Ποιο κατς; Η μπάλα

Ο Τσόρι έχει μόλις σκοράρει εναντίον του Αστέρα Τρίπολης. Όμως, μη γελιέστε, κάθε εβδομάδα Ολυμπιακός με Παναθηναϊκό παίζει, ακόμα κι αν αγωνίζονται σε διαφορετικά γήπεδα…

Το ότι ο Ολυμπιακός είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη ελληνική ομάδα, νομίζω πως επί της ουσίας δεν το αμφισβητεί κανείς (και μόνο η τεσσάρα απέναντι στον –φερόμενο ως βασικό διεκδικητή του τίτλου– ΠΑΟΚ πριν λίγο καιρό, αρκεί για να τερματίσει κάθε κουβέντα). Από το σημείο όμως αυτό έως αυτό που παρακολουθούμε κάθε βδομάδα να συμβαίνει στα γήπεδα της ελληνικής Σουπερλίγκα –με ένα ολόκληρο σύστημα να προσπαθεί να κανακέψει τον πολυνίκη με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο– η διαφορά είναι χαώδης. Και μόνο με ψυχαναλυτικούς όρους μπορεί πλέον να εξηγηθεί. Εκτός πια κι αν είναι τόσο σημαντικός στόχος η κατάρριψη του ρεκόρ της καλύτερης βαθμολογικής συγκομιδής πόντων ή των γκολ σε μια σεζόν κι εγώ το έχω υποτιμήσει…

Δεν είναι μόνο το «πέναλτι» κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης –που, μετά και απ’ όσα συνέβησαν στον περσινό τελικό του Κυπέλλου καταλήγει να διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο των Washington Generals, των αιώνιων χαμένων κόντρα στα ζογκλερικά των Harlem Globetrotters. Είναι –καθότι μη γελιέστε: κάθε εβδομάδα Ολυμπιακός με Παναθηναϊκό παίζει, ακόμα κι αν αγωνίζονται σε διαφορετικά γήπεδα‒ και το κωμικό πείσμα του Πραξιτέλη την προηγούμενη εβδομάδα να μη δείξει με την καμία τη βούλα στη Ριζούπολη (και –εννοείται‒ η επιβράβευση της προσπάθειάς του με το «άριστα» του «παρατηρητή», αξέχαστου, παλαιού πρασινοσφαγέα, Σπυρόπουλου). Είναι και όσα γραφικά έγιναν προηγούμενα με την προσπάθεια ενεργοποίησης του βορειοκορεάτικης εμπνεύσεως άρθρου τάδε που απαγορεύει στις ομάδες, Μέσα και δημοσιογράφους που έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτές και όλο τους το σόι να σχολιάζουν τις «αποφάσεις των οργάνων». Κι όλα αυτά σε μια Σουπερλίγκα που είναι καταφανέστατα κούρσα για έναν, με τις διοικήσεις 10-14 ομάδων να είναι –στη χειρότερη περίπτωση‒ φιλικά διακείμενες προς τον «μεγάλο», με τις μεταγραφές-χαρτζιλικώματα και τις ανταλλαγές δανεικών σε ημερήσια διάταξη και τους πράσινους στη Σιβηρία του -20!

Το ζητούμενο, προφανώς, δεν είναι πλέον η επικράτηση επί του άλλου μα η ταπείνωσή του, γι αυτό και έγραψα παραπάνω για ψυχαναλυτικούς όρους και κίνητρα. Κι ας μη βιαστεί κανείς να πει πως σε όλον τον κόσμο οι μεγάλες ομάδες αντιμετωπίζονται με άλλο μάτι. Στα σοβαρά πιστεύετε ότι θα μπορούσε ποτέ η «Μπαρτσελόνα» της Ελλάδας να ηττηθεί από την καθ’ ημάς «Ατλέτικο Μπιλμπάο» και να βλέπει στη βαθμολογία τις πλάτες της όποιας «Ατλέτικο Μαδρίτης»;

Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου το ποδόσφαιρο δεν έχει φτάσει να θυμίζει τόσο πολύ κατς –με το «ποιος θα κόψει πόντο από τον Ολυμπιακό;» να έχει αντικαταστήσει το ρητορικό «ποιος θα δείρει τον Σουγκλάκο;»‒, πουθενά και ποτέ άλλοτε δεν είχε καταναλωθεί τόση πολλή ενέργεια ώστε την επόμενη μέρα να έχουν ο Γαύρος, η SportDay κι ο Πρωταθλητής θριαμβικό πρωτοσέλιδο.

Αυτό που θα σήκωνε, βέβαια, κουβέντα είναι το αν θα συνέβαινε το ίδιο –από την αντίστροφη‒ σε περίπτωση που το πάνω χέρι και τα λεφτά στην τσέπη τα είχαν «οι άλλοι». Κι όσο και αν θυμάμαι ότι σε εποχές διοικητικής ισχύος του Παναθηναϊκού –αν και, για να είμαστε ακριβείς, ποτέ στην ιστορία το σκηνικό δεν υπήρξε τόσο μονοκρατορικό‒ πρωτάθλημα έπαιρναν και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα, από τότε το κλίμα έχει αλλάξει. Όχι μόνο το ποδόσφαιρο αλλά και η κοινωνία ολόκληρη έχει γίνει πλέον περισσότερο ανθρωποφαγική, έχει εθιστεί να απολαμβάνει την εξόντωση του άλλου με όρους αρένας και γουστάρει «ρωμαϊκούς θριάμβους» ακόμα και όταν οι αψίδες τους είναι πλαστικές, αγορασμένες από το πανηγύρι –αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τη «συζήτηση» σε ένα τηλεοπτικό πάνελ ή τη Βουλή για να το αντιληφθεί. Ίσως –μάλλον‒ έχουμε (και) το ποδόσφαιρο που μας ταιριάζει.

Ο Τάκης Τσιρτσώνης είναι δημοσιογράφος.

TAGS :
ολυμπιακός Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook