Θανάσης Αλευράς: «Καταφέρνουμε 99 πράγματα και τρώμε τη ζωή μας για το 1 που δεν πετύχαμε»

Ο Θανάσης Αλευράς ρισκάρει αλλάζοντας μονοπάτια, μπορεί να παραπατάει πού και πού αλλά η περιέργεια δεν τον αφήνει να ησυχάσει. (Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη).

Ένας γλυκός, πράος, πολύπλευρος μα και ψηλόλιγνος άνθρωπος, μεγάλωσε στα Γιάννενα και βούτηξε στον μαγικό κόσμο του θεάτρου στην αδηφάγα Αθήνα μόνο και μόνο για να μπορεί να τολμάει συνεχώς, και με φόβο και με πάθος. Ο Θανάσης Αλευράς ρισκάρει αλλάζοντας μονοπάτια, μπορεί να παραπατάει πού και πού αλλά η περιέργεια δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Ευτυχώς είναι εξαιρετικά πειθαρχημένος στη ζωή, σχεδόν σαν συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος όπως ισχυρίζεται και έτσι κάπως το πράγμα ισορροπεί. Ευτυχώς, επίσης, που υπάρχει στη ζωή του η σκηνοθέτης – προπονήτρια Ελένη Γκασούκα, ο δικός του μέντορας, με την οποία μετρά υπέροχες συνεργασίες και το «Έπος της… Μαλάμως» για φέτος.

-Τι είναι αυτή η παράξενη Μαλάμω;

Αναμφισβήτητα ό,τι πιο παράξενο έχω κάνει. Εκτός από μία βουκολική ιστορία σε ένα ιδιοφυές κείμενο του Νίκου Χαρλαύτη, η Μαλάμω κλείνει το μάτι σε πολλά. Στην ελληνική επαρχία σίγουρα, εκεί όπου λίγα έχουν αλλάξει από παλιά, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα, αφού πρόκειται για μια πανέμορφη κορασίδα που όλοι θέλουν να γευτούν ένα κομμάτι της αλλά εκείνη πρέπει να υπομείνει τη μοίρα της. Η Μαλάμω είναι η κούκλα που όλοι αποκαλούν… «ελαφρών ηθών» μόνο και μόνο γιατί είναι όμορφη και τη ζηλεύουν. Είναι η ενοχική κοπέλα που θα παραμείνει παρθένα, είναι όλη η ενοχική επαρχία που κρύβει το διαφορετικό, αλλά και την επιτυχία για να μην τη σχολιάσουν. Είναι όλοι οι καταπιεσμένοι που μιλούν συνεχώς για σεξ και το κυνηγούν άγαρμπα γιατί δεν αισθάνονται άνετα με την απόλαυση της ηδονής. Άλλη ενοχή και αυτή… Ο Νίκος Χαρλαύτης είναι ένας ασύλληπτα χαρισματικός και ταλαντούχος άνθρωπος που εμπνεύστηκε από το κόμικ της Μπλανς Επιφανί και γράφει αυτό το κείμενο πάνω από 20 χρόνια. Είναι ένα σπάνιο, έμμετρο κομμάτι, νεοελληνικής γραφής, που δεν αποκλείεται σε μερικά χρόνια να έχει λάβει άλλου είδους αξία, σαν δείγμα ειδικής γραφής. Δεν κάνει όμως μόνο αυτό: σχεδιάζει και ζωγραφίζει υπέροχα. Τα κοστούμια είναι δικά του και δεν είναι λίγοι οι μεγάλοι ξένοι σχεδιαστές όπως ο Oscar de la Renta και ο Lacroix που του είχαν προτείνει να συνεργαστούν.

-Παρωδία συχνά σαν της Μαλάμως και οι ζωές μας…

Παρωδία δημιουργώ εγώ στα δύσκολα μου. Όταν μου συμβεί κάτι άσχημο και ζόρικο, αλλάζω αμέσως γωνία για να δω τη γελοία πλευρά του πράγματος και να αποφύγω τη στενοχώρια. Έχω βιώσει αρκετά δύσκολα στη ζωή και ξέρω πια, πως αν βρεις τα κουράγια σου να περάσεις στην απέναντι πλευρά, θα γελάσεις και λίγο με το πραγματικό μέγεθος των πραγμάτων. Για αυτό νομίζω πως πάντα ο κόσμος απολαμβάνει την κωμωδία. Νιώθω καμιά φορά πως εμείς οι ηθοποιοί έχουμε ένα, τρόπον τινά, ιεραποστολικό έργο: πάντα θέλουμε να πούμε στον κόσμο – χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο εννοείται, να μην φοβάται το διαφορετικό, να αγαπιέται, να ξέρει ότι δεν είναι μόνος, ότι όλοι τα ίδια προβλήματα βιώνουν… «μην σε νοιάζει αν ο άλλος είναι μαύρος, μην σε νοιάζει με ποιον κοιμάται, μην σε νοιάζει τι δουλειά κάνει». Αλλιώς δεν θα λέγαμε το θέατρο πολιτισμό, θα το αποκαλούσαμε μόνο φιέστα.

-Στα Γιάννενα που μεγάλωσες, το θέατρο ήταν ζωντανό, παρόν; Εσύ πώς εντρύφησες τόσο από μικρός;

Εγώ είμαι πέντε χρονών και χωρίς λόγο λέω ότι αυτό θέλω να κάνω! Και θα σου πω πού ακριβώς έγινε το μπέρδεμα μέσα μου. Είμαι παιδί της γενιάς της βιντεοκασέτας, με μεγάλη αγάπη στον Μουστάκα και στον Ψάλτη, τα σαββατοκύριακα τους έβλεπα με τον πατέρα μου για ώρες και είχα διαμορφώσει την πεποίθηση ότι ηθοποιός είναι εκείνος που κάνει τον άλλον να γελάει. Για αυτό ήθελα να κάνω αυτό – για να προσφέρω χαρά στον κόσμο, να τον κάνω να περνάει ωραία. Αυτό βέβαια μετά άρχισε να μπερδεύεται γιατί η μαμά μου ήταν θεατρόφιλη – τα Γιάννενα είχαν το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων με τη μεγάλη του ιστορία και το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης τόσο κοντά μας. Έχω δει τον Θύμιο Καρακατσάνη στη Λυσιστράτη, τη Λυδία Κονιόρδου, τον σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνο, την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη μέχρι και τον Παπαμιχαήλ να παίζει Οιδίποδα.

Έχει περάσει από την Επίδαυρο αλλά και από την τηλεόραση, στο “Your face sounds familiar”. (Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη).

-Και μετά Θέατρο Τέχνης και Αθήνα. Ω, τι κόσμος μπαμπά;

Ακριβώς! Αποκαλύπτεται ένας νέος μαγικός κόσμος, ο κόσμος του Χατζηδάκη, του Τσαρούχη, τρέχω σε παραστάσεις, μαθαίνω ρεπερτόρια, διαβάζω σαν τον τρελό. Αισθάνομαι τόσο τυχερός που έχω στο Θέατρο Τέχνης δασκάλους τα παιδιά του Κουν – Μίμη Κουγιουμτζή, Ρένη Πιττακή, Γιώργο Λαζάνη, Μάγια Λυμπεροπούλου. Μαθαίνω το θέατρο με ιερότητα και σεβασμό.

-Όλα αυτά τα ζεις με δισταγμό ή με ευκολία;

Με φόβο και ενθουσιασμό! Τα πρώτα χρόνια τρέχουν σαν νεράκι, υπάρχει και άγνοια κινδύνου, κάνω τα πάντα για να δουλέψω. Η Αθήνα με ζορίζει, όλα τα στενά μου φαίνονται ίδια, χάνομαι όταν πηγαίνω στο σπίτι μου, όλα τα μεγέθη είναι αλλιώς. Είχα την τύχη, σαν δευτεροετής στο Τέχνης όμως να δουλέψω στο θέατρο backstage. Έτσι το γνώρισα εκ των έσω και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

-Μόνο την πόλη φοβάσαι και τα στενά;

Τι λες; Όταν βρίσκεσαι ξαφνικά μπροστά στο όνειρό σου, νομίζεις ότι μπορείς να το διαχειριστείς; Όχι βέβαια, απλώς είμαι άνθρωπος με θάρρος και έτσι παλεύω αγωνίες και φόβους.

-Στην πρώτη σου μεγάλη δουλειά βρίσκεσαι στην Επίδαυρο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο…

Σαφώς. Είμαι 21 και παίζω τον Ερμή στον Πλούτο του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή με τον Σπαθάρη, Πλούτο. Θυμάμαι μόνο ότι στέκομαι όρθιος και ο Μυταράς μου ζωγραφίζει τα φτερά του Ερμή. Να μην έχουμε κινητά τότε να βγάλω μία selfie να την έχω για πάντα!

-Και οι παρακάμψεις που κάνεις στην πορεία; Συνεχώς μία έκπληξη, κάτι ανατρεπτικό, κάτι μη αναμενόμενο, ένα άλλο είδος.

Είμαι αθλητικός τύπος και έχω κάνει ορειβασία. Το λέω γιατί όταν κάνεις ορειβασία, υποχρεούσαι να ακολουθήσεις το μονοπάτι που έχουν χαρτογραφήσει οι υπεύθυνοι για να μην χαθείς. Εγώ με την παρέα μου βγαίναμε πάντα εκτός μονοπατιού. Κάπως έτσι κάνω και με το θέατρο – ακολουθώ συνεχώς διαφορετικές διαδρομές.

Του αρέσει να ταξιδεύει και θεωρεί πως μέσα του τρέχει αμερικάνικο αίμα κι ας μη γεννήθηκε εκεί.

-Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα ή όχι;

Όχι και τώρα πια δεν τη φοβάμαι. Έχω περάσει από μαγαζιά, από mainstream θεάματα, από πειραματικά, από την Επίδαυρο, από την τηλεόραση και από το “Your face sounds familiar”. Επειδή είναι τόσα πράγματα χωρίς συνέχεια χρειάζεται ο διπλάσιος κόπος για να τα υποστηρίξεις αλλά δεν με νοιάζει. Απολαμβάνω αυτόν τον πλουραλισμό και πολλοί μου λένε ότι δεν έχω ταυτότητα και ότι πρέπει να προσέχω, αλλά δεν μπορώ συμβουλές τέτοιου τύπου παρά μόνο από όσους εκτιμώ βαθιά. Με γοητεύει πάντα αυτό που δεν έχω περπατήσει ακόμα. Επίσης, δεν αισθάνομαι και καρδιοχειρουργός, με την έννοια ότι θα απειληθεί και η ζωή κάποιου αν κάνω ένα προσωπικό λάθος σαν επιλογή. Ας μάθω κι εγώ κάτι παραπάνω για μένα και για τα πράγματα αφού με συγκινούν τόσα!

-Δεν γέρνεις προς τα κάπου;

Όταν γνώρισα τον κόσμο του Γιώργου Μαρίνου ένιωσα ότι ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση μου απολύτως. Και φέτος, για παράδειγμα, που κουράστηκα πολύ με το θέατρο, η «Ταράτσα του Φοίβου» ήταν η εκτόνωση και η χαρά μου. Είναι το εξοχικό μου – η μουσική το εξοχικό και το θέατρο, η μόνιμη κατοικία. Εν τω μεταξύ, είμαι και πολύ πειθαρχημένος άνθρωπος – θα γυμναστώ, θα κοιμηθώ όσο πρέπει, θα κάνω όλα όσα οφείλω με ευλάβεια. Ακολουθώ τέτοιο πρόγραμμα που μέχρι και συνταξιούχο θα μπορούσες να με πεις. Κρατάω τις δυνάμεις μου για τα βράδια. Οπότε, ναι, χρειάζομαι τα μουσικά θεάματα.

-Η μουσική είναι που σε κερδίζει ή η ζωντανή επαφή με τον κόσμο;

Στην Αμερική αυτό που είμαι λέγεται performer. Εκεί λοιπόν φεύγει η συνθήκη του ρόλου, είναι κάτι πιο άμεσο, πιο ζωντανό. Αν μπορώ να πω κάτι που με έκανε αληθινά ευτυχισμένο ήταν οι «Ήρωες» που κάναμε με την Ελένη Γκασούκα προ δεκαετίας – ένα σπονδυλωτό multi θέαμα μεταμοντέρνας επιθεώρησης με διαφορετικά συναισθήματα σε κάθε νούμερο.

«Το έπος της… Μαλάμως» είναι ένα σπάνιο, θεατρικό έμμετρο κομμάτι, νεοελληνικής γραφής του Νίκου Χαρλαύτη.

-Σε χαρακτηρίζει το ανικανοποίητο σαν άνθρωπο ή όχι;

Οι σημερινοί σύγχρονοι άνθρωποι, λίγο ως πολύ έχουμε μεγαλώσει με ενός τύπου γονείς με συγκεκριμένο λογισμικό. Νομίζω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά τους ήταν να θεωρούμε και λίγο αμαρτία το να χαιρόμαστε με όσα καταφέρνουμε και να λέμε και ένα μπράβο στον εαυτό μας. Από αυτό το ενοχικό  σύνδρομο βγήκα πια. Θέλω να πω ότι καταφέρνουμε 99 πράγματα και τρώμε τη ζωή μας για το 1 που δεν πετύχαμε. Θεωρώ πια αμαρτία και αχαριστία να επιστρέφω σπίτι σαν να μην τρέχει τίποτα όταν άνθρωποι με συγχαίρουν σε ένα καμαρίνι και έχουν πληρώσει για να με δουν και τους έχω προσφέρει κάτι. Όταν ο κόσμος φεύγει από μία παράσταση συγκινημένος ή νιώθοντας ανάταση ή με μία ελπίδα ή με μία άλλη σκέψη που δεν είχε πριν, τότε έχεις επιτύχει και πρέπει να το αναγνωρίζεις. Ο κόσμος καθρεφτίζει την αξία σου και αυτό δεν είναι ποτέ ψέμα. Όταν εκτίθεσαι, δεν μπορείς να κρυφτείς. Ούτε να κοροϊδέψεις

-Εσένα σε κάνουν εύκολα να γελάσεις;

Στη ζωή, γελώ πιο εύκολα από ότι στο θέατρο – στο θέατρο δεν γελάω εύκολα, αλλά ξέρεις αυτό είναι και λίγο η κατάρα της δουλειάς μας. Δεν μπορείς ούτε το γέλιο να το αντιμετωπίσεις αγνά.

-Ταξιδεύεις;

Τα τελευταία χρόνια τα ταξίδια είναι η επένδυσή μου.

-Ποιο μέρος σε έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως;

Μου αρέσει η βόρεια Ευρώπη, λάτρεψα τους Ιρλανδούς και ερωτεύτηκα την Αμερική. Νιώθω ότι μέσα μου τρέχει αμερικάνικο αίμα, στον τρόπο που εργάζομαι, που αντιλαμβάνομαι τη δουλειά και τη ζωή, το όνειρο που λέμε. Γνωρίζω τι είναι οι Αμερικάνοι, αντιλαμβάνομαι πώς λειτουργεί το σύστημά τους, αλλά ειλικρινά θα προτιμούσα να κάνω τη δουλειά μου εκεί και όχι εδώ στην Ελλάδα. Με κουράζει πάρα πολύ αυτή η χώρα, η χώρα που αγαπώ τόσο. Να είσαι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής σου και να σου βάζει μόνο εμπόδια. Στην Αμερική θα ξαναπάω σίγουρα για μαθήματα. Άλλωστε, δεν σταματώ να κάνω σεμινάρια – από αυτογνωσίας και ακροβατικών ως κλακέτες, φωνητική, τραγούδι. Όσο μεγαλώνεις, για να κρατήσεις ζωντανό το μέσα σου πρέπει να μην κάθεσαι.

Info: «Το έπος της… Μαλάμως», Θέατρο Λαμπέτη, Λ. Αλεξάνδρας 106, τηλ. 210 6457086.

Διαβάστε ακόμη: Ο πράος & cool κύριος Φέρτης. «Αυτή είναι η ζωή μου».

TAGS :
Θανάσης Αλευράς θέατρο πρόσωπα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook