Ήταν κάποτε ένας ΣΥΡΙΖΑ…

Υπάρχει, άραγε, ακόμη αυτό το κόμμα και κάτω υπό ποιες συνθήκες, πρόσωπα, ιδεολογία και σταθερές θα συνεχίσει να υπάρχει; (φωτό: Dimitris Kapantais / SOOC)

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έστελνε στο αζήτητα τους κάποτε αγαπημένους του συνεργάτες χρησιμοποιώντας το αβρό «λυπάμαι…» προς τον αποχωρήσαντα, αλλά και πολιτικούς νεολογισμούς όπως «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος». Αν μη τι άλλο υπήρξε ένας ευφάνταστος πολιτικός ακόμη και στις διαγραφές.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν πιο τσεκουράτος. Ανθρωπος που δεν είχε ίχνος διπλωματίας (ό,τι ήταν να πει το έλεγε ευθέως) δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες των αποφάσεών του. Κάθε διαγραφή του ήταν σαν να έκλεισε με γδούπο μια πόρτα. Σαν να είχε συμβεί κάτι τελεσίδικο.

Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας, όταν κλήθηκε να χωρίσει τα τσανάκια του με τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και στη συνέχεια τον Βαρουφάκη, είχες την αίσθηση ενός πικρού διαζυγίου ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που έζησε πολλά και καλά χρόνια μαζί κι ύστερα τους τελείωσε ο έρωτας και είπαν αναγκαστικά αντίο. Θέλω να πω: υπήρχε συναίσθημα, μια κάποια μορφή συντριβής.

Ο Στέφανος Κασσελάκης πρωτοπορεί ακόμη και στις διαγραφές: τις κάνει από μακριά, με χειρουργικό τρόπο, σχεδόν με απάθεια. Σαν να παραχωρεί τους στρατιώτες του στον αντίπαλο έτσι ώστε να αδειάσει η σκακιέρα. Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως ο Λούκι Λουκ της πολιτικής. Διαγράφει πιο γρήγορα κι από τη σκιά του. Ως τώρα έχουν φύγει άρον άρον τέσσερα σημαντικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Τζουμάκας, Σκουρλέτης, Φίλης, Βίτσας), αλλά είναι προφανές ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι τις επόμενες ημέρες.

Είτε θα φύγουν μόνοι τους είτε θα τους παραπέμψει ο Κασσελάκης στην Επιτροπή Δεοντολογίας για να τους βγάλει «κόκκινη» κάρτα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συντελείται αυτό που άπαντες περίμεναν πως θα συμβεί αμέσως μετά τις ανοιχτές εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου του κόμματος. Οι παλιοί δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν την επικράτηση ενός μειράκιου που δεν είχε καμία αναφορά στην ιστορία της αριστεράς και του κόμματος. Οπως δεν δέχθηκαν με τίποτα ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αν και είχε αποχωρήσει με σκυμμένο το κεφάλι, εξακολουθούσε να δρα παρασκηνιακά και να επηρεάζει άμεσα το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.

Του ποιου; θα ρωτήσει κανείς. Υπάρχει, άραγε, ακόμη αυτό το κόμμα και κάτω υπό ποιες συνθήκες, πρόσωπα, ιδεολογία και σταθερές θα συνεχίσει να υπάρχει; Οσες διαφωνίες κι αν έχει κανείς με τα πρόσωπα που αποπέμφθηκαν και τα άλλα που θα ακολουθήσουν, δεν γίνεται να μην παραδεχθεί πως υπήρξαν για χρόνια η «ψυχή» του κόμματος. Εχουν χιλιόμετρα σε κοινωνικούς και ιδεολογικούς αγώνες και σίγουρα δεν πρόκειται για αμελητέες ποσότητες.

Αναμάρτητοι δεν είναι, προς θεού. Φέρουν κι αυτοί την ευθύνη για τις πολιτικές που ακολούθησε ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, ενώ καθίσταται πλέον σαφές πως αν δεν έκοψαν το δρόμο του Τσίπρα, σίγουρα δεν τον βοήθησαν με τη ψυχή τους στις τελευταίες εκλογικές μάχες. Σαν να λέμε: υπάρχει ένα μερίδιο αλήθειας σ’ αυτό που λένε οι προεδρικοί ότι ο Τσίπρας δέχθηκε εσωτερικό πόλεμο.

Φαίνεται πως όλα εδώ πληρώνονται: ήρθε ο καινούργιος θα «φάει» τους παλιούς. Το θέμα είναι, όμως, ποιος θα μείνει σε ένα κόμμα που βρίσκεται σε αποδρομή και δεν έχει καταφέρει να ανακόψει την κατηφόρα του ούτε με την ανάδειξη του «πλουμιστού» Κασσελάκη. Καλές οι μιντιακές φιοριτούρες και οι γάμοι στη Νέα Υόρκη, αλλά το lifestyle με ολίγη από πολιτική δεν θα τον πάει πολύ μακριά. Κάποια στιγμή θα τον βαρεθεί ο κόσμος και η τηλεόραση που τώρα τον βλέπει ως «θέμα» και «μόσχο σιτευτό».

Οταν ο Τσίπρας τα έσπασε με την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές. Είχε αποφασίσει να κάνει την περιβόητη «κωλοτούμπα», είχε στα χέρια του ένα κυβερνητικό σχήμα που οι πρώην σύντροφοι είχαν βαφτίσει «μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ», αλλά εκείνος κρατούσε γερά στα χέρια του, υπήρχε ακόμη η στήριξη του κόσμου και, τέλος πάντων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδύνευε να πέσει άμεσα σε μονοψήφιο ποσοστό στις εκλογές.

Τώρα τα πράγματα είναι ολότελα διαφορετικά. Το κόμμα φυλλοροεί, οι ψηφοφόροι έχουν γυρίσει την πλάτη τους, πολιτική ουσίας δεν παράγεται, ενώ η νοοτροπία Πολάκη αρχίζει να παράγει «έργο» και να επιβάλλεται ως τρόπος διαχείρισης των εσωτερικών κρίσεων. Δηλαδή να δημιουργεί μεγαλύτερη φωτιά, ενώ θα έπρεπε να τη σβήσει. Στο μεταξύ, ο Κασσελάκης καθαρίζει το τοπίο και ρίχνει στο ψαχνό. Μόνο που αν συνεχίσει έτσι πολύ γρήγορα θα καταλάβει πως είτε οι σφαίρες του τελείωσαν είτε οι αντίπαλοι.

Το αποτέλεσμα θα είναι να μείνει στο τέλος φτωχός και μόνος καουμπόης. Εκτός και τον ακολουθήσει έως το τέλος ο πιστός Πολάκης. Οπότε μαζί (άσφαιροι και μόνοι) θα ατενίζουν μια άδεια πεδιάδα που κάποτε έσφυζε από ζωή για να καταλήξει ρημαγμένο τοπίο.

Διαβάστε ακόμα: Στέφανος Κασσελάκης, το άλμα στο άγνωστο ολοκληρώθηκε. 

TAGS :
Κασσελάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook