Εκλογές, πυρκαγιές, ακρίβεια: Ο Καζαμίας του καλοκαιριού 
Θα πάψουν να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, όπως λέει ο Τομά Πικετί; 
Πόσο θα άλλαζε η ζωή σας με εγγυημένο -άνευ όρων- εισόδημα 1.200 ευρώ το μήνα; 
«Τα κόμματα να φτιάξουν ξανά τη μεσαία τάξη, αντί να την επικαλούνται συνέχεια» 
Είδα το Harrods με τα μάτια μου 
Πριν καν κυκλοφορήσει το νέο του βιβλίο, ο Τομά Πικετί έχει γίνει πρόσωπο της ημέρας μεταξύ οικονομολόγων, πολιτικών και παραγόντων της αγοράς (Photo by Metin Pala/Anadolu Agency/Getty Images/Idealimage).
Πριν από έξι χρόνια συνέγραψε ένα βιβλίο που ενώ δεν ήταν μυθιστόρημα, δεν είχε πλοκή ούτε και χαρακτήρες και επιπλέον αριθμούσε πάνω από 1.000 σελίδες, όχι μόνο σκαρφάλωσε στα ευπώλητα του Amazon (έχει πουλήσει πάνω από δύο εκατ. αντίτυπα ως τώρα), αλλά έγινε και καθημερινό topic σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Ο γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί έχει αναγορευτεί από φίλους κι εχθρούς ως ο ροκ σταρ της οικονομικής επιστήμης στις μέρες μας. Κάτι αντίστοιχο του Καρλ Μαρξ τον 19ο αιώνα. Άλλωστε, παραδέχεται ανοιχτά ότι έχει διαβάσει επιμελώς το Κεφάλαιο και έχει προσπαθήσει να κάνει τις αντίστοιχες αναλογίες στο σήμερα με το δικό του πόνημα «Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα».
Η «χάρη» του Πικετί έφτασε έως και τις Βρυξέλλες. Ειδικά όταν καταφέρθηκε ανοιχτά και απροσχημάτιστα εναντίον του πρώην προέδρου της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ (σ.σ.: για την ιστορία, τον είχε κατηγορήσει ότι ήταν ηθικό επιλήψιμο ότι ανέλαβε αυτή τη θέση ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου που είναι ένας κατεξοχήν φορολογικός παράδεισος).
Ακόμη και η κριτική που άσκησε στη δομή της Ευρωζώνης ήταν σκληρή σημειώνοντας πως τα 18 κράτη-μέλη άλλο δεν κάνουν από το να διαχειρίζονται 18 διαφορετικά δημόσια χρέη. Ο 48χρονος Πικετί δεν ορρωδεί προ ουδενός. Για τους νεοφιλελεύθερους είναι «κόκκινο» πανί. Οι Financial Times του επιτέθηκαν με σφοδρότητα όταν κυκλοφόρησε το ογκώδες βιβλίο του. Μπορεί στη συνέχεια να αποδέχθηκαν τη σημασία του στην οικονομική σκέψη του 21ου αιώνα, αλλά τα βέλη παραμένουν.
Οι οπαδοί του Κέυνς τον κοιτούν με καχυποψία, οι αριστεροί κόβουν και ράβουν τις θεωρίες του κατά το δοκούν (το όνομά του παρήλασε κι από την ελληνική πολιτική σκηνή, καθώς μπήκε στο στόμα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ την εποχή της αντιμνημονιακής ρητορικής), ενώ ο «πεφωτισμένος» νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν τον έχρισε ουσιαστικά ως αγγελιαφόρο ενός νέο οικονομικού «λεξιλογίου».Στην διθυριβαμβική κριτική που είχε γράψει για το βιβλίο του Πικετί, σημείωνε μεταξύ άλλων:«Δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ για τον πλούτο και την ανισότητα με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε μέχρι σήμερα».
Το βιβλίο του «Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα» έχει πουλήσει ήδη πάνω από δύο εκατ. αντίτυπα.
Τώρα, έξι χρόνια από τη θύελλα που ξεσήκωσε με τις απόψεις και την ανάλυσή του, ο Πικετί επιστρέφει με ένα νέο κύμα ανάλυσης. Το νέο του βιβλίο, επίσης πολυσέλιδο καθώς έχει έκταση 1.232 σελίδων, είναι κάτι σαν το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι, όπως σημειώνει προσφυώς ο βρετανικός Guardian.
Σ’ αυτό διερευνά τις ιδέες που δικαιολόγησαν την ανισότητα μέσα στους αιώνες, σημειώνοντας την αμήχανη αναποτελεσματικότητα των παραδοσιακών κομμάτων (δεξιών και αριστερών) να βρουν μια λύση για την αναδιανομή του πλούτου, ενώ παράλληλα προωθεί τις δικές του ιδέες έτσι ώστε οι παγκόσμιες οικονομίες να γίνουν δικαιότερες.
Το βιβλίο του αναμένεται να κυκλοφορήσει στη Γαλλία αυτή την εβδομάδα, ενώ τον επόμενο Μάρτιο θα κυκλοφορήσει και στα αγγλικά. Ηδη, όμως, η προαναγγελία του και τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται έχουν προκαλέσει τον απαραίτητο αχό μεταξύ οικονομολόγων, πολιτικών και παραγόντων της αγοράς εργασίας.
Ο Πικετί προτείνει οι υπάλληλοι να κατέχουν το 50% των θέσεων στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών που εργάζονται. Την ίδια στιγμή, η δύναμη της ψήφου, ακόμη και των μεγάλων μετόχων, δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 10% – άρα δεν θα επηρεάζουν μόνοι τους τις τελικές αποφάσεις.
Σημειώνει πως πρέπει να επιβληθούν μεγαλύτεροι φόροι επί της περιουσίας, ακόμη και στο 90% για εκείνους που ανήκουν στα ανώτατα στρώματα, να υπάρχει μια κατ’ αποκοπήν κατανομή κεφαλαίων ύψους 120.000 ευρώ σε όλους όταν φτάνουν στην ηλικία των 25 ετών, ενώ δεν αφήνει εκτός της κριτική του και την οικολογική συνείδηση που πρέπει να διέπει τις οικονομικές μας πράξεις κάνοντας λόγο για εξατομικευμένο φόρο, ανάλογα με τη συμβολή του κάθε ατόμου στην παγκόσμια υπερθέρμανση.
Διαβάστε ακόμα: Ο Πάουλο Κοέλιο και το ευπώλητο της νούλας.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
