Καζαμίας 2024: βουτιά στο «κενό» και ας ευχηθούμε να λειτουργεί το αλεξίπτωτο!

Το 2024 είναι για τους Κινέζους Χρονιά του Δράκου που σηματοδοτεί τον μετασχηματισμό και την δύναμη. Κάτι προμηνύει και για την Ελλάδα και για το διεθνές περιβάλλον. (Photo: George Vitsaras / SOOC.).

Όποιος είχε την ακρισία –διότι περί αυτού πρόκειται… -να αποτολμήσει στο περσινό γύρισμα του χρόνου να δει σε κρυστάλλινη ή έστω διαφανή πλαστική μπάλα το 2023 μπροστά, κανονικά θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί από κάθε παρόμοια αποκοτιά. Ή έστω, θα ήταν ασφαλέστερο να οχυρωθεί πίσω από ευπρεπείς θυμοσοφίες του τύπου «It’s tough to make predictions, especially about the future» (ναι, ήταν σταρ/MVP του μπέιζμπολ των δεκαετιών του ΄50 και του ΄60 και εν συνεχεία προπονητής των Γιάνκις της Νέας Υόρκης ο Yogi Berra). Όμως φθάνει η ώρα να αναμετρηθείς με το ημερολόγιο, οπότε… here goes!

Ο κραταιός Μητσοτάκης και η αμήχανη Αντιπολίτευση

Το 2023 μας επεφύλαξε στην πολιτική σκηνή την θρυμματοποίηση της –υφ’ οιανδήποτε έννοια –Αριστεράς ως πρότασης εξουσίας στην Ελλάδα. Μάλιστα, πέραν της ρηχής οίησης του «41%» με το οποίο οι κυβερνώντες (όχι όλοι: εντάξει!) έχουν την τάση να απαντούν απαξιωτικά σε όποια κριτική, έχουμε και το άλλο: την εγκατάσταση της γραφικότητας ή/και της αυτοδιακωμώδησης ή/και (πάντως) εκδοχών της παραίτησης στον χώρο της αντιπολίτευσης (όχι απ’ όλους πάλι, εντάξει). Οι δυο αυτές τάσεις ρηχαίνουν την ίδια την έννοια της πολιτικής. Οπότε… θα ξαναέχουμε μήπως πολιτική αντί επικοινωνιακής/τουιττερικής/ινσταγκραμικής διαχείρισης το 2024;

Θεωρούμε ναι:

(α) Eπειδή η πολιτική τελικά δεν αγαπά να κινείται εν κενώ, οπότε «δημιουργείται» περιεχόμενο.

(β) Eπειδή το κυρίως διακύβευμα των Ευρωεκλογών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, με την εκτόξευση της Ακροδεξιάς (όχι μόνο περίπτωση Μελόνι και Λεπέν, όχι μόνο Χέερτ Βίλντερς: κοιτάξτε προπαντός προς την Γερμανία/AFD, την Ισπανία/Vox, ξαναδείτε την Κυβέρνηση Μακρόν να «δανείζεται» στήριξη της παραδοσιακής Δεξιάς και έμπνευση από Μαρίν Λεπέν προκειμένου να … περάσει στην Βουλή αντιμεταναστευτικά νομοσχέδιο, που πολλοί «δικοί της» δεν άντεχαν να υπερψηφίσουν), θα εκβιάσει και σ’ εμάς κινητικότητα.

Η «εποχή Μητσοτάκη» που εδραιώνεται μετά το 2024 θα έχει περισσότερη διαχείριση των συμβόλων και των συμβολικών τοποθετήσεων, παρά ουσία. (Photo: George Vitsaras / SOOC).

(γ) Eπειδή, στην Κυβέρνηση, ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος κινήθηκε αρχικά με λογική αίγλης, ως  jupiterien κατά την προσέγγιση Μακρόν, διαπιστώνει ότι πλέον κινδυνεύει να λειτουργεί ως παιδονόμος των υπουργών του – και δεν θα τo θελε!

(δ) Eπειδή, στην Αντιπολίτευση, αντιλαμβάνονται, αν μη τι άλλο, ότι η δημοσκοπική στασιμότητα και φθορά οδηγεί – και το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, και τον, σε Κασσελάκεια περιδίνηση, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τους υπερδιστακτικούς της ΝΕ.ΑΡ. –σε προοπτική χρονοντούλαπου της ιστορίας – και κανείς τους δεν θα τo ήθελε/δεν θα το άντεχε.

Συνεπώς, ένα το κρατούμενο, το 2024 θα ξαναέχουμε πολιτικό περιεχόμενο. Στην Κυβέρνηση, με την νομοθέτηση του δικαιώματος εργασίας για εκείνους που οι ίδιοι εν πολλοίς ξόρκιζαν ως «λάθρο», έδειξαν ότι αντέχουν να αναλαμβάνουν το κόστος. (Το επιδεικτικό χάδι προς Σαμαρά, ότι δηλαδή ο ίδιος δικαιούται να διαφοροποιείται, περισσότερο λειτούργησε υποτιμητικά. Πάντως… το ασκέρι πειθάρχησε). Δεύτερο το κρατούμενο, λοιπόν, η συνοχή της κυβερνώσας Ν.Δ. θα διατηρηθεί το 2024 –ακόμη κι αν το θέμα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών έρθει στην πρώτη γραμμή. Κοντά στο μέσο της χρονιάς, θαρρούμε. Τα δε ΕλληνοΤουρκικά –όπου κάποια στιγμή έδειχνε να υπάρχει εσωτερικός κλονισμός γύρω από ενδεχόμενες «Πρέσπες του Αιγαίου» (άλλη αθλιούτσικη διατύπωση κι εκείνη) –θα προχωρούν αργά, με κινήσεις χαμηλής πολιτικής, στην διάρκεια του 2024.

Το 2023 μας επεφύλαξε στην πολιτική σκηνή την θρυμματοποίηση της –υφ’ οιανδήποτε έννοια –Αριστεράς ως πρότασης εξουσίας στην Ελλάδα. (Photo: Menelaos Myrillas/SOOC).

Τρίτο, τώρα: στο ΠΑΣΟΚ γίνονται κι εκεί ασκήσεις θάρρους ώστε να ανασύρουν τα προγραμματικά κείμενα που είχαν παραχθεί ενόψει εκλογών του 2023 –στα Οικονομικά από Νίκο Χριστοδουλάκη/Ηλία Κικίλια, άρα «με εγγύηση στην ούγια»- να τα ξαναδιαβάσουν και να τα βγάλουν μπροστά μέσα στους πρώτους μήνες της χρονιάς. Στον κυρίως ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρξουν αντίστοιχες πρωτοβουλίες, καθώς αυτές θα θάμπωναν την εικόνα Κασσελάκη: εδώ η λογική μάλλον θα παραμείνει αντίθεση/αντιπαράθεση προς οτιδήποτε βγάζει μπροστά η Κυβέρνηση, συν εικόνα. Στους «11» της ΝΕ.ΑΡ, θα αναζητηθεί –σε κάποιο συρτάρι –ένα έτοιμο από καιρό κείμενο θέσεων/πολιτικής, νομίζουμε Γιώργου Σταθάκη: αφού ευρεθεί, ίσως και προχωρήσει…

Υποθέμα της αναζήτησης για τομείς πολιτικής: ναι, θα προχωρήσει η πρωτοβουλία για «ιδιωτικά Πανεπιστήμια», κι εδώ με προσεκτικά βήματα (δείτε πόσο αγαπητοί ξανάγιναν οι συνταγματολόγοι…), αλλά από υλοποίηση ας αναμένεται το 2025+.

Άσχετο αλλά σχετικό: η νομοθετική παρέμβαση Φλωρίδη για αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης, για μηδενική ανοχή, γενικώς σε λογική «να πειθαρχήσουμε την κοινωνία», θα συνεχίσει τον δρόμο της αλλά με περιορισμένη εφαρμογή επί του πεδίου (Κάπως σαν την υπόθεση των ΟΠΠΙ/της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, ντε!). Γενικώς, η «εποχή Μητσοτάκη» που εδραιώνεται μετά το 2024 θα έχει περισσότερη διαχείριση των συμβόλων και των συμβολικών τοποθετήσεων, παρά ουσία. Αλλά… αυτό ζητά ο κόσμος.

Και στην οικονομία; Εδώ, τέταρτο το κρατούμενο, όλοι θα φυλάξουν επιμελώς ως απόκομμα τους επαίνους του ECONOMIST για την Ελληνική οικονομία πρώτη-πρώτη (με τις ΗΠΑ στην τρίτη θέση, την Φινλανδία στην 35^η!). Και τούτο επειδή το 2024 προδιαγράφεται προς προσγείωση –ακόμη και η ΤτΕ/ο Γιάννης Στουρνάρας, όπως και το ΙΟΒΕ/ο Νίκος Βέττας τραβούν προς τα κάτω τις προβλέψεις, με τον στόχο ανάπτυξης στο 3% να λιώνει σιγά-σιγά.

Κυρίως όμως:

(α) Το κόστος ζωής των πολλών θα συνεχίσει να μειώνει την αίσθηση ευμάρειας.

(β) Το wealth effect με την άνοδο των τιμών των ακινήτων (μετά τους πρώτους μήνες της χρονιάς, πολύ πιθανή και εκτίναξη του ΧΑΑ, το οποίο και το 2023 πήγε καλά, όχι όμως όσο θα άφηνε να διαφανεί η πολυύμνητη επενδυτική βαθμίδα/investment grade δεν θα αφορά –πάλι –τους πολλούς.

γ) Αλλά και η ανοχή των ανισοτήτων θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει την Ελληνική κοινωνία.

Business as usual, με άλλα λόγια: Η δεκαετία των Μνημονίων τσάκισε το τζαναμπέτικο που χαρακτήριζε τον Έλληνα («του Έλληνος ο τράχηλος» κλπ.). Το 2024 πιθανότατα θα επιβεβαιώσει ότι «γινόμαστε Ευρώπη» υπό αυτήν την έννοια.

Τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ από ΗΠΑ και ΕΕ που επενδύθηκαν στο καθεστώς Ζελένσκι «συνοδεύονται» από τις δεκάδες χιλιάδες Ουκρανών νεκρών.

Οι πολεμικές συρράξεις στο διεθνές πεδίο

Και ο έξω κόσμος; (Ο οποίος, παρά την ομφαλοσκοπική μας παράδοση, συνεχίζει να υπάρχει και να μας υπερβαίνει και να μας επικαθορίζει).

Ω, εκεί οι δυο επίφοβες και φρικτές –δυο χαρακτηριστικά διαφορετικά αλλά και αλληλοενισχυόμενα –πολεμικές διαμάχες, στην μεν Ουκρανία μετά την Ρωσική εισβολή που δημιούργησε τελικώς κατάσταση επί του πεδίου, στην δε Γάζα με την Ισραηλινή μαζική επίθεση που ακολούθησε την ακραία βία της Χαμάς, θα συνεχίσουν και θα επιτείνουν την διαβρωτική τους επίπτωση! Ακόμη κι όταν (όχι ΑΝ: το 2024 οπωσδήποτε θα δει να τερματίζονται εχθροπραξίες, ΚΑΠΩΣ) παγώσουν τα πεδία των μαχών.

Διαβρωτική επίπτωση: ο πόλεμος στην Ουκρανία –με την εύκολη/ρηχή διατύπωση «η Σωστή Πλευρά της Ιστορίας– ανέδειξε στην Δύση τον πειρασμό του πολέμου δι’ αντιπροσώπων θα καταδείξει, όμως, το 2024 και τα όρια αυτής της ζοφερής πρακτικής. Τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ και οι χιλιάδες οπλικών συστημάτων από ΗΠΑ και από χώρες της ΕΕ που επενδύθηκαν στο καθεστώς Ζελένσκι που παραλληλίσθηκε με Τσώρτσιλ «συνοδεύονται» από τις δεκάδες χιλιάδες Ουκρανών νεκρών, εκατοντάδες χιλιάδες τραυματιών –«φυσικά» με την Ρωσία να πληρώνει βαρύτερο τίμημα, αλλά τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν, γνωστό αυτό, βαθύτερες αντοχές.

Oι όποιες τακτικές επιτυχίες του Ισραήλ στην εκστρατεία ισοπέδωσης της Γάζας/εκρίζωσης της Χαμάς, υπεραντισταθμίζονται από την στρατηγική ήττα που επιφυλάσσει στον λαό του το καθεστώς Νετανιάχου.

Στην Μέση Ανατολή (η οποία με την ανάφλεξη στην Γάζα, που το 2024 θα δείξει αν αληθινά θα συμπαρασύρει Δυτική Όχθη και Λίβανο/Συρία, και Ερυθρά Θάλασσα, παραπέμπει πλέον σε καταστάσεις ρευστής προπολεμικής Εγγύς Ανατολής), χρειάστηκε να τοποθετηθεί ο υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν για να ειπωθεί έντονα/loud and clear ότι οι όποιες τακτικές επιτυχίες του Ισραήλ στην εκστρατεία ισοπέδωσης της Γάζας/εκρίζωσης της Χαμάς, υπεραντισταθμίζονται από την στρατηγική ήττα που επιφυλάσσει στον λαό του το καθεστώς Νετανιάχου, με τις εικόνες χιλιάδων αμάχων θυμάτων Παλαιστινίων στα σοκαρισμένα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Και την «διαχείριση ομήρων» της Χαμάς να προσθέτει στην απανθρωποποίηση.

Μόνο ερώτημα, πόσο νωρίς μέσα στο 2024 θα γίνει φανερό και το ένα και το άλλο: ότι, δηλαδή, η Δύση – οι ΗΠΑ με την Βρετανία και τους όλο και λιγότερους προθύμους της ΕΕ –οδηγείται να τραυματίσει, με την στάση της, τις αξίες που θεωρεί η ίδια ότι εκφράζει.

Κατά τα άλλα, το 2024 είναι για τους Κινέζους Χρονιά του Δράκου –που σηματοδοτεί τον μετασχηματισμό και την δύναμη. Τι θα σημάνει αυτό, τώρα, για την Κίνα και την σχέση «μας» με αυτήν; Κάτι τέτοιο κινδυνεύει μετά και το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς να ανέβει ως θέμα σε ορατότητα, όχι μόνο με τις εντάσεις στην Νότια Σινική Θάλασσα, περί την Ταϊβάν…

Όπως σε ορατότητα κινδυνεύει να ανέβει και η άλλη, σπανιότερα συζητούμενη διάσταση των διεθνών πολιτικών εξελίξεων. Τι ακριβώς πολιτικό βάρος έχει η πολιτική δια των κυρώσεων, όπως αυτή που αποτελεί πλέον την «πατέντα» της Δύσης, σίγουρα πάντως της ΕΕ; Τόσο απέναντι στην Ρωσία της ωμής ισχύος, όσο και απέναντι στην Κίνα της ευρύτερης διεκδίκησης του Παγκόσμιου Νότου. Και το 2024, εν προκειμένω, υπόσχεται/απειλεί να ξεκλειδώσει το αληθινό οικονομικό πυρηνικό όπλο. Ποιο είναι αυτό; Ω, είναι η διάθεση –αν τολμηθεί –των υπό πάγωμα/κατάσχεση σε τράπεζες των ΗΠΑ ή της Ευρώπης Ρωσικών κρατικών ή και επιχειρηματικών κεφαλαίων για την χρηματοδότηση του πολέμου ή/και την αποκατάσταση της Ουκρανίας! Μια τέτοια κίνηση θα θέσει εν αμφιβόλω όλη την αρχιτεκτονική των συστημάτων πληρωμών και διακράτησης αξιών παγκοσμίως.

Here be monsters, που έγραφαν και στους αρχαίους χάρτες οι γεωγράφοι για να περιγράψουν την πορεία στο άγνωστο. Αλλά μάλλον, για το 2024, μια άλλη παρομοίωση θα ήταν πιο παραστατική: Πορευόμαστε όλοι, με την προσδοκία ότι το αλεξίπτωτο –γεωπολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό –βρίσκεται ακόμη σε καλή λειτουργία.

Διαβάστε ακόμα: Όταν κυριάρχησε πολιτικά το «Άσε καλύτερα!»

TAGS :
2024 Γάζα Μητσοτάκης ουκρανία Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook