Η Αριστερά θα είναι πάντα Νέα, αλλά και παλιά…

Το να προβάλλουν οι 11 την έννοια του «νέου» είναι μια σαν να βρίσκεσαι προ κενής εστίας και να ρίχνεις την μπάλα στις εξέδρες. Oύτε καν στο δοκάρι. (φωτό: Nick Paleologos / SOOC)

Θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον αν ονόμαζαν το νεότευκτο κόμμα τους «Ocean’s 11», κατά τα πρότυπα της γνωστής χολιγουντιανής ταινίας (Κλούνεϊ, Πιτ και δεν συμμαζεύεται), αφαιρώντας, βεβαίως, με εύσχημο τρόπο την ελληνική απόδοση του τίτλου που σκορπάει αρνητικούς συνειρμούς. Μα, «Συμμορία των 11»; Θα ήταν καύσιμο στη μηχανή παραγωγής αντεπιχειρημάτων της πλευράς Κασσελάκη.

Με μια χροιά ηρωισμού, ίδιον του κάθε αριστερού που φαντασιώνεται πως θα κάνει τη μεγάλη απόδραση από τον καπιταλιστικό βάλτο, θα μπορούσαν να ονομάσουν  την κίνησή τους «Escape to Victory». Κι αν αυτό δεν θα ήταν πιασάρικο για τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, ας «έντυναν» τις ιδέες τους με τον τίτλο «Η μεγάλη απόδραση των 11». Αντ’ αυτού επέλεξαν να δώσουν το όνομα «Νέα Αριστερά».

Έχει προηγηθεί η Νέα Σμύρνη, η Νέα Φιλαδέλφεια, η Νέα Δημοκρατία και ο Νέος Πανιώνιος. Το δράμα της Ελλάδας: όλα φαντάζουν νέα τη στιγμή που τσαλαβουτούν σε νερά του παρελθόντος. Το παράδοξο με τούτο το κόμμα είναι ότι ενώ είναι νέο, ήδη μοιάζει παλιό. Δεν προήλθε από παρθενογένεση, δεν το σχημάτισαν άνθρωποι που ως πρόσφατα κινούνταν στις παρυφές της πολιτικής (ή ακόμη κι έξω απ’ αυτήν), με σκοπό να φέρουν καινούργιο αέρα στα πράγματα, αλλά πολιτικοί που μέχρι χθες ανοιγόκλειναν την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το γεγονός ότι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κατάφεραν οι 11 να διαφωνήσουν με τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να γυρίσουν την πλάτη τους, να ενωθούν μεταξύ τους και να φτιάξουν καινούργιο φορέα, δείχνει πως οι πολιτικοί, όταν θέλουν, γίνονται αποτελεσματικοί. Μόνο που συνήθως το κάνουν για ίδιον όφελος. Μακάρι οι 11 (οι περισσότεροι υπήρξαν υπουργοί επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να επέδειχναν τέτοια ζέση και σπουδή για να κυβερνητικά τους καθήκοντα. Μα, αν το έκαναν δεν θα είχε μείνει το κόμμα τους στην εξουσία; Ρητορικό το ερώτημα.

Η Αριστερά είναι μαθημένη σε διασπάσεις. Πέντε αριστεροί να μαζευτούν σε μια παρέα, αμέσως θα φτιαχτούν έξι (!) κόμματα. Ο καθένας και το βιλαέτι του. Ο καθένας και η ιδεολογική καθαρότητα όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται. Με εξαίρεση τη μεγάλη διάσπαση σε ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού, που υπαγορεύτηκε από τα τότε πράγματα (οι επικεφαλής να βρίσκονται στο Βουκουρέστι και οι εν Ελλάδι να θεωρούνται παρακατιανοί), ουδεμία άλλη έγινε για σπουδαίους λόγους αρχής.

Περισσότερο τα προσωπικά -και ουχί τα ιδεολογικά- κίνητρα ήταν αυτά που υπαγόρευαν τις διασπάσεις. Λαφαζάνης εναντίον Τσίπρα, Βαρουφάκης εναντίον Τσίπρα, Κωνσταντοπούλου εναντίον Τσίπρα. Και τώρα, στην ουσία, οι 11 εναντίον του Τσίπρα βάλλουν και όχι εναντίον του Κασσελάκη που, εν πολλοίς, τον θεωρούν «μπροστινό» του πρώην προέδρου του κόμματος. Σαν να λέμε: ο Τσίπρας που ένωσε όλα τα κομμάτια και έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό κόμμα, ο ίδιος αποτέλεσε και την αιτία της κατακερμάτισής  του σε κομμάτια.

Το να προβάλλουν οι 11 την έννοια του «νέου» είναι μια σαν να βρίσκεσαι προ κενής εστίας και να ρίχνεις την μπάλα στις εξέδρες (ούτε καν στο δοκάρι). Πώς να πείσεις μετά για τη δεινότητά σου; Η ρητορική τους είναι ίδια μ’ αυτή που είχαν και επί ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας πως έτσι διατηρούν αναλλοίωτη την ιδεολογία που ξέφτισε επί ημερών Κασσελάκη. Ξεχνούν, όμως, αυτή ακριβώς την ιδεολογία είναι που αρνήθηκαν οι Έλληνες ψηφοφόροι θεωρώντας -σωστά, εν προκειμένω- ότι είναι καταγγελιτική δίχως να προτάσσει λύσεις και κάθετα αρνητική σε μια εποχή που ζητάει συνθέσεις και θετικές σκέψεις.

Ενα από τα δομικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι δεν κατάφερε ποτέ να διαβάσει τις αλλαγές που συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία μετά τη λαίλαπα των μνημονίων. Δεν διέγνωσε την κούραση του κόσμου από τη συνεχή πίεση των δανειστών, με αποτέλεσμα, όταν το καράβι έστριψε σε σωστή ρότα, να αφήσουν κατά μέρος τις επαναστάσεις κατά του συστήματος. Ακούγεται συντηρητικό, μπορεί και να είναι, αλλά δεν γίνεται να περιμένεις από έναν λαό να έχει συνεχώς την παντιέρα της επανάστασης σηκωμένη. Ποιος είπε ότι η μεσαία τάξη βγάζει νέους Τσε;

Τώρα, οι 11 θεωρούν πως θα συνεχίσουν στο ιδεολογικό έδαφος που σκοπεύει να αφήσει ακαλλιέργητο ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Στην ουσία έχουν να διαχειριστούν ένα μικρό χωραφάκι που λίγα κηπευτικά θα τους δώσει όσο κι αν το ποτίζουν καθημερινά με ιδεολογικά ύδατα, τα οποία αυτοί θα θεωρούν πως είναι τα μόνα καθαρά.

Ολα αυτά δίνουν τεράστιο μπόνους στον Κυριάκο Μητσοτάκη που αντί για μαχητική αντιπολίτευση θα βλέπει τα δύο κόμματα της αριστεράς να τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος είναι κυρίαρχος της ιδεολογίας. Θεωρητικά κερδισμένο θα μπορούσε να βγει και το ΠΑΣΟΚ, αλλά ολοένα και περισσότερο γίνεται φανερό πως με τον Ανδρουλάκη στο τιμόνι έχει συγκεκριμένο ταβάνι που δύσκολα θα καταφέρει να το σπάσει.

Φαίνεται πως ο μόνος «νικητής» από όλη αυτή την υπόθεση είναι ο Τσίπρας. Πήρε την εκδίκησή του για τον πόλεμο φθοράς που υπέστη από τους 11 όσο ήταν αρχηγός του κόμματος. Κατάφερε και τους έδιωξε, ωστόσο κι αυτός βγήκε σε προσωρινή (;) αποστρατεία.  Κάπως έτσι το χρυσόμαλλο δέρας της εξουσίας ξεμαλλιάστηκε και γάριασε για την Αριστερά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις σου μένει στα χέρια ένα άδειο κιβώτιο. Είχε δίκιο ο Άρης Αλεξάνδρου. Πολύ δίκιο.

Διαβάστε ακόμα: Ξενοφών Κοντιάδης «Ως φαινόμενο, o Kασσελάκης υποκρύπτει έναν κίνδυνο για τη δημοκρατία».

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Γιάνης Βαρουφάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook