Επτά απλές αλήθειες (;) για τις εκλογές

«Η αποχή (που στην πραγματικότητα δεν ξεπερνά το 20%) μόνο νικητής των εκλογών δεν είναι. Παρά τις κομψές οιμωγές και τα αποδοκιμαστικά τς,τς,τς των politically correct». Photo Credit: Fred Seibert/flickr

Καθώς ο κουρνιαχτός των αποτελεσμάτων της Κυριακής έχει λίγο-πολύ κατακάτσει (αν και μάλλον όχι ο ενθουσιασμός για τις επιδόσεις του Μπέου, του Μώραλη, του Γκλέτσου, του Χρονόπουλου στη Ζαχάρω κλπ), διαβάζω περισπούδαστες αναλύσεις και σχόλια και ειλικρινά… απορώ. Πώς γίνεται, λέω από μέσα μου, και όλοι αυτοί που τόσα χρόνια βγάζουν μεροκάματο στο –και με το– πολιτικό ρεπορτάζ δυσκολεύονται να δουν τις απλές αλήθειες που μοιάζει να χορεύουν μπροστά στα δικά μου τουλάχιστον μάτια; Τόσο σύνθετα είναι, αναρωτιέμαι, τα απλά μαθηματικά και το τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι;

Με νωπές δε τις δάφνες που αποκόμισαν με το πρώτο τους κιόλας μπάσιμο στον χώρο της πολιτικής οι «άνθρωποι του ποδοσφαίρου», είπα κι εγώ να αποτολμήσω να επισημάνω τα πέντε-έξι περίπου αυτονόητα συμπεράσματα που, κατά τη γνώμη μου, απορρέουν από τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές (για την ακρίβεια: τον πρώτο τους γύρο). Αυτά που –πάλι κατά τη γνώμη μου– μοιάζει να κοντράρουν κάποιους πολύ δημοφιλείς, μεταξύ τουλάχιστον των σχολιογράφων, μύθους και δοξασίες.
Έχουμε, λοιπόν και λέμε:

1. Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός της Ελλάδας είναι (για την ακρίβεια: ήταν πριν από ένα χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που μου πήρε 4 δευτερόλεπτα στο google search να βρω) 3.642.000. Και (σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία) 4.690.000 ο μη ενεργός (ήτοι άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, φαντάροι, μικρά παιδιά κλπ). Το όλον κάπου 8,3 εκατομμύρια. Αν βγάλεις ένα από αυτά (που πιθανολογώ ότι είναι κάτω των 18, άρα δίχως δικαίωμα ψήφου), καμιά διακοσαριά-τριακοσαριά χιλιάδες μετανάστες (που φυσιολογικά παραμένουν εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους αλλά δεν έχουν κανέναν ιδιαίτερο λόγο να έρθουν από την Αυστραλία στο Κορδελιό για να ψηφίσουν δήμαρχο), συν κάτι ψιλά κατάκοιτους, υπέργηρους, φυλακισμένους και γενικώς ανήμπορους, απομένουν (στην πραγματικότητα και όχι σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι εκλογικοί κατάλογοι των 9,9 εκατομμυρίων) κάπου 7 εκατομμύρια με δικαίωμα ψήφου. Από αυτούς κάτι περισσότερο από 5,5 εκατομμύρια άσκησαν προχτές το εκλογικό τους δικαίωμα. Άρα η αποχή (που στην πραγματικότητα δεν ξεπερνά το 20%) μόνο νικητής των εκλογών δεν είναι. Παρά τις κομψές οιμωγές και τα αποδοκιμαστικά τς,τς,τς των politically correct.

Διαβάστε ακόμα: Κερδισμένοι και χαμένοι του Ανεξυριζαυγιτισμού

2. Προφανώς και υπάρχει η πιθανότητα οι μισοί ψηφοφόροι του Νικήτα Κακλαμάνη στην Αθήνα να είναι βαμμένοι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΗΜΑΡίσιοι που διαφωνούν με τη στήριξη στον Καμίνη, οικολόγοι-πράσινοι, τροτσκιστές ή Ολυμπιακοί που δεν πρόλαβαν να μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα στον Πειραιά. Υπάρχει όμως και η διόλου αμελητέα πιθανότητα, η συντριπτική τους πλειοψηφία να είναι Νεοδημοκράτες, έτσι δεν είναι; Αν όμως αυτό συμβαίνει (ας πούμε) με τους 7 από τους 10, το αναμενόμενο γαλάζιο ποσοστό στις επερχόμενες ευρωεκλογές θα πρέπει να ξεπερνά το 22% (17 του Σπηλιωτόπουλου, 5 του Κακλαμάνη συν κάμποσοι ακόμα που μολονότι ΝΔ επέλεξαν Καμίνη –άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου), ήτοι περισσότερο από το 20% του αρχάγγελου της ανατροπής Γαβριήλ.

3. Οι πάντες μοιάζει να απορούν και να καταδικάζουν την υπερψήφιση των συνδυασμών της Χρυσής Αυγής από το 16% των Αθηναίων, το 11% της Αττικής και περίπου το 8% όλης της Ελλάδας. Έχουν γραφτεί τα πάντα. Από το ότι ένας στους πέντε ή τους δέκα Έλληνες είναι στο βάθος της καρδιάς του φασίστας (κι ας το έκρυβε μέχρι πρότινος επιμελώς) μέχρι το ότι επειδή ο Άρης ζήτησε δημοψήφισμα για το μουσουλμανικό τέμενος τα ποσοστά του Κασιδιάρη εκτοξεύτηκαν. Το ότι όμως, στην ειδησεογραφία μιας και μόνο ημέρας διαβάζει κανείς για συμμορίες που είχαν ρημάξει τη μισή Θεσσαλία στις διαρρήξεις, για βιασμούς ηλικιωμένων στην Εύβοια ή για σφαγή στη Νίκαια για μια θέση πάρκινγκ, μοιάζει ούτε καν να περνά από το μυαλό και τη γραφίδα των περισσοτέρων ότι μπορεί να έχει κάποια σχέση με τα 20ρια υπέρ των νεοναζί στα Χάρλεμ της Αθήνας.

4. Τα «45 λεπτά που άλλαξαν την Ελλάδα» (των πρώτων εκλογών του Καραμανλή και της εποχής του «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε»), τότε που η ΝΔ πανηγύριζε με τη βεβαιότητα μιας νίκης που τελικά δεν ήρθε ποτέ, έγιναν επιθεωρησιακό νούμερο. Δεν είδα να γίνεται –ακόμα και στα συνήθως ευεπίφορα στον χαβαλέ social media– κάτι αντίστοιχο με την βασισμένη στα… exit poll, υπερχειλίζουσα βεβαιότητα των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ που μετείχαν στα πρώτα τηλεοπτικά πάνελ, πως ήρθε η ώρα της ανατροπής.

5. Όπως όλοι εμείς που πλησιάζουμε τα 50 (και οι μεγαλύτεροι από εμάς) φαντάζομαι θυμούνται πως στους μισούς και παραπάνω δήμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έβγαιναν για δεκαετίες ολόκληρες κομμουνιστές δήμαρχοι. Μόνο εμένα μου κάνει εντύπωση πως στη συντριπτική πλειοψηφία των ίδιων Δήμων οι κόκκινοι δεν περνούν γύρο;

6. Το ότι οι υποψήφιοι περιφερειάρχες που υποστηρίζονται –ή προέρχονται: περίπτωση Τζιτζικώστα– από τα κόμματα της συγκυβέρνησης (τα οποία έχουν προσυπογράψει μια ατέλειωτη σειρά από σκληρά, οδυνηρά, αμφίβολης αποτελεσματικότητας και σε κάθε περίπτωση αντιδημοφιλή μέτρα) προηγούνται (κάποιες φορές επιβλητικά) στις 11 από τις 13 περιφέρειες της χώρας, μόνο εμένα μου μοιάζει με (σιωπηρή έστω) επιβράβευσή τους;

7. Αντίστοιχα, μόνο εμένα μου φαίνεται σημαντικό ότι ο υποστηριζόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος περιφερειάρχης Κρήτης (όπως και ο Βουδούρης στην Πελοπόννησο) έλαβε λιγότερο από 20%;

Προφανώς το μέλλον άδηλον και το τι θα γίνει στο δεύτερο γύρο (ου μην αλλά και τις ευρω-κάλπες) δεν ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα κανείς. Αλλά, βρε αδελφέ, σε όσα έχουν ήδη γίνει, ακόμα και ένας δημοσκόπος θα μπορούσε να δει, φαντάζομαι, το αυταπόδεικτο.

Δείτε: Ένα προεκλογικό βίντεο που είναι πιο σέξι από αυτό του “Ποταμιού”

TAGS :
2014 δημοτικες εκλογές Ελλάδα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook