«Μία Μέρα»: Μια φιλία που μοιάζει με έρωτα 
Ένα αντίο στον παραγωγό Τάκη Δημόπουλο που πέθανε την Παρασκευή 
Το Ladies Run ενισχύει τον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών του Δήμου Πειραιά 
Όταν χάνεις ένα φίλο… 
Ιστορίες καθημερινής προσφοράς από τον Δεσμό 
«Έχουμε φτάσει στο σημείο να πλακωνόμαστε στις μπουνιές κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, και μετά να φιλιόμαστε», λέει ο Ντάνης Πασχαλίδης (αριστερά) για τον Κωνσταντίνο Τριγκώνη (δεξιά). «Μέσα από τον πρωταθλητισμό οι φιλίες δοκιμάζονται, αλλά όταν περνάς τις δοκιμασίες γίνονται κάτι παραπάνω από δεσμοί αίματος»
Ντάνης Πασχαλίδης: Η γνωριμία μας έγινε το 1982-83. Ήταν μια πρόκριση για την προεθνική ομάδα της Βορείου Ελλάδας στην Καλαμαριά. Ο Κώστας μόλις είχε βγει από το Optimist κι έκανε 420 στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Θεσσαλονίκης, εγώ έκανα 420 και διάφορα άλλα. Και οι δύο ήμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Παλιά σκάφη, παλιά πανιά. Ο Κώστας βούλιαξε σε μια κούρσα και τον έβγαλαν από τον αγώνα. Εμείς βουλιάξαμε στην επόμενη, μας έβγαλαν κι εμάς. Μυξοκλαίγαμε και οι δύο «πώς είναι αυτά τα σκάφη, πώς θα κάνουμε ιστιοπλοΐα;», και κάπως έτσι γνωριστήκαμε.
Κωνσταντίνος Τριγκώνης: Το πρώτο πράγμα που μάθαινες τότε δεν ήταν ιστιοπλοΐα, αλλά το πώς να επισκευάζεις το σκάφος σου. Τώρα ό, τι χαλάει, το πετάς ή τ’ αλλάζεις. Θυμάμαι μια μέρα που είχαν σπάσει κάτι εξαρτήματα και δεν είχα το τιμόνι. Βγήκα στη στεριά κάπου στην παραλία της Αρετσούς και γύρισα στον Ναυτικό Όμιλο Καλαμαριάς δια της παραλίας με τα πόδια σέρνοντας το σκάφος μου.
Σαβάνα Τζόρτζια, Προ-ολυμπιακοί αγώνες 1995. Επιστρέφοντας από την Ολυμπιακή μαρίνα, η οποία βρισκόταν στις εκβολές του ποταμού Σαβάνα.
Ντάνης: Σαν συναθλητές, ανταγωνιστές, συναγωνιστές μέσα στη θάλασσα, στην κόντρα πάνω συμβαίνουν διάφορα πράγματα. Γνωρίζεσαι, βγαίνεις έξω, συζητάς… Τα χνώτα μας ταίριαξαν γιατί ήμασταν από δύο σωματεία μακριά από το κέντρο των εξελίξεων. Εμείς ήμασταν δύο παιδιά με θέληση και όρεξη, αλλά μας έβλεπαν ως τον πιτσιρικά του Ιστιοπλοϊκού και τον πιτσιρικά της Καλαμαριάς. Όπως περνούσαν τα χρόνια αρχίσαμε να κάνουμε προπόνηση μαζί. Ανταγωνιστές μεν, αλλά και συνεργάτες. Κάποια στιγμή αυτή η συνεργασία έφερε αποτέλεσμα. Το 1988 ο Κώστας κέρδισε το πανελλήνιο πρωτάθλημα στα 470 κι εγώ βγήκα τρίτος βγάζοντας από τη μέση μια πλειάδα πολύ καλών ιστιοπλόων του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης. Τότε καταλάβαμε ότι με τη συνεργασία μπορούμε να φέρουμε αποτελέσματα και ταιριάζαμε κιόλας. Ως έφηβοι αρχίσαμε να κάνουμε πάρα πολύ παρέα και εκτός ιστιοπλοΐας, στα μπαρ, στα ξενύχτια, με τις κοπέλες μας, διακοπές μαζί…
Κωνσταντίνος: Είχαμε έναν καλώς εννοούμενο ανταγωνισμό. Ξέραμε ότι ο καθένας μόνος του δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Υπήρχε μια αρμονία μεταξύ μας. Ακόμα και για το γεγονός ότι περνούσε ο ένας τον άλλο υπήρχε μια σχετική καζούρα. Το διασκεδάζαμε. Δεν υπήρχε το δηλητήριο του εγωισμού στη σχέση μας. Περνούσαμε ωραία. Γνωριστήκαμε και οικογενειακά. Ήταν πολύ όμορφα χρόνια. Όχι τόσο «άγρια» ή απρόσωπα όπως τώρα.
Στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Λίμνη Κόμο, το 2011.
Ντάνης: Κάναμε μεγάλες πλάκες ο ένας τον άλλο. Το χοντρό πείραγμα ήταν πάντα με την καψούρα του. Την τότε κοπέλα του. Μια ήταν μαζί, μια δεν ήταν. Ο Κώστας αρρώσταινε κι εμείς τον πειράζαμε συνέχεια, μέχρι που κάποια στιγμή αρρώστησε σοβαρά γι’ αυτή την αγάπη.
Κωνσταντίνος: Το κόντεψε να πεθάνει από αγάπη στην περίπτωσή μου ισχύει. Ναι, είχαμε πολλές καζούρες μεταξύ μας. Κάναμε χοντράδες. Όταν, βέβαια, ξέφευγε το πράγμα, όταν ξεπερνούσαμε τα όρια, μια κουβέντα έφτανε για να σταματήσει η πλάκα.
Ντάνης: Τα όριά μας τα έχουμε δοκιμάσει και τα έχουμε ξεπεράσει πολλές φορές. Μέσα σ’ αυτή την πορεία χρόνων, από αδερφικοί φίλοι φτάσαμε –κυνηγώντας τον ίδιο στόχο, την πρόκριση στους Ολυμπιακούς του 1996, ως αντίπαλοι– να μην μπορούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας. Αφού περάσαμε κι από αυτό το στάδιο, φτάσαμε στο σημείο να τρέχουμε μαζί, να πλακωνόμαστε στο ξύλο, στις μπουνιές και μετά να φιλιόμαστε. Μέσα από τον πρωταθλητισμό οι φιλίες δοκιμάζονται, αλλά όταν περνάς τις δοκιμασίες γίνονται κάτι παραπάνω από δεσμοί αίματος. Αυτή τη στιγμή ξέρουμε από ποιον θα ζητήσουμε βοήθεια αν πάθουμε κάτι.
Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1988. Ο Κωνσταντίνος Τριγκώνης (τέταρτος από αριστερά) δεν κρύβει τη χαρά του για την πρώτη θέση, ο Ντάνης Πασχαλίδης (πρώτος από δεξιά) με χαμόγελα κι αυτός στο τρίτο σκαλί του βάθρου.
Κωνσταντίνος: Το 1996 ήταν λίγο περίεργη η κατάσταση. Μπήκαν πολλοί στη σχέση μας και χάθηκε η επαφή. Ήταν πολύ μεγάλο μάθημα για μας. Από τότε και μετά δεν επιτρέψαμε ποτέ ξανά σε κανέναν να μπει ανάμεσά μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσω εγώ κάτι για τον Ντάνη ή εκείνος για μένα και να τα πιστέψουμε. Είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μας βάλει μπουρλότο.
Ντάνης: Στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετέχει ένα σκάφος από κάθε χώρα. Και ξαφνικά η Ελλάδα το 1996 βρέθηκε να έχει δύο σκάφη που βρίσκονταν στις πρώτες έξι θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Ήταν πρωτοφανές. Κι εμείς οι ίδιοι δεν ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι απ’ έξω. Έτσι, κατάφεραν να μας διαιρέσουν, να μαλώσουμε μεταξύ μας, να μην κάνουμε την προετοιμασία που έπρεπε και να χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία διάκρισης.
Διαβάστε ακόμα: «Πώς ο φίλος μου μού έσωσε τη ζωή»
O Κωνσταντίνος Τριγκώνης και ο Ντάνης Πασχαλίδης στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Tornado, Θεσσαλονίκη 2008. «Έχουμε περάσει από διαδικασίες που θα μπορούσαν να μας κάνουν θανάσιμους εχθρούς. Αλλά τις ξεπεράσαμε. Όπως ξεπεράσαμε και την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό», λέει ο Κώστας.
Κωνσταντίνος: Ο Ντάνης είναι άνθρωπος στον οποίο μπορείς να στηριχτείς. Όταν σου πει «ναι», είναι «ναι». Τελεία. Στην αρχή ήταν συντηρητικός, αλλά όταν ξανασμίξαμε ως ομάδα το 2005 εκείνος ήταν που έλεγε το «πάμε» κι εγώ πατούσα το φρένο. Μέσα απ’ τις περιπέτειες καταλάβαμε τι αξίζει και τι όχι. Για μένα ο Ντάνης είναι η σταθερότητα. Ήξερα πως έχω έναν άνθρωπο πίσω μου. Έπαιρνα το ρίσκο και αν δεν μου έπιανε γνώριζα πως είχα κάποιον να πιαστώ από πάνω του. Ποτέ δεν μου είπε όχι. Μου έλεγε τις ενστάσεις του, αλλά δεν με σταματούσε.
Ντάνης: Ο Κώστας σε όλη αυτή την πορεία ήταν αυτός που με συμπλήρωνε. Εγώ ήμουν ο ήρεμος, ο πράος που προσπαθούσα να πάω σιγά, σιγά. Ο Κώστας έδινε τη γροθιά. Με τραβούσε και προχωρούσαμε. Εγώ πρόσεχα να είναι σταθερή η βάση μη τυχόν και κάνουμε βήματα στον αέρα. Ο Κώστας ήταν το καύσιμο. Η πρωτοπορία, η ιδέα. Το «πάμε να το κάνουμε». Εγώ έβρισκα τρόπους να στηθεί η παρέα και φρόντιζα για τη σταθερότητα λόγω εμπειρίας ως λίγο μεγαλύτερος.
Κωνσταντίνος: Είμαστε απόλυτα διαφανείς μεταξύ μας. Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Ξέρω ποια είναι τα προβλήματά του, η οικογενειακή του κατάσταση, η οικονομική του κατάσταση, ξέρει ποια είναι η δική μου οικονομική, οικογενειακή κατάσταση, τα προβλήματά μου, τα ζόρια μου. Με ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά.
Στο δρόμο για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 470 το 1993. Ο Ντάνης επηρεασμένος από τον Ράμπο…
Ντάνης: Οι διαφωνίες μας είναι αμιγώς ιστιοπλοϊκές. Δεν έχουμε κάτι άλλο να χωρίσουμε για να τσακωθούμε. Είναι τέτοια η φύση του αθλήματος που προκαλεί έντονα συναισθήματα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγάλεις άσχημο χαρακτήρα. Σ’ εμάς συνέβη πολλές φορές. Έχουμε πλακωθεί πάνω στο σκάφος. Κανονικό ξύλο. Ξέρουμε, όμως, να το ξεπερνάμε. Θα καθίσουμε μετά, θα κοιταχτούμε, θα πει ο καθένας τα λάθη του και θα μείνει εκεί.
Κωνσταντίνος: Είναι ωραίο να μεγαλώνεις παράλληλα με ανθρώπους και να καταλαβαίνεις τις αλλαγές τους. Όσο περνούν τα χρόνια φεύγουν οι ακμές. Είναι δύσκολο να συνυπάρχεις όταν έχεις αποκρυσταλλωμένη άποψη για τη ζωή. Προτιμάς τη μοναξιά σου. Όχι τη συμβίωση. Εμείς ακόμα προτιμούμε τη συμβίωση.
Ντάνης: Η σχέση μας είναι σαν ενός ζευγαριού. Στην αρχή υπάρχει ο έρωτας, η τρέλα, ο αυθορμητισμός, αλλά όσο περνούν τα χρόνια φεύγει ο έρωτας και μένει η αγάπη. Υπάρχει και η καλή συνήθεια όπου ο ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλο. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε με τον Κώστα και σε αυτό το ώριμο σημείο βρισκόμαστε τώρα. Δεν νοείται, για μας, να κάνει κάτι ο ένας χωρίς τον άλλον. Κι ακόμα και αν το κάνει, πρέπει εντός εισαγωγικών να του πάρει την άδεια.
Στο δρόμο για το Ιέρ της Γαλλίας, όπου κάθε χρόνο γίνεται μια από τις πιο αναγνωρισμένες ιστιοπλοϊκές διοργανώσεις παγκοσμίως. Στάση σε βενζινάδικο και φαγητό της μαμάς για τον Κωνσταντίνο, ο Ντάνης ξεμουδιάζει το πόδι του στην καρέκλα.
Κωνσταντίνος: Τη σχέση μας τη φτιάξαμε. Τη χτίσαμε, τη δημιουργήσαμε. Ναι, πρέπει να υπάρχουν τα υλικά για να γίνει κάτι καλό, ωστόσο αν δεν τα χρησιμοποιήσεις σωστά, δεν πετυχαίνεις τίποτα. Αν έχεις αλάτι, πιπέρι, ρύζι, ντομάτες, δεν είναι απαραίτητο πως θα βγάλεις γεμιστά. Πρέπει να ξέρεις, λοιπόν, μέχρι πού θα πας, πώς θα πας, ποια είναι τα όρια. Έχουμε περάσει από διαδικασίες που θα μπορούσαν να μας κάνουν θανάσιμους εχθρούς, αλλά τις ξεπεράσαμε, όπως ξεπεράσαμε και την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό.
Ντάνης: Μεταξύ μας κάνουμε όλες αυτές τις ωραίες συζητήσεις που κάνουν οι άνδρες. Συζητάμε τις σχέσεις με τις γυναίκες μας, τις γκομενοδουλειές –αν και δεν υπάρχουν–, τα προβλήματα που έχει ο καθένας στη δουλειά του για να συμβουλεύσει ο ένας τον άλλον. Θυμόμαστε ιστορίες και εμπειρίες από παλιούς αγώνες, κοινά ταξίδια…
«Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες μεταξύ μας», λέει ο Κωνσταντίνος Τριγκώνης. «Ξέρω ποια είναι τα προβλήματα του Ντάνη, η οικογενειακή και η οικονομική του κατάσταση, κι εκείνος ξέρει, αντίστοιχα, ποια είναι η δική κατάσταση, τα προβλήματά μου, τα ζόρια μου. Ξέρουμε ο ένας τον άλλον απ’ έξω κι ανακατωτά» (Στη φωτογραφία σε ένα άλλο στιγμιότυπο από το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Λίμνη Κόμο, το 2011).
Κωνσταντίνος: Αυτοσαρκαζόμαστε πάρα πολύ, σε σημείο που ορισμένοι θεωρούν ότι τσακωνόμαστε και απορούν πώς τρέχουμε στο ίδιο σκάφος. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να υπάρχει κάπου ο Ντάνης. Ξέρουμε ότι κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει, αλλά πάντα κάπου θα υπάρχουμε. Ως δορυφόροι πάντα ο ένας γυρίζει γύρω απ’ τον άλλον. Η ζωή είναι τόσο πολύτιμο δώρο που δεν αξίζει να τη σπαταλάς εδώ κι εκεί. Πρέπει να βρεις αυτό που θέλεις κι αγαπάς και να το πας μέχρι εκεί που δεν πάει. Να πατήσεις το γκάζι στο τέρμα. Κάθε μέρα που κοιμάμαι σκέφτομαι: «Αν σήμερα ήταν η τελευταία σου μέρα, θα ήσουν ευχαριστημένος; Θα είχες κάνει όσα ήθελες;» Και κάθε μέρα φροντίζω να δίνω την απάντηση.
Διαβάστε ακόμα: «Έτσι ανεβήκαμε πρώτοι στο Έβερεστ πριν από 10 χρόνια»
«1991, Καράρα Ιταλία. Μαζί με τον αείμνηστο φίλο Στάθη Χατζόπουλο».
Ιέρ, Γαλλία, 1991. Όρθιοι από αριστερά προς τα δεξιά: Παχούμας, Πασχαλίδης, Καραγιώργη, Μυλωνά, Καραγιώργη. Καθιστοί: Τριγκώνης, Μαρούλης, Ζαμπέτογλου.
Τελετή έναρξης του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 470, Το 1993 στην Αυστρία. Από αριστερά προς τα δεξιά: Πασχαλίδης, Κοσματόπουλος, Καλούδη, Παρούσης, Νικολόπουλος, Τριγκώνης.
Μεσογειακοί Αγώνες 1993. Όρθιοι από αριστερά προς τα δεξιά: Θεοδωράκης, Κακλαμανάκης, Κοσματόπουλος, Πασχαλίδης, Γεωργουσόπουλος, Νικηφορίδης, Παπαγεωργίου, Κώνστας. Καθιστοί: Τριγκώνης, Παρούσης, Τσαλίκης.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
