Τα οράματα του Μάνφρεντ Ριρή: Ποιος υπουργός ήταν ο αρχαίος στρατηγός Βιλδιρίδης;

Ο Μάνφρεντ Ριρής καπνίζει κρέμες ομοιοπαθητικής σε σκόνη και βλέπει οράματα. Bοηθώντας μας να καταλάβουμε ποιοι ήταν στις προηγούμενες ζωές τους οι πρωταγωνιστές της ελληνικής οπερέτας που μας βασανίζουν και μας ψιλοαρέσει. Εικονογράφηση: Vladimir Radibratovic.

Λίγα λόγια για τον αξιολάτρευτο Μάνφρεντ:

Μάνφρεντ Ριρής. 29 ετών, Ενεργός Πρόσκοπος, βοηθός προπονητή σε ομάδα χάντμπολ γυναικών, πρώην ορκωτός λογιστής σε ΔΕΚΟ, πολύτεκνος, κληρονόμος, παράνομη αγάπη, υποψήφιος Δήμαρχος Αιτωλικού υποστηριζόμενος από το Σύριζα, πιλότος σε ψεκαστικά Τσέσνα στο Αγρίνιο, οδηγός αγώνων, μέτοχος λούνα πάρκ, μικροπωλητής, αναγνώστης Χελόου και Μίκυ Μάους, πρώην χρήστης αλκοόλ, συνταξιούχος αστυνομικός, απόστρατος ναυαγοσώστης, νυν στέλεχος Υπουργείου Οικονομικών, κρουπιέρης στο καζίνο Λουτρακίου, πάστρι σεφ, ΠΑΟΚ, πρώην ΠΑΣΟΚ, Στράτος Διονυσίου, οικολόγος, γυμνιστής, Έλληνας δεύτερης γενιάς από Καρσλρούη, συνδέεται με την Άκρα Δεξιά, υγιεινιστής, χειμερινός διαδρομιστής, ασχολείται από μικρός με προβλέψεις, τον έχει απασχολήσει το παρελθόν, τον συνδέει μακρόχρονη φιλία με τη Βάνα Μπάρμπα, σπάνια πίστεψε σε κάτι και ήταν λάθος, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο και ερασιτεχνικά με το σατανισμό και τη γναθοχειρουργική μικρών ζωων. Θα είναι εδώ. Ως άλλος Πλούταρχος (της αρχαιότητας) με κληρονομικό χάρισμα μέντιουμ προς τα πίσω, θα ερευνά τους παράλληλους βίους σημαντικών προσωπικοτήτων και θα μας τους βιογραφεί. Αρχή με έναν ένδοξο στρατηλάτη της Συβάρεως πριν από 25 αιώνες…

Στρατηγός Βιλδιρίδης, Ύπατος για πάντα, 538 π.Χ.

Ο Μάνφρεντ Ριρής βούλιαξε σχεδόν αναπαυτικά στην καταπράσινη μπανιέρα με τα μικρά πλαστικά κίτρινα βατράχια και την πλήρη συλλογή τευχών του Πριν και της Αυγής, κάπνισε νωχελικά ομοιοπαθητικές κρέμες ομορφιάς σε σκόνη, και άλλα προϊόντα από το φαρμακείο της γειτονιάς, σίγουρος ότι πλέον όλα θα είναι λαμπρά, ακούγοντας στο στερεοφωνικό σπάνιες ηχογραφήσεις ζευγαρώματος εχιδνών μαγκούστα στα υψίπεδα του Γκολάν,οι οποίες λέγεται συχνά ότι θα εκλείψουν σύντομα μαζί με τους ήχους της ύπαρξής τους και πρέπει να μείνουν ως ανάμνηση, και ξαφνικά βρέθηκε ξανά πολύ μακριά, σε μια από τις προηγούμενες ζωές του Πάνου Τσουρουφλισμένου. Στη μαγευτική αρχαία Σύβαρη, μια γειτονιά του αρχαίου κόσμου γνωστή για την ατελείωτη ηδονοθηρία και την έφεσή της στην επινόηση νέων απολαύσεων σε όλους τους τομείς, όπου τίποτε δεν ήταν ασυνήθιστα εκκεντρικό και τίποτα συνηθισμένο.

Ανάμεσα στους εξέχοντες κατοίκους της, ελάχιστοι δεν γνώριζαν την ατελείωτη ηδυπάθεια του Ύπατου Βιλδιρίδη, ενός σχεδόν σατανικού ηδονοθήρα που ήταν επιφορτισμένος με την Άμυνα και την Ασφάλεια της πόλεως. Φήμες λένε ότι ο Βιλδιρίδης βρέθηκε στην πόρτα ενός αρχοντικού της Συβάρεως βρέφος 6 μηνών, με μια ασπίδα και μια μπέιμπι περικεφαλαία σε αποχρώσεις του σομόν, μαζί με ένα σημείωμα στον πλούσιο μέτοικο ότι προέρχεται από μια σπάνια επιμειξία απογόνων του οίκου των Ατρειδών με γοργόνες και σιωπηλούς αλιγάτορες , ανηψιούς του Βασιλιά Μολοσσού της Αιτωλοακαρνανίας 300 χρόνια πριν, και την υποσημείωση ότι κάθε προσπάθεια να τιθασευθεί η πολιτισμική και ψυχική επιρροή του αρχαίου Αγρινίου στην ψυχοσύνθεσή του βρέφους, θα ήταν μάταιη.

Το εγκατελελειμμένο βρέφος μεγάλωσε υπερβολικά γρήγορα, και φωνές μέχρι σήμερα ψιθυρίζουν για την ατελείωτη επινοητικότητα του στο να δημιουργεί ίντριγκες ανάμεσα σε ανθρώπους, διαβλέποντας νωρίς ότι είναι ουσιαστικά σε ειρηνικούς καιρούς μια ηδονή κι αυτή για ανθρώπους που εκτιμούν μόνο τις ηδονές, αλλά και για τις ακόλαστες προθέσεις του να συσσωρεύει δύναμη και πλούτη, εκμεταλλεύομενος οτιδήποτε συβαριτικό ως πολύτιμο, και ανάγοντας το Συβαριτισμό στην υπέρτατη αξία του πολιτισμού του αρχαίου κόσμου, δεσμευόμενος ταυτόχρονα με όρκους να διαφυλάξει με αίμα και αυταπάρνηση το τότε μαλθακό καθεστώς, το οποίο ήταν ιστορικά καταδικασμένο να επικρατήσει ή να καταποντιστεί.

Υπήρξε συχνός οικοδεσπότης ακόλαστων εορτών, πάντα ντυμένος φανταχτερά: πότε βάτραχος με φτερά αγελάδας , πότε ελέφαντας με χαλύβδινες ρόδες, όπου απλώς οι χιλιάδες καλεσμένοι ντυμένοι με διάφορες στολές προς τιμήν του Ύπατου άλλοτε επιτίθονταν ο ένας στον άλλον, σε μια μορφή τρελού χορού των λεκτικών επιθέσεων που αποσυμπίεζε ένα φυσικό εκνευρισμό της απόλυτης ραθυμίας που χαρακτήριζε την πλούσια αρχαία πόλη, και άλλοτε έτρωγαν μαγειρεμένες με διάφορους νέους τρόπους μοσχαροκεφαλές και καραμελωμένες μπανανόφλουδες φερμένες από κάθε γωνιά του γνωστού κόσμου και της Ασίας, για να τιμήσουν τον οικοδεσπότη στην ακμή του και να κερδίσουν την εύνοια του, και άλλοτε απλώς τον επαινούσαν με παιάνες, και ήθελαν, όπως κι αυτός, τη διαιώνιση της παντοδυναμίας της Συβάρεως χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε γι’ αυτήν παρά να την υμνούν με σχετικά παράφωνα τραγούδια.

Με τα χρόνια και προς τα τέλη της παντοδυναμίας του, προϊούσης μιας κρίσεως στις αξίες και στην οικονομική ευμάρεια της πόλης, και μιας κάποιας στρατιωτικής κόπωσης οφειλόμενης στην απραγία, ο Βιλδιρίδης αποφάσισε να βρει ανώτερο σκοπό αφηγηματικού τύπου στην υποδαύλιση μίσους και έχθρας προς πάσα κατεύθυνση, ανάγοντας αρχικά σε απόλυτο πολιτισμικό και στρατιωτικό εχθρό το σχετικά φιλικό γειτονικό συνοικισμό του Κρότωνα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει τέτοιον στρατιωτικό και φαντασιωσικό οίστρο μεγαλείου -κάτι σαν ένα νέο σκοπό- στους νέους και στους αποκτηνωμένους γέρους της Συβάρεως, μαζί με ένα ρεύμα συζητήσεων και ατελείωτων ζυμώσεων σχετικά με τη θριαμβευτικά καταστροφή της γειτονικής συνοικίας ως απόλυτο νέο όραμα της πόλης, το οποίο ουσιαστικά, μέσω αντανακλάσεως, ξύπνησε σε αντίστοιχα απαίδευτα στοιχεία του γειτονικού συνοικισμού παρόμοια επιθετικογενή αισθήματα, με γενική και τραγική κατάληξη όλων αυτών την πλήρη καταστροφή της Συβάρεως, έπειτα από τη διαπίστωση πραγματικά σοβαρών πολεμοχαρών Κροτωνιατών ότι το μόνο που έστεκε ανάμεσα στα πλούτη της Συβάρεως που ναι μεν έφθιναν αλλά παραμέναν αμύθητα, ήταν κρετίνοι σαν τον Βιλδιρίδη, ο οποίος αν και διασκέδαζε, και το γνώριζε, δεν περίμενε ποτέ οι αντίπαλοι του να μη διασκεδάζουν εξίσου, επειδή απλώς δεν γνώριζε, μετά από τόσα χρόνια τρυφηλού βίου, ότι υπάρχει ένας πραγματικός κόσμος ανεξάρτητος από πολεμικά αναπαραστατικά οράματα ηδονής της καταστροφής, ο οποίος εμπεριέχει την πραγματική καταστροφή σου, που όμως δεν θα ερχόταν αν δεν είχες επιθυμήσει την καταστροφή άλλων αρχικά.

Πλείστες αναφορές για μεταμφίεση του Βιλδιρίδη σε ιέρεια με γούνινη μαύρη χλαμύδα και ερπετόμορφα χείλη που σκόρπιζαν τον τρόμο, μετά την καταστροφή της πόλης του, και της απόδρασης του σε  βορειότερα κλίματα, στην τοποθεσία της σημερινής Ελβετίας, μαζί με ένα φορτίο χρυσού, δεν αποδεικνύονται επουδενί από κανένα ιστορικό εύρημα, αλλά παραμένουν ακόμα πιστευτές, όσο πιστευτή μένει και η ίδια του η παρουσία και η ισχύς του στα πολιτικά πράγματα της δύστυχης πόλης, ή οποιασδήποτε πόλης, οποτεδήποτε.

Διαβάστε ακόμα: 10 ηγέτες/δικτάτορες που άφησαν άφωνο τον πλανήτη (και) με το εξωφρενικό στυλ τους.

TAGS :
Άδωνιις Άδωνις Γεωργιάδης Βαρουφάκης μπουφόνοι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook