Σωτήρης Κοντιζάς: Μεγαλώνοντας την Chihiro

«Η κάθε μέρα με το παιδί είναι με δυο λέξεις non-stop. Μέχρι την ώρα που πηγαίνει για ύπνο. Τότε ησυχάζουμε με την Δέσποινα. Μετά όμως μας λείπει και λέμε: “πότε θα ξυπνήσει να παίξουμε;”». (Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του Σωτήρη Κοντιζά)

«Φέτος ήταν το δεύτερο καλοκαίρι που πήγαμε διακοπές με την κόρη μου. Πήγαμε πέντε μέρες στη Σχοινούσα και πέντε μέρες στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν πιο interactive η φάση μαζί της απ’ ότι ήταν πέρσι. Απλώς, επειδή περπατάει και γίνεται πιο “άνθρωπος”, νομίζεις ότι μπορείς και να συνεννοηθείς με κείνη, αλλά είναι ψευδαίσθηση – απλώς περπατάει (γέλια) – που είναι κουραστικό για τους γονείς αλλά είναι και ωραίο γιατί όσο καιρό δεν περπατούσε, περίμενα την ώρα που θα νιώθει πιο ελεύθερη.

Η κάθε μέρα με το παιδί είναι με δυο λέξεις non-stop. Μέχρι την ώρα που πηγαίνει για ύπνο. Τότε ησυχάζουμε με την Δέσποινα. Μετά όμως μας λείπει και λέμε: “πότε θα ξυπνήσει να παίξουμε;”.

Οι γονείς μου, ο πατέρας μου από την Ελλάδα και η μητέρα μου από την Ιαπωνία ήταν ένα πολύ κουλ ζευγάρι. Δεν ήταν αγκυλωμένοι σε πολλά “πρέπει” και περιττές συμβάσεις. Έτσι με έμαθαν κι εμένα. Ήταν δραστήριοι, έκαναν ταξίδια, και δεν υπήρχαν εντάσεις στο σπίτι.

Και σε μένα με τη Δέσποινα αρέσουν τα ταξίδια. Θέλουμε να πάμε τη μικρή στην Ιαπωνία από όπου κατάγομαι, στην Ιταλία μιας και η Δέσποινα είναι μισή Ιταλίδα, και γενικώς να ταξιδέψουμε μαζί της. Δεν θα είμαστε από αυτούς τους γονείς που περιμένουν να γίνει το παιδί τους 18 χρονών για να κάνουν αυτό που τους γεμίζει. Βλέπεις τους Σκανδιναβούς στα ελληνικά νησιά και τους χαίρεσαι. Κάνουν τις διακοπές τους και μαζί τους έχουν τα παιδιά τους, μικρά μωράκια, σχεδόν σποράκια.

«Δεν θα είμαστε από αυτούς τους γονείς που περιμένουν να γίνει το παιδί τους 18 χρονών για να κάνουν αυτό που τους γεμίζει. Βλέπεις τους Σκανδιναβούς στα ελληνικά νησιά και τους χαίρεσαι».

Στην ελληνική οικογένεια δυστυχώς τα παιδιά μένουν μέχρι μεγάλη ηλικία με τους γονείς τους. Αυτό είναι λάθος. Αν υπάρχει η δυνατότητα πρέπει να φεύγουν, να ξεκινούν τη δική τους ζωή.

Με την Chihiro παίζουμε αρκετά, της αρέσουν πολύ οι πλαστελίνες και να μπαίνουμε στην ινδιάνικη σκηνή με τα φωτάκια που έχουμε στήσει στο σαλόνι. Της παίζω πιάνο μερικές φορές – στο σπίτι μας αγαπάμε πολύ τη μουσική κι ας μην έχουμε τόσο χρόνο για μουσική όσο παλιότερα.

Θα έλεγα ότι είμαστε ενημερωμένοι γονείς. Η Δέσποινα είναι “ψείρας” σε αυτά και έχει διαβάσει ό,τι μπορεί να υπάρχει για παιδιά. Οπότε την εμπιστεύομαι σε αυτό το θέμα.

Μια παραπάνω έννοια θα έλεγα που έχουμε για την Chihiro από τότε που γεννήθηκε είναι ότι έχει αρκετές τροφικές αλλεργίες. Πρέπει να είμαστε πάντα πολύ προσεκτικοί στο τι της δίνουμε. Από τότε κι εγώ ως μάγειρας στη δουλειά μου έχω αποκτήσει έξτρα ευαισθησία στο θέμα των αλλεργιών.

«Για να μπορείς να δώσεις χαρά πρέπει να είσαι ο ίδιος χαρούμενος. Διαφορετικά δεν θα “προσφέρεις”, θα το βλέπεις πάντα σαν θυσία».

Στις ανθρώπινες σχέσεις και πόσω μάλλον στη σχέση γονιού-παιδιού το πιο σημαντικό είναι να μιλάς. Να μην κρατάς τίποτα μέσα σου, να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να μιλάς. Έτσι μόνο λύνονται οι παρεξηγήσεις.

Εξίσου απαραίτητο είναι να προσέχουμε τον εαυτό μας. Για να μπορείς να δώσεις χαρά πρέπει να είσαι ο ίδιος χαρούμενος. Διαφορετικά δεν θα “προσφέρεις”, θα το βλέπεις πάντα σαν θυσία και στο μέλλον θα ζητάς τα ρέστα από τον άνθρωπο που δεν σου “ανταπέδωσε” αυτό που περίμενες.

Αν το Andro υπάρχει σε 20 χρόνια και διαβάζω αυτή τη συνέντευξη, σε ένα πράγμα θα ήθελα να έχω μείνει συνεπής: στην άποψή μου για την παρεμβατικότητα. Να ξέρω δηλαδή κάθε στιγμή πόσο μπορώ να παρέμβω στη ζωή της κόρης μου. Να βρίσκω τη χρυσή τομή: να την φροντίζω, να της βάζω όρια, αλλά σιγά-σιγά, χρόνο με το χρόνο να την αφήνω πιο ελεύθερη. Να ξέρω, με λίγα λόγια, πότε πρέπει να τραβηχτώ προς τα πίσω».

Διαβάστε ακόμα: Εννέα Έλληνες μας λένε πώς βιώνουν την πατρότητα

TAGS :
πατέρας σεφ Σωτήρης Κοντιζάς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook