«Tα Χριστούγεννα έχουν φώτα που δεν ανάβουν το καλοκαίρι». (Bradley Jackson, «Christmas Lights»)
Γιώργος Ψάλτης, «Παναγιές Ελένες ΣΤ.»
«Είμαι και σήμερα είκοσι οκτώ», αλήθεια
είπε η γιαγιά αφού αλλάζει για εμάς
συχνά-πυκνά η δική μας ηλικία.
Tα Χριστούγεννα έχουν φώτα που δεν ανάβουν το καλοκαίρι·
η φασαρία έρχεται από κοντά, ο ήλιος δεν χαλάει τα χαλιά
που στρώσαμε πριν δύο μήνες για να μας ζεστάνουν.
Ψάχνουμε για ένα σπίτι – όχι για την Ελένη
που θα μας φέρει μακριά του.
Ορίσαμε την ομορφιά κάποια στιγμή,
όταν μπορέσαμε να κοιτάξουμε μέσα στα πορτρέτα·
είδαμε ότι για εμάς
οι αγαπημένοι δεν έχουν ηλικία.
Χωριστήκαμε και βρήκαμε μικρότερα τα σπίτια μας
και συμπτωματικό
το χρώμα που βάψαμε τους τοίχους.
Εσείς κοιμηθήκατε κι εμείς γυρίσαμε
σε κόκκινο κρασί το ουίσκι·
είδαμε το θάνατο παράλογο σα φόβο.
Θα μπορέσουμε να επιμεληθούμε τα γραπτά
που θα μείνουν τελευταία;
Όταν επιτέλους σκεφτούμε ξανά με εικόνες
θα ρωτήσουμε πρώτη φορά
«Τελειώσαμε με τις λέξεις;».
Η ησυχία των Χριστουγέννων
φέρνει τη θάλασσα, χωρίς βυθό
κάτω από τα σπίτια. Αμμουδιά,
τα γύρω βουνά· βουλιάζουν
τα πρώιμα βότσαλα
σ’ ευθείες, προς τα σύννεφα.
Ένας σκύλος, χρυσός επανευρέτης,
γέρος –ετών δεκατεσσάρων–, κατουράει,
προχωράει σε ένα δέντρο, βιαστικά,
μυρίζει τη ρίζα, αρπάζει στο στόμα
γεύμα ολόκληρο ένα ψημένο ψάρι.
Από τα μαύρα χείλη του εξέχει η ουρά.
Παρότι έχει κόκκαλα και ίσως πνιγεί από αυτά,
κοιτάζει αδιάφορα μπροστά.
Στα γενέθλιά μου
το έβγαλα από το στόμα του, προσεκτικά,
για να φορέσω πρώτη φορά
τη ζακέτα που πήρα στα είκοσι οκτώ,
αφού γινόμουν ήδη σαράντα δύο.
(Από τη συλλογή «Παναγιές Ελένες», εκδ. Ίκαρος, 2014)
Στην επόμενη σελίδα: «Δεν είχε κλείσει τα τέσσερα, θυμάμαι ήταν Χριστούγεννα».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
