Μας έβγαλες την πίστη, αλλά χαλάλι σου

Έπρεπε να έρθει ο Κλοπ για να γράψουμε ιστορία (Sky Sports).

To 1990 ήμουν 19 χρονών, στην ηλικία που πλέον ένας άντρας έχει μια κάποια εμπεδωμένη άποψη για τα πράγματα. Ένα μεσοδιάστημα όπου δεν απέχεις πολύ από την παιδικότητα, αλλά βλέπεις μπροστά σου τα χρόνια της εμπειρίας να σε υποδέχονται.

Είναι η στιγμή, μια από τις πολλές της ζωής, όπου αποδέχεσαι κάποια πράγματα ως σταθερά και άλλα που τα θεωρείς δευτερεύοντα – δεν κανοναρχούν τον βίο σου. Από τότε, φυσικά, έχω κάνει διάφορες αναθεωρήσεις, αλλά οι σταθερές μου δεν άλλαξαν: πάθος για τη λογοτεχνία, λιτότητα στα υλικά αγαθά, μαύρα ρούχα, ευθυκρισία και… Λίβερπουλ.

Εκείνη τη χρονιά πήραμε το πρωτάθλημα. Αν το ήξερα πως θα περνούσαν τριάντα ολόκληρα χρόνια για να πανηγυρίσω έναν ακόμη τίτλο, θα τον είχα πανηγυρίσει διπλά και τριπλά και δεν θα τον δεχόμουν με μια μπλαζέ ανωτερότητα (Λίβερπουλ είμαστε, τι άλλο από πρωτάθλημα θα πάρουμε;).

Τότε είχαμε προπονητή και παίκτη τον Νταλγκλίς και ομάδα πρώτης γραμμής με τον Γκρόμπελααρ, τον Γουίλαν, τον Μπίρνσλι, τον Ολντριτζ και φυσικά τον Ίαν Ρας. Δεν έπιανε κανείς. Πήραμε το τρόπαιο με εννέα βαθμούς διαφορά από την Άστον Βίλα.

Τριάντα χρόνια είναι πολλά, πάρα πολλά. Δεν καταπίνονται εύκολα τα περιπαιχτικά σχόλια των φίλων που ήταν Γιουνάιτεντ. Δεν αντεχόταν η καζούρα. Ακόμη και τα Τσάμπιονς Λιγκ, ύψιστη χαρά, δεν ήταν ικανά να απαλύνουν τον πόνο. Η Λίβερπουλ ήταν πρώτη στην πόλη, αλλά δεύτερη (και ακόμη πιο κάτω) στο νησί.

Πριν από 30 χρόνια. Πού να ξέραμε τι θα επακολουθήσει.

Εως τη στιγμή που ήρθε ο Κλοπ, για να αποδειχθεί πως οι Γερμανοί έχουν το γιατρικό. Η φετινή (μαθηματική) κατάκτηση του πρωταθλήματος της Αγγλίας είναι έργο αυτού του δαιμόνιου προπονητή. Δαιμόνιος σημαίνει ιδιόρυθμος, ροκ, αναρχικός και ό,τι άλλο θέλετε. Πάνω από όλα: λειτουργικός και πραγματιστής.

Πήρε μια ομάδα καθημαγμένη, ποτισμένη με την νοοτροπία του χασούρα και την έφτιαξε από σίδερο και ατσάλι. Η Ευρώπη υποκλίθηκε στο μεγαλείο της, η Αγγλία τώρα την παραδέχεται. Δεν σκόρπισε τα χρήματα της Μπάρτσα, της Παρί και της Ρεάλ (το περασμένο καλοκαίρι το πέρασε ήσυχα με τις μεταγραφές), δεν χάλασε τον κόσμο με παράτες. Ο Κλοπ κατέβασε την μπάλα στο χορτάρι, έδωσε συγκεκριμένη ταυτότητα στην ομάδα, ανέδειξε τα θετικά της στοιχεία, έδωσε αξία σε παίκτες που οι άλλες ομάδες ούτε να τους δουν ζωγραφιστούς δεν ήθελαν.

Η φετινή Λίβερπουλ μπορεί να τοποθετηθεί στη χορεία των κορυφαίων της ιστορίας του συλλόγου. Δεν θα είναι υπερβολή, ούτε και υποτίμηση των μεγάλων παικτών που φόρεσαν τη φανέλα της. Μπορεί να μην διαθέτει παίκτες σαν τον Κίγκαν, τον Νταλγκλίς, τον Ρας, τον Τζέραρντ ή τον Σούνες, αλλά έχει παίκτες που φτιάχνουν μια ορχήστρα. Ακόμη και ο Σαλάχ που είναι πριμαντόνα δεν παίζει μπάλα μόνος του. Δεν είναι ένα κακέκτυπο του Μέσι ή του Ρονάλντο. Δεν υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα να τον υπηρετεί. Ανήκει σε ένα ενιαιό σύνολο. Έργο του Γιούργκεν Κλοπ κι αυτό.

Aν το μέλλον προοιωνίζεται λαμπρό; Αν πρέπει να πανηγυρίσουμε αυτόν τον τίτλο δεόντως γιατί δεν ξέρουμε πόσο ακόμη θα περιμένουμε (έλεος, όχι άλλα 30 χρόνια); Νομίζω πως οι βάσεις έχουν μπει, τα εχέγγυα υπάρχουν και όσο ο Κλοπ παραμένει στο λιμάνι δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Εδώ δεν την αφήσαμε μόνη της την ομάδα στα δύσκολα (ναι, you will never walk alone), τώρα θα μεμψιμοιρήσουμε;

Πάμε για την επόμενη κούπα… 

Διαβάστε ακόμα: Nτιέγκο Μαραντόνα, το ντοκιμαντέρ της πολυκύμαντης ζωής του.

TAGS :
Λίβερπουλ Ποδόσφαιρο Τσάμπιονς Λιγκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook