Πολάκης – Άδωνις: «Δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα…»

O Παύλος Πολάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης για άλλη μια φορά κατάφεραν να τραβήξουν πάνω τους όλα τα φώτα στο περιθώριο της συζήτησης για την Πρόταση Δυσπιστίας, στη Βουλή (Φωτογραφίες: Sooc).

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: η λαϊκή θυμοσοφία έτσι όπως πυκνώνεται στη μορφή των παροιμιών δεν στέκεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά σε συμπεριφορές, ιδιότητες και ομοειδείς καταστάσεις που μπορούν να περιγραφούν σε ένα τσιτάτο της στιγμής.

Γιατί, άραγε, «δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» και γιατί τώρα; Χθες (30/1) στην «ουρά» της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, συνέβη στο εντευκτήριο της Βουλής ένα ακόμη επεισόδιο μεταξύ των «συνήθων υπόπτων»: Παύλος Πολάκης εναντίον Άδωνι Γεωργιάδη (και αντιστρόφως).

Μικρή σημασία έχει ότι ο Πολάκης φαίνεται να κινήθηκε εναντίον του Άδωνι αρχικά. Ένας αντιπρόεδρος κυβερνώντος κόμματος οφείλει να είναι σοβαρός και να μην «τσιμπάει». Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυό τους μαλώνουν σαν το σκύλο με τη γάτα. Ή μάλλον σαν τους δυό… γαϊδάρους του τίτλου.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί, πλέον, εντύπωση ότι ο ένας αποτελεί το «κόκκινο πανί» του άλλου. Έπειτα από τόσες φορές που έχουν κονταροχτυπηθεί, βριστεί, διαπληκτιστεί (βάλτε όποιο άλλο ρήμα θέλετε), ένα ακόμη επεισόδιο μεταξύ τους δεν θα έπρεπε να χρήζει ιδιαίτερης μνείας.

Κι όμως, μας κάνει εντύπωση – αλγεινή, φυσικά, διότι πρόκειται για δύο πολιτικές φιγούρες που καταφέρνουν με το τρόπο που συμπεριφέρονται να ρίχνουν το ανάθεμα σ’ όλον τον πολιτικό κόσμο. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου μένει η εντύπωση πως οι πολιτικοί είναι κάτι τύποι που ξέρουν μόνο να πλακώνονται. Κι όμως, δεν ισχύει. Υπάρχουν τόσοι άλλοι μετριοπαθείς που δεν έχουν λυμένο το ζωνάρι τους για καβγά.

Δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα, που λέει και η παροιμία. Για την ιστορία, η παροιμία έγινε γνωστή, σύμφωνα με τις επικρατέστερη εκδοχή, από τον Κολοκοτρώνη: Ο Γέρος του Μοριά, πριν από την έναρξη της επανάστασης, βρίσκεται στη Ζάκυνθο και πληροφορείται για τη διαμάχη μεταξύ του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και του τότε τσάρου της Ρωσίας, για τον έλεγχο της Πολωνίας. Ο Κολοκοτρώνης ρώτησε να μάθει ποια είναι η Πολωνία. Όταν πληροφορήθηκε ότι πρόκειται για ένα κράτος που ούτε ρωσικό είναι, ούτε πολωνικό, σχολίασε: «Δύο ψυχικοί (γάιδαροι) μαλώνουνε σε ξένο αχυρώνα».

Φυσικά, οι Γεωργιάδης-Πολάκης δεν έχουν καμία σχέση με τους προαναφερθέντες, εντούτοις φαίνεται να τους ταιριάζει η παροιμία. Το κακό είναι ότι τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να έχουν ανάγκη τις θορυβώδεις υπηρεσίες που προσφέρουν αυτά τα δύο στελέχη.

Ο μεν πρώτος είναι αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, άρα είναι κεντρική φυσιογνωμία στη Νέα Δημοκρατία. Ο δε δεύτερος μοιάζει να βρίσκεται στο απυρόβλητο και να τυγχάνει της απόλυτης εμπιστοσύνης του Αλέξη Τσίπρα, καίτοι πολιτεύεται με τρόπο ενίοτε γηπεδικό και έχει δεχθεί πλήθος επικρίσεων ακόμη και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενσταντανέ από τα χθεσινά τους κατορθώματα στο εντευκτήριο της Βουλής.

Φευ, δεν φταίνε μόνο τα ελληνικά κόμματα που αρέσκονται σε αψίκορα στελέχη, φταίμε κι εμείς που τους ανεχόμαστε. Οι Γεωργιάδης – Πολάκης δεν είναι οι πρώτοι πολιτικοί άνδρες που τους αρέσουν τα βαριά λόγια, η δήθεν «λεβέντικη» συμπεριφορά και η αγοραία έκθεση των επιχειρημάτων τους.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο ή τον Μένιο Κουτσόγιωργα; Ωστόσο, ακόμη κι αυτοί ανήκαν σε μια παλαιότερη φουρνιά πολιτικών που είχαν ζήσει σκληρές συγκρουσιακές καταστάσεις που είχαν την καταγωγή τους από άσχημες στιγμές της ελληνικής πολιτικής ιστορίας.

Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς οι σύγχρονοι πολιτικοί να έχουν απαλλαγεί από τέτοια παλαιοκομματικά σύνδρομα και να μπορούν να ελέγξουν το θυμικό τους. Τούτοι οι δύο, ως φαίνεται, είναι παραδομένοι στο συναίσθημα της στιγμής με αποτέλεσμα ενίοτε να κλείνουν την πόρτα στα μούτρα της λογικής.

Μπορεί τα κόμματά τους να πιστεύουν (διότι, ας μην κρυβόμαστε, αυτό πιστεύουν) ότι η ακραία συμπεριφορά τους θα χαϊδέψει τα αυτιά εκείνων των ψηφοφόρων που πέφτουν εύκολα θύματα του λαϊκισμού, όμως, εμείς επιμένουμε να πιστεύουμε ότι η πλειοψηφία των πολιτών στρέφει πλέον την πλάτη της σε τέτοιες ανοίκειες συμπεριφορές. Οι κύριοι Πολάκης και Γεωργιάδης δεν είναι η αυθεντική ταυτότητα των κομμάτων τους, ωστόσο με τις φωνασκίες τους καταφέρνουν να κερδίζουν πόντους. Είναι η στιγμή που το φαίνεσθαι νικάει κατά κράτος την ουσία.

Κάποια στιγμή, όμως, φτάνεις ως πολίτης στο σημείο να λες «δεν τους αντέχω άλλο», «δεν θέλω να ακούσω ξανά κάτι γι’ αυτούς» και να έχεις δίκιο, το οποίο -φυσικά- δεν θα το βρεις. Κρίνοντας από τις ισορροπίες που επικρατούν στο εσωτερικό των δύο μεγάλων κομμάτων, τόσο ο Γεωργιάδης όσο και ο Πολάκης θα κονταροχτυπηθούν πολύ σύντομα στα Μαρμαρένια Αλώνια. Και σε αυτή την μελλοντική μάχη -όσο και στις προηγούμενες- ο καβγάς δεν γίνεται για το… πάπλωμα. Δεν γίνεται για κάτι που μπορεί να ωφελήσει το σύνολο της κοινωνίας.

Δεν μας αφορά όλο αυτό το πράγμα. Μήπως λοιπόν να αφήσουμε αυτούς τους δύο «άσφαιρους» Ρίνγκο να παλέψουν στο δικό τους (επινοημένο) Φαρ Ουέστ δίχως θεατές και παράτες; Δεν μας αξίζει, δεν χρειαζόμαστε, και εν τέλει βαρεθήκμ την πολιτική κόντρα αυτού του επιπέδου.

Διαβάστε ακόμα, Π. Τατσόπουλος: «Η στάση της εκκλησίας στην πανδημία ήταν εντελώς ηλίθια».

TAGS :
Άδωνις Γεωργιάδης νεα δημοκρατία Παύλος Πολάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook