thing (1989), Miller’s Crossing (1990), Barton Fink (1991), Quiz Show (1994), The Big Lebowski (1998), O Brother, Where Art Thou? (2000) του εξασφάλισαν αναγνωρισιμότητα και αποδοχή. Οι αδελφοί Κοέν τον λατρεύουν και σπάνια δεν είναι μέρος του καστ των ταινιών τους. Εννοείται πως ο ρόλος του ως Jesus Quintana στον Big Lebowski ανήκει στην κατηγορία του καλτ.
Αν και έχει περάσει, πλέον, η πρώτη νιότη και για τους δύο, διατηρούν κάτι από τη φλόγα της πρώτης παρουσίας τους. Τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους ναι μεν έχουν δεχθεί την επίθεση του χρόνου, ωστόσο αυτό τους κάνει ακόμα πιο «τυπάδες».
Οσο για την υποκριτική τους ικανότητα (ποτέ δεν αμφισβητήθηκε), αυτή τη στιγμή είναι πιο ώριμη από ποτέ. Αν δούμε και την σχετικά πρόσφατη τηλεοπτική τους παρουσία (του Μπουσέμι στο Βoardwalk Εmpire και του Τορτούρο στο The Night of), θα διαπιστώσουμε ότι είναι δυο απίθανοι χαμαιλέοντες που έχουν ακόμα πολλά «χιλιόμετρα» να γράψουν.
Διαβάστε ακόμα: Μαρκ Μάργκολις, ένας τίμιος «εργάτης» του Χόλιγουντ.