«Εγώ μετά τις 23 Ιουλίου του 2018 και τη διαχείριση των πυρκαγιών στο Μάτι, έβγαλα ένα τελικό συμπέρασμα για αυτούς που μας κυβερνούν».

Θα τιτλοφορούσα τη συνέντευξη «Ο ρήτωρ» αν η λέξη δεν είχε λάβει στις μέρες μας αρνητική έννοια. Θα κρατήσω την ουσία που ορίζεται για εκείνον που έχει την ικανότητα να χειρίζεται με άνεση τον λόγο, εκείνος με εξαιρετική ευφράδεια.

Ο Κωνσταντίνος την έχει σε μέγιστο βαθμό. Την έχει γιατί έχει και ΤΙ να πει. Γιατί σκέφτεται πολύ και ταχύτατα, πολύπλοκα και πολυεπίπεδα. Γιατί είναι καλλιεργημένος και μορφωμένος – η καλλιέργεια και η παιδεία, η αγωγή και η κουλτούρα (culture generale που λένε και οι Γάλλοι) και η κοινή λογική είναι σπάνια προτερήματα – κατά τη γνώμη μου σημαντικότερα και της στεγνής γνώσης. Και εκείνος τα έχει όλα.

Δεν αναφέρομαι στο ταλέντο του – είναι κάπως αδόκιμο να μιλάς για το αυτονόητο ταλέντο ενός επαγγελματία τόσων ετών με τόσες αποδείξεις δουλειάς. Δεν κομίζω γλαύκα ούτε του κάνω το άγαλμα. Αποτελεί όμως έναν άνθρωπο που πραγματικά, όσα χρόνια τον γνωρίζω – και είναι πολλά – με εκπλήσσει θετικά. Γιατί επιμένει να ρισκάρει, να πειραματίζεται, να τολμά τόσα χωρίς να κρύβεται, χωρίς άμυνες, χωρίς επιφυλάξεις. Παθιάζεται σαν μικρό παιδί όσο και αν μεγαλώνει, θυμώνει, τρέμει και εκνευρίζεται.

Παλεύει για το δίκιο του με νύχια και δόντια. Δίνει στους άλλους απλόχερα ευκαιρίες, όσο περνά από το χέρι του. Αγαπάει και απογοητεύεται. Ζει. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι ένας αληθινός σταρ, που λάμπει και ζει τη ζωή στο μεδούλι της.

Οι παραστάσεις και το θέατρο

Οιδίποδας λοιπόν, στην Επίδαυρο. Και σε πετυχαίνω αρκετά ανήσυχο.
Ο Οιδίποδας είναι το μέγα αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας, το έργο πάνω στο οποίο βάσισε ο Αριστοτέλης την ποιητική του για τους κανόνες του θεάτρου και δεν μπορεί παρά να σου δημιουργεί και το μεγαλύτερο άγχος. Είναι τόσο σπουδαίο κείμενο, πολυπαιγμένο και αναλυμένο. Υπάρχει μια τεράστια βιβλιοθήκη γεμάτη με φιλολογικά σπουδαία κείμενα και αναλύσεις που ερίζουν γύρω από αυτή την ιστορία. Τον έχω παίξει δύο φορές – στη μία έκανα τον ίδιο στην παράσταση του Ευαγγελάτου το 2010 και στην άλλη, του Τσέζαρις Γκραουζίνις, έκανα Ιοκάστη, Τειρεσία και βοσκό. Επίσης, έχω παίξει στην Επίδαυρο 8 ή 9 φορές -είναι γνώριμο και το πεδίο όπως και το έργο. Γι’ αυτόν το λόγο ακριβώς έχω μπροστά μου όλες τις επιλογές ανοιχτές. Η ορχήστρα της Επιδαύρου είναι ένας λευκός καμβάς για μια πασίγνωστη ιστορία που δεν πρέπει να προδώσεις. Δεν πρέπει να κάνεις ένα σχόλιο με τρόπο που να «εξαφανίζει» το έργο ενώ ταυτόχρονα πρέπει να έχεις μια προσωπική ματιά που να έχει τι να πει.

«Μικρότερος είχα μία φωτογραφία του James Dean στο καμαρίνι μου, που μου είχε χαρίσει μία πρώην κοπέλα μου με μία φράση που έλεγε ”immortality is the only true success” – θεώρησε ότι εμένα αυτό μου έλεγε κάτι. Και μου έλεγε»

– Και ο Βυσσινόκηπος όμως που έκανες τον χειμώνα, ένα μεγάλο έργο είναι.
Ο Βυσσινόκηπος είχε μία προσωπική, απαλή, ματιά. Οι περισσότεροι έγραψαν ότι είναι μία κλασική παράσταση, ενώ δεν είναι. Βλέπεις όμως; Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την προσωπική ματιά με γραφικές υπερβολικές υπογραμμίσεις. Έχουμε χάσει τη δυνατότητά μας σαν θεατές να συνδεόμαστε. Για αυτό αγχώνομαι πολύ και για όλα.

«Αυτό που είμαι σήμερα οφείλεται στο ότι ήμουν πολύ καλόψυχο παιδί. Αλλιώς θα ήμουν απλώς ένας αντιπαθέστατος τύπος».

– Ε τότε θα σε πάω στον Φάρο που ήταν πιο δύσκολη υπόθεση να περάσει στον κόσμο. Και η αίθουσα είναι γεμάτη…
Αυτό που βλέπουμε είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι του timeline μου, τα τελευταία 6 χρόνια. Ο Φάρος, το έργο που το πίστευα πάρα πολύ, φάνηκε περίεργο στους συναδέλφους μου, στους φίλους μου, στους ηθοποιούς. Πέρυσι, η παράσταση δεν είχε βρει ακόμα τους ρυθμούς της ενώ φέτος ελάφρυνε, κάτι που ήταν και  σκοπός μας, έτσι και αλλιώς, από την αρχή. Η αρχική γνώμη των ανθρώπων του θεάτρου πέρυσι συνοψιζόταν σε δύο ερωτήσεις «τι έργο ήταν αυτό;» και «γιατί έφερες τον διάβολο στη Βουκουρεστίου;». Κάτι τέτοια μου έλεγαν  και για τον «Πουπουλένιο» και για τον «Θεό της σφαγής». Και γιατί δεν σας φαίνεται περίεργο όταν σηκώνεται ο Δαρείος από τον τάφο του στους Πέρσες; Δεν κάνουμε ρεαλισμό, παιδιά! Για παραβολή πρόκειται, κάνουμε και πράγματα στα ψέματα!

– Όταν πιστεύεις κάτι πολύ, νιώθεις ότι θα περάσει και στον κόσμο;
Δεν μπορώ να στο απαντήσω απόλυτα αυτό – δεν πέφτεις πάντα μέσα. Φυσικά έχω φάει σφαλιάρες όπως πχ. με τον «Δον Ζουάν στο Σόχο» την εποχή που ασχολήθηκα με το θέατρο Χώρα σε ένα πείραμα μας έκανε μεγάλη οικονομική ζημία. Ωστόσο, επειδή γενικά είμαι πολύ αισιόδοξος και καλοπροαίρετος άνθρωπος, ό,τι μου έχει συμβεί το εκλαμβάνω ως θετικό. Για μένα  δεν υπάρχουν ήττες, υπάρχουν μόνο νίκες και μαθήματα.

Από την παράσταση «Ο Φάρος» στην οποία πρωταγωνίστησε.

– Η σκηνοθεσία σού πάει πολύ νομίζω. Είναι απαραίτητο να έχεις περάσει από υποκριτική για να μπορείς να γίνεις σκηνοθέτης;
Επειδή πρόκειται για πρακτικές τέχνες, στην πραγματικότητα τις μαθαίνεις δουλεύοντας, τις μαθαίνεις εμπειρικά. Όπως μαθαίνεις να γράφεις γράφοντας, να παίζεις παίζοντας, έτσι μαθαίνεις να στήνεις θέατρο μέσα από την κοντινή σου σχέση σου με αυτό. Είναι κανόνας στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως να είναι ηθοποιός ο σκηνοθέτης.

-Τι σου αρέσει πιο πολύ; Το ξεχωρίζεις;
Μου αρέσει πολύ η διαδικασία της σκηνοθεσίας αλλά με ταλαιπωρεί κιόλας. Μέχρι να βρω το τι θέλω να κάνω, δεν είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος. Αισθάνομαι βαθιά μέσα μου ότι κάτι υπάρχει και δεν μπορώ να το βρω. Βασανιστική διαδικασία… Πολύ θα ήθελα να το αποβάλω αυτό το χαρακτηριστικό μου και να το έβλεπα περισσότερο σαν παιχνίδι. Εγώ νιώθω σαν να κρέμεται η ζωή μου απ’ αυτό. Υπερβάλλω τόσο που δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, δεν μπορώ να πληρώσω ούτε έναν λογαριασμό. Θέλω να μπουν όλα τα υλικά στη θέση τους και ας έχει πολλή δουλειά μετά στις πρόβες. Μου αρέσει να πηγαίνω πολύ προετοιμασμένος, ίσως γιατί έχω υποστεί ως ηθοποιός τη μη προετοιμασία κάποιων σκηνοθετών.

Η πορεία του και η οικογένεια

– Το σπίτι επηρεάζει τη διαμόρφωσή μας. Το δικό σου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο;
Η καλή μου προαίρεση και η έμφυτη αισιοδοξία μου είναι και θέμα σπιτιού και θέμα χαρακτήρα. Προέρχομαι από μία μέση καλλιεργημένη κανονική «πυρηνική» οικογένεια -μπαμπάς, μαμά, δύο παιδιά. Αστική, με την έννοια των ανθρώπων της πόλης που εργάζονται σκληρά και με επιτυχία, ώστε να έχουν λόγου χάρη τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε καλά σχολεία. Η μητέρα μου είχε σπουδάσει Κοινωνική Λειτουργός στο Πάντειο, πέρασε από διάφορες διευθυντικές θέσεις σε εταιρείες ενώ για κάποια χρόνια, και πολύ προτού προκύψει το σοβαρό προσφυγικό θέμα, βρέθηκε διευθύντρια του Ελληνικού Συμβουλίου για τους πρόσφυγες που  είχε ιδρυθεί  από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.  Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας, εμπορικός αντιπρόσωπος, ταξίδευε πολύ, ήταν καλλιεργημένος με πολλή αγάπη στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στο διάβασμα… Και παρότι είχαμε σχετικά μεγάλη διαφορά ηλικίας με τους γονείς μου -43 χρόνια με τον πατέρα και 36 με τη μητέρα μου- είχα αποδοχή άνευ όρων και ουσιαστική ελευθερία.

– Καλλιτέχνης από μικρός και ο πιο καλός ο μαθητής;
Μεγάλωσα σε ένα φιλότεχνο σπίτι αλλά με καμία καλλιτεχνική προδιάθεση από κάποιο μέλος του. Υπήρξα καλός μαθητής σε αυτά που μου άρεσαν, καθόλου επιμελής και καθόλου πειθαρχημένος όμως. Μετανιώνω πολύ για τη στάση μου τότε -θα είχα γλιτώσει πολύ κόπο αν είχα μάθει να πειθαρχώ στα πράγματα που δεν μου άρεσαν. Αυτό προσπαθώ να μάθω τον γιο μου σήμερα: αγάπησε τη λάντζα! Δεν είναι όμως πολύ εύκολο. Είχα 20 αρχαία, ιστορία, θρησκευτικά, έκθεση ενώ 3 γεωμετρία και 5 φυσική. «Τι συμπέρασμα να βγάλω παιδί μου;», με ρωτούσε ο πατέρας μου. «Τι συμπέρασμα να βγάλεις; Ότι δεν θα γίνω μαθηματικός; Βγάλε αυτό». Συμμαθητές μου πάντως που έχω να δω χρόνια και μπορεί να συναντήσω τώρα, μου λένε πως με θυμούνται από μικρό να συμμετέχω σε κάποια παράσταση του σχολείου και να είμαι και πρόεδρος στο δημοτικό!

– Ωραία. Και τελειώνει το σχολείο. Και μετά;
Σπουδάζω στη σχολή του Εθνικού ενώ όλοι ήθελαν να γίνω δικηγόρος ή διπλωμάτης -και οι γονείς μου και οι καθηγητές μου. «Μην ανησυχείς, πατέρα», του λέω. «Υπάρχουν πιο πολλοί άνεργοι δικηγόροι από ό,τι ηθοποιοί». Βλέπεις πόσες εξυπνάδες έλεγα; Πολλές! Πέρασα πάντως μια Γ’ Λυκείου όνειρο, γιατί είχα αποφασίσει ότι δεν θα δώσω πανελλήνιες αλλά στη σχολή του Εθνικού. Ερωτεύτηκα τότε και μια κοπέλα, με αποτέλεσμα να μη διαβάσω καν για το Εθνικό. Πήρα λοιπόν δυο κομμάτια, έδωσα στο Τέχνης και κόπηκα δυο φορές. Και τότε άρχισε να σκοτεινιάζει το μόνιμο χαμόγελό μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να δουλέψω για λίγο και τα κατάφερα στο Εθνικό. Σαν να με ευχαριστεί πάντως και να την πατάω καμιά φορά γιατί βγάζω χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με το τι πρέπει να προσέχω.

– Ποτέ αρχίζεις να πειθαρχείς;
Στο πρώτο έτος, ας πούμε, στα θεωρητικά μαθήματα  παίζαμε φλιπεράκι με τον Λογοθέτη, στο δεύτερο λιγάκι έστρωσα, για να αποφοιτήσω τελικά πρώτος. Είμαι άκρως ανταγωνιστική φύση: μικρός έκλεβα στα παιχνίδια πάντα γιατί ήθελα να κερδίζω. Με λυπόταν η αδερφή μου, γιατί όταν έχανα στη Μονόπολη μούτρωνα πάρα πολύ και έτσι αναγκαζόταν να μου δίνει τα δικά της ξενοδοχεία! Νομίζω ότι μου έχει περάσει αυτό, εδώ και χρόνια, αλλά θέλω να πετυχαίνω. Πάντως, όσο περίεργο και αν ακουστεί, πιστεύω ότι αυτό που είμαι σήμερα οφείλεται στο ότι ήμουν πολύ καλόψυχο παιδί. Αλλιώς θα ήμουν απλώς ένας αντιπαθέστατος τύπος: ήμουν ανταγωνιστικός, μου αρέσει το μεγαλείο, οι πρωτιές, μου αρέσει να με θαυμάζουν… Να φανταστείς πως σε νεαρή ηλικία είχα γράψει τον λόγο μου για τα Oscar!

– Τον γιο σου τον αφήνεις ελεύθερο; Αποφεύγεις δηλαδή να προσπαθείς να του επιβάλλεις αυτό που εσύ ξέρεις ότι θα του κάνει καλό;
Γενικά στη ζωή όλα τα πράγματα τα βοηθάει πολύ το να έχεις χιούμορ. Το χιούμορ, σαν τρόπος λειτουργίας, βοηθά πολύ έναν άνθρωπο που είναι κουραστικός με τη σχολαστικότητά του και στα πράγματα που ζητάει από τους άλλους – που είμαι πάρα πολύ. Ετσι και με τον γιο μου: χειρίζομαι με χιούμορ όσα αφορούν πειθαρχία, κανόνες, οθόνες, βιβλία… όσα θα είναι εμπόδια ή χρήσιμα για τη ζωή του.

– Εκείνος εκλαμβάνει κάτι από αυτά;
Ναι. Τα παιδιά  δεν χρειάζεται να συμφωνούν απαραιτήτως μαζί μας, χρειάζεται να καταλαβαίνουν τι θέλουμε να τους πούμε. Δηλαδή, δεν πειράζει, ας μην το πάρει να το διαβάσει το βιβλίο, αρκεί να έχει ακούσει ότι κάποιος του είπε πόσο σημαντικό είναι. Είναι πάντως σχεδόν 14, πολύ συνεννοήσιμος, πολύ γλυκός και αν μου αρέσει κάτι ιδιαιτέρως είναι ότι είναι πολύ διαφορετικός από μένα σε όλα -και σε δεξιότητες και σε γούστα. Με καλή προαίρεση και πολύ καλόψυχος.

– «Καλόψυχος»: το θεωρείς, μάλλον, εξαιρετικά σημαντικό προτέρημα καθώς το αναφέρεις ξανά και ξανά.
Πόσες άλλες αρετές νομίζεις ότι υπάρχουν; Ούτε καν το ταλέντο δεν έχω ψηλά πια. Πρώτον, γιατί δεν είσαι ο Da Vinci, οπότε φίλε ηρέμησε, δεύτερον, επειδή με εκνευρίζει πολύ να βλέπω ταλαντούχους και έξυπνους ανθρώπους να είναι κακόψυχοι και τρίτον, γιατί αποδεικνύεται ότι αυτό λειτουργεί άσχημα στις ικανότητές τους. Η πιο σημαντική ανθρώπινη αρετή είναι πια για μένα η γλυκύτητα, η στρογγυλάδα. Συζητούσαμε τις προάλλες για τις φοβερές δυνατότητες ενός ηθοποιού και λέω «παιδιά, συγγνώμη, δεν είναι μεγάλος ηθοποιός όταν του λείπει η καλοψυχία και η πνευματικότητα». Αυτό το οποίο βλέπει, αγαπά και κρατάει το κοινό, ακόμα και αν μας θαυμάζει για τις δεξιότητές μας επί σκηνής, είναι εκείνο που κουβαλούν οι άνθρωποι ερήμην τους. Δεν μπορεί καν να οριστεί συγκεκριμένα, γιατί δεν έχει να κάνει με το ταλέντο, έχει να κάνει με την προσωπικότητά τους. Τέτοιου είδους αρετές θεωρώ σημαντικές.

Τον Δεκέμβριο του 2017 κατά τη συμμετοχή του στο 11ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας (George Vitsaras / SOOC).

Κοινωνική στάση και πολιτική

– Οσα χρόνια σε παρακολουθώ και σε γνωρίζω, νιώθω ότι το μυαλό σου πρέπει να λειτουργεί τόσο πολυεπίπεδα και έντονα που θα… καούν τα κύτταρά σου. Προλαβαίνει και το συναίσθημα να λειτουργήσει ποτέ ή και αυτό μπαίνει κάτω από αναλυτική σκέψη;
Δεν ξέρω… Πάντως εγώ, όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω όλο και περισσότερο υποδεέστερος των πραγμάτων που έχω να αντιμετωπίσω. Δεν νιώθω έξυπνος. Με ευχαριστεί που έχουν πάει καλά τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα η όποια τύπου επιτυχία είναι πολύ μεγάλη παγίδα. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι όταν βλέπεις, παγκοσμίως, ανθρώπους με επιτυχία έξω από τα ανθρώπινα μέτρα, συνήθως συνοδεύεται και με δυστυχία. Μικρότερος είχα μία φωτογραφία του James Dean στο καμαρίνι μου, που μου είχε χαρίσει μία πρώην κοπέλα μου με μία φράση που έλεγε «immortality is the only true success» – θεώρησε ότι εμένα αυτό μου έλεγε κάτι. Και μου έλεγε. Επειδή, ως παιδί, φοβόμουν πάρα πολύ τον θάνατο. Ό,τι και αν κάνουμε νομίζω ότι, μεταξύ άλλων, κρύβει και την πρόθεσή μας να ξορκίσουμε τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε. Ειδικά oι άντρες που έχουμε την έλλειψη της μητρικής δυνατότητας. Όπως λέει ο Σαββόπουλος «στο έργο μου υπάρχει απλή ομοιότης του θαύματος που σκάει, όταν αυτή γεννάει».

«Βαριέμαι να διαβάζω ότι θα πάω στην Ευρωβουλή ή στη Βουλή, ότι θα πάρω το Εθνικό θέατρο ή το Φεστιβάλ Αθηνών ή το Υπουργείο Πολιτισμού».

– Αλήθεια, μου ακούγεται λίγο παράδοξη από εσένα η τόση «αυτοακύρωση».
Δεν πρόκειται περί αυτού. Θέλω να πω πως πια αναρωτιέμαι, αν έλεγες στον James Dean «Oκ φίλε, άκου: είσαι super star, είσαι ένα όνομα που αναφέρουμε ακόμα και σήμερα και σε ξέρουν και τα μικρά παιδιά και πέθανες στα 30 σου, όμορφος, με μία Porsche σε ένα δυστύχημα. Μήπως θα προτιμούσες να έχεις πάει μέχρι τα 70 σου χωρίς τόση λάμψη;» Τι θα απαντούσε; Και επειδή σκέφτομαι πολύ πρακτικά και καταλήγω στο ότι δεν υπάρχει και δεύτερος όρος σύγκρισης, δηλαδή κάτι άλλο μετά τη ζωή, νομίζω ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να είμαστε λιγότερο φιλόδοξοι και λίγο πιο ουσιαστικοί καθώς περνούν τα χρόνια.

– Στη διασταύρωση δηλαδή διαλέγεις τον δρόμο ήπιας κυκλοφορίας;
Μάλλον. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι είμαι ένας Έλληνας 50άρης, που κάνει παραστάσεις στην Ελλάδα και παίζει και σε έργα που σε άλλους αρέσουν σε άλλους όχι, που βγαίνει κάθε τόσο και λέει τη γνώμη του και άλλοι συμφωνούν και άλλοι όχι και που γενικά ο κόσμος έχει μία καλή αίσθηση γι’ αυτόν. Μέχρι εκεί.

– Ασχολήθηκες λίγο και με την πολιτική πριν από δέκα χρόνια. Δεν έχει νόημα, λες, τελικά; Τίποτα δεν αλλάζει;
Φυσικά και έχει νόημα -θεωρητικά η πολιτική είναι η ευγενεστέρα των τεχνών. Εχει νόημα γιατί κάποιοι διαμορφώνουν το πώς θα είναι η ζωή μας και πώς εσύ θα συνεχίσεις να γράφεις και πώς εγώ να κάνω τις παραστάσεις μου… Ολοι μας επηρεαζόμαστε από το τι συμβαίνει στη χώρα μας και στον πλανήτη μας. Όλα τούτα δεν είναι τυχαία: συγκεκριμένοι άνθρωποι ωθούν τα πράγματα σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Δεν ξέρω όμως αν έχει νόημα να είναι κάποιος συνεχώς παρών και να εκφράζει τη γνώμη του. Μου ζητήθηκε δύο φορές να συμμετάσχω στο συνέδριο της Ν.Δ. -τη δεύτερη το αποδέχθηκα θεωρώντας ότι έχει νόημα να πω κάποια πράγματα που πιστεύω, ανεξαρτήτως κομματικής κατεύθυνσης. Και πάλι υπήρξαν τόσες αντιδράσεις! Βαρέθηκα γενικώς. Και βαριέμαι και σήμερα να διαβάζω ότι θα πάω στην Ευρωβουλή ή στη Βουλή, ότι θα πάρω το Εθνικό θέατρο ή το Φεστιβάλ Αθηνών ή το Υπουργείο Πολιτισμού. Ούτε μου προτάθηκε ούτε θα το έπαιρνα. Αυτές είναι σοβαρές δουλειές στις οποίες πρέπει να αφοσιωθείς και εγώ κάνω ήδη μία σοβαρή δουλειά.

– Δεν μπορεί όμως να μην ακούς διάφορες δηλώσεις στελεχών που ξεπερνούν τα όρια τύπου «δεν έχει υπάρξει θύμα από μολότωφ» κλπ;
Δεν θα έπρεπε να τα ακούμε καν όλα τούτα -αυτό είναι το σχόλιό μου. Ξεπερνάει τη λογική μου το ότι ένα κόμμα επιλέγει να έχει τέτοιους ανθρώπους στις τάξεις του – άρα μόνο επίτηδες μπορεί να το κάνει. Εγώ μετά τις 23 Ιουλίου του 2018 και τη διαχείριση των πυρκαγιών στο Μάτι, έβγαλα ένα τελικό συμπέρασμα για αυτούς που μας κυβερνούν, το οποίο έγραψα και στο Facebook και έκτοτε αρνούμαι να ασχοληθώ μαζί τους. Τους έχω κατατάξει σε άλλη κατηγορία, με την όποια διαφωνία μας να μην είναι πλέον καν πολιτική.

– Με αυτόν τον τρόπο όμως είναι σαν να παραδίδει κάποιος τα όπλα.
Λοιπόν, άκου να δεις: το θεωρώ πολύ σημαντικότερο να τελειώσουμε τη συζήτηση για τον εμβολιασμό των παιδιών με έναν νόμο που θα επιβληθεί σε όλα τα σχολεία, ακόμη και από το να πετύχει η παράστασή μου. Αρα, δεν μπορώ να ασχολούμαι με ανώφελες χυδαιότητες. Αν μου έλεγες «τι θα σε ενδιέφερε να κάνεις πιο πολύ στη ζωή σου αυτή τη στιγμή;», θα σου απαντούσα ότι θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω με κάποιο τρόπο στην προσπάθεια «επαναρθολογικοποίησης» των πολιτών του Δυτικού κόσμου, και της χώρας μου πρώτα από όλα. Δεν μπορώ να ακούω πια ότι μια ρίζα ενός φυτού θα νικήσει τον καρκίνο!

 – Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να κάνει κάτι;
Όχι, το θέατρο δρα ακριβώς όπως δρα και η τέχνη συνολικά, επηρεάζει μεν τον καθένα, αλλά άλλον κάθε φορά και για άλλο λόγο. Μια παράσταση δεν θα δημιουργήσει ένα κίνημα. Οπως λέει η μετάφραση του Χειμωνά στον Άμλετ, «Η τέχνη δεν είναι ούτε για τους πολλούς ούτε για τους λίγους, είναι μόνο για τον καθένα χωριστά».

Info:

  • Οιδίπους Τύραννοςτου Σοφοκλή, σε δική του σκηνοθεσία, 12 & 13 Ιουλίου, πρώτη παράσταση στη Επίδαυρο.
  • Αυτή τη στιγμή συμμετέχει στα γυρίσματα του «Λόγω Τιμής – 20 χρόνια μετά» όπου και πρωταγωνιστεί. Η σειρά θα προβληθεί στον ΣΚΑΪ στο τέλος Σεπτεμβρίου.
  • Σκηνοθετεί για τον φετινό χειμώνα το έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», όπου και θα πρωταγωνιστεί.

 

Διαβάστε ακόμα: Κατερίνα Ευαγγελάτου, «σκηνοθέτης που δεν είναι αυστηρός, δεν έχει λόγο ύπαρξης».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top