Δεχόμαστε ασύμμετρη «αδιαφορία» από Ε.Ε και ΗΠΑ

Πόσο θα αντέξει η Ελλάδα να λειτουργεί αμυντικά στα βόρεια σύνορά της (Achilleas Chiras / SOOC).

Κάθε εποχή και οι μπόρες της. Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την καυτή πατάτα της οικονομικής κρίσης επί πρωθυπουργίας του και έπειτα από πολλές παλινωδίες έφτασε σε μια προβληματική λύση με ακόμη πιο προβληματικά εργαλεία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε να πρέπει να διαχειριστεί την οξυμένη φάση της Προσφυγικής κρίσης έχοντας απέναντί του την πιο κυνική εκδοχή του Ερντογάν.

Αν υπάρχει μια κοινή εικόνα και για τους δύο είναι η παντελής απουσία της ΕΕ να συνδράμει τη χώρα (και όχι τον πρωθυπουργό της) ουσιαστικά και όχι τιμωρητικά. Το περιβόητο Grexit λειτούργησε για πολύ καιρό ως πιθανή εκπαραθύρωση του «κακού» παιδιού της Ευρώπης που δεν συμμαζεύεται. Τώρα, η απουσία της Ευρώπης και των ΗΠΑ (μην ξεχνάμε και τον δικό τους ρόλο) στην μεταναστευτική κρίση μοιάζει με τη θυσία της Ιφιγένειας.

Επειδή η Δύση θέλει να φέρει στους κόλπους της τον απρόβλεπτο Ερντογάν θυσιάζεται η Ελλάδα που έχει την τύχη και την ατυχία να είναι το ανατολικότερο σύνορο της Ευρώπης. Η ασυμμετρία του πράγματος δεν έχει να κάνει μόνο με την ένταση στον Έβρο, αλλά με τη συνολική αντιμετώπιση που τυγχάνει η χώρα στο εξωτερικό και μάλιστα σε εκείνα τα πεδία όπου είχε το δικαίωμα -ως άμεσο μέλος- να περιμένει μεγαλύτερη στήριξη.

Κατανοήσαμε εδώ και καιρό πως η ΕΕ το πολύ που μπορεί προσφέρει στη χώρα μας είναι κάποια κονδύλια (αρκετά, όντως) για τη διαχείριση των προσφύγων και των μεταναστών. Καμία ουσιαστική προσπάθεια να διαχυθεί το ζήτημα σε όλα τα κράτη-μέλη. Ουδεμία μέριμνα να αποσυμφορηθεί η κατάσταση στα ελληνικά νησιά. Το πρόβλημα όχι μόνο δεν διεθνοποιήθηκε, αλλά περιορίστηκε στα ελληνικά σύνορα λες και ήταν τοπικού χαρακτήρα διένεξη ή λες και τα μιλιούνια των προσφύγων και μεταναστών είχαν ως όνειρο να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Ως χώρα-σταθμό μας έβλεπαν πάντα, δίχως όμως να γνωρίζουν πως άλλος σταθμός δεν θα υπάρξει στη συνέχεια.

Από την άλλη, ο αχαλίνωτος Σουλτάνος Ερντογάν εδώ και καιρό παίζει με το χαρτί του Προσφυγικού θέλοντας να πιέσει την ΕΕ και τις ΗΠΑ με φόντο τον Άσαντ και τον πόλεμο στη Συρία. Είναι φανερό πως η τακτική του πέτυχε: οι Δυτικοί τον θέλουν με το μέρος του (ως σύμμαχο, ευκαιριακό πιόνι ή σκύλο που δαγκώνει στην είσοδο) αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχουν οι απειλές του. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε έκτυπα: ένταση στα βόρεια και θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας.

Θα μπορούσε να λύσει ο Μητσοτάκης μόνος του το θέμα; Σε καμία περίπτωση. Κανένας Μητσοτάκης δεν είναι σε θέση να βρει μια εφικτή λύση σε ένα θέμα που ξεπερνάει τη χώρα, αλλά περιλαμβάνει ένα συνολικό πεδίο γεωπολιτικής. Επέλεξε, όμως, να χτυπήσει το σαμάρι μήπως και ακούσει ο γάιδαρος. Με το να παγώνεις τις αιτήσεις ασύλου για ένα μήνα, δίνεις πάτημα σε κάποιους να μιλήσουν για κατάργηση της νομιμότητας. Αντί η Ελλάδα να διακηρύξει το δίκιο της θα βρεθεί στο τέλος μπλεγμένη με τα γρανάζια του νόμου.

«Οι χώρες έχουν ασφαλώς το νόμιμο δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορά τους και να διαχειρίζονται τις παράνομες μετακινήσεις, όμως θα πρέπει να δείχνουν αυτοσυγκράτηση στη χρήση υπερβολικής και δυσανάλογης βίας και να εφαρμόσουν ένα σύστημα που θα επιτρέπει να υποβάλλονται αιτήματα για παροχή ασύλου με συντεταγμένο τρόπο», ανέφερε ένας εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες (UNHCR), ο Μπάμπαρ Μπαλούτς, σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς το Γαλλικό Πρακτορείο.

Προσοχή: μπορεί ο Ερντογάν να καταπατάει τη Συνθήκη της Λισαβόνας και κάθε άλλη συνθήκη, αλλά, φευ, έχει κερδίσει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει (χειρότερα: να κάνει ό,τι θέλει) και ουδείς να του τραβάει το αυτί. Εμείς ήμασταν πάντα οι ευπροσήγοροι και οι δεδομένοι. Ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει όταν θεωρούμε κάποιον δεδομένο.

Επιπροσθέτως, με τόση συγκέντρωση στα σύνορα και με την ένταση θα φτάνει στο κατακόρυφο, κινδυνεύουμε να ακουμπήσουμε κόκκινες γραμμές που πάλι θα μας γυρίσουν ως μπούμερανγκ. Η παρουσία του στρατού και των ΜΑΤ, η αγανάκτηση των ντόπιων, αλλά και ο απελπισμένος θυμός των προσφύγων, συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα που μπορεί να οδηγήσει στο μη περαιτέρω. Άλλο που δεν θέλει ο Ερντογάν να υπάρξουν θάνατοι στα σύνορά μας για να μας κατηγορήσει διεθνώς ότι είμαστε μια βάναυση χώρα, σε αντίθεση με τη δική του «ανθρωπιστική» πολιτική. Ας μην ξεχνάμε πως ο Ερντογάν είναι ένας μετρ της στρεψοδικίας.

Υπάρχει άλλη λύση; Στην ουσία έτοιμη λύση δεν υπάρχει διότι αν υπήρχε θα είχε εφαρμοστεί προ πολλού. Ωστόσο, η Ελλάδα θα πρέπει να δείξει πως δεν είναι τόσο βολική. Να το κάνει όμως προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και όχι προς τους πρόσφυγες. Αυτοί είναι ο τελευταίος τροχός μιας άμαξας που έχει καθίσει στη λάσπη εδώ και καιρό.

Το να χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τα εξωτερικά θέματα με εσωτερικούς όρους είναι εντελώς λάθος. Ο Έβρος δεν είναι Εξάρχεια να στείλεις δύο-τρεις διμοιρίες ΜΑΤ για να διώξεις τους μπαχαλάκηδες. Εδώ το πράγμα είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται χειρισμούς που δεν περιορίζονται σε μια αποτροπή ή αναχαίτιση. Συν τοις άλλοις, η καλλιέργεια της πολεμικής ρητορείας επιτρέπει σε ακραίες φωνές του εσωτερικού να αναδυθούν στον αφρό.

Τα γεγονότα στη Λέσβο δεν περιποιούν τιμή σε μια δημοκρατική χώρα. Είναι όνειδος που θα έπρεπε να καταδικάσει απερίφραστα η κυβέρνηση. Είναι κατανοητή η απελπισία των νησιωτών, όμως, η αυτοδικία δεν υφίσταται σε ένα ευνομούμενο κράτος. Εκεί που θα έπρεπε να δράσει το Λιμενικό (αλήθεια, πού εξαφανίστηκε;) πήραν την κατάσταση στα χέρια τους ορισμένοι ακραίοι. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που είδαμε σε διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Βγήκε στην επιφάνεια ο χειρότερος εαυτός ενίων – ο πιο άγριος και απεχθής.

Διαβάστε ακόμα: Οι νησιώτες έχουν χίλια δίκια στο προσφυγικό. Και όμως, κάνουν λάθος (!)

TAGS :
Κυριάκος μητσοτάκης προσφυγική κρίση Ταγίπ Ερντογάν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook