H ομάδα μου στο μπάσκετ: Γιατί αξίζει να είσαι Blazer fan

Αρχές του 2000: Τότε που ο «γίγαντας» Άρβιντας Σαμπόνις κονταροχτυπιόταν με τους Λέικερς. (Credit: Donald Miralle/Allsport/Getty Images).

«Γιατί δεν είσαι με τους Λέικερς ή τους Σέλτικς;» με ρωτούσαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. «Γιατί δεν είσαι με τους Μπουλς;» έγινε μετά και ακολούθως πέραν των προαναφερομένων μπήκαν στην κουβέντα οι Σαν Αντόνιο Σπερς και οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Α ναι… Και οι Μπακς!

Αυτές οι ερωτήσεις ακολουθούσαν, ακολουθούν (και είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθούν) κάθε φορά που έλεγα ότι «στο ΝΒΑ υποστηρίζω τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς»! Αρκετά φανατικά μάλιστα… Ο.Κ. μη φανταστείτε τίποτα σχετικό με τα ελληνικά πρότυπα του φανατισμού. Εννοώ ότι ενημερώνομαι αρκετά, συμμετέχω σε forum των Μπλέιζερς, σχολιάζω στα social media αρκετές φορές μάλιστα σαν κλασικός Ελληναράς με ξέσπασμα σε βάρος του προπονητή, Τέρι Στοτς (που μου «κάθεται στον λαιμό» αλλά σιγά μη με ρωτήσουν κιόλας για τον προπονητή που θα έχουν).

Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ξεσπώ σε βάρος του προπονητή μετά από ήττα, βρίσκω τρομακτική συμπαράσταση από τους Αμερικανούς ομοϊδεάτες μου. Χωρίς σχόλια για ΟΑΕΔ, καρκίνους, ψόφους κι όλα αυτά τα αισχρά που έχουν κυριαρχήσει εδώ, αλλά- πιστέψτε με- πολύ σκληρά, καυστικά, προσβλητικά χωρίς όμως ίχνος βρισιάς ή κατάρας.

Στην αρχή βαριόμουν να απολογούμαι για τον λόγο που είμαι φαν των Μπλέιζερς. Μάλιστα κάποια στιγμή απαντούσα «γιατί έτσι γουστάρω» αλλά στη συνέχεια συνδύασα την φιλοσοφημένη σκέψη με το χιούμορ.
Πρώτον, είναι όμορφο να είσαι κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι όλος ο κόσμος. Δεύτερον, κάθε ομάδα έχει την δική της ιστορία. Και η δική μου έχει μεγάλη.

Βασικά Μπλέιζερ (μέχρι τότε δεν υποστήριζα κάποιον συγκεκριμένο, περισσότερο προς τους Λέικερς λόγω λατρείας για τον Μάτζικ) με έκανε η γενιά του Κλάιντ Ντρέξλερ. Εκείνη η υπέροχη ομάδα που έφτασε στους τελικούς του 1990 απέναντι στους Πίστονς αλλά δεν είχε τύχη, όπως δεν θα είχε καμία άλλη απέναντι στα Bad Boys που όχι μόνο έδερναν αλλά ήταν και ομαδάρα. Να φανταστείτε, τόλμησαν να κάνουν το 1-1 στο Ντιτρόιτ αλλά η απάντηση των Πίστονς ήταν σκληρή: Τρία στα τρία στο Ορεγκον με το τέταρτο ματς (γνωστό και ως 007) να μένει στην ιστορία…

Πόρτερ, Ντρέξλερ, Κέρσι, Ουίλιαμς, Ντάκουορθ η πεντάδα. Γιανγκ, Ρόμπινσον, Πέτροβιτς, Κούπερ, Μπράιαντ έρχονταν από τον πάγκο του Ρικ Αντελμαν. Ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Ο Κέρσι, ο Ντάκουορθ και ο Πέτροβιτς έχουν φύγει από κοντά μας. Ο δε Ντρέξλερ για να πάρει πρωτάθλημα χρειάστηκε να μετακομίσει 5 χρόνια αργότερα στο Χιούστον.

Γενικά μια κατάρα υπάρχει… Στο πρωτάθλημα του 1977 μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Μπιλ Ουόλτον, ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια! Κι ενώ την επόμενη σεζόν οι Μπλέιζερς φαίνονταν ικανότατοι για το repeat ο Ουόλτον χτύπησε άσχημα! Ποτέ πια δεν ήταν ο ίδιος. Αργότερα ο Σαμ Μπούι ήρθε ως ο σέντερ της επόμενης δεκαετίας. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές τσάκισε το πόδι του.

Τα ίδια με τον Σαμπόνις που τελικά πήγε στο Πόρτλαντ στα 31 του… Πιο μετά με τον Οντεν που ποτέ δεν μάθαμε την πραγματική του ηλικία και δεν έπαιξε ποτέ λόγω τραυματισμών… Και φυσικά με τον Μπράντον Ρόι, που αντί να είναι ο παίκτης που θα έγραφε ιστορία, έμεινε ως ένα ακόμα κεφάλαιο ατυχίας λόγω σοβαρών τραυματισμών.

Κι άλλες ατυχίες. Το 1990 έπεσαν στους αχτύπητους Πίστονς. Το 1991 στην τελευταία παράσταση του Μάτζικ. Το 1992 στους αχτύπητους Μπουλς. Το 2000 στην επιστροφή των Λέικερς με Σακίλ και Κόμπι… Κατά γενική ομολογία είχαν τα φόντα για πρωτάθλημα τότε, αλλά…

Ετσι λοιπόν ήρθε και η συμπάθεια. «Είναι τόσο άτυχοι» έλεγα. Όπως επίσης οι Μπλέιζερς για τους λόγους που ανέφερα αλλά και κάποιους άλλους, σχετικούς με έλλειψη διορατικότητας, έγιναν το κορυφαίο What If του ΝΒΑ.
Αρκεί να αναλογιστείτε ότι προσπέρασαν στο ντραφτ παίκτες όπως ο Τζούλιους Ερβινγκ, ο Λάρι Μπερντ, ο Μάικλ Τζόρνταν (με την δικαιολογία ότι είχαν τον Ντρέξλερ) και ο Κέβιν Ντουράντ (!!!) ενώ έκοψαν τον Μόουζες Μαλόουν (…) επιλέγοντας τον Μορίς Λούκας!

Ελλειψη διορατικότητας; Ατυχία; Βλακεία; Εμένα αυτό το What If σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή μαύρη στολή και το κόκκινο σήμα, μου ήταν αρκετό για να γίνω Blazer fan. Διότι αν ΔΕΝ είχαν συμβεί όλα τα παραπάνω και η ομάδα είχε τους τίτλους που μπορούσε να πάρει ή τα αστέρια που είχε την ευκαιρία να αποκτήσει… θα με ρωτούσατε γιατί είμαι με τους Μπλέιζερς; Ή θα είχαν γίνει μόδα και θα το θεωρούσατε φυσιολογικό;

Διαβάστε ακόμα: Η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο: Γκολ στο τελευταίο λεπτό.

TAGS :
nba Νίκος Μπουρλάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook